Blog

W porównaniu z wycieczką do Zgierza, teraz zapowiadała się prawdziwie męska wyprawa. Zapewne dlatego zechciały mi towarzyszyć wyłącznie dziewczyny – Ewcia i Wiesia. Mieliśmy przetestować Łódzką Kolej Aglomeracyjną w pierwszą stronę, a potem wrócić rowerami z Sieradza do Łodzi. Trochę obawiałem się tych 75 kilometrów, nie znałem dróg, którymi mieliśmy podążać, nie miałem pojęcia ile spędzimy na nich czasu…

Sieradz – test ŁKA

Wprowadzenie kolei aglomeracyjnej było jedną z najlepszych inwestycji na kolei w województwie łódzkim. Nowe pociągi, szybkość przejazdu, brak opłat za rowery, niezwykle miła obsługa. Pewnie nie wszystkie zalety ŁKA wymieniłem, ale szczerze polecam tego przewoźnika.

Oczywiście, oprócz plusów dodatnich, są też plusy ujemne, jak zwykł mawiać jeden z byłych prezydentów. Na pewno rozczarowuje niska częstotliwość kursowania oraz miejsca przeznaczone do przewozu rowerów. W starych pociągach podmiejskich funkcjonował przedział dla podróżnych z dużym bagażem podręcznym. Proste rozwiązanie pozwalające upchać nawet 20 rowerów tak, aby nikomu nie przeszkadzały. Teraz są trzy haki na rowery, a rowerzystów w pogodne weekendy bywa około 20.

Z trudem upchaliśmy się z naszymi rowerami w pociągu, na szczęście większość braci rowerowej wysiadła w połowie trasy i mieliśmy możliwość zaznać trochę wygody.

Sieradz – w poszukiwaniu atrakcji

Jedno z najstarszych miast w Polsce. Wielowiekowe tradycje, z których do naszych czasów niewiele przetrwało. Dotarcie na stare miasto z położonej na peryferiach stacji kolejowej nie jest łatwe. Brak jakiejkolwiek informacji, brak ścieżek rowerowych. Na szczęście zabrałem mapę, więc obyło się bez błądzenia.

Starówka, chociaż niewielka, wysprzątana i zadbana. Jak na polskie realia nieskazitelnie czysta. Z przyjemnością siadamy na rynku z kawą i lodami. Odpoczynek nie trwa zbyt długo, przecież jeszcze chcemy zwiedzić miasto i wrócić do Łodzi przed zapadnięciem zmroku.

Historia nie obeszła się z Sieradzem zbyt łaskawie. Mimo zacnej przeszłości, wiele zabytków nie przetrwało do dnia dzisiejszego. Oglądamy okolice rynku oraz dwa kościoły, w tym jeden gotycki z wystrojem barokowym. Zamek rozebrano już dawno, dawno temu, pozostało po nim jedynie wzgórze, obecnie bardzo zadbane i udostępnione spacerowiczom oraz rowerzystom.

Tuż obok niewielki skansen, który w cenie 5 zł oferuje możliwość obejrzenie zaledwie kilku starych chałup. Podsumowując – ładnie, czysto i… nijako. Sieradz potrzebuje pomysłu na to, by wyróżnić się z tłumu.

Rowerami z Sieradza do Łodzi jedzie się przez Mękę

Z Sieradza wyjeżdża się przez Mękę. Kiedyś samodzielna miejscowość, dzisiaj dzielnica miasta. Swoiste memento dla podróżnych opuszczających Sieradz, szczególnie tych, którzy będą przez 75 kilometrów podążać bocznymi, nieraz piaszczystymi drogami. Na szczęście okolica wynagradza poniesiony trud.

Dworki szlacheckie

Wiele ich zachowało się w okolicach Sieradza. Na trasie zwiedzamy dwa – w Męckiej Woli i w Wojsławicach. W obu mieszczą się szkoły. Ten pierwszy położony w świetnie zachowanym parku, gdzie liczne drzewa doczekały się statusu „pomników przyrody”. Nauka w takim miejscu, nie musi być męką. W Wojsławicach oprócz dworu na stanie jest też pałac. Niestety oba budynki rozdziela koszmarny betonowy klocek szkoły zwanej „tysiąclatką”, aż nazbyt widoczna pamiątka po minionym systemie komunistycznym.

Grzyby

Początkowo droga wiedzie lasami. Poprzedniego dnia padało, pachnie grzybami. Dziewczyny nieśmiało sugerują:

– Zatrzymajmy się na pół godzinki, pozbierajmy grzyby, co?

– Oszalałyście, przecież przed zmrokiem nie wrócimy do Łodzi!

