Blog

Wąską szosą czasami przemykał samochód, lecz częściej była ona kompletnie pusta. Niepotrzebnie obawialiśmy się zbytniego hałasu, gdy poprzedniego dnia zatrzymaliśmy się na biwaku koło mostu. Nagle koła na asfalcie zaturkotały w odmienny sposób. Wszyscy odwrócili głowy, aby podziwiać wóz konny, na którym podróżowało starsze małżeństwo:

– Hipsterzy, normalnie hipsterzy! – szepnął ktoś z nabożnym podziwem

Od bardzo dawna nie widziałem na szosach wozów konnych, ale cóż byliśmy na Warmii, miejscu, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością…

Zorganizować spływ na Łynie…

…jest dość prosto, oczywiście, jeżeli nie wybieramy się do rezerwatu, gdzie pozwolenia na pływanie są bardzo rygorystycznie reglamentowane. Wypożyczalni nie brakuje, a ze strony powiatu lidzbarskiego można pobrać darmowy przewodnik po rzece w formacie pdf (wydany w 2012 r.). Na Łynie całkiem niedawno wybudowano bardzo przyzwoitą infrastrukturę specjalnie przygotowaną na potrzeby kajakarzy. Najdalej co 20 kilometrów zostały utworzone przystanie z pomostami, stojakami na kajaki, wiatami chroniącymi od deszczu, toaletami i miejscami wyznaczonymi na ognisko.

Spływ na Łynie – przystanie kajakowe w praktyce

Bardzo przydatna inwestycja na rzece, na której nie tak łatwo wyjść na brzeg. Jednak przy bliższym kontakcie wychodzą denerwujące, być może drobne, ale za to bardzo utrudniające życie rozwiązania. Nie wiem, jaki durnowaty przepis prawa wpłynął na fakt, że wszędzie straszy znak zakazu kąpieli. Podobne zakazy obowiązują na wszystkich przystaniach kajakowych w całym kraju. Fatalną praktyką jest stanowienie prawa, którego nie da się egzekwować. Takie postępowanie skutkuje brakiem szacunku dla prawa w ogóle. Kajaki są nierozłącznie związanie z kąpielami – trzeba jakoś się umyć, czy zwyczajnie schłodzić wodą po upalnym dniu. Równie „mądry” byłby zakaz tankowania na stacjach benzynowych.

Część z przystani tak naprawdę nie posiada miejsc na…. biwakowanie. Po prostu nie ma gdzie rozstawić namiotów. Problem dotyczy głównie przystani miejskich (Dobre Miasto, Olsztyn), ale też niektórych wiejskich (Cerkiewnik).

Niestety, czasami przystanie kajakowe okoliczna ludność wykorzystuje do zorganizowania zakrapianych imprez. Na jednej z nich przywitały nas pijackie krzyki oraz zawzięte kłótnie pomiędzy uczestnikami biesiady.

• – Chodź się bić, chodź się bić – krzyczał, a właściwie bełkotał zadziornie jeden do drugiego
• – No dawaj, bijmy się!
• – Ale, jak mam cię bić, kiedy ty nawet nie wstałeś?

Na szczęście była to agresja skierowana wyłącznie do siebie nawzajem, w stosunku do nas byli bardzo grzeczni i starali się służyć pomocą. Co prawda to niesienie pomocy wyczerpało do cna niektórych biesiadników, ale kompani odholowali ich do wsi.

Kwestia czystości

Patrząc na zwały śmieci zalegające w koszach, mieliśmy wątpliwości, czy ktokolwiek te przystanie sprząta, ale gdy minął weekend musieliśmy odszczekać nasze zarzuty…

Wczesnym świtaniem coś zawarczało, zazgrzytało i przez dłużą chwilę charczało w pobliżu mojego namiotu. Gwałtownie wyrwany ze snu, nie od razu zorientowałem się, że właśnie tuż obok parkuje ciężarówka. Ale co u licha ona robi na biwaku kajakowym? I dlaczego przed 5 rano?! Kolejne odgłosy – bulgotanie, syczenie i powarkiwanie oraz szum wody uświadomiły mi, że to ekipa czyszcząca toalety – toi, toi. Pohałasowali 15 minut i odjechali. Mogłem spać dalej.

