Blog

Staw nie wyróżnia się niczym specjalnym, ot, jeszcze jedno bajorko w starorzeczu Warty. Wystarczy jednak zachować chwilę ciszy, by usłyszeć rozbrzmiewającą z nad wody melodię. Muzykę żab. Chór płazów rozpisany na wiele głosów, od buczenia kumaków nizinnych, po zwykły rechot żaby zielonej. Wszystkie kumkają jednocześnie, każda wydaje inny dźwięk nie zważając na pozostałe, jednak całość układa się w przyjemną dla ucha melodię…

Lubię przyjeżdżać nad Żabi Staw, jego atmosfera przypomina mi dom rodziców z czasów, gdy mieszkała z nimi Najmłodsza Siostra. Każda moja wizyta kończyła się wysłuchaniem chóru głosów, z których ciężko było wyłapać wypowiedzi pojedynczych osób. Szkoda, że całość nie tworzyła melodii, bliżej jej było do kakofonii…

Do kogo przyszedł Hegemon…

Drzwi mieszkania otworzyłem bardzo ostrożnie. Odruch z czasów, gdy z pianą na pysku na wszystkich wchodzących rzucała się Finia. Piesek, uratowany z wypadku przez Najmłodszą Siostrę, wpadał w szał na widok gości. Rok wcześniej Finia odeszła w krainę Wiecznych Szczeków, lecz nawyk ostrożności pozostał.

Wszystkich domowników zastałem w kuchni. Kończyli kolację.

– Hegemonie, fajnie, że przyszedłeś, mam tyle pytań do ciebie! – zawołała Najmłodsza wyraźnie ucieszona z mojej wizyty.

– Jak to, ty masz pytania!? – oburzyła się mama – Jak to ty?! Hegemon przyszedł do nas, nie do ciebie!

– Oj, mamo! – obruszyła się Najmłodsza – Przez mamę zapomniałam o co mam zapytać Hegemona!

– I bardzo dobrze! – uradowała się mama – Hegemonie wyrzuć Najmłodszą z krzesła, które zajmuje i usiądź sobie wygodnie!

Nie bardzo paliłem się do wyrzucania Najmłodszej, ale o dziwo ona sama ustąpiła.

– Siadaj, szybko siadaj, zanim ona znowu usiądzie! No co tak stoisz! – ponaglała energicznie mama.

Problemy Najmłodszej

Usiadłem. Tata bez słowa wstawił wodę na herbatę i udał się na pokoje w poszukiwaniu ciastek. Najmłodsza, nie zważając na nikogo i na nic, opowiadała o swojej pracy.

– Przestań tyle gadać, przecież nie da się z Hegemonem zamienić ani słowa! – usiłowała bezskutecznie od czasu do czasu wtrącić się mama.

Na Najmłodszej takie upomnienia nie robiły żadnego wrażenia. Uodporniła się. Czasami tylko od niechcenia machnęła ręką, jakby się od jakiejś uciążliwej muchy odganiała.

– Na warsztatach dowiedzieliśmy się, że możemy stracić część siebie…Może to spowodować wyciszenie nas samych, będziemy mniej rozmowni…

– Świetnie! Czy zamierzasz tę umiejętność teraz nam zademonstrować? – spuentowała mama

Pojawił się tata z zaparzoną herbatą i ciastkami wydobytymi z tajemnych zakamarków. Najmłodsza nadal nie dopuszczała nikogo do głosu, płynnie zmieniając tematy.

– Hegemonie, nie wiesz w jakie góry najlepiej pojechać na narty?

– W Alpy!

– Nie, coś ty, ja chciałabym gdzieś w Polsce!

– W Polsce…, chyba najlepsza jest Krynica…

– Eee, nie, ja myślałam o Słowacji!

– Mówiłaś, że chcesz w Polsce?!

– Przecież Słowacja to Polska….

– Sądzę, że Słowacy nie zgodziliby się z tobą…

– Oj, nie ważne!

– Dla Słowaków ważne!

– Czepiasz się! Lepiej powiedz mi gdzie w tej Słowacji można pojechać na narty?

– Myślę, że na Chopok.

– Ale to nie są Tatry Wysokie, tylko jakieś inne, a ja chciałabym…

Wzajemne przepychanki

Nie dowiedziałem się co by chciała, ponieważ mama, która już od dłuższego czasu wierciła się na krześle, wzdychała i patrzyła znacząco na Najmłodszą, postanowiła przejść od gestów do czynów. Po prostu zaczęła mówić jednocześnie, tylko o ton głośniej.

