Blog

Gdy po raz pierwszy zobaczyłem ich pod sanktuarium maryjnym w Hejnicach, poważnie zaniepokoiłem się. Duża, niemalże 50-osobowa polska grupa w miejscu pielgrzymkowym, nie powinna dziwić. Jednak ich ubiór oraz wyposażenie już tak. Solidne buty na wibramie, oddychająca odzież, górskie plecaki oraz kije trekingowe w dłoniach – zdecydowanie nie wyglądali, jak pielgrzymi. Wyglądali, jak turyści, którzy wybierają się w góry. I tak w istocie było. Miałem tylko nadzieję, że nie zaplanowali tej samej trasy, co my. Niestety, zaplanowali… Zamiast wypoczynku w ciszy, w kontakcie z dziką przyrodą, podziwiania bezludnych widoków, mieliśmy dzień ucieczki przed tłumem rodaków…

Bazylika w Hejnicach i najpiękniejsze widoki w górach Izerskich (Czechy)

Okolice Hejnic słyną nie tylko z barokowego sanktuarium, ale też z najpiękniejszych tras wytyczonych w górach Izerskich. Nie spodziewałem się zbyt wielu chętnych do łażenia po górach w chłodną, majową sobotę. Pomyliłem się. Co prawda była tylko ta jedna, jedyna polska wycieczka, lecz 50 dodatkowych osób na szlaku robi różnicę, niezależnie od przynależności narodowej.

Po raz pierwszy nasze ścieżki przecięły się przy wodospadzie Černého potoka. Na szczęście, gdy my dotarliśmy na miejsce, oni zbierali się do wymarszu. Wkrótce przegoniliśmy grupę, rezygnując z wejścia na jeden z punktów widokowych (Hajní kostel). I tak byśmy się tam nie zmieścili.

Ten manewr pozwolił nam dobiec do Frýdlantské cimbuří, głównego celu wyprawy, na kilka minut przed peletonem. Zdążyłem zrobić kilka fotografii, zanim mrowie ludzi przesłoniło wszelkie widoki. W każdym zakątku, na każdej skale tłoczyli się turyści. Zosia robiła zdjęcie Magdzie, po chwili Magda rewanżowała się identycznymi fotografiami Zosi. Następnie obie wołały Lucynę, gdyż chciał być razem na kolejnych 30 ujęciach. Tuż obok Andrzej uwieczniał Leszka pozującego na zdobywcę Mount Everestu – podpartego pod boki jedną ręką, dwiema rękoma, wyciągającego dłoń w geście zdobywcy i z marsową miną godną samego sir Hilarego. Z trudem przecisnęliśmy się przez tłum, aby uciec gdzieś daleko, chociaż Frýdlantské cimbuří zasługują na dłuższą chwilę kontemplacji. Więcej się nie spotkaliśmy i na kolejny szczyt Ořešník wspinaliśmy się tylko we dwoje. Wreszcie mieliśmy czas, aby nacieszyć się górami w samotności.

Opisana trasa jest przepiękna, ale wymagająca, trzeba ją planować na cały dzień oraz, ze względu na brak zabezpieczeń, nie zabierać ze sobą małych dzieci, a także osób cierpiących na lęk wysokości.

Polana Jakuszycka – Schronisko Orle i Jizerka, czyli trochę Polski, trochę Czech

Jest to wycieczka niemal idealna na pierwszy dzień pobytu w górach. Z Polany Jakuszyce do schroniska Orle prowadzi dobrze ubita leśna przecinka. Droga widziana z góry przypomina pas startowy, pewnie dlatego jedno z wniesień nazwano Samolotem. W okolicach schroniska zaczyna się ścieżka dydaktyczna model układu słonecznego – ciągnąca się aż do „Chatki Górzystów” na polanie Izerskiej. Zbaczamy ze ścieżki na samym początku, tuż przy modelu słońca, by przekroczyć graniczną Izerę i dotrzeć do najwyżej położonej w Czechach miejscowości – Jizerki.