Kilka godzin później, gdy kończyliśmy śniadanie, pojawiło się następne auto. Tym razem była to ekipa dbająca o czystość pozostałych elementów wyposażenia biwaku – zbierali wszelkie śmieci oraz obficie podlewali chwasty roundapem.

Panowie byli niezwykle towarzyscy, więc szybko nawiązali dłuższą rozmowę z Matka Spływu, która uwielbia pogawędki ponad wszystko. Nic dziwnego, że wypłynęliśmy godzinę później, niż pierwotnie planowaliśmy. Na kolejnym biwaku, gdy panowie od sprzątania pojawili się ponownie, witali się z nami, niczym ze starymi znajomymi. Matka Spływu musiała jednemu wpaść w oko, bo wychodząc z auta powiedział podekscytowany do kolegi:

– Ty chodź, jest tutaj ta laska w zielonych okularach!

Dzięki tej uwadze, osobisty mąż Matki Spływu wreszcie dostrzegł zielone okulary swojej żony.

Spływ na Łynie – charakterystyka rzeki

Łynę poznałem na dolnym odcinku – od Olsztyna, aż do miejscowości Rogóż. Jest to rzeka niepodobna do innych. Za Olsztynem wartka, w miarę upływu kilometrów się uspokaja i potem aż do Cerkiewnika nurt pozostaje praktycznie niezauważalny. Można odnieść wrażenie, że to nie rzeka, lecz bardzo długie i wąskie jezioro. Od Cerkiewnika Łyna przyśpiesza, by za Dobrym Mistem stać się naprawdę wartką rzeką. Zaskakuje niespotykana głębokość – dwa kroki od brzegu można stracić grunt pod nogami i wpaść w ponad dwumetrową głębinę! Największą wadę stanowią niedostępne brzegi – poza wyznaczonymi przystaniami, praktycznie nie ma szans, aby znaleźć miejsce na rozstawienie kilku namiotów. Sporo też elektrowni, przy których trzeba przenosić kajaki brzegiem. Przeważnie nie jest to uciążliwe, za wyjątkiem Dobrego Miasta. Tam nie dość, że targa się ciężki sprzęt kawał drogi, to na dodatek zejście do wody jest koszmarnie zaniedbane, całe usłane szkłem z potłuczonych butelek. Ogromny kontrast w stosunku do wymuskanej przystani, gdzie wyciągaliśmy kajaki z rzeki.

Rzeka ptaków

Już na pierwszym odcinku zaskoczyły mnie kaczki. Zamiast zerwać się do ucieczki z rozpaczliwym kwakaniem, spokojnie podpłynęły do kajaka, a na ich dziobach wyraźnie rysowało się żądanie wydania posiłku.

Lecz wiadomo kaczki coraz bardziej oswajają się z widokiem człowieka, ale gdy inne gatunki doskonale ignorowały naszą obecność, doszedłem do wniosku, że Łyna jest jakaś inna. Czapla siwa, bardzo płochliwy ptak, z wielką niechęcią zerwała się do lotu, gdy pierwsze kajaki prawie szorowały po jej stopach, a kormoran wręcz pozował mi do zdjęć. Przez jakiś czas krążył też nad nami bielik. Dla fotografa przyrody – Łyna to istny raj.

Spływ na Łynie – podsumowanie

Łyna, jak każda rzeka ma swoje zalety, jak i wady. Największą z zalet stanowi region przez który płynie – Warmia niezaprzeczalnie jest przepiękną krainą. Świetnym rozwiązaniem są przystanie, pomimo kilku denerwujących wad (najładniejsza w Łaniętach). Cieszy mała ilość kajaków na rzece – w środku wakacji natknęliśmy się tylko na jeden spływ. Uciążliwa jest niedostępność brzegów, na niektórych odcinakach problemem jest znalezienie skrawka dostępnego lądu w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych.

Znacie i lubicie Warmię? Ktoś z was organizował kiedyś spływ na Łynie? A może na innej warmińskiej rzece? Podzielcie się swoimi wrażeniami w komentarzach.