Blog

Gdy tylko przekroczyłem próg mieszkania rodziców, tata natychmiast rzucił się wstawiać wodę na herbatę, natomiast mama wygodnie rozparta na krześle przy kuchennym stole, komenderowała wszystkimi dookoła.

– Jacusiu, mam nadzieję, że dasz jakieś porządne słodycze, a nie tylko te zwykłe ciasteczka!?

– Ale ja nic innego nie mam!

– Jak to nie masz!!?

– No, nie mam! – upierał się tata.

– A tam w szufladce biurka, to co jest?

– Ale to jest na święta!

– Przecież nie będziemy trzymać do świąt napoczętego pudełka ze słodyczami!

– Napoczętego?! – zdziwił się niepomiernie tata i pobiegł do pokoju.

Kto zjadł? Szybkie śledztwo taty

Ojciec wrócił po chwili niosąc pudełko, w którym dwa puste miejsca dobitnie świadczyły, że ktoś już nielegalnie rozpoczął konsumpcję.

– Wszystko w tym domu trzeba zamykać! Kto rozpakował pudełko?!

– Ja! – bez cienia skruchy przyznała się Najmłodsza Siostra – Ale zjadłam tylko jedną czekoladkę!

Nie trzeba było zgadywać, kto zjadł drugą, wystarczyło tylko spojrzeć na wielce zadowoloną z siebie minę mamy.

Kto zjadł, czyli wina kota Izydora

– Zupełnie jak kot Izydor – machnął ręką pogodzony z losem ojciec.

– Kot Izydor? – zdziwili się wszyscy.

– Był taki kot na wsi. Gdy cokolwiek zostało w tajemniczy sposób zjedzone, zganiało się na kota Izydora. Pamiętasz Ewa sprawę pączków?

– Oczywiście, że pamiętam!

– Wiesz Hegemonie – kontynuowała mama – tata napiekł wtedy ogromne ilości pączków. Następnego dnia zobaczyliśmy, że część z nich jest nadgryziona. Myśleliśmy, że to sprawka kota, więc zamknęliśmy słodkości na klucz w ostatnim pokoju. Jednak okazało się, że kot był niewinny, a nadgryzienia były dziełem Judyty. Nie wiem dlaczego nie zjadała całego pączka, może chciała, by wszystko było na kota, a może po prostu tylko ten kawałek jej smakował?

Przypuszczałem, że raczej to drugie. Moja najstarsza siostra, będąc jeszcze pryszczatą nastolatką, nabawiła się okropnego zwyczaju pozyskiwania piętek ze świeżego pieczywa. Nie dość, że natychmiast cięła po obu końcach bochenka, to jeszcze odkrawała boki. W ten sposób zjadała nie dwie, a cztery piętki! Tak okrojony chleb sechł błyskawicznie, ale tym drobnym szczegółem Judyta nie zawracała sobie głowy.

Gra w chowanego

Odkąd pamiętam gra trwała nieustannie. Rodzice wymyślali coraz to nowsze kryjówki na słodycze, ale żadna nie obroniła się przed dociekliwością naszej czwórki. Błyskawicznie namierzaliśmy i opróżnialiśmy każdą skrytkę, ponieważ niczego nie da się ukryć przed spragnionymi słodkości dziećmi. Jednak rodzice nie przyjmowali tego faktu do wiadomości i latami ponawiali próby stworzenia schowka doskonałego. Bezskutecznie.

Z opowieści znajomych wiem, że bywali sprytniejsi rodzice, którzy tworzyli dwie kryjówki. Pierwszą, którą miały odkryć dzieci oraz drugą, w której trzymali kluczowe zapasy. Ważne, aby pierwsza skrytka była zawsze pełna, bo wtedy potomstwo nie grzebało głębiej.