Przytakują grzecznie, lecz po minach widzę, że absolutnie się nie zgadzają. Jadą coraz wolniej, wzrok utkwiony pomiędzy drzewami, niedługo giną mi z oczu na krętej drodze. Nie czekam, wiem, że wtedy żadną siłą nie wyciągnę ich przed nocą z lasu. Atawistyczny zew grzybobrania działa niczym narkotyk. Jednak po przejechaniu kilku kilometrów muszę się zatrzymać, dziewczyny zostały zbyt daleko w tyle. Wyciągam kanapki, herbatę i książkę, jestem przygotowany na długie czekanie. Nie mylę się. Wreszcie są, trochę przestraszone, że mogłem je zostawić na pastwę dzikiej puszczy. Czują, że przesadziły, lecz z miejsca stosują najlepszą możliwą obronę, jaką jest atak:

– My wcale nie jedziemy wolno, to ty jedziesz za szybko! – woła zaczepnie Ewcia

– I wcale nie zbieramy grzybów, ja znalazłam tylko jednego zajączka!

Wiesia otwiera plecak, dłuższą chwilę w nim grzebie przebierając w kurkach, borowikach i podgrzybkach. Wreszcie wyciąga tego jednego, jedynego zajączka. Myśli, że nie widzę kasku rowerowego wypełnionego po brzegi maślakami! Trochę przesadzam, rzeczywiście był tylko jeden zajączek, natomiast w Szadku, gdzie mieliśmy postój, dziewczyny, w ramach rekompensaty, zakupiły cały plecak grzybów.

– Ależ mam ochotę na jajecznicę z grzybami – rozmarzyła się Wiesia

Tu na moment popadła w głębokie zamyślenie, by po minucie oznajmić:

– Zaraz, zaraz, ale ja w domu nie mam ani jednego jajka…

– Wiesia, zamierzasz kupić jajka tutaj, w Szadku?!

– A dlaczego nie?

– Przed nami jeszcze 40 kilometrów…

Patrzy na mnie niby ze zrozumieniem, ale wręcz namacalnie dostrzegam, jak w głowie wzbiera pytanie „A co do cholery mają jajka do kilometrów!”

– Wertepy, polne drogi, rowerem trzęsie, jajka są kruche…

Pojawiają się pierwsze przebłyski zrozumienia, ale nie akceptacji. Rozwijam talenty krasomówcze, snuję wizję jajecznicy na plecach, aż wreszcie Wiesia odstępuje od zamysłu zakupu. Niechętnie, nad wyraz niechętnie. Potem jeszcze kilkakrotnie wypomni mi, że nie ma w domu jajek. I jest to ewidentnie moja wina. Ostatniego zdania nie musi artykułować, to się rozumie samo przez się.

Szadek…

… bezbłędnie wpisuje się w klimat prowincjonalnego miasteczka, gdzie czas płynie wolniej, a ludzie są życzliwsi. Na rynku tylko jedyna knajpka. Na szyldzie napis „Pizzeria”, w środku menu typowo barowe – flaki, bigos, kebab i zapiekanka. Nie skorzystaliśmy z oferty, w zamian wybierając pobliski sklep mięsny i kabanosy, które spożywamy na pobliskiej ławce. Smakują wybornie.

Szadek, to nie tylko kabanosy na rynku, lecz przede wszystkim gotycki kościół, który od 1335 roku prawie niezmieniony przetrwał do dzisiejszych czasów. Mało jest takich zabytków w województwie łódzkim. W Szadku urodził się Marek Niedźwiedzki. Sądzę, że nie muszę wyjaśniać, o kogo chodzi.

Mikołajewice

To już ostatni przystanek przed Łodzią. Przy drewnianym, 300-letnim kościółku na chwilę schodzimy z rowerów, aby dać odpocząć pośladkom od siodełek. Świątynia zamknięta, można popatrzeć tylko z zewnątrz. Już mamy ruszać w dalszą drogę, gdy niespodziewanie drzwi kościoła otwierają się i starszy mężczyzna zaprasza do środka. Opowiada o kościele, o tutejszych uroczystościach i o sobie. Cieszy się samą możliwością rozmowy, tym, że ktoś go słucha. Nie śpieszymy się, chociaż słońce coraz niżej nad horyzontem, a do domu jeszcze prawie 20 kilometrów. Podróż, to nie tylko zabytki, fotografie i kilometry, to przede wszystkim ludzie i ich historie.

Rowerami z Sieradza do Łodzi…

… jedzie się na tyle długo, że do domu wróciłem tuż przed zmrokiem. Usmażyłem kilka kani, które zebrałem czekając w lesie na dziewczyny. A wyprawę podsumuję słowami Ewci, wypowiedzianymi gdzieś pod koniec dnia:

–  Wiecie, naprawdę dawno nie byłam na wycieczce rowerowej, która prowadziłaby przez tak piękne tereny!

Z tego wniosek, że musimy jeszcze raz pojechać rowerami z Sieradza do Łodzi, ale może w okresie, kiedy nie ma grzybów, to może do domu wrócimy znacznie wcześniej?