Blog

Pożółkłe kartki zeszytu zapisano starannym pismem. Równe linijki tekstu przeplatały się ze schematami technicznymi oraz kolumnami cyfr. Tata przerzucił kolejną stronę, poprawił okulary na nosie i przeczytał

– Otynkowaliśmy dom…

– Ooo, na to zupełnie się nie godziłam, ale tatuś się uparł!

Według tego schematu rodzice rozmawiali już od pół godziny. Ojciec odczytywał zapiski z kolejnej inwestycji na Wsi, mama za każdym razem kategorycznie twierdziła, że była przeciwna…

Kiedy doprowadziliśmy wodę?

Nie wiem jakim cudem położyli dachówkę, zbudowali łazienkę, wyremontowali podłogi, przekształcając malowniczą ruinkę, jaką kupili na początku lat 90. XX w., w zadbany dom mieszkalny. Wszak przełamanie jakiegokolwiek oporu mamy wymagało nie lada heroizmu i dużej dawki odporności psychicznej. Chyba nie doceniałem taty.

– Jacusiu, a kiedy doprowadziliśmy wodę?

– Nie wiem, wtedy jeszcze nie prowadziłem notatek…

– Jak to, przecież masz spisane wcześniejsze remonty?!

– Tylko te, na które znalazłem dokumenty.

– Ale jak to możliwe? Nie masz żadnej notatki dotyczącej doprowadzenia wodociągu? No wiesz! Jak mogłeś. Coś nieprawdopodobnego!

Oburzenie aż poderwało mamę z krzesła. Zebrała się w sobie i wybiegła przygotować szafę na czas kolejnego remontu. Nareszcie, do tej pracy zbierała się przez cały dzień…

Kupowanie kafelków

Sklep nie dysponował zbyt różnorodną ofertą. Praktycznie były dostępne tylko dwa rodzaje płytek podłogowych. Mama, swoim zwyczajem, zamiast patrzeć na to co ładne, wybrała niższą cenę i… koszmarną brzydotę. W tej decyzji nieopatrznie utwierdził ją sprzedawca informując, że tańsze kafelki są bardziej chropowate.

– Hegemonie, co sądzisz o tych za 19 zł?

– Mamo, wyglądają jak za komuny. Brzydkie niczym noc listopadowa, na dodatek w kolorze betonu, który rodzice już mają na podłodze. Po co kłaść kafelki, jeżeli nic się nie zmieni?

– Tamte są droższe!

– Niewiele droższe, a zdecydowanie ładniejsze.

– Pan mówi, że będę się na nich wywracać! Nie chcę chodzić cały czas z rozbitą gębą!

– Ale proszę Pani – wtrącił się sprzedawca – ja wcale tak nie mówiłem, źle mnie pani zrozumiała…

– Jak to, przecież pan powiedział, że tamte są bardziej chropowate!

– No tak, ale…

– Właśnie i przez to trudniej się na nich poślizgnąć!

– To prawda, ale…

– Widzi pan, dobrze pana zrozumiałam!

Nie pamiętam, jak udało mi się przekonać mamę do zakupu droższych płytek. Sprzedawca zapowiedział, że następnego dnia wszystko zostanie dowiezione. Faktycznie, rano jeszcze nie zdołaliśmy uporać się ze śniadaniem, gdy usłyszeliśmy energiczne pukanie do drzwi. Pobiegłem otworzyć bramę i duża ciężarówka wtoczyła się na podwórze. Kierowca musiał być mistrzem w swoim fachu, ponieważ nie zahaczył o żadną rabatkę mamy. A kwiaty rosły wszędzie, czasami trudno pomiędzy nimi było przejść, nie mówiąc o manewrowaniu samochodem. Dwóch mężczyzn głośno sapiąc z wysiłku rozpoczęło rozładunek ciężkich kartonów pod czujnym okiem mamy dzierżącej w ręku rachunek sklepowy.

– A czy wszystko jest?

– Tak proszę pani, ale można policzyć!

– To płytek powinno być, zaraz, zaraz…

– Trzynaście pudełek proszę pani.

– A tu jest napisane 13 000…?

– Niemożliwe, czyta pani zera po przecinku.

– Aha, aha, a jeszcze powinno być…, co tu jest napisane?

– Mamo – wtrąciłem się do dyskusji – wszystko przeliczyłem i zgadza się!

– Tak, tak, ale tu jest napisane, że powinno być, no właśnie, co tu jest napisane?

Gdy mama starała się połapać w obcych dla niej słowach i rzędach cyfr, pożegnałem się z panami, którzy bez naruszenia żadnej grządki i w dodatku tyłem, błyskawicznie wyjechali za obręb podwórza, szybko znikając w oddali.

– To ma być tego, no kleju 3000…? Czy to jest…? – mamie nie miał już kto odpowiedzieć.

Przygotowania do remontu

Pierwszy krok do wyremontowania „chlewika” został poczyniony. Określenie „chlewik” może być mylące, a to ze względu, że mama każdemu pomieszczeniu musiała nadać nazwę i biada temu, kto nie podporządkował się jej nomenklaturze. „Obórka” i „chlewik” były normalnymi pokojami, lecz w zamierzchłych czasach, jeszcze za poprzednich właścicieli, prawdopodobnie pełniły rolę obory i chlewu. Nazewnictwo zostało przez mamę utrzymane i wdrożone do stosowania.

