Blog

Nie tylko towarzystwo znajomych ubarwia pobyt w górach (o czym pisałem w części pierwszej), czasami mogą się do tego przyczynić zupełnie obcy ludzie spotkani na stoku narciarskim. Dzisiaj druga część, której bohaterami będą dwie sympatyczne koleżanki oraz tylko jeden, ale za to potężnej postury instruktor. Na stoku narciarskim można jeździć, ale też i obserwować…

Dorota i Monika posiadały jednakowe umiejętności narciarskie, jednak na stoku zachowywały się diametralnie różnie. Decydował temperament.

Na stoku narciarskim – jazda odważna

Dorota, spontaniczna z natury, najpierw działała, potem myślała. Na nartach również. Nie kalkulowała ryzyka, obierała kierunek i jechała. Jej upadki zawsze były efektowne, na szczęście niegroźne. Tak też było i tym razem. Nie zważając na oblodzony stok i szybkie tempo, pognała za najlepiej jeżdżącym w grupie Tomusiem. On elegancko skręcił do kolejki do wyciągu, ona widowiskowo wyleciała za skarpę śniegu lotem, którego mógłby pozazdrościć jej Adam Małysz w swoich najlepszych latach. Kiedy pozostali dotarli na miejsce, mieli wyjątkową okazję dostrzec niespotykane zjawisko – niewielka lawina śnieżna zamiast w dół, przemieszczała się szybko w górę stoku. Gdy zatrzymała się na wysokości kolejki, odezwała się wesolutko: „Hej chłopaki, jedziemy jeszcze raz!”. Naszła mnie wówczas taka refleksja, że Dorota i lawina, to ten sam rodzaj niepohamowanego żywiołu, tylko Dorota ma zdolność poruszania się we wszystkich kierunkach.

Na stoku narciarskim – jazda rozważna

Natomiast styl jazdy Moniki był całkowicie odmienny. Nigdy niczego nie robiła pochopnie. W dół stoku ruszała po dogłębnej analizie trajektorii jazdy. Zawsze dokładnie sprawdzała czy nie znajdzie się na kursie kolizyjnym z kimkolwiek. Na wszelki wypadek starała się przepuścić starszego pana z prawej i leciwą panią z lewej, a także dwójkę dzieci stojących trochę powyżej. Dopiero gdy przestrzeń przed nią była idealnie pusta, przejeżdżała kawałek, zatrzymywała się i rozpoczynała całą procedurę od nowa. Przepuściła wpierw grupę młodzieży szkolnej w okresie pokwitania oraz dwie nauczycielki w okresie przekwitania, następnie popatrzyła się na czteroosobową rodzinę stojącą obok:

–  Państwo jadą? – zapytała grzecznie

Państwo odjechali.

–  A pani jedzie? – zwróciła się do kolejnej osoby z pytaniem Monika

–  Tak, tak już jadę – odparła ochoczo pani.

–  A pan? – zwróciła się do faceta , który spokojnie siusiał pod drzewkiem

Facet najpierw się zaczerwienił, a potem odparł rezolutnie:

–  Tak, ale czy mogę najpierw skończyć, bo jeszcze trochę mi zostało!

–  Proszę bardzo – odpowiedziała łaskawie Monisia i ruszyła, gdyż nikt więcej w zasięgu jej wzroku się nie pojawił.

Instruktor praktyk kontra instruktor teoretyk

Zbyt często nie korzystałem ze wsparcia instruktorów narciarskich. Najbardziej zapadł mi w pamięć trener z czasów studenckich. Miał zwyczaj ustawiania kursantów w równym szeregu, zanim udzielił im szczegółowych instrukcji, które brzmiały zawsze tak samo:

– Pamiętajcie, jedziemy w dół stoku i mocno kręcimy!

Ruszał pierwszy prezentując wręcz nienaganny styl jazdy. Widocznie praktyka z umiejętnością przekazania teorii, nie zawsze idzie w parze. Częściej jednak niż na praktyków, można natknąć się na teoretyków.

Instruktora teoretyka idealnego spotkałem dobre dziesięć lat później. Był słyszalny i widzialny z daleka. Zwalisty chłop, któremu owa zwalistość manifestowała się najpełniej w okolicach pasa. Stał oparty o barierkę tarasu schroniska i pochłaniał kolejny kufel piwa. W przerwie pomiędzy potężnymi haustami darł się w kierunku pobliskiego stoku:

– Magda, ugnij, nogi, nogi, mówię kurwa, to nie mają być kołki od płotu!!!

– Zenek, no wychyl się mocniej do przodu, nie do tyłu, mówię kurwa, do przodu!!

Nie wiem czy podopieczni instruktora cokolwiek słyszeli, chociaż chłop miał głos proporcjonalny do masy ciała. Natomiast wszyscy bez wyjątku jeździli dobrze lub bardzo dobrze. Z niecierpliwością czekałem na moment, gdy Instruktor oderwie się od barierki oraz kufla i da popis własnych umiejętności. Jeżeli ma takich „kursantów”, to sam zapewne jeździ niemal bosko. Musiałem się wykazać dużą dozą cierpliwością, albowiem rzeczony Instruktor był wyznawcą idei, że narciarstwo nie składa się z samego jeżdżenia, a nawet, że inne przyjemności są ważniejsze. Wreszcie stało się. Pod koniec dnia spotkałem Instruktora na stoku narciarskim. Ciężko wsparty na kijkach wyraźnie dodawał otuchy zjeżdżającemu chłopakowi:

– Niżej , schodź niżej, noż kurwa mówiłem, niżej!!!

Chłopak pojechał bezbłędnie. Instruktor oświecił jeszcze parę osób, co do prezentowanego przez nie stylu jazdy, nim zdecydował się dać pokaz własnych umiejętności. Już na pierwszej muldzie mistrzowsko zademonstrował ewolucję popularnie zwaną w podręcznikach narciarstwa „ryjem płużnym”. Kilkukrotnie wykonał prawie pełen szpagat cudem łącząc nogi bez interwencji chirurga. Narty zjeżdżały i rozjeżdżały mu się, jakby ich właściciela dopadł atak epilepsji, natomiast ręce fruwały niczym skrzydła wiatraka w trakcie przejścia orkanu. Na finiszu wreszcie uległ sile grawitacji niwelując stok precyzyjniej od najdoskonalszego ratraka. Spektakularne katastrofy w filmach animowanych nie dorównują efektom, jakie miałem przyjemność oglądać, obserwując przejazd Instruktora.

Po tym wypadku Instruktor wrócił do swojej barierki i kufelka, natomiast nic nie stracił z zapału do głośnego komentowania popisów podopiecznych.