Dzisiaj, w świecie, gdzie wszystkiego jest za dużo, ta gra w chowanego może śmieszyć. Jednak w czasach gospodarki niedoborów, gdy jedzenia się nie kupowało, a zdobywało, ukrycie łakoci przed nienażartymi pociechami było koniecznością. Szczególnie w dobie kryzysu po stanie wojennym, gdy na półkach sklepowych królował głównie ocet…

Rarytasy stanu wojennego, czyli kto zjadł gruszki

Najgorsze chwile przetrwaliśmy dzięki darom. Dobrzy ludzie z Europy Zachodniej słali do polskich rodzin paczki z ubraniami oraz żywnością. Oczywiście nie było w nich nic drogiego, ale czasami trafiały się rarytasy. Jednego razu otrzymaliśmy gruszki – dokładnie dwie sztuki. Rodzice natychmiast je ukryli na „ważną okazję”. Po latach doświadczeń powinni jednak wykazać się większą dozą rozsądku…

Siedzieliśmy wszyscy przy stole kończąc obiad, gdy mama zaczęła snuć jedną ze swoich opowieści:

– Stała się rzecz niebywała…

– Co takiego?! – natychmiast zainteresowała się Najmłodsza Siostra

– Siedzę sobie w pokoju – kontynuowała mama ciesząc się, że skupiła na sobie uwagę domowników – to było w piątek wieczorem i nagle stwierdzam z przerażeniem… W piątek? Nie, w czwartek, bo wtedy zadzwoniła ciocia Hela…. Oczywiście wiecie o kim mówię?

– Nie! – wyrwało się nierozważnie Judycie, która zawsze gubiła się w skomplikowanym labiryncie rodzinnych koligacji

– Jak możesz nie wiedzieć! – zapałała świętym oburzeniem mama – Przecież ciocia Hela jest stryjeczną siostrą wujka Włodka, który to pochodzi z rodziny Potzów, a oni mają z nami wspólnego prapra.. no sześć czy pięć razy prapra…, nie chyba pięć, zaraz…

– Mamo! – Judyta przerwała tę wyliczankę bez pardonu – To miała być niesamowita opowieść o tym, co mama zobaczyła w czwartek lub piątek wieczorem, a nie kolejna zawiła historia rodzinna

– Myślałam, że was to interesuje?

– Nie interesuje!

– No dobrze – westchnęła mama z rezygnacją – Siedzę w pokoju w czwar.., nie to jednak był piątek wieczór, bo wtedy był taki piękny zachód słońca, a w czwartek też był zachód, ale trochę…

– Mamo! – tym razem rodzicielkę do porządku przywołała Agata wiedząc, że mama potrafi tak samo długo i rozwlekle opowiadać o zachodach słońca, jak i o koligacjach rodzinnych

– No dobrze, dobrze. Więc, gdy tak siedzę wieczorem i ceruję skarpetki, zupełnie nieświadomie kieruję wzrok na szafę i stwierdzam z przerażeniem… – zawiesiła głos dla uzyskania większego efektu

– No co, no co!

– Że zginęła jedna z dwóch gruszek! Ktoś ją bezczelnie zjadł! – mama powiodła groźnym spojrzeniem po twarzach czwórki dzieci, szukając straszliwego winowajcy.

– Ja zjadłam – z miejsca przyznała się Agata – Przyszłam do domu wieczorem i byłam przeraźliwie głodna. W kuchni nie było nic do jedzenia, więc zaczęłam szukać w innych pomieszczeniach i tak natknęłam się na gruszkę, którą z przyjemnością skonsumowałam.

– No wiesz! – mama była zdruzgotana – Przecież były tylko dwie gruszki!

– Jakoś nie mam wyrzutów sumienia – odparła winowajczyni

– Zrozumiałabym, gdybyś zjadła i miała wyrzuty sumienia! Jednak zjeść i nic, a nic nie żałować, to… – mama przez chwilę szukała odpowiednio mocnego słowa – To grzech!

– A żałuje mama, że zjadła środek tortu?! – celnie zripostowała Najmłodsza Siostra

Przez chwilę na twarzy mamy malowało się zdumienie, że została przyłapana, ale szybko się opanowała i błyskawicznie zmieniła temat. A Agata wreszcie się dowiedziała, kto zjadł w nocy środek pieczołowicie upieczonego przez nią tortu.

Rodzice nie są bez winy…

… często wymagając od dzieci respektowania zasad, które sami łamią bez skrupułów.

A jak jest u was? Chowacie przed dziećmi słodycze? Wasi rodzice też bawili się w chowanego? Napiszcie koniecznie w komentarzach, zawsze jestem ciekaw takich rodzinnych opowieści….