Blog

Powiadają, że mężczyźni niezbyt często starzeją się z godnością. Ciężko im się pogodzić z faktem, że nie mają już tyle sił, co kiedyś. Bez przerwy muszą coś udowadniać, nie przyjmują do wiadomości oczywistych porażek… Na szczęście każdy stereotyp jest tylko w części prawdziwy, na szczęście od każdej reguły istnieją wyjątki. Dwaj Starsi Panowie zdecydowanie zaliczali się do tych wyjątków…

Starsi Panowie na kajaku

Starsi panowie, starsi panowie, starsi panowie dwaj

Już szron na głowie, już nie to zdrowie, a w sercu ciągle maj!

Jureczek i Józuś, dwaj siedemdziesięciokilkulatkowie, wyglądali, jakby żywcem wyjęci z tej piosenki. Spędziłem z nimi dwa tygodnie na spływie kajakowym na Litwie. Wyluzowani, uśmiechnięci, patrzący na siebie i świat z dystansem, wkrótce stali się symbolem wyjazdu. Ich wzajemne wymiany zdań przeszły do klasyki gatunku, albowiem Starsi Panowie każdą podejmowaną czynność musieli dokładnie omówić, zawsze dowcipnie docinając sobie nawzajem.

Budzili się wcześnie, najpóźniej o szóstej rano. Ale zazwyczaj o tej godzinie mieli już zaparzoną kawę i zabierali się do pierwszego śniadania. Starali się zachować cicho, ale nie da się na biwaku przygotować posiłku bezszelestnie. Jeżeli miałem rozbity w pobliżu namiot, to najpierw słyszałem szczęk menażek, chlupot wody nalewanej do czajnika oraz szuranie świadczące o poszukiwaniu składników na posiłek. Potem docierał zapach kawy, dobrej kawy. I wreszcie słyszałem rozmowę prowadzoną szeptem. Scenicznym szeptem. Ten szept budził skuteczniej, niż głośna rozmowa.

Wiosłowanie w stylu slow

Zazdrościłem Starszym Panom nieśpiesznego tempa w jakim spożywali posiłki, pakowali się, a potem wiosłowali. Nic sobie nie robili z rywalizacji trwającej codziennie na rzece – kto szybciej, kto sprawniej, kto pierwszy dopłynie do biwaku. Oni utrzymywali jednolity rytm wiosłowania, niezbyt szybki, niezbyt wolny, a do celu docierali w środku stawki, wyprzedzając dużo młodszych od siebie kajakarzy. Czasami i mnie doganiali…

– Oj, chyba musiało być siusiu! – wołał uradowany Józek.

– Nie tylko siusiu, ale i kąpanie oraz jedzenie – odparłem niby wesoło, jednocześnie zaciskając zęby i zwiększając tempo machania wiosłem, aby nie zostać w tyle.

– My też te wszystkie czynności mamy za sobą, za wyjątkiem kąpania – odparł Jureczek.

– A sikamy nie przerywając płynięcia – wesoło zauważył Józek – Jurek sika do słoiczka, a ja do kaczki, o tej! – tu pokazał nam jeden ze swoich niebieskich gumowych laczków, w których zawsze paradował po obozie.

– A jak się nasika – wtrącił jego partner – to potem nogi nie marzną, gdy się chodzi na biwaku.

Józek się gubi…

Płynięcia Starszych Panów nie spowolniała ciekawość i towarzyskość Józka, który potrafił zagubić się wychodząc na zwykłe siku. Raz poszedł w krzaki za potrzebą i nie było go jakieś 40 minut. Wrócił mocno rozradowany.

– Wiecie, trafiłem na zupełnie zniszczone i zaniedbane baraki, chyba wojskowe. Wśród różnych rupieci znalazłem rozbrojoną minę talerzową!

– To może my też tam pójdziemy? – natychmiast zapalił się Tomuś, syn Jureczka.

– Tylko uważaj – przestrzegł go ojciec – możesz trafić na minę talerzową nierozbrojoną, a to jest już całkiem inna przyjemność.

