Blog

Słyszę za plecami ciężki oddech Łysego, więc przystaję na chwilę. Dogania mnie po paru sekundach i z nadzieją w głosie pyta:

– To co? Obczerstwiamy się?

– Za chwilę będzie fajna polanka, tam się zatrzymamy, dobrze?

Kiwa głową, więc odpycham się kijami i narty gładko suną po zmrożonym śniegu. Słowo „obczerstwienie” (z czeskiego občerstvenie – bufet) na dobre zadomowiło się w naszym języku od momentu, gdy po raz pierwszy pojechaliśmy do Czeskiej Szwajcarii. Podczas weekendowych wypadów z Łysym na kije czy narty biegowe, tradycją stało się robienie krótkich przerw, aby wzmocnić organizm zabranymi z domu specjałami – najczęściej kabanosami, herbatą oraz kilkoma łykami nalewki. Pobyt w lesie bez „obczerstwienia” wydawał się niepełny.

Panowie nie róbcie bydła

Polanka nie leżała aż tak blisko, jak pamiętałem, ale warta była wysiłku włożonego w dotarcie do niej.

– Zobacz! – uradował się Łysy – Ktoś zbudował ławkę, zupełnie jak dla nas!

Rzeczywiście, na skraju lasu, między pniami wiekowych drzew, dostrzegłem prostą ławkę zbitą z kilku desek. Łysy energicznie zabrał się za odśnieżanie, odsłaniając wyryty w drewnie napis „Panowie, nie róbcie bydła!”, ja w tym czasie fotografowałem krajobraz. Gdy każdy wywiązał się ze swojego zadania, zasiedliśmy do obczerstwienia. Po osuszeniu nalewki z suszu wigilijnego, zadowolony Łysy wykonał telefon do syna:

– Wyobraź sobie – perorował z wyrazem niewymownego szczęścia na obliczu – Znaleźliśmy w lesie znakomitą ławeczkę, którą odczyściłem za pomocą nart i kijków, a teraz siedzimy sobie na niej z Hegemonem, zakąszamy kabanosem i grzejemy stare kości w słońcu! To się nazywa dobry dzień na nartach biegowych, czyż nie?!

– Aha, tak zupełnie przy okazji, obudź mamę za godzinę, bo ona przeprowadza dzisiaj jakiś egzamin…

– Jutro?! Masz rację jutro… Dni mi się pomyliły i jak zwykle zasiałem panikę.

Nie mam pojęcia jak długo siedzielibyśmy na ławeczce, gdyby nie mróz, który szczypaniem w policzki i palce, przypomniał nam, że przyjechaliśmy do lasu na narty biegowe, a nie na biesiadowanie.

Przystanek w Modrzewiu

Kolejny przystanek zatrzymał nas na dłużej w barze w Modrzewiu. Miejscu kultowym dla Łodzian, jednym z niewielu, jeżeli nie jedynym, niezwykle przyjaznym dla rowerzystów, narciarzy czy zwykłych spacerowiczów. Zamówiliśmy „wsiową grochówkę” oraz piwo i usiedliśmy na dworze. Przy słonecznej pogodzie, nawet 5 stopniowy mróz nie wydawał się uciążliwy. Po chwili nadbiegła silna męska grupa. Odpięli narty i spojrzeli na nas ze zdziwieniem:

– Do środka nie wpuszczają?

– Wpuszczają, ale tutaj przyjemniej.

Nie uwierzyli, lecz zanim zniknęli za drzwiami baru poprosili o zrobienie zdjęcia. Wyglądali naprawdę malowniczo, gdy kłęby pary unosiły się z ich polarowych kurtek, czapek i rękawic.

Co jakiś czas pojawiali się kolejni narciarze, ale nikt nie zdecydował się zostać na dworze. Siedzieliśmy we dwóch na ośnieżonym podwórku i absorbowaliśmy witaminę D z promieni słonecznych oraz pozostałe witaminy z kufla znakomitego rzemieślniczego piwa. Czas się zatrzymał. Pomyślałem, że człowiek tak niewiele potrzebuje do szczęścia – słonecznej pogody, pięknych okoliczności przyrody, aktywności fizycznej i dobrego towarzystwa. Oraz obczerstwienia, ma się rozumieć.

Szczęśliwy dzień na nartach biegowych i szczęśliwe zakończenie

Ledwo zdążyliśmy na autobus powrotny do miasta, na szczęście kierowca, widząc dwóch spoconych facetów machających w biegu kijami oraz nartami, nie nacisnął mocniej na pedał gazu, tylko poczekał. To było naprawdę szczęśliwy dzień na nartach biegowych.