Blog

Życie na wsi toczy się odmiennym od miejskiego rytmem. Wiejskie problemy nam mieszczuchom mogą wydawać się nieco dziwaczne, bo jakie zagrożenie może nieść zwykła trawa bez umiaru pleniąca się dzięki lipcowym, ciepłym deszczom?

Towarzyski drób

Przyjechałem na Wieś odwiedzić rodziców. Przed domem zastałem tylko tatę, który z miejsca oznajmił, że mama choruje i leży w łóżku. Chora mama leżąca w łóżku nie jest zjawiskiem nadzwyczajnym, raczej codziennym, bo mało kto, tak jak ona, uwielbia chorować. Jednak przyczyna choroby okazała się wyjątkowa – trzymanie nóg w mokrej trawie…

Wszystkiemu winny był ksiądz Sławek, a właściwie jego kolejny pomysł na hodowlę. Sławek, w przypływie boskiego natchnienia, raz na jakiś czas nabywał różnorakie zwierzęta, co zawsze skutkowało problemami. Była już koza czyniąca spustoszenie w obejściu, był kaczor (pisałem o nim), teraz przyszedł czas na specjalną odmianę kur. Gdy je kupował, nie wziął pod uwagę faktu, że często i na długo wyjeżdża, a zwierzętami trzeba opiekować się codziennie. Kury wymagały nie tylko karmienia, ale też spędzania z nimi czasu, ponieważ gatunek ten wyjątkowo źle znosił samotność. Do karmienia na Wsi zawsze kogoś się znajdzie, natomiast niełatwo o damę do kurzego towarzystwa.

Mama zgłosiła się na ochotnika. Początkowo nie bardzo wierzyła w towarzyskość kur, ale z poczucia obowiązku pojechała do domu Sławka. Gdy tylko zobaczyła z jaką radością kury do niej biegną, jak niemal chcą rzucić się jej na szyję i wycałować, to nie miała sumienia ich opuszczać. Towarzyszyła im codziennie. Kurki radośnie dziobały ziarno, a mama siedziała na ławce i trzymała nogi w mokrej trawie, aż wreszcie się rozchorowała…

Nieśmiała krowa

Trawa także rozpleniła się wokół domu rodziców, nawet podwórze zarosło niczym dżungla amazońska. A tata nie mógł kosić. Mama zakazała mu wszelkiego kontaktu z kosiarką, twierdząc słusznie, że nie jest to praca dla kogoś, kto niedawno wyszedł ze szpitala. Na szczęście dalsi sąsiedzi, jedyni w okolicy, którzy jeszcze trzymali krowę, potrzebowali dla niej paszy.

– Wiesz Hegemonie – opowiadała z wielkim entuzjazmem mama, która cudownie zdołała ozdrowieć – codziennie przychodzi do nas pan Gienek i kosi trawę. Widziałeś kiedyś pana Gienka?

– Nie, nie widziałem…

– A wiesz, gdzie tata chodzi po mleko?

– Do sąsiadki, która mieszka dwa domy dalej

– Właśnie. Ta sąsiadka to taka bardzo miła, rozmowna, wręcz gadatliwa kobieta, natomiast jej mąż wydawał się strasznym mrukiem. Siedział w kącie, nie odzywał się ani słowem, tylko bezustannie palił papierosy, dosłownie jednego za drugim! Tak było nadymione, że nie dało się u nich dłużej wysiedzieć! Coś strasznego!

– Ale czymś pan Gienek mamę ujął?

– Oczywiście, tym koszeniem podwórka. Wyobraź sobie, że niekiedy nawet udaje mi się go zagadać! Przychodzi z dużym wózkiem, który nie mieści się w furtce, więc pan Gienek musi otwierać bramę. Zawsze towarzyszy mu mały piesek, który do taty się łasi, a mnie obszczekuje. Pan Gienek kosi tak długo, aż nie wypełni wózka w całości. Zainteresowałam się na ile dni tej trawy wystarczy, a on odpowiedział, że na jeden. No wiesz, wcale bym nie przypuszczała, że krowa aż tyle je!

– Pytałam się też pana Gienka czy by nie chciał przyprowadzać krowy na tę naszą łąkę, co mamy ją zaraz za płotem, ale on twierdzi, że jego krowa jest strachliwa i nie można jej zostawiać na obcych pastwiskach, bo zamiast jeść, to ona wyrywa się do domu.

– Pewnie, by u nas została – wtrącił ze śmiechem tata – lecz pan Gienek musiałby cały czas jej towarzyszyć.

Zupełnie jak mama kurkom księdza Sławka…

Pan Gienek nie wraca ranki, wieczory

Historii o panu Gienku wysłuchałem przy śniadaniu, ale samego bohatera nie miałem okazji poznać, ponieważ nie pojawił się z rana. Zaniepokojona mama co chwilę wstawała od stołu, podchodziła do okna i patrząc na pustą drogę, ciężko wzdychała:

– Ciekawe, czy pan Gienek dzisiaj przyjdzie?

Przy obiedzie sytuacja się powtórzyła. Mama nie mogła spokojnie spożyć posiłku, gdyż co rusz zerkała w okno i z ogromnym smutkiem powtarzała:

– Chyba dzisiaj pan Gienek nie przyjdzie

Gdy pod wieczór wychodziłem do znajomych, mama na chwilę oderwała się od oglądania prognozy pogody, by przekazać hiobową wiadomość:

– A wiesz, że dzisiaj pan Gienek nie przyszedł?!

Nie przyszedł też dnia następnego i istniała obawa, że być może w ogóle zrezygnował z koszenia trawy u rodziców. Na szczęście, zanim rozpacz mamy osiągnęła apogeum, po dwóch dniach nieobecności pan Gienek się pojawił. Wróciłem znad rzeki i zastałem rozradowaną mamę siedzącą na ławce w miejscu, gdzie jeszcze rano kłębiła się wysoka po pas trawa.

– Patrzcie, jak nasze podwórze pięknie wygląda, gdy tylko wykosi się trawę! – z dumą informowała mama każdego, kto tego dnia zawitał do rodziców.

– A tam stoi kosa oraz grabie pana Gienka! – kazała gościom podziwiać sprzęt oparty o siatkę ogrodzenia.

Jeżeli ktokolwiek miał życzenie, mógł podejść bliżej, by dodatkowo zachwycić się osełką pana Gienka.

Superbohater na wiejskie problemy

I tak mrukowaty pan Gienek wyrósł na lokalnego superbohatera, którego magicznymi atrybutami były kosa, grabie i osełka. Zdecydowanie wiejskie problemy dla nas mieszczuchów wydają się być cokolwiek dziwaczne…