Największą przeszkodę dla kajakarzy są… sklepy. Potrafią na długo zatrzymać nawet najbardziej doświadczony spływ. Na szczęście na Litwie sklepów nie było zbyt wiele. Pewnego dnia, ktoś wypatrzył sklep w pobliżu rzeki. Cala gromada kajakarzy rzucała się kupować, co popadnie.  Zaopatrzenie okazało się kiepskie, więc szybko wróciliśmy na rzekę. Za pierwszym zakrętem natknęliśmy się na Jureczka. Cierpliwie czekał w kajaku. Poinformowaliśmy go, że Józek przed sklepem spotkał kolegów i wspominają stare dobre czasy.

– No cóż – westchnął Starszy Pan – jak się Józuś zagada, to przed wieczorem nie wróci.

– Jeszcze miał zamiar wypić jakieś piwo – dodałem.

– Piwo?! Przecież on nie miał żadnych pieniędzy, poszedł tylko w samych gaciach!

– Może miał jakieś zaskórniaki?

– No tak, mógł mieć wyłącznie zaskórniaki…

Odpłynęliśmy. Po chwili dobiegł nas okrzyk:

– Zajmijcie nam miejsce na obozowisku, bo widzę, że prędko z tej wioski się nie ruszymy!

Starsi Panowie na biwaku

Ledwo tylko dobiliśmy do położonego na pięknej skarpie miejsca biwakowania i zaczęliśmy rozstawiać namioty, lunął deszcz. To co zostało na zewnątrz, kompletnie przemokło w ciągu kilku sekund. Nie wszyscy zdążyli przed ulewą, również Starsi Panowie, ale dotarli na miejsce jeszcze przed zmrokiem. Zaczęli rozstawiać namiot w najmniej głębokiej kałuży. Oczywiście, i to działanie nie mogło obyć się bez nieprzerwanej konwersacji:

– Józuś, nie ciągnij tak mocno

– Jureczku, przecież ja wcale nie ciągnę.

– Ciągniesz, popatrz jak namiot krzywo stoi!

Wyprostowali namiot, narzucili na niego tropik i…

– No, Jurek, zakładamy przedsionek.

– Mówisz o tym żółtym gównie?

– Jakim gównie, jakim gównie, zakładamy przedsionek, no ten żółty.

– Przecież mówię, to żółte gówno.

Gdy Panowie uporali się z namiotem, Józek wziął się za pompowanie materaca. Robił to tak namiętnie, że aż zaniepokoił Jureczka:

– Józek, a co ty tak tam długo robisz?

– Ja? Pompuję materac.

– To ty uważaj byś się nie uniósł w powietrze. Nie posiadamy odpowiedniego sprzętu aby cię ściągnąć na ziemię!

Loteria Starszych Panów

Popisowy numer Starszych Panów stanowiło przygotowywanie posiłków. Pierwszym problemem, jaki musieli rozwiązać, było ustalenie menu przed każdym obiadem. Już pierwszego dnia wywiązała się długa dyskusja, co lepiej zjeść – chińską zupkę, czy też płatki owsiane. Zwyciężyła druga opcja, Józkowa.

– Pyszne te płatki owsiane – zachwycał się Józek.

– Trochę wodniste – skrzywił się Jurek.

– Dla mnie są w sam raz – zaperzył się Józek.

– Ale zupka chińska byłaby znacznie gęstsza.

– No, nie narzekaj, przecież możemy do tych płatków coś dorzucić.

– Ale co?

– Zaraz zobaczymy, co my tu mamy… – Józek sięgnął do wielkiego, niebieskiego wora i zaczął grzebać w nim w poszukiwaniu czegoś ekstra.

– O, widzisz, jest golonka, mielonka wołowa i tuńczyk.

– No właśnie, tuńczyk, któraś z dziewcząt przyrządzała tuńczyka na ciepło.

Zaczęli gorączkowo wypytywać spływowiczki, czy tuńczyka da się jeść na ciepło, czy jest to smaczne i czy pasuje do płatków owsianych. Po przeprowadzeniu rozeznania, zdecydowali się zaryzykować. Tuńczyk został podgrzany i zmieszany z płatkami. Tak się zachwycili jego smakiem, że wylizali menażki do czysta. A kilka dni później problem doboru menu obiadowego sam się rozwiązał.

