Blog

Prognozy pogody nie były do końca jednoznaczne. Zaryzykowałem i zerwałem się o 4 nad ranem. Podróżowanie autem w środku nocy okazuje się nad wyraz przyjemne. Na trasie niewiele pojazdów, jechałem płynnie. Dopiero kilkanaście kilometrów przed celem zaskoczyły mnie snujące się tuż przy ziemi mgły. Musiałem znacząco zwolnić. Bałem się, że nie zdążę na wschód słońca, który koniecznie chciałem uwiecznić na zdjęciach w Alei Klonów w Złotym Potoku.

Złoty Potok i Aleja Klonów o świcie

Mimo żółwiego tempa dotarłem na miejsce tuż przed wschodem słońca. Zaparkowałem auto na rynku w Janowie, ściągnąłem z dachu rower i popedałowałem żwawo w kierunku Złotego Potoku. W Alei Klonów zameldowałem się 7.05, a pierwsze promienie słoneczne zaczęły rozświetlać żółte liście drzew dokładnie pięć minut później. Wręcz idealne wyczucie czasu.

Aleja Klonów przyciąga fotografów

Ledwie zdążyłem cyknąć kilka zdjęć, w kadr wjechało pierwsze auto. Siedzący w nim mężczyzna przeprosił, odjechał kawałek dalej i za chwilę przyłączył się do fotografowania. Kilka minut później kolejny pojazd pojawił się w polu widzenia. Tym razem kierująca nim kobieta nie zamierzała robić zdjęć, tylko z miłym uśmiechem na twarzy powiedziała

• – Widzę, że moja aleja klonów przyciąga dzisiaj miłośników fotografii. Mówię moja, bo pracuję w tutejszym leśnictwie. Chociaż mieszkam w Złotym Potoku od wielu lat, to Aleja wciąż mnie zachwyca.

Życząc miłego dnia odjechała, jednak sznur nadciągających aut wcale nie zmalał. Kolejni przybysze obwieszeni topowymi aparatami nikogo nie przepraszali tylko parkowali tak, że nijak nie dało się zrobić klimatycznego zdjęcia.

Magiczny las

Uciekłem od tłoku w głąb lasów rozdzielających Złoty Potok od Siedlca Janowskiego. Tam trafiłem na niesamowity spektakl światła i kolorów, którego pewnie nigdy bym nie zobaczył, gdyby nie najazd zdjęciowych troglodytów. Kolejny raz sprawdziła się w moim życiu reguła, że niemiłe początki zwiastują dobre zakończenie.

Miejsca nazwane przez wieszcza

Droga do Siedlca Janowskiego pnie się ostro pod górę. Na samej końcówce niemal zabrakło mi oddechu, ale nie zszedłem z roweru. W nagrodę czekał mnie długi zjazd aż do rezerwatu Parkowe. Mogłem się rozpędzić i pomknąć chyżo w dół, ale wtedy przegapiłbym widoki. Co rusz złaziłem z roweru, wyciągałem starannie upakowany w sakwie aparat i zapełniałem kartę pamięci kolorami wyjątkowo pięknej jesieni. Starałem się przy tym nie myśleć o selekcji, która czekała mnie po powrocie do domu.

Na dłużej zatrzymałem się pod Bramą Twardowskiego, jednym z najpiękniejszych ostańców na północnej Jurze. Ponoć z tego miejsca mistrz Twardowski dosiadając koguta odleciał na   księżyc. Przed niemal 200 laty skałami rozrzuconymi wokół Złotego Potoku zachwycał się nasz wieszcz Zygmunt Krasiński. Jego ojciec był właścicielem tutejszych dóbr. Zygmunt pobytu w Złotym Potoku nie wspominał zbyt dobrze, gdyż właśnie tutaj w 1857 roku zmarła jego córka Elżbieta. Jednak zanim zrozpaczony poeta wyjechał na stałe do Paryża, zdążył nadać oryginalne imiona poszczególnym ostańcom. Nazwy przetrwały do dnia dzisiejszego, w przeciwieństwie do zagospodarowania turystycznego, które, gdy spogląda się na ryciny z połowy XIX wieku, było wręcz wzorcowe.

Na szlaku wiodącym przez rezerwat Parkowe minąłem jeszcze skryte w bukowym lesie Diabelskie Mosty i stanąłem u podnóża skały, na której przed wiekami wznosił się najbardziej tajemniczy zamek na Jurze.

Przystanek Ostrężnik

Na temat zamku Ostrężnik nie zachowały się żadne wzmianki historyczne. Niewiele nowego wniosły badania archeologiczne. Ustalono jedynie, że budowę warowni rozpoczęto w XIV w i być może nigdy jej nie ukończono. Niektórzy przypuszczają, że Ostrężnik pełnił rolę więzienia dla wielmożów i dlatego wszelkie informacje o nim utajniono. Krążą też legendy, że mieli tutaj swoją siedzibę rycerze rabusie, którzy gdzieś na skale ukryli ogromne skarby do dzisiaj przyciągające różnej maści poszukiwaczy. Prawdy pewnie nigdy nie poznamy.

