Blog

W rekordowo krótkim czasie cała rodzina sadowi się w samochodzie. Jeszcze spierają się o miejsca, jeszcze pytają, czy mają zapinać pasy. Potwierdzam, nie zważając na pomruki niezadowolenia. Gdy wszyscy wydają się być upakowani i zapięci, przekręcam kluczyk w stacyjce i powoli wyjeżdżam z podwórza. Sukces, jest szansa, że się nie spóźnimy. Czy na pewno? Niestety, w ostatniej chwili Najmłodsza Siostra wykrzykuje:

– Ojej, chyba nie wyłączyłam żelazka!

Maj oraz czerwiec, to czas pierwszych komunii. Na ulice masowo wylegają miniaturki panien młodych otulonych w białe tiule i falbanki, wystrojonych niczym księżniczki. Komunia wiąże się z wydatkami i zjazdem rodziny, którą ktoś musi dostarczyć do kościoła. Na moich barkach spoczęła odpowiedzialność za rodziców oraz dwie siostry. Już samo bezkonfliktowe upakowanie całej czwórki w aucie było zadaniem wymagającym cierpliwości i zmysłu strategicznego. Gdy wydawało się, że nie napotkam żadnych problemów, misterny plan niemal wywróciło do góry nogami jedno zdanie.

–  Jak to, mogłaś nie wyłączyć żelazka?! – niczym zwiastun nadciągającej burzy zagrzmiała mama.

– Nie pamiętam dokładnie, chyba nie wyłączyłam! To co ja teraz mam zrobić?

– Po co ty takie rzeczy mówisz przy mamie?! – próbował nieszczęściu zapobiec tata.

– Ależ to trzeba wysiąść i sprawdzić! – mama zaczynała się rozkręcać, co niechybnie zwiastowało nadciągające kłopoty

– To ja wysiądę… – zawahała się sprawczyni zamieszania, nie zważając, że już odjechaliśmy na znaczną odległość od mieszkania.

– Oczywiście! Jacek, wypuść ją! – rozkazała mama nie przyjmując do wiadomości, że poruszamy się z prędkością 50 km na godzinę.

– Nie ma takiej potrzeby, przecież nic się nie stanie… – bronił się tata.

– No wiecie państwo, jak tak można – ciężko westchnęła mama – trzeba koniecznie było sprawdzić. Przecież przez głupie żelazko narażamy się na pożar mieszkania!

– Na pewno nie sprawdziłaś czy wyłączyłaś? – dopytywał się tata.

– Nie pamiętam!

– Trzeba było tuż przed wyjściem sprawdzić, teraz spłonie nam mieszkanie! – lamentowała mama.

– Nie trzeba było się aż tak śpieszyć! – odcięła się Najmłodsza

– To przez tatusia, wszystkich popędzał, a teraz nie chciał wypuścić cię z samochodu! Niestety, tatuś taki jest! – mama już znalazła i osądziła winnego

– Przecież ona ma swój rozum, jest dorosła i mogła sama sprawdzić! – wtrąca się zachowująca do tej pory milczenie Druga Siostra.

– Ona chciała, tylko tatuś poganiał, bo tatuś tak sobie wszystko lekceważy! To jest wina tatusia! – zawyrokowała mama

– To może zadzwonimy do sąsiadów, niech wejdą i sprawdzą?

Nareszcie jakaś rozsądna propozycja. Sąsiedzi przecież dysponują kluczami, tylko nikt z obecnych nie miał zapisanego ich numeru telefonu. Wjeżdżaliśmy na kościelny parking, a dyskusja na temat żelazka nie wyglądała na taką, która prędko wygaśnie.

– No tak, mieszkanie spłonie, trzeba coś zrobić! Ja wsiądę w tramwaj i wrócę do domu! – heroicznego zadania podjęła się mama, zapewne licząc w duchu, że ktoś ją wyręczy.

– Po co wracać, przecież dzisiejsze żelazka są bardzo bezpieczne! – argumentował tata

– Jacusiu, już lepiej nic nie mów. Poganiałeś, nie pozwoliłeś wysiąść Najmłodszej, a teraz lekceważysz problem. Wsiądę w tramwaj i pojadę!

– To ja pojadę! – próbowała ostudzić nastroje Najmłodsza.

– Nie, nie ma mowy, ja pojadę, chociaż ostatnio tak ciężko mi się chodzi, mam też kłopoty z oddechem… – tworzenie atmosfery cierpiętnictwa mama opanowała do perfekcji.

Zapewne dyskusja mogłaby się toczyć jeszcze przez czas dłuższy, lecz postanowiłem położyć jej kres. Nie zamierzałem zostawać na mszy, więc oznajmiłem, iż mogę kogoś podwieźć do domu. Pojechała ze mną Najmłodsza, która też nie zalicza się do osób przesadnie religijnych. Sprawca całego zamieszania, żelazko, oczywiście było wyłączone. Ale i tak była wina tatusia…