– Jurek – zagaił Józuś zaglądając do niebieskiego wora – dzisiaj będziemy mieli małą loterię.

– Dlaczego?

– Wszelkie napisy z puszek się wykąpały i nie wiadomo, co jest w środku!

Ostatecznie mieli trochę szczęścia, gdyż na kolejne obiady trafiały im się mielonki, a nie na przykład pasztet drobiowy czy też paprykarz szczeciński.

Jak ugotować kuskus?!

Tak się rozsmakowali w gotowaniu, że pod koniec spływu postanowili zaszaleć i przyrządzić coś ekstra. Zdecydowali się na kuskus. Gotuje się go niezwykle prosto, lecz oni robili to po raz pierwszy w życiu, więc bardzo ten fakt przeżywali.

Wpierw zapoznali się z przepisem gotowania u pierwszej spływowiczki. Po chwili postarali się o potwierdzenie uzyskanych danych u kolejnej, a następnie przepytali jeszcze trzy kolejne panie. Przed zapadnięciem zmroku zakończyli etap konsultacji. Mogli przystąpić do działania, zapewniając sobie wsparcie najnowszych urządzeń technicznych w postaci zegarka Casio stanowiącego własność Tomusia. Napięcie, niczym u Hitchcoka, rosło nieustannie. Pierwszych emocji dostarczyło gotowanie wody.

– To co, woda dochodzi? – zapytał niecierpliwie Józek.

– Tak, już prawie jest! – odparł równie podenerwowany Jureczek unosząc pokrywkę.

– Może dodamy masełka?

– Masełka? – zamyślił się Jureczek – Po to, żeby było bardziej miękkie?

– Noo.. nie.

– Żeby nabrało smaku?

– O tak, żeby nabrało smaku!

Dodali masełka, a woda zaczęła wesoło bulgotać.

– Józuś, Józuś, zalewamy!!

– Już teraz?!

– To od razu trzeba zalewać? – padło pytanie do ekspertek spływowych.

– Tak! – odparł im chór dziewczęcych głosów

Zrobiła się atmosfera, jak w greckim teatrze – aktorzy wygłaszali główne kwestie, a chór im odpowiadał.

– Gorącą wodą?!

– Tak!

– A ile trzeba trzymać pod przykryciem?

– Do pięciu minut – instruował chór.

– No to musimy wszystko zsynchronizować – ustalił Jureczek – Tomuś, masz gotowy stoper?

– Stoper gotowy! – zameldował Tomuś.

– No to: raz, dwa, trzy! – padła komenda.

Na trzy Tomuś włączył stoper, a Józuś zaczął lać wrzątek na kuskus. Potem nastąpił najbardziej denerwujący moment oczekiwania. W tym czasie rozlega się okrzyk chóru:

– Ale to trzeba jeszcze osolić!

Lekkie zamieszanie, obłęd w oczach, gdzie jest sól ? To jest słoik z solą? Nie, to cukier! Rany, może nie ma soli? Kuskus się nie uda?! Na szczęście sól się znalazła. Wyraźnie słychać oddech ulgi, eksperyment może być kontynuowany! Solenie i mieszanie. Chwila pełnej napięcia ciszy, którą przerwał Józek:

– To, na co czekamy Jurek, możemy już jeść?!

– Ty, Józuś nie wpadaj w panikę, jeszcze budzik nie dzwonił!

– Ano tak, ano tak – potwierdził Józek głośno przełykając ślinę.

W tym momencie zadzwonił budzik w zegarku Tomusia obwieszczając, że gotowanie kuskusu zostało uwieńczone pełnym sukcesem.

Starsi Panowie i uroki wspólnych spływów

Ze Starszymi Panami pływałem jeszcze kilka lat i teraz brakuje mi ich obecności na kajaku oraz atmosfery, jaką wprowadzali. Żałuję też, że nie wszystkie ich rozmowy zapisałem, a wiele było godnych upamiętnienia. Mam też nadzieję, że sam, gdy będę już starszym panem, zachowam podobny spokój ducha i radosne widzenie świata. Może i moje dialogi przejdą kiedyś do klasyki gatunku?