Blog

Jeszcze jest ciemno, gdy docieram na stację. Do przyjazdu pociągu mam zaledwie kilka minut. Wystarczająco długo, aby zmarznąć na kilkunastostopniowym mrozie zadając sobie kolejny raz pytanie, co mnie podkusiło, aby skoro świt wybierać się na narty biegowe! Z ulgą witam ciepłe wnętrze wagonu. Dopiero po chwili dostrzegam zdziwione spojrzenia rowerzystów:

– Z nartami o tej porze roku?! Czyś ty się gościu z choinki urwał?! – zdają się mówić

Jest ich więcej, więc to ja czuję się nie na miejscu, nie oni. Gdy dwie stacje dalej zbieram się do wyjścia, roześmiana konduktorka pyta:

– Będzie się pan bawił w Adama Małysza?

Śmieję się razem z nią

– Niezupełnie, skoków raczej nie przewiduję

Zostaję sam na zasypanym śniegiem peronie. Próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz czułem się podobnie nie na miejscu. Chyba kilkanaście lat temu, gdy w środku zimy razem z Łysym wparowaliśmy do przedziału kolejowego dumnie dzierżąc wiosła w dłoniach…

Pomysły rodzą się latem

Idea zimowego spływu zrodziła się pod koniec lipca. Czyżby letnie upały, aż tak przegrzały nasze mózgi? Perspektywa mroźnej zimy wtedy wydawała się odległa, a opowieści o planowanej „prawdziwie męskiej wyprawie” robiły wrażenie na przedstawicielkach płci przeciwnej, więc bez namysłu zgłosiliśmy akces na Międzynarodowy Zimowy Spływ Kajakowy rzeką Brdą.

Przy obecnych zdobyczach techniki, ubraniach neoprenowych i termoaktywnych, które bardzo skutecznie chronią przed zamoczeniem i zmarznięciem, zimowe kajakowanie nie jest wyczynem, tylko trochę bardziej wymagającą przygodą, dostępną niemal dla każdego. Wtedy, gdy polary dopiero pojawiły się na sklepowych półkach, a jedyną ochronę przed wodą zapewniał ortalion i kalosze, zimowy spływ był wyzwaniem, na które niewielu się pisało.

Gdzieś koło grudnia zaczęły opadać mnie wątpliwości. Na samą myśl o zbliżającym się terminie spływu robiło mi się zimno, lecz nie było już możliwości odwrotu – tylu osobom opowiedziałem o bohaterskich zamiarach, że teraz musiałem ich dokonać.

Podróż na zimowy spływ

Aż wreszcie nadszedł lutowy poranek, gdy dźwigając na plecach ogromne plecaki spakowane aż po sam komin i z wiosłami krzepko dzierżonymi w dłoniach, wtarabaniliśmy się do przedziału pociągu relacji Łódź-Toruń. Niewątpliwie zrobiliśmy wrażenie.

Krajobraz za oknem stawał się coraz bardziej zimowy im bardziej pociąg podążał na północ. Pola pokrywała świeża warstwa puchu, a widoczne gdzieniegdzie jeziora skuwała tafla lodu. Zaczynałem się martwić, czy nie zabrałem zbyt mało ciepłych rzeczy. Gdy wyraziłem swój niepokój na głos, Łysy przyjacielsko klepnął mnie w ramię i powiedział:

• – Hegemonie nie przejmuj się tak, tu nie może być źle, popatrz na tego faceta!

Rzeczywiście – przez zaśnieżony peron wolnym krokiem podążał mężczyzna w… sandałkach. Bez skarpetek!

W Tucholi zameldowaliśmy się jako jedni z pierwszych i dostaliśmy trzeci numer startowy.

Zimowy spływ Brdą

Nad rzekę całą grupę dowoził autokar. Potem każdy do kajaka pakował jakieś jedzenie na drogę oraz szczelnie zapakowane ubranie na zmianę. W razie wywrotki, ekipy ratunkowe natychmiast rozbierały poszkodowanego z mokrych ciuchów, poiły alkoholem i przebierały w suchy zapas ratunkowy. Na szczęście nie doszło do żadnego wypadku lecz niektórzy, oczywiście w ramach prewencji, uporczywie ćwiczyli element pojenia alkoholem. Mistrzostwem w tej dziedzinie wykazywał się pewien młody człowiek, który codziennie taszczył do kajaka skrzynkę piwa, aby starannie ją osuszyć w ciągu zaledwie kilku godzin płynięcia.

