Blog

Szum wody, dzika przyroda, noclegi pod namiotem, wysiłek fizyczny, to wszystko kojarzy mi się ze spływami kajakowymi. Jeszcze 15-20 lat temu był to odpoczynek z dala od cywilizacji, z dala od ludzi. Już tak nie jest i, jak powiadają bracia Czesi – „to se ne vrati”. Popularność kajakarstwa przyniosła zmiany zarówno na dobre, jak i na złe. Łatwiej wypożyczyć sprzęt, biwaki są zdecydowanie lepiej przygotowane i czystsze, ale o samotności można zapomnieć. Na rzece, za kolejnym zakrętem czasami jeszcze można natknąć się na zaskoczoną sarnę, ale znacznie częściej napatoczy się kolejny spływ. Jeżeli mamy pecha, będą to kajakarze okazjonalni, którzy nie mają pojęcia o wiosłowaniu i płyną w sposób nieprzewidywalny. Jeżeli mamy wielkiego pecha, to będzie to spływ organizowany w ramach firmowego wyjazdu integracyjnego. Oni też nie mają pojęcia o wiosłowaniu, natomiast w spożyciu alkoholu są mistrzami.

Rzeka Wel zmienną jest

Urok spływu zależy od wyboru rzeki. Jedne bywają zatłoczone, jak deptaki wielkich miast, na innych można poczuć atmosferę z dawnych lat. Do tych innych zalicza się rzeka Wel. Może dlatego, że jest ona kapryśna, zmienna, nieprzewidywalna, w dużej mierze jeszcze dzika? Zwalone drzewa nierzadko przegradzają nurt, trafiają się też kamieniste bystrza. Potrzebna jest pewna doza umiejętności w pokonywaniu przeszkód tak, aby nie zniszczyć sprzętu i dotrzeć na biwak niezbyt przemoczonym. W zamian za wysiłek, niejako w pakiecie, otrzymuje się szansę na bezpośredni kontakt z przyrodą i mniejszą liczbę ludzi. Przez tydzień płynięcia Welą nie brakowało mi spokoju i odosobnienia, jednak gdy nadeszła sobota, wszystko się zmieniło. A to za sprawą Łosi i Lam, czyli dwóch grup kajakarzy, których lepiej na rzece nigdy nie spotkać.

Rzeka Wel i spotkanie z Łosiami

Pierwsze pojawiły się Łosie – rozbrykane, rześkie, pełne niespożytych sił i zapału. Nawet czerwony kolor kajaków pasował do ich natury. Siłę napędową, oprócz mięśni oraz nadmiernego testosteronu, stanowiły zacne zapasy piwa. Wszystkie Łosie bez wyjątku były rodzaju męskiego.

Spotkaliśmy ich przy pierwszej poważnej przeszkodzie. Kilka zwalonych w poprzek rzeki drzew wymagało ostrożnego manewrowania pomiędzy pniami. Łosie z pewną dozą ciekawości i zadziwienia obserwowały nasze wysiłki. Nawet starały się być pomocne, tu przytrzymały kajak, tam jakąś zawadzającą gałąź ułamały. Same preferowały diametralnie odmienną metodę pokonywania przeszkód, która polegała na wielokrotnym taranowaniu. Coś musiało ustąpić, albo kajak, albo przeszkoda. Zazwyczaj przeszkoda, Łosie nie ustępowały nigdy.

Puściliśmy je przodem – lepiej nie mieć szalonego Łosia za plecami. Chyżo pognały przed siebie, radośnie i głośno porykując przy byle okazji. Przez jakiś czas słychać było oddalające się odgłosy – czyli wielkie łubudu, co znaczyło, że Łoś zmierzył się z przeszkodą, potem radosny rechot oraz słownictwo składające się z trzech wyrazów – wszystkich związanych z prokreacją i powszechnie uznawanych za obraźliwe. Trzeba przyznać, że dzięki odpowiedniej konfiguracji, użyciu przedrostków oraz intonacji, Łosie potrafiły nawet całkiem sporo tymi trzema słowami wyrazić.

Odczekaliśmy trochę, aż wszelkie odgłosy znikną hen w dali. Gdy uciszyło się na dobre, ostrożnie ruszyliśmy rzeką mijając po drodze zestresowane kaczki, oszalałych wędkarzy i posiwiałe bobry. Cieszyliśmy się, że przed nami droga wolna, albowiem nic nie miało prawa przetrwać konfrontacji z Łosiami.

Lamy też potrafią uprzykrzyć życie

Radość była krótka. Za kolejnym zakrętem natknęliśmy się na Lamy. Były one absolutnym przeciwieństwem Łosi. Ich sposób płynięcia stanowił kwintesencję ostrożności i bojaźliwości. Dostrzegając jakąkolwiek przeszkodę na rzece, realną, czy też wyimaginowaną, Lamy wpierw długo deliberowały, jak ją bezpiecznie pokonać, by w efekcie popłynąć tam, gdzie możliwość wywrotki była najbardziej prawdopodobna. Gdy Lama wkładała wiosło do wody, to wydawało się, że w tym samym momencie powinna wypaść z kajaka.

Nie wiem, co chroniło Lamy przed katastrofą – szczęście sprzyjające debiutantom, opatrzność Boska czy lokalny zanik działania podstawowych praw fizyki.  Nikt nie był w stanie przewidzieć trajektorii przemieszczania się kajaka z Lamami. Mogły popłynąć zarówno do przodu, w bok, zygzakiem, a w sprzyjających okolicznościach nawet do tyłu. Chociaż poruszały się wolno, to jakakolwiek próba wyprzedzenia gwarantowała nieuchronną kolizję.

Na dodatek każda z dwóch Lam w kajaku chciała uchodzić za eksperta, stąd ich rozmowy były nieustającym pasmem zażartych kłótni. Gdy w słowniku Łosi dominowała tematyka prokreacyjna, to Lamy chętnie sięgały do porównań rolniczych, szczególnie z zakresu hodowli. Krowy, świnie i barany całymi stadami gościły w każdym zdaniu.

Rzeka Wel żegna Łosie i Lamy

Wkrótce rzekę przegrodziła tama. Kajaki można było przenosić tylko pojedynczo. Musieliśmy poczekać. Lamy nawet sprawnie poradziły sobie z wyciąganiem kajaków, a następnie ze spuszczaniem ich na wodę po drugiej stronie zapory. Natomiast wsiadanie do kajaka…. nie przypuszczałem, że to się tak da zrobić. Czyniły to w najtrudniejszy z możliwych sposobów. Dojrzałe panie, niczym baleriny w szczycie swojej kariery, balansowały ciałem na granicy ludzkich możliwości, starając się dotrzeć do siedziska, bez przymusowej kąpieli w chłodnym nurcie rzeki. Wysiłki pań wspierali panowie, prawiąc im wiele komplementów na temat ich tuszy, zgrabności poruszania się oraz umiejętności używania mózgów. Panie nie pozostawały dłużne. Nadal dominowała tematyka rolnicza, ale tym razem Lamy przerzuciły się z hodowli na uprawy. Szczególnym wzięciem cieszył się burak i ta część kapusty, którą zwyczajowo zwie się głąbem.

Na szczęście wkrótce zarówno Lamy, jak i Łosie ewakuowały się z rzeki do czekających na nie samochodów i ostatni odcinek Weli pokonaliśmy w warunkach, jakie najbardziej odpowiadają mi w kajakarstwie.

Zachęcam do przeczytania inny opowieści spływowych, na przykład o rzece Gwdzie