Blog

„… same grubasy, siedzą i jedzą tłuste kiełbasy”. Nie jedli tłustych kiełbas, tym bardziej nie siedzieli, tylko szli. Prawdę mówiąc, to się przemieszczali, wolno i statecznie. Zanim ktokolwiek się odezwał, wiedziałem, że mam przed sobą amerykańską wycieczkę. Ze względu na gabaryty niełatwo było ich wyminąć na wąskiej górskiej dróżce. Na kolejnym punkcie widokowym znalazłem się w tłumie rozgadanych i roześmianych Chińczyków, kilkanaście metrów dalej musiałem cierpliwie poczekać, aż Japończycy zrobią sobie nawzajem tradycyjne sto zdjęć. Potem minąłem jeszcze grupę dziarskich niemieckich emerytów, przez chwilę przemieszczałem się w towarzystwie Rosjan, by na koniec trafić na Polaków. Wycieczki nadciągały falami. Aby zrobić dobre zdjęcia – należało po prostu cierpliwie poczekać. No cóż, jeżeli planuje się wycieczkę na Bastei w słoneczną sobotę, to trudno oczekiwać samotności. I tak nie było źle, w porównaniu ze ściskiem, jaki panuje tutaj w sezonie letnim.

Park Narodowy Saska Szwajcaria (Szwajcaria Saksońska, Sächsische Schweiz)

Saską Szwajcarię na przełomie XVIII i XIX wieku rozsławili zauroczeni tutejszymi widokami malarze Akademii Drezdeńskiej. Piaskowcowe wzniesienia o fantazyjnych kształtach wyrzeźbionych przez erozję wręcz prosiły się o przeniesienie na płótna obrazów twórców epoki romantyzmu. Obecnie najciekawsze punkty Saskiej Szwajcarii łączy 112 kilometrowy malerweg (szlak malarzy). Największą popularnością wśród odwiedzających cieszy się grupa skalna zwana Bastei (baszty).

Dla wygody turystów już w XIX wieku zbudowano początkowo drewniany, a potem kamienny most. W okolicy wytyczono też kilkanaście punktów widokowych. Miejsce jest łatwo dostępne, więc nic dziwnego, że nieprzerwanie suną w jego kierunku autokary wypełnione po brzegi zwiedzającymi. Co ciekawe, w Polsce Saska Szwajcaria jest słabo rozpoznawalna i niełatwo na jej temat uzyskać wyczerpujące informacje.

Bastei (baszty)

Nie przepadam za tłumami lecz zwiedzanie Saskiej Szwajcarii zacząłem właśnie od Bastei. Wejście na kompleks skalny i most jest darmowe, jedynie krótka trasa widokowa kosztuje 2 euro (2015 rok). Moim zdaniem warto zapłacić, widoki z nawiązką zrekompensują wydatek. Dotrzeć do Bastei można na dwa sposoby. Pierwszy – dojechać do Oberrathen, a następnie przeprawić się na drugi brzeg Łaby. Niewątpliwą zaletą tej opcji jest podróż promem, wadą konieczność dość uciążliwego podejścia do głównych atrakcji i punktów widokowych. Łatwiej dojechać od strony Rathewalde na górny parking, skąd po płaskim prowadzi krótka trasa w kierunku mostu na Bastei. Wszystkie parkingi oczywiście płatne!

Wybraliśmy drugą opcję. Przed dotarciem do celu kilkakrotnie zatrzymywały nas piękne widoki. Trzeba było uwiecznić je na fotografii! Gdy wreszcie zostawiliśmy auto na parkingu i dostaliśmy się do skał, to dalej był już tylko bieg z jednego punktu widokowego na drugi, zakończony informacją, że karta w aparacie jest już zapełniona. Odczytałem to jako sygnał, aby zwolnić, zatrzymać się, odpocząć. Absolutnie rozumiem i podzielam zachwyty drezdeńskich malarzy – Bastei naprawdę jest unikalne, nie da się go opisać, trzeba zobaczyć.

Nasyceni widokami skał zeszliśmy stromą ścieżką nad brzeg jeziora Amselsee, by powędrować do pobliskiego wodospadu. Ani jedno, ani drugie miejsce nie zachwyciło, a wodospad okazał się maleńkim siuradełekiem. Do parkingu wróciliśmy innym, równie stromym szlakiem. Zejściem i podejściem nie należy się zbytnio stresować, jeżeli mógł tamtędy przejść orszak z młodą parą, ubraną w stroje i obuwie nie ułatwiające wędrowania po śliskich skałach, to przeciętnie sprawny turysta też sobie poradzi.

Na obejściu Bastei spędziliśmy prawie 5 godzin i nie wyobrażam sobie, aby można było cały szlak pokonać szybciej, szczególnie, gdy się namiętnie fotografuje. Przy okazji pobytu na Bastei można wybrać się też do pobliskiego…

Hohnstein

Droga prowadząca do miejscowości wije się ciasnymi serpentynami. Dla kogoś, kto jest tu po raz pierwszy, może stać się atrakcją z dużą dawką adrenaliny. Auto zostawić można na łączce tuż przed samym Hohnstein lub na rynku pod zamkiem – oba parkingi płatne. Miasteczko jest bardzo urokliwe, zadbane, kolorowe. Natomiast zamek, cóż, nie jest brzydki, ale nie wyróżnia się też niczym specjalnym. Widać, że dokonano wielu przeróbek w czasach całkiem współczesnych. Mało zabytkowa wydaje się też wieża, na którą warto wejść, aby zobaczyć panoramę okolicy. Podobało mi się, że dziedziniec zamkowy tętnił życiem. Jakaś grupa turystów z zapałem uczyła się średniowiecznych tańców, kilka metrów dalej parę osób próbowało swoich sił w kowalstwie, ktoś inny malował… Na zamku można też przenocować w hostelu, jednak od wyboru tej opcji odstrasza świadomość, że w czasach nazistowskich mieścił się tutaj obóz koncentracyjny…

Saska Szwajcaria – podsumowanie

Każdy, kto kocha piękne krajobrazy, powinien koniecznie raz w życiu wybrać się do Saskiej Szwajcarii. Bastei mnie zachwyciła, mimo tłumów, natomiast Hohnstein oglądało się z przyjemnością, ale nie jest to wybitna atrakcja. Dużo ciekawsza jest twierdza Königstein, o której pisałem rok temu. Niestety, w Saksonii nie jest też tanio, nawet po sezonie parkingi wszędzie były płatne (w Czechach za darmo). Chciałbym lepiej poznać szlak malarzy, więc do Saskiej Szwajcarii na pewno wrócę. Gdybym jednak miał wybierać między czeską, a saską częścią Szwajcarii, bez wahania wybrałbym tę pierwszą. Wiem, jestem nieobiektywny, uwielbiam Czechy i o nich napiszę w kolejnym poście.