W porze obiadowej pojawił się spec od remontów. Popatrzył na kafelki, rzucił okiem na podłogę w „chlewiku”, z frasunkiem podrapał się po głowie i zawyrokował, że może zacząć pracę pojutrze. Następny wolny termin, którym dysponował przypadał na koniec listopada. Ponieważ była dopiero połowa kwietnia, rodzice nie zamierzali czekać i natychmiast przystąpili do opróżniania pomieszczenia.

Natychmiast, w rozumieniu taty, polegało na zabraniu się do pracy, zaraz po spożyciu obiadu. Natychmiast, w rozumieniu mamy, wyglądało zgoła odmiennie. Zaczęła od półgodzinnego lamentu, jak to jest mało czasu, i nie wiadomo, czy oni sobie dadzą radę. Następnie wyprowadziła z komórki rower i pojechała na wycieczkę krajoznawczą połączoną z oglądaniem zachodu słońca.

Wróciła, tuż po zapadnięciu zmroku. Gdy z dużą dozą pietyzmu z koszyka rowerowego wyciągnęła jajka, wiedziałem, że była u pani Chabrowej. Wizyty te wpędzały mamę w tzw. pętlę czasową. Pani Chabrowa zawsze dawała mamie jajka, a mama nigdy nie miała przy sobie pieniędzy, aby zapłacić. Przez cały wieczór i następne przedpołudnie opowiadała, że musi koniecznie wstąpić do pani Chabrowej i oddać pięć złotych długu. Wieczorem pani Chabrowa przyjmowała zapłatę i dawała mamie świeże jajka. Mama nie miała więcej pieniędzy, więc przyjeżdżała kolejnego dnia z 5 złotymi w kieszeni, zwracała dług, brała nowe jajka i… Oczywiście, mogła raz zabrać ze sobą 10 złotych i uregulować całą należność, lecz nigdy tego nie uczyniła.

Gdy jajka zostały starannie umoszczone w lodówce, mama włączyła telewizor. Oglądanie wiadomości stanowiło nienaruszalną świętość, której żaden remont nie mógł zakłócić. Wreszcie siadła do spóźnionej kolacji. Od połowy posiłku próbowała werbalnie zmotywować się do pracy.

– No tak, muszę zabrać się za porządkowanie szafy z pościelą i ubraniami!

Za słowami nie szły czyny. Piętnaście minut później, nadal siedziała przy kolacji. Spojrzała na ścienny zegar i ciężko westchnęła:

– Czas zabrać się do roboty. Nie mogłam nic wcześniej zrobić! W chlewiku jest tak ciasno, że niechybnie z tatusiem byśmy się pozabijali pracując jednocześnie!

Co prawda tata skończył swoje porządki trzy godziny przed powrotem mamy, lecz fakty nigdy nie miały dla mamy większego znaczenia.

– Ach szkoda – dodała po następnym kwadransie nicnierobienia – że nie ma tutaj dzieci, tak ładnie mi pomogły pakować rzeczy w tamtym roku.

Mama uwielbiała zarządzać pracą innych. Niestety, wnuczki w tym roku nie dopisały i nie było kim komenderować. Wreszcie mama przeniosła się z krzesła na fotel i z wielkim pietyzmem zaczęła sznurować buty. Czyżby wreszcie zamierzała zabrać się do roboty?

– No jestem ciekawa, czy ja się dzisiaj w ogóle położę, bo mam wrażenie, że nie skończę do samego rana!

Jednak nie opuściła kuchni, tylko zainteresowała się tym, co robi tata. A on właśnie kończył spisywać wydatki związane z rozpoczynającym się remontem chlewika. Stary zeszyt, w którym ojciec prowadził ewidencję, był niemal w całości zapisany. Niestety, nie było w nim żadnej wzmianki o doprowadzeniu wodociągu, co tak wzburzyło mamę, że wreszcie zebrała się w sobie i wyszła, aby zabrać się za opróżnienie starej szafy.

Trzepak i remonty

Ułożenie płytek nie było tego roku, sztandarową inwestycją rodziców. Palmę pierwszeństwa dzierżyła konieczność skonstruowania nowego trzepaka. Takiego typowego, zbitego z kilku bali sosnowych. Dzieci, które miały szczęście dorastać w końcówce XX wieku,  całymi dniami bawiły się na trzepakach przed swoimi domami. Dla współczesnych maluchów jest to zabawa zbyt niebezpieczna i skutkuje odebraniem praw rodzicielskich, według najlepszych faszystowskich…eee…, to znaczy opiekuńczych wzorców, importowanych wprost z oświeconych państw skandynawskich.

Mama nie wyobrażała sobie domu bez trzepaka. Niestety, ten skonstruowany przed 15 laty, został poważnie nadgryziony zębem czasu i w każdej chwili mógł się rozpaść ze starości. Wydawałoby się, że nie ma nic prostszego niż sklecenie nowego trzepaka, jednak, tę jakże istotną inwestycję, blokował brak porozumienia między rodzicami. Przez kilka dni wiedli zacięty spór, gdzie nowa konstrukcja winna być odtworzona. Obie strony odwoływały się do moich opinii, by potem kompletnie je zignorować. Wreszcie zniechęcony zapytałem, po co im trzepak.

– Jak to po co, jak to po co?! – zapałała świętym oburzeniem mama – A o co ja się będę opierała, gdy nocą zechcę popatrzeć na gwiazdy na niebie?!

Ostatecznie nowy trzepak stanął na miejscu starego. Solidny, pachnący świeżym drewnem, dający mocne oparcie każdemu spoglądającemu w nieboskłon.