Blog

–   Matka, zapięłaś pasy?! – zapytał Janek, gdy tylko samochód ruszył z miejsca

–   Zapięłam, zapięłam – uspokoiła syna Judyta

–   No, żeby nie było tak, jak z matką Mikołaja!

–   A co było z matką Mikołaja? – zaciekawiłem się

–   Zrobili zakupy w supermarkecie. Zapakowali samochód i Mikołaj ruszył. Jak to on, z piskiem opon. I na pierwszym zakręcie zgubił matkę. Po prostu wypadła. Kobiecina nie domknęła drzwi i na dodatek nie zapięła pasów. Troszkę się potłukła. Na szczęście byli jeszcze na parkingu, a nie na ruchliwej ulicy.

Tego lata zabrałem na spływ kajakowy najbliższą rodzinę – siostrę i dwójkę jej nastoletnich dzieci – Janka oraz Zosię. Usadzeni we trójkę na tylnej kanapie samochodu, dostarczali niemało rozrywki w trakcie trwającej kilka godzin podróży. Lecz zanim wyruszyliśmy w drogę, wpierw musieliśmy się zapakować…

Spływ z najbliższą rodziną – faza 1: Pakowanie

Nie dało się nie zauważyć tej pokaźnej sterty rzeczy piętrzących się na trawniku przed kamienicą, gdzie mieszkała siostra. Tak samo, jak nie da się przeoczyć piramidy Cheopsa podczas pobytu w Egipcie. Czyżby ktoś się wyprowadzał? Nie, to tylko Judyta przygotowała kilka niezbędnych na spływ pakunków. Większość bagażu spoczywała jeszcze w głębi mieszkania. Być może wszystko udałoby się upchnąć na tira, jednak samochody osobowe nie dysponują aż tak przestronną powierzchnią bagażową. Konieczna była ostra selekcja, lecz rodzina przemyciła kilka drobiazgów, które potem w żaden sposób nie zmieściły się do kajaka. I tak w bagażniku auta przez cały czas spływu przeleżała kilkusetstronicowa książka Zosi oraz lornetka, której gabaryty wskazywały, iż spacerując po tatrzańskich szlakach, można przez nią podglądać plażowiczów wypoczywających nad brzegiem Bałtyku. Nad szwedzkim brzegiem Bałtyku.

Jesteśmy drapieżnikami, czyli rodzina Mikołaja

Maksymalnie obładowany samochód z trudem pokonywał kilometry polskich krętych i dziurawych szos. Nieśpieszną podróż ubarwiały dyskusje płynące z tylnej kanapy auta. Zaczęło się od Mikołaja…

–   Kiedyś tata Mikołaja – opowiadał o ojcu kolegi Janek – jeździł Polonezem, który praktycznie nie posiadał hamulców. Tata Mikołaja tym faktem specjalnie się nie przejmował. Twierdził, że jazda takim samochodem rozwija. Porównywał ją do partii szachów. Na drodze, tłumaczył, należy ze znacznym wyprzedzeniem przewidywać  zachowanie innych kierowców, aby zostawić sobie czas na długie hamowanie. Partia szachów trwała do chwili, gdy nie skasował Poloneza na kufrze jakiegoś tira.

Judycie natychmiast przypomniała się ich niegdysiejsza podróż nad morze. Po przejechaniu kilkunastu kilometrów w aucie zerwał się przewód hamulcowy. Też mieli partię szachów, lecz nie czekali na tira, tylko poszukali mechanika

Mikołajowe historie zwieńczyła opowieść o żywieniowych zwyczajach jego rodziny.

–   Wiecie – opowiadał Jasiek – ludzie każdego dnia jedzą kilka, zazwyczaj dość urozmaiconych posiłków. Na ich menu nie składa się wyłącznie mięso. Konsumują, na przykład, taką sałatę lub dajmy na to pomidory czy też ogórki, spożywają również jakieś owoce. U Mikołaja jest tylko jeden, za to bardzo obfity posiłek w godzinach popołudniowych. Na talerzach króluje niemal wyłącznie mięso. „Widzisz Mikołajku – wyjaśniał kiedyś jego tata – być może ludzie nie jedzą, tak jak my, ale my, my jesteśmy drapieżnikami”

Okno otwarte, okno zamknięte

Opowieści o Mikołaju wkrótce wyparły sprzeczki pomiędzy pasażerami. Trzem, dość dużym osobom nigdy nie jest zbyt wygodnie na tylnym siedzeniu auta. Stopień niewygody rośnie wraz z długością podróży. Zaczęło się od okna. W samochodzie bez klimatyzacji w upalne dni temperaturę można wyregulować wyłącznie poprzez otwarcie lub zamknięcie szyby. Z powodu upału cierpiała najbardziej siedząca po środku Zosia.

