Blog

Blogowanie wciąga. Nie tylko dlatego, że twoje teksty czytają setki, a niekiedy i tysiące ludzi, także ze względu na relacje, jakie nawiązuje się dzięki blogowaniu. Pisałem o tym nie tak dawno w artykule „Co sprawia, że czytam blogi?”. Poznawanie wartościowych ludzi jest dla mnie ważniejsze od budowania zasięgów, grzebania się w SEO czy biegunki promocyjnej na wszystkich możliwych portalach społecznościowych. Stąd pomysł abyście i wy poznali ludzi, których cenię, którzy mnie inspirują i których po prostu lubię. A najlepszą metodą na poznanie jest wywiad.

Na początek rozmhttp://aleksandrakaliszan.com/owa z Olą Kaliszan, która twierdzi, „że wszędzie można dostrzec kolory”. Odkrywa je w dalekich podróżach, polskich miastach, a także w potrawach.

Ola, pierwsze pytanie będzie typowo blogerskie – jakie znaczenie ma dla ciebie twój blog? Dlaczego w ogóle piszesz?

 Blog, który do niedawna był jedynie odskocznią od codziennej rutyny stał się moim dzieckiem, o które z przyjemnością dbam i obserwuję, jak rośnie z dnia na dzień. Jest miejscem, gdzie mogę realizować się twórczo m.in. poprzez tworzenie tekstów oraz fotografowanie miejsc i potraw. Gdybym nie miała swojego miejsca w sieci, nie chciałoby mi się pewnie przykładać do tego, jak wygląda to, co kładę na talerz. Wszelkie działania okołoblogowe niezwykle pobudzają kreatywność. 🙂

Jak byś formalnie nazwała swój blog, do jakiej kategorii byś go zaliczyła?

 Pierwotnie zakładałam, że będzie to blog podróżniczy, ale po jakimś czasie poczułam, że opisywanie miejsc i utrwalanie wspomnień, to nie wszystko – że mnie to męczy i wypala. Miałam ochotę podzielić się z Czytelnikami również bardziej twórczą częścią siebie, więc postawiłam na dzielenie się kolorowymi przepisami i innymi formami postów takimi, jak zbiór zabawnych dialogów pasażerów linii lotniczych i luźnymi przemyśleniami. Znajduję się więc gdzieś po środku kilku różnych kategorii. 😉

Czytelnik pierwszy raz odwiedzający twojego bloga, od jakiego artykułu powinien zacząć lekturę?

To zależy jaka kategoria postu zainteresowała mojego Gościa – jeśli komuś spodobał się przepis kulinarny, może zainteresować go zakładka Tęczowe przepisy, by znaleźć ich więcej. Jeżeli ktoś trafia na bloga, bo ciekaw jest kolorowych miejsc, zachęcam do zajrzenia w zakładkę Tęczowe miasta. Sama zwykle zaczynam od zakładki O Mnie, by dowiedzieć się czegoś o autorze i zamyśle bloga.

Twój blog to jedno z najbardziej kolorowych miejsc w sieci, skąd to umiłowanie do kolorów?

Zawsze lubiłam kolory i dostrzegałam je w otoczeniu. Często wybieram tkaniny w kolorowe paski i groszki oraz barwne dodatki do wnętrz. Na początku prowadzenia strony nie był to jej motyw przewodni – blog nazwany był po prostu moim imieniem i nazwiskiem. Przemiana na Chasing Colors (ang. W pogoni za kolorami) nastąpiła naturalnie zeszłej jesieni: bardzo doskwierał mi brak słońca psychicznie i fizycznie; ciągłe opady deszczu i wszechobecna szarość. Zaczęłam więc eksperymentować w kuchni, by pokolorować sobie dzień tworząc tęczowe przepisy i publikując je na blogu. Potem, udając się do Londynu pomyślałam, że fajnie byłoby poszukać w tym mieście barwnych zakątków. Zajrzałam też w archiwum fotografii z podróży i okazało się, że tak naprawdę zawsze szukałam kolorów gdziekolwiek wyjeżdżałam, więc seria tego typu postów na blogu zaczęła się poszerzać, nie tylko o miejsca, ale i idee, np. Kolory w kinematografii.

Sporo podróżowałaś po świecie, powiedz, które z odwiedzonych przez ciebie miejsc, było najbardziej kolorowe?