Nad rzeką nie spotykaliśmy wielu ludzi, od czasu do czasu trafił się jakiś wędkarz znacząco pukający się palcem w czoło. Jeden za nami nawet zawołał:

– Panowie, ja już w tym miesiącu się skąpałem w rzece, to nie jest przyjemne uczucie. Uwierzcie mi!

Zimą na kajaku aby nie zmarznąć należy solidnie przyłożyć się do wioseł. Nie ma mowy o spokojnym dryfowaniu i podziwianiu widoczków. Pojawiają się też inne niedogodności, których nie dostrzega się latem – chociażby ochlapywanie wodą z wioseł dziarsko wiosłującego załoganta. A Łysy do chlapania miał po prostu talent. Raz nalał mi wody do rękawa sztormiaka, następnie zafundował zimny prysznic na twarz, by wreszcie zgrabnym ruchem wiosła napełnić wodą oba moje kalosze.

Ochlapywanie było uciążliwe pierwszego dnia, gdy temperatura oscylowała wokół zera. Nazajutrz chwycił solidny, dziesięciostopniowy mróz i woda na wiosłach po prostu zamarzała. Po jakimś czasie gruba warstwa lodu uniemożliwiała wiosłowanie. Wtedy należało wyciągnąć z podręcznego zapasu młoteczek i dokładnie oblodzone wiosło ostukać. Młotek był też niezbędny, gdy chciało się dopłynąć do lądu – wtedy spełniał rolę lodołamacza kruszącego warstwę przybrzeżnej kry.

Było zimno, było męcząco, ale widoki rzeki w zimowej szacie zachwycały. Nigdy potem nie widziałem czegoś tak przepięknego. Niestety, trzeciego dnia temperatura spadła o kolejne 10 stopni i woda w rzece całkowicie zamarzła, nie dało się dalej płynąć.

Kajakarstwo nie składa się z samego wiosłowania…

…dla niektórych wręcz wiosłowanie jest tylko koniecznym dodatkiem do większych przyjemności. A atrakcji, zgodnie z regulaminem spływu, który otrzymaliśmy w trakcie rejestracji, było mnóstwo. Największą z nich wcale nie stanowiło przeżycie niezapomnianej przygody, zmierzenie się z własnymi słabościami, czy przebywanie w pięknych okolicznościach przyrody – na pierwszym miejscu stawiano spotkanie z Aktywem Turystycznym Polskiego Związku Kajakowego. Cóż, aktyw nie dość, że był wyłącznie rodzaju męskiego, to jeszcze mocno wiekowy i mało chlujny. Pewnie dlatego niemal każdy łamał kolejny punkt regulaminu, który surowo zabraniał spożywania wszelkiego alkoholu. Na stołówce żaden szanujący się kajakarz nie pojawiał się bez butelki. Pełnej butelki. Zapamiętałem scenę, gdy do stolika obok zasiadło trzech smutnych facetów. Bez cienia uśmiechu i bez zbędnych słów z trzaskiem postawili na stole 0,75 l. W ciągu godziny opróżnili butelkę, twardo uścisnęli sobie prawice i rozeszli do pokoi. Wyglądali tak, jakby wypicie wódki było ich smutnym obowiązkiem, jakąś powinnością, którą należy spełnić.

Znacząco odbiegaliśmy od średnich norm spożycia. Pewnie dlatego nie nawiązaliśmy żadnych znajomości, bo kto w zawianym towarzystwie lubi trzeźwych?

Zimowy spływ – po powrocie

Gdy po trzech przesiadkach wreszcie dotarliśmy z powrotem na dworzec Łódź-Kaliska, Łysy z błyskiem w oku zaproponował:

• – Następny razem jedziemy na dwa tygodnie: tydzień kajaków i tydzień nart biegowych!
• – Człowieku, ale gdzie ty założysz ten drugi plecak z rzeczami na narty?!
• – Nieważne. Pomyśl tylko jak ludzie będą się na nas gapili – w jednej ręce wiosła, w drugiej narty. Stary, to warto zrobić wyłącznie dla wrażenia, jakie wywołasz!

Niestety, nigdy nie zrealizowaliśmy tego pomysłu, nigdy nie popłynęliśmy jeszcze raz na zimowy spływ… Chociaż ostatnio Łysy coraz bardziej naciska, że zobowiązania należy realizować…

Pochwalcie się

Byliście kiedyś zimą na kajakach? A może na rowerach? Ktoś w środku lata pojechał na narty? Ja wszystkie eksperymenty mam już za sobą, ale jestem ciekaw waszych doświadczeń