– Rozmawiałam z ciocią Hanią, która niedawno była w górach… Ja też strasznie chciałabym tam pojechać. Tylko jak i kiedy?

Najmłodsza, bez emocji wyczekała, aż mama zaczerpnie tchu i płynnie weszła jej w zdanie. Rozumiejąc, że nie jest w stanie przekrzyczeć córki, mama, niczym najlepszy strateg, ponownie zmieniła taktykę.

– Najmłodsza, chyba jeszcze nie widziałam zdjęć, które zrobiłaś ostatnio…?

– Jak to?! Przecież pokazywałam! Nie pamięta mama?!

– Ale chciałabym jeszcze raz je zobaczyć, i zapewne Hegomon też z chęcią rzuci na nie okiem…, prawda Hegemonie?

Najmłodsza, z pewnym ociąganiem udała się do pokoju po albumy. Wróciła niosąc nie tylko zdjęcia, ale i jeszcze jakąś kartkę, którą wręczyła tacie.

– Tato, napisałam podanie do pani prorektor o sfinansowanie wydania mojej książki, mógłby tata mi je sprawdzić?!

Tata pobiegł po okulary, a następnie zaczęli gorąco debatować w korytarzu nad przyniesionym pismem. My z mamą mieliśmy chwilę spokoju na przejrzenie albumu Najmłodszej oraz moich fotografii zrobionych podczas ostatniego pobytu na Wsi. Sielanka nie trwała długo. Najmłodsza zrobiła tacie awanturę, że ten za mało się stara i w ogóle nie docenia ważności faktu wydania jej książki. Mógłby bardziej się przyłożyć oraz naprawdę pomóc, a najlepiej żeby sam to podanie napisał, byle szybko.

Mała żabka, czyli kakofonia

Gdy zorientowali się, że przyniosłem zdjęcia, awantura poszła w kąt. Przez chwilę wszyscy w ciszy skupili się na fotografiach. Nie trwało to długo. Kilka minut później każdy zaczął mówić, absolutnie nie słuchając pozostałych.

– Wiesz, jestem teraz jedyną osobą, która ma własny, samodzielny pokój – pochwaliła się Najmłodsza

– Hegemonie! – wykrzyknęła mama – gdzie zrobiłeś zdjęcie tej żabki? Przy naszym domu?

– Jakie zdjęcie?! – przelotnie zainteresowała się Najmłodsza – A to! No i teraz wszyscy mi zazdroszczą tego pokoju…

– A wiesz w tym roku u nas na wsi było naprawdę dużo żab – kontynuowała mama

– Była sobie żabka mała, re re kum kum, re re kum kum… – zanucił cichutko tata.

– Jedna koleżanka to nawet mi powiedziała, że szybko zrezygnuję z tego pokoju, bo będę tam zupełnie sama…

– Zastanawiałam się dlaczego te żaby, a właściwie ropuchy, ciągną tak do naszego domu… – głowiła się mama

– Innym żabkom się dziwiła re re kum kum bęc – tata podśpiewywał już głośniej i odważniej.

– Ale mnie zupełnie nie przeszkadza siedzenie samej w pokoju, nawet lubię to.

– I doszłam do wniosku, że one tak ciągną do naszego podwórka, bo ja dzień w dzień, co najmniej przez godzinę podlewam wszystkie roślinki…

– Zjadła żabka siedem muszek… Jak dalej szły słowa tej piosenki?

– Gdy zechcę porozmawiać z koleżankami, to zawsze mogę pójść do ich pokoju.

– O już wiem, była sobie żabka mała re re…

– Jacusiu, ty chyba już jesteś bardzo śpiący? – mama popatrzyła na śpiewającego tatę z pewną dozą zmartwienia

Tata, przestał na chwilę śpiewać, następnie stwierdził, że rzeczywiście jest śpiący. Czułem, że i na mnie nadszedł czas, aby wrócić do domu.

Nigdy nie zabrałem rodziców i siostry nad Żabi Staw. Szkoda. Może wsłuchani w głosy płazów opanowali by sposób mówienia bardziej zbliżony do brzmienia chóru, niż kakofonii dźwięków. W to, że oduczą się mówić równocześnie, nie wierzyłem absolutnie…