Najbardziej kolorowym z miejsc, jakie odwiedziłam było chilijskie Valparaiso obfitujące w piękne, gigantyczne murale i kolorowe elewacje budynków, które osadzone są tam na imponujących wzgórzach, co dodaje miastu jeszcze większego uroku.

Polska, w porównaniu z państwami południa, wydaje się być szara, ale gdybyś miała wybrać trzy kolorowe miejsca w Polsce, to jakie by to były miejsca?

Jestem zdania, że wszędzie można dostrzec kolory – wystarczy tylko otworzyć na nie oczy. Najpiękniej Polskę koloruje jesień. W mojej osobistej trójce znajdują się: Wrocław, o którego barwnych zakątkach pisałam niedawno na blogu, wioska Zalipie leżąca w Małopolsce, gdzie drewniane domy i obejścia malowane są w kolorowe kwiaty oraz Kraina Otwartych Okiennic na Podlasiu.

Bardzo podoba mi się podejście, że wszędzie można dostrzec kolory 🙂 Powiedz, jak najbardziej lubisz podróżować – sama czy w towarzystwie?

Najlepiej podróżuje mi się w pojedynkę – wtedy naprawdę odpoczywam i ładuję swoje introwertyczne baterie. Kilka razy odwiedzałam różne miejsca w towarzystwie przyjaciół i nie mówię temu nie, ale jednak wolę raz na jakiś czas pobyć przez chwilę sama i dogłębnie przeżywać swą obecność w danym miejscu.

Jakie są zalety takiego sposobu podróżowania?

O zaletach samotnego podróżowania powstało już w sieci setki postów, więc nie chcę się powtarzać, ale jeśli chodzi o moje odczucia, największą zaletą jest to, że nic i nikt mnie wtedy nie ogranicza: czuję się wolna, chodzę swoimi drogami, trochę, jak kot. Jestem też wtedy bardziej otwarta na ludzi – zauważyłam, że poznaję ich więcej niż podczas wyjazdów w towarzystwie, gdzie skupiam dużą część uwagi na współtowarzyszach i ich potrzebach, zawierając kompromisy. To samo tyczy się kwestii poznawania i przeżywania: jestem tylko ja i miejsce, które przez moment jest tylko moje. Wydaje mi się, że każdy choć raz w życiu powinien tego spróbować – można sprawdzić, czy się do tego nadajemy, czy nie i potwierdzić jaki sposób podróżowania nam odpowiada. Osoby z mojego otoczenia mówiły mi nie raz, że nie są w stanie gdzieś ruszyć samemu ze względu na to, że przerasta ich kwestia organizacji i stawienia czoła wszystkiemu, co obce. Ja uwielbiam takie wyzwania – czuję, że żyję.

Też zauważyłem, że gdy podróżuję sam, poznaję więcej ludzi, chociaż nieczęsto się na takie eskapady decyduję. Ale zmieńmy trochę temat. Na blogach ludzie nieczęsto odkrywają swoją twarz – ty bardzo szczerze napisałaś o sobie. Co skłoniło cię, aby aż tak się odsłonić?

Pewnego razu spotkałam się z pierwszym na swej blogowej ścieżce hejtem. Ujmując to delikatnie, byłam postrzegana jako ktoś, kto tylko odhacza kropki na mapie i stara się być lepszy od innych przechwalając się, gdzie to już nie był. Prawda jest taka, że trafiając na bloga, na przypadkowy tekst o podróży do jakiegoś odległego miejsca, nie jest oczywiste, z czym się to wiązało, skąd się właściwie wzięło i jaka była do osiągnięcia celu droga. W pewnym sensie chciałam to wytłumaczyć.

Mój osobisty tekst dotyczący wniosków przed trzydziestką, który pewnie masz na myśli, opublikowałam pod wpływem impulsu. Zamierzenie było takie, by z anonimowego autora wpisów, stać się autentyczną osobą z konkretną historią. Chciałam, by Czytelnicy poznali mnie bliżej. Na szczęście post spotkał się z niezwykle pozytywnym odbiorem, co dodało mi skrzydeł.