Drogi rowerowe zagarnięte przez samochody

Pozostałości zamku wyglądają dość ponuro i mało ciekawie. Natomiast Ostrężnik z pobliskim Trzebniowem łączy bardzo ładna pod względem widokowym tzw. Siedlecka Droga. W ostatnich latach położono na niej asfalt tworząc ciąg pieszo-rowerowy, po którym dość często… pomykają samochody. Auta jeżdżą szybko, co pewnie w niedługim czasie zaowocuje poważną kraksą na tej wąskiej i krętej ścieżce.

Szosą lub wąwozem

Z Trzebniowa do Gorzkowa, a potem dalej do Złotego Potoku można pojechać na dwa sposoby. Bezproblemo – trzymając się niebrzydkiej szosy lub klucząc wśród plątaniny wąwozów. Wybrałem tę drugą, zupełnie nieznaną mi opcję.

Przyznaję, że poruszałem się na chybił trafił. Ledwie widoczne drogi oraz brak oznakowania turystycznego nie sprzyja orientacji w terenie. Same wąwozy są bardzo malownicze i prawie zupełnie nieznane, nawet w internecie prawie nic na ich temat nie znalazłem. Dno parowów pokrywała gruba warstwa opadłych liści, a pod nimi kryła się zdradliwa, grząska breja. Nieziemsko ubłocony lecz bardzo zadowolony wyjechałem z wąwozów wprost na wzgórza rozdzielające Niegową od Gorzkowa.

Góry Gorzkowskie

Rejon położony między Trzebniowem, Gorzkowem i Niegową, to jeden z bardziej pofałdowanych terenów na Jurze. Niemal z każdego wzniesienia rozciąga się niezwykle plastyczna panorama, która powinna zachwycić wszystkich fotografów krajobrazu. Przez wzgórza przebiegają kręte i wąskie szosy, którymi raz trzeba wspinać się ostro pod górę, by po chwili pędzić na złamanie karku w dół. W jednej z takich dolin leży Gorzków, wieś która przed laty zachwyciła mnie na tyle, że zamarzyłem, aby kiedyś tam zamieszkać. Może kiedyś marzenie się ziści?

Hej ho, na rybę by się szło – Złoty Potok i pstrągarnia

Opisana trzydziestokilometrowa trasa rowerowa biegnąca przez Złoty Potok, Siedlec, Ostrężnik, Trzebniów i Gorzków pozwala poznać najładniejsze miejsca okalające Złoty Potok i nacieszyć oczy różnorodnymi widokami.

Polecam zakończyć wycieczkę w Pstrągarni położonej tuż za Złotym Potokiem. Powstała ona nad stawami, gdzie prowadzi się najstarszą w Polsce hodowlę pstrąga tęczowego. Ikrę tej niezwykle smacznej ryby w II połowie XIX wieku sprowadził do Polski hrabia Raczyński. Nie znano wtedy jeszcze lodówek, więc ikra została opatulona mokrym mchem i w tym stanie przetrwała wielodniową podróż statkiem. Jestem niezmiernie wdzięczny przedsiębiorczemu hrabiemu za założenie tej hodowli, ponieważ nigdzie indziej nie kosztowałem aż tak wybornego pstrąga.

Dobre zakończenie fotograficznego pleneru

Niecałe 20 kilometrów od Złotego Potoku leży Lelów. Parę lat temu w pobliżu tej miejscowości odkryłem fantazyjnie pofałdowaną krainę. Będąc tak blisko musiałem jeszcze raz pojechać, by uwiecznić na karcie pamięci krajobraz, który już wielokrotnie fotografowałem. Dopiero wtedy poczułem się na tyle spełniony, by móc wyruszyć w drogę powrotną do domu.

Złoty Potok złotą jesienią – podsumowanie

Fotografowanie Alei Klonów należy sobie zaplanować na drugą połowę października. Trzeba trzymać rękę na pulsie, bo dni, które zaowocują dobrymi zdjęciami, co roku jest niewiele. Czasami nie ma ich wcale. Najlepsze ujęcia uzyskasz tuż po wschodzie słońca. Przygotuj się, na to, że w Alei Klonów nie będziesz sam.

Zanim słońce wzniesie się wysoko ponad horyzont, przespaceruj się z aparatem w ręku po lasach położonych między Złotym Potokiem a Siedlcem Janowskim. Nie zawiedziesz się, a być może uchwycisz lepsze ujęcia, niż te z Alei Klonów.

Ponadto gorąco polecam odwiedziny rezerwatu Parkowe, zapuszczenie się w plątaninę wąwozów w okolicach Trzebniowa (koniecznie w kaloszach!) oraz eksplorację Gór Gorzkowskich. Jeżeli jesteś miłośnikiem pofałdowanych krajobrazów, to koniecznie udaj się w rejony rozciągające się na południe od Lelowa. A wszystkich smakoszy zachęcam do skosztowania pstrąga w Złotym Potoku.