Blog

Wycieczka do Paryża, na którą zabierałem rodziców, była częstym tematem rozmów przy stole w trakcie licznych uroczystości rodzinnych. Duże emocje budził fakt, że nie tylko po raz pierwszy w życiu mieliśmy zobaczyć stolicę Francji, ale wyjazd odbywał się w bardzo szczególnym okresie – miesiąc po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej.

Paszport kontra dowód

– Nie boisz się jechać tak bez paszportu? – zapytał mamę wujek

– Przecież w telewizji mówili – odpowiedział za mamę tata – że paszporty nie są już potrzebne!

– Telewizja kłamie! – zaśmiał się wujek – Ja czytałem natomiast, że szczególnie w tym pierwszym okresie po rozszerzeniu Unii lepiej mieć paszporty, bo po prostu służby celne innych krajów nie znają jeszcze naszych dokumentów!

– Też o tym słyszałem – potwierdziłem zdecydowanie

– Wiesz, Jacku – kontynuował wujek – Przecież ci celnicy, to nie jakaś tam inteligencja, tylko normalni wyrobnicy, ja bym na twoim miejscu postarał się o paszport dla Ewy.

– Sądzę, że nie ma takiej potrzeby! – uciął dyskusję tata głuchy na wszelkie racjonalne argumenty.

Tata prawdziwy Europejczyk

Paszporty, kontrole graniczne, wszystko to teraz wydaje się zamierzchłą przeszłością, niemal tak odległą, jak panowanie Mieszka I. Jednak przed kilkunastu laty, gdy ledwo co staliśmy się pełnoprawnym członkiem wspólnoty europejskiej, możliwość podróżowania jedynie z dowodem osobistym w kieszeni, jawiła się jako baśń z tysiąca i jednej nocy. Każdy do tej informacji, tak jak wujek, podchodził ostrożnie i na wszelki wypadek brał ze sobą w podróż zagraniczną cały plik dokumentów. Każdy, za wyjątkiem taty, który co prawda sam posiadał ważny paszport, natomiast uparł się, że mamie nie wyrobi i już!

Straszni francuscy celnicy

– Co zrobisz, jak Ewy nie wpuszczą? – zapytała się ciocia – Biedna tydzień spędzi na lotnisku?!

– Tak, tak na pewno będzie! – cokolwiek histerycznie zawołała Najmłodsza Siostra – Tata zupełnie nie zdaje sobie sprawy, jak straszni są francuscy celnicy!

Nie wiem czy Najmłodsza miała jakieś traumatyczne doświadczenie z francuskimi celnikami, ale była jedną z niewielu osób przy stole, która regularnie jeździła do Paryża i tata, który trwał przy swoim, niczym granit, pod wpływem jej uwag, zaczął nieznacznie kruszeć.

Paryż kontra Wieś

Widząc jego wahanie, wujek postanowił kuć żelazo, póki gorące:

– Załatwianie formalności paszportowych nie jest takie skomplikowane. Zabierz Ewę do urzędu i…

– Tak, tak, koniecznie – zawtórowała Najmłodsza – Lepiej nie narażać się strasznym francuskim celnikom!

– Nie wiadomo czy nie jest za późno…. – tata wyraźnie się wahał – Na paszport czeka się miesiąc, a my nie mamy aż tyle czasu?!

– Może terminy nie będą aż tak odległe? Co ci szkodzi pójść w poniedziałek i się zapytać?

– W poniedziałek? – zaniepokoiła się mama – W poniedziałek nie ma mowy!

– Dlaczego??! – zdumiał się wujek, ciocia oraz większość obecnych zasiadających przy stole

– Bo w poniedziałek jadę na Wieś!

– Ojej, oni was nie wpuszczą, ci straszni francuscy celnicy! – jęknęła Najmłodsza

– Wyrobienie paszportu jest tak ważne, że chyba możesz przesunąć wyjazd na Wieś? – zaciekawił się wujek

– No tak, nie pojadę na Wieś!

Teraz mama wpadła w czarną rozpacz. Konieczność odłożenia wyjazdu na Wieś była dla niej straszniejsza, niż najstraszniejsi francuscy celnicy.

Głos rozsądku

Przez moment wydawało się, że wyjazd na Wieś może przekreślić plany podróży do Paryża. Na szczęście i moi rodzice potrafią niekiedy myśleć rozsądnie. W poniedziałek jednak pojechali do urzędu, wszystkie formalności załatwili w ciągu pół godziny lub nawet krócej, a mama pojechała na swoją ukochaną Wieś ledwie dwie godziny później niż planowała.

– I wiesz co?! – pochwalił mi się później ojciec – Wydanie paszportu dla osób w naszym wieku kosztuje tylko 5 zł, czyli cenę znaczka skarbowego!

Straszni celnicy francuscy zgrzytali zębami z bezsilnej złości, sfrustrowani brakiem pretekstu do zatrzymania mamy na granicy. Natomiast my w tym czasie rozkoszowaliśmy się zwiedzaniem zabytków Paryża. Oczywiście, nie obyło się bez przygód, o czym możecie przeczytać w osobnym wpisie.

Epilog – pojechać na Wieś, czy zobaczyć stolicę Francji?

Po powrocie z Paryża wszyscy pojechaliśmy na Wieś. Gdy pierwszego ranka po przyjeździe wybrałem się na spacer w pola i zobaczyłem stado saren przebiegające przez drogę, zająca, który spłoszony wyrwał mi się dosłownie spod nóg oraz maki, których nieprzebrane ilości pleniły się wśród kłosów żyta, uświadomiłem sobie, że… moja mama miała rację. Naprawdę na Wsi jest piękniej niż w Paryżu, chociaż samo miasto bardzo mi się podobało i chętnie bym tam jeszcze kiedyś powrócił…