Blog

Kajak wypada zza zakrętu niemal wprost na łódkę, w której siedzi dwóch wędkarzy. Uśmiechają się i zagadują coś po łotewsku. Odpowiadam po rosyjsku. Zostaje nawiązana nić porozumienia, gdy przechodzimy na angielski. Młodszy z mężczyzn jest wyjątkowo rozmowny:

• – Jestem marynarzem i dużo pływałem po świecie – chwali się, a ja rozumiem, skąd u niego tak dobry angielski

• – W Gdańsku mam córkę, teraz kończy 17 lat

Okazuje się, że łącznie ma czwórkę dzieci. Nie dopytuję, czy każde w innym porcie. Zanim odpłynę dowiem się, że mieszka w Lipawie, pokaże, jaką przynętę używa na ryby, pochwali się jedną ze złowionych ryb oraz wyjaśni, że nazwa rzeki Durbe, po której płynę, wywodzi się z języka szwedzkiego i znaczy „biała ryba”

Spływy w krajach nadbałtyckich – rzeka Durbe

To jedna z wielu ładnych i dzikich rzek na Łotwie, na której warto zorganizować spływ. Kajaki można zwodować w Akmene lub w Ciravie. Aby przepłynąć Durbe do morza wystarczą dwa dni (ok. 44 kilometry). Szczególnie w początkowym odcinku rzeka jest wymagająca – dużo zwałek, które nie są trudne do pokonania, jednak ich ilość zmęczyła mnie okrutnie. Z drugiej strony rzeka jest bardzo ładna krajobrazowo i często sięgałem po aparat, aby zrobić zdjęcia. W końcowym odcinku Durbe robi się coraz szersza, a gdy połączy się z Tebrą, tworząc rzekę Sake, znikają wszelkie przeszkody i pozostaje tylko wiosłowanie

Spływ najlepiej skończyć w niewielkim porcie Pavilosta, gdzie rzeka wpada do Bałtyku. Jeżeli nie ma dużych fal warto wpłynąć na morze. Szkoda, że końcowy odcinek rzeki jest ograniczony betonowymi falochronami, ale takie są wymogi portu. W Pavilosta można skorzystać z pola namiotowego (płatne).

Litwa, Łotwa i Estonia – idealne miejsce na kajaki

Na pierwszy spływ na Litwie popłynąłem ponad 20 lat temu. Wtedy też zakochałem się w rzekach krajów nadbałtyckich.

Wybierając się na spływ na Litwę, Łotwę czy Estonię trzeba liczyć się z dłuższą podróżą, ale zaletą jest brak granic. Wszystkie kraje bałtyckie używają Euro, więc nie trzeba wymieniać złotówek na mało popularne waluty, z którymi nie wiadomo co zrobić po powrocie do Polski.

Rzeki krajów nadbałtyckich w większości są dzikie. Podobnych w Polsce już się nie znajdzie. W krajach bałtycki nie brakuje miejsc, gdzie trudno dostrzec ślady cywilizacji. Wioski, mosty, linie wysokiego napięcia, to niezwykle rzadki widok. Na wodzie jesteś tylko ty w otoczeniu nieskażonej przyrody. Zalety niekiedy stają się wadami – brak cywilizacji, to brak sklepów. Może się okazać, że przez kilka dni nie dotrzesz do żadnego obiektu handlowego, dlatego należy zabrać na kajak zapasy jedzenia na co najmniej trzy dni. Nie tak łatwo też znaleźć w internecie opisy poszczególnych szlaków, stąd nie do końca precyzyjnie da się zaplanować przebieg spływu.

Rzeki pogranicza – Apse i Barte

Zanim znaleźliśmy się na Durbe, najpierw spłynęliśmy rzekami pogranicza Litewsko-Łotewskiego – Apse i Barte. Bardzo ładny był odcinek wąskiej, lekko zwałkowej rzeki Apse, która płynie dokładnie po granicy litewsko-łotewskiej. Po około 10 kilometrach Apse wpada do większej rzeki Barte (po litewskiej stronie zwie się Bartuva), która początkowo jeszcze dość wąska systematycznie będzie się poszerzać. Na Barte dobrze jest zatrzymać się na biwaku blisko wpływu Apse, aby zobaczyć, jak wyglądają międzyunijne granice ustawione gdzieś na polnej drodze w lesie. W pobliżu jest też sklep (po stronie litewskiej) w miasteczku Gurstiske.

Szlak Barte jest łatwy, szeroka rzeka nie kryje w nurcie praktycznie żadnych przeszkód. Teoretycznie można nią dopłynąć, aż do Lipawy, ale nie polecam, gdyż kończy się długim, zarastającym jeziorem, po którym ciężko się wiosłuje. Lepiej zakończyć przygodę z kajakami w miejscowości Barte. Na spływ Apse i Barte wystarczą trzy dni.

Spływy w krajach nadbałtyckich – na początek Ula, Mereczanka i Niemen

Chyba najpopularniejsza trasa spływowa wśród polskich kajakarzy. Zaczyna się w miejscowości Dubicai na rzece o wdzięcznej nazwie Ula. Sama rzeka jest wąska, miejscami trudna, trzeba liczyć się z powalonymi drzewami w nurcie. Przepływa przez Dzukijski Park Narodowy. Po pokonaniu ok. 60 km Ula wpada do Mereczanki.

Mereczanka jest znacznie szerszą i łatwiejszą rzeką. Nie ma w niej zwalonych drzew, a ciekawostką są wiszące mostki. Po 20 kilometrach Mereczanka wpada do Niemna w miejscowości Merkine (warto tam choć na chwilę się zatrzymać!).

Niemen, to szeroka, ale bardzo malownicza rzeka. Można nią dotrzeć aż do Kowna, ale większość spływów kończy swoja przygodę kajakową w Nemunaitis, po przepłynięciu 30 kilometrów.

Gdzie jeszcze na spływy w krajach nadbałtyckich?

Na Litwie polecam pojezierze Łokajskie i rzeki: Żejmiana oraz Neris (dawna Wilia). Nerisem można dopłynąć do Wilna, a potem także do Kowna (chociaż jest to wtedy wyprawa na co najmniej dwa tygodnie).

Na Łotwie najpopularniejsza jest Gauja, na której niestety nie byłem. Płynąłem natomiast Abavą, a także Sedą i Salacą – wszystkie szlaki są bardzo ciekawe przyrodniczo.

Estonia, nie ma tak ciekawych rzek, jak Łotwa i Litwa, ale spływ można zorganizować chociażby na trzeciej, co do długości rzece w kraju – Poltsamee.

Spływy w krajach nadbałtyckich – informacje praktyczne i linki

Niemal wszystkie rzeki w krajach nadbałtyckich poznałem dzięki pływaniu z Towarzystwem Polska-Litwa-Łotwa-Estonia, które organizuje najwięcej spływów w te rejony. Ofertę wyjazdów, głównie na Litwę, znalazłem też na stronie klubu kajakowego Szot w Augustowie.

Jeżeli chcecie zorganizować spływ samodzielnie, kilka wypożyczalni z Suwałk i Augustowa dowozi kajaki na Litwę.

Dużo przydatnych informacji o łotewskich rzekach znalazłem na tej stronie (info w języku angielskim!). A kto chciałby przeczytać barwną relację ze spływu rzekami Apse, Barte i Durbe, powinien wejść na stronę krakowskiego klubu kajakowego Wiking.

Kto z was pływał po Litwie, Łotwie lub Estonii? Jakie są wasze wrażenia?