–   Janek, mógłbyś otworzyć okno?

–   Ale mi wieje!

–   Jasiu, otwórz okno! – w sposób stanowczy poparła prośbę córki Judyta

–   A ty matka nie możesz?

–   Otwórz do cholery to okno!

–   Dobrze, dobrze…

Jasiek niechętnie opuścił szybę. Na całą szerokość.

–   Janek, wieje mi! – wściekła się Zosia

–   Przecież sama chciałaś Zosiu…

–   Ale nie na tyle!

Więc Jasiek zamykał okno całkowicie, przez chwilę z tyłu panowała cisza, lecz najdalej po pół godzinie słyszałem krzyk Zosi:

–    Jasiek, otwórz okno!

Spływ z najbliższą rodziną – wszystkie frustracje Janka

Nie tylko okno było przyczyną sporów, również ilość miejsca zajmowanego przez pasażerów nieuchronnie prowadziła do konfliktów.

–   Zosiu, jaka ty jesteś pleczysta! – wściekał się Janek

–   O co ci chodzi?

–   No strasznie szeroka jesteś w barach, nie możesz coś z tym zrobić?

Zosia nie mogła zmniejszyć gabarytu pleców, więc Judyta, mająca dość nieustannego marudzenia syna, zamieniła się z córką miejscami. Wydawało się, że będzie trochę spokoju, gdyż Janek nawet się ucieszył.

–   O, matka, ty jesteś zdecydowanie mniej pleczysta niż Zosia.

Ale jego radość nie trwała długo.

–   Matka, ale ty masz duży tyłek! Że tak powiem wprost – jesteś dupiasta!

–   I krzywo siedzisz… – oznajmił po chwili

–    Ja krzywo siedzę?!

–   Tak, przez to mam mniej miejsca.

–   Gdzie siedzę krzywo?

–   O tutaj, nie widzisz tej krzywizny? Może byś tak się przesunęła?

–   Nie siedzę krzywo, daj mi spokój!

–   Ależ mylisz się okrutnie! Siedzisz krzywo! Jestem wprost zdumiony, że tego nie dostrzegasz! Przez twoje krzywe siedzenie cierpię, ponieważ mam mniej miejsca.

–   Janek, przestań wreszcie marudzić!

–   Jak mam nie marudzić, gdy własna matka siedzi krzywo i nie chce zauważyć tego oczywistego faktu!

–   Janek, ja już mam dosyć!

–   Ja też mam dosyć twojego krzywego siedzenia! Zajmujesz więcej miejsca z mojej strony, przesuń się do Zosi!

Nie pierwszy raz podróżowałem z Jankiem i wiedziałem, że w marudzeniu osiągnął mistrzostwo. Nie spodziewałem się, że tę cechę charakteru może jeszcze udoskonalić. Na szczęście w pewnym momencie wszyscy zasnęli i mogłem w błogiej ciszy skupić się na prowadzeniu auta. Nagle ktoś przeraźliwie wrzasnął. Przestraszony omal nie zjechałem do rowu.

–   Co się stało, co jest? – dopytywali się brutalnie wyrwani ze snu pasażerowie

–   To wszystko przez Zosię! – załkał Jasiek

–   Przez Zosię? Jak to prze Zosię? Co ona ci zrobiła?!

–   Dotknęła mnie, zimnym ekspresem. Nie zdajecie sobie sprawy, jak strasznie nieprzyjemne jest to odczucie!

Niestety, straszny ekspres z bluzy Zosi doszczętnie wybudził podróżnych. Skończyła się błoga cisza, a wróciły spory o okno, krzywe siedzenie i zbytnią pleczystość. Na szczęście do celu zostało zaledwie kilkanaście kilometrów.

Jeżeli wpis Ci się podobał, zapraszam na Facebooka 🙂