Osada wyrosła wokół huty szkła założonej w XIX w. Dzisiaj niemal bezludna, otwiera się wyłącznie na turystów. O historycznej przeszłości przypominają nazwy obiektów – Panský dům, Pyramyda oraz szkoła, obecnie pełniąca rolę Muzeum Gór Izerskich (otwarte tylko w soboty). Pusto, żadne płoty nie grodzą przestrzeni, turystów jak na lekarstwo. Jeszcze nie zaczął się sezon, więc niemal wszystkie lokale zamknięte, nawet nie ma gdzie się napić czeskiego piwa. Pozostaje tylko podziwiać piękne widoki.

Nad osadą wznosi się Bukovec, jedno z najwyżej położonych w Europie wzniesień bazaltowych. Nie wchodzimy na szczyt, tylko wracamy nad Izerę, aby w zimnym nurcie rzeki wymoczyć zmęczone chodzeniem stopy. Posiłek w schronisku Orle, pełne michy zupy grochowej i szczawiowej, jest na tyle sycący, że mamy ochotę zapaść w sen na okolicznych ławkach, a nie wracać do Jakuszyc.

W Górach Izerskich – Marysia i mgła

Słychać ją wcześniej niż widać. Wreszcie z tumanów mgły wynurza się żółty korpus Marysi. Szynobus, należący do czeskiego przewoźnika zabiera nas z Jakuszyc do Szklarskiej Poręby Górnej. Podróż, trwająca niecałe 20 minut kosztuje 4,40 zł od łebka. Gdybyśmy mieli ze sobą rowery, trzeba by dopłacić po 7 zł za każdy. Przejazd w drugą stronę, do Harrachova i dalej Korenova, również zajmuje 20 minut, tylko ceny są inne. Dorosły zapłaci za siebie 2,60 zł, a za rower tylko 20 groszy więcej. To króciutkie zestawienie wiele tłumaczy, dlaczego w Czechach koleje jeżdżą, a w Polsce bezustannie się likwidują.

Szklarska Poręba wita temperaturą nieprzekraczającą 10 stopni i deszczem konwekcyjnym, czyli krótko mówiąc, mżawką. Ósma rano, Zielone Świątki wszystko zamknięte. Wszystko? Nie, kantory są już czynne! Także jedna piekarnia, do której trafiamy po zapachu świeżego pieczywa. Ciepłe bułki smakują bosko, a i zgrabiałe ręce można przy okazji ogrzać.

Trasę ostatniej wycieczki otula gęsta mgła. Szybko znikają w niej zabudowania Szklarskiej, w oddali majaczy tabliczka informacyjna, z której odczytujemy, że podążamy „szlakiem flaszki”. Jak znalazł na taką pogodę. Podchodzimy bliżej i dostrzegamy pomyłkę – to nie szlak „flaszki”, lecz „fraszki”, poświęcony Sztaudyngerowi. Cóż, „głodnemu chleb na myśli”, a słynny fraszkopisarz pewnie za kołnierz też nie wylewał.

Kroki tłumi wszędobylska mgła, punkty widokowe są ślepe, lecz las z uschniętymi kikutami drzew staje się niezwykle plastyczny. Nie zdziwiłbym się, gdyby na drogę nagle wybiegł jakiś hobbit, czy też inna z postaci zaludniających powieści Tolkiena. W górach jesteśmy praktycznie sami. Czasami, niczym duch, przemknie obok jakiś rowerzysta, niekiedy wychnie z mgły samotny wędrowiec. Kopalnię kwarcu „Stanisław” rozpoznajemy dopiero wtedy, gdy niemal potkniemy się o ogromne kamienie. I tak, właściwie po omacku, docieramy do Jakuszyc.

Jak na trzy dni pobytu w górach, wykorzystaliśmy czas oraz pogodę, niemal idealnie.