Mnie ten artykuł bardzo się podobał, nie dziwię się, że inni też go tak pozytywnie odebrali. Napisałaś tam, że jesteś introwertykim, z drugiej strony historia twojego życia niejednego ekstrawertyka mogłaby przyprawić o kompleksy. Mieszkałaś i pracowałaś za granicą, wiele podróżowałaś całkiem sama, zatrzymywałaś się u zupełnie obcych ci ludzi – co ułatwia ci podejmowanie tak nie-introwertycznych decyzji?

Bycie introwertykiem wcale nie równa się w moim przypadku z byciem osobą nieśmiałą i aspołeczną (trafiłam ostatnio na określenie: społeczny introwertyk – to pewnie ja 😉 ). Introwertyzm u mnie przejawia się przeżywaniem wszystkiego nad wyraz głęboko (co pewnie widać w emocjonalnych wspomnieniach z podróży) oraz potrzebą spędzania czasu sam na sam ze sobą, by dać głowie odpocząć i nabrać sił: po pracy, po towarzyskim spotkaniu, po długich rozmowach, czy po prostu po intensywnym dniu pośród innych ludzi. To forma regeneracji umysłu – stąd uwielbienie do podróży solo, w trakcie których mam taką możliwość.

Co byś poradziła innym introwertykom, którzy są głodni zwiedzania świata, ale mają mniej odwagi? Od czego powinni zacząć, aby oswoić swoje lęki, zrobić pierwszy krok?

Działać! Próbować! Zrobić właśnie ten pierwszy krok. Jeśli kogoś przeraża wizja planowania i organizacji wyjazdu – można zgłaszać się do mnie, chętnie pomogę, bo uwielbiam organizować podróże!

Oczywiście zanim coś zrobię lub gdzieś wyruszę, snuję w głowie scenariusze co do przyszłości i szczegółowo wyobrażam sobie, jak to będzie, zanim jeszcze coś przeżyję. Potem oczywiście pesymistyczne wizje nie znajdują odbicia w rzeczywistości, bo wszystko jest w porządku i nic złego się nie dzieje, więc nie warto się zrażać. Niesamowite wspomnienia gromadzone w drodze są tego warte!

Czytasz inne blogi? Jaka tematyka blogowa cię pociąga? Co sprawia, że na dany blog wracasz kolejny raz, a co zniechęca do następnej wizyty?

Zaglądam na wiele stron o różnorodnej tematyce – dzięki blogowaniu poznałam wielu inspirujących twórców z różnych dziedzin, co niezwykle mnie cieszy. Są to zarówno autorzy dzielący moją pasję do podróży, jak i blogi kulturalne i lifestylowe. Odwiedzam też strony związane z moim hobby: projektowaniem wnętrz i rękodziełem.

Zatrzymują mnie teksty i zdjęcia z twórczą energią podobną do mojej, kiedy treść trafia w wyznawaną filozofię. Wracam dla jakości i lekkiego pióra, które często łączą się w całość z pięknymi zdjęciami. Przede wszystkim jednak wracam dla Autora.

Jako że jestem wzrokowcem i perfekcjonistką, zniechęcają mnie rozgardiasz w tekstach i w wyglądzie strony oraz często powtarzające się błędy ortograficzne i merytoryczne. Cenię ład i minimalizm. 🙂

Na zakończenie wróćmy do podróży: gdybyś miała wybrać się tylko w jedno jedyne miejsce, w którym już byłaś, to gdzie byś pojechała?

Włochy są krajem, który nigdy mi się nie znudzi. Każdy region jest inny i ma do zaoferowania niezwykłe miejsca, widoki oraz kuchnię. Brzmienie języka włoskiego i unoszący się w powietrzu zapach kawy niezwykle mnie relaksują. 🙂

Zdradzisz cel najbliższej podróży?

Będą to Wyspy Owcze, na które wybieram się w połowie czerwca. Nie mogę się doczekać!

Dzięki za rozmowę, życzę kolorowej podróży i… muszę przyznać, że trochę ci tego wyjazdu zazdroszczę

To był pierwszy wywiad, czy będą następne? Jeszcze nie wiem, ale myślę, że tak. Koniecznie poczytajcie bloga Oli. Może zauważycie też, że wszędzie można dostrzec kolory, nawet w szarości polskich miast?

Przy okazji napiszcie w komentarzach w jaki sposób lubicie podróżować – samotnie, tak jak Ola, czy jednak w towarzystwie. A jeżeli nie samotnie, to w jak licznym towarzystwie?