Gdy rodzice się starzeją, musisz pokonać mury…

Pierwsze objawy zlekceważyliśmy. Tato często czuł się gorzej, szczególnie rano. Nieporadność przypisywaliśmy depresji, pocieszając się, że niedługo wszystko wróci do normy i będzie lepiej. Nie było. Zrozumieliśmy, jak poważna jest sytuacja, gdy pewnej nocy tata przewrócił się w drodze do toalety i spędził dwie godziny na zimnej podłodze, z której nie potrafił się podnieść o własnych siłach…

tata i dom na wi
Gdy rodzice się starzeją, trzeba się z tym pogodzić…

Gdy rodzice się starzeją, dzieci przejmują opiekę

Na szczęście nie jestem jedynakiem, mam siostry. One ogarnęły pierwsze dni stałej opieki nad ojcem. Rozpoznały potrzeby i podzieliły obowiązki. Mnie znacznie więcej czasu zajęło zaakceptowanie faktu, że życie uległo nieodwracalnym zmianom, że nadszedł czas, gdy role się odwracają i dzieci przejmują opiekę nad rodzicami. Bałem się, czy poradzę sobie psychicznie z nową sytuacją. Bardzo namacalnie poczułem też własną śmiertelność.

Starość nie cieszy się przywilejami

Świeżo upieczeni rodzice, zarówno przed, jak i po przyjściu potomstwa na świat, są wspierani przez liczne instytucje. Jeżeli brakuje im informacji, z łatwością mogą skorzystać z doświadczenia innych, czytając blogi parentigowe. Matki niezwykle chętnie dzielą się własnymi przemyśleniami dotyczącymi wszystkich aspektów życia swoich pociech.

Starość, w przeciwieństwie do narodzin, nie cieszy się żadnymi przywilejami, chociaż zniedołężnienie rodziców przynosi zmiany porównywalne do tych, jakie wiążą się z przyjściem na świat pierwszego dziecka. Polskie społeczeństwo starzeje się na potęgę, jednak człowiek, który nagle staje przed koniecznością opieki nad rodzicami, co rusz trafia na kolejne, niełatwe do pokonania mury. Pierwszym z nich jest…

Mur braku informacji

O śmierci i starzeniu się nie uczą w szkołach, instytucje wsparcia dla opiekunów osób starszych praktycznie nie istnieją, dramatycznie brakuje lekarzy geriatrów. Nikt też nie prowadzi blogów starzeningowych dzieląc się własnym doświadczeniem z opieki nad zniedołężniałymi rodzicami. Ta wiedza przepada bezpowrotnie.

W pierwszej fazie choroby ojca, co rusz stawaliśmy przed kolejnym dylematem. Jakie chodziki, przenośne toalety czy krzesła pod prysznic należy kupić. A może będzie potrzebne specjalistyczne łóżko? Skąd to wszystko zdobyć, aby nie zbankrutować? Kontakt z każdą osobą, która przeszła przez opiekę nad tracącym sprawność rodzicem, był na wagę złota.

Gdy rodzice się starzeją – pokonać Parkinsona

Początkowo nowe leki nie przyniosły żadnej poprawy. Na szczęście w necie znalazłem informację, że przy chorobie Parkinsona ćwiczenia fizyczne są równie istotne, jak regularne przyjmowanie medykamentów. Po wyszukaniu na youtube kilku filmików instruktażowych, każdego ranka razem z tatą ćwiczyliśmy wymachy rąk i nóg. Ojciec był pojętnym uczniem. Przez całe życie nie zaniedbywał porannej gimnastyki. Gdy w wieku 80 lat pojechał ze mną na ostatnie swoje narty, obsługa wyciągu długo oglądała jego dowód, zanim wydała mu karnet zniżkowy. Nie mogli uwierzyć, że w tym wieku można jeszcze śmigać po górskich stokach.

gdy rodzice się starzeją
Czytnik okazał się wspaniałym prezentem, gdy okazało się, że tata nie może już czytać papierowych książek. Mimo ponad 80 lat opanował obsługę czytnika i mógł cieszyć się ulubionymi lekturami

Kończąc dyżur u ojca zbiegałem raźnym krokiem po schodach z pierwszego piętra, czując w sobie siłę i moc. Doceniłem zwykłą sprawność, która pozwala mi na poruszanie się bez konieczności kurczowego trzymania się poręczy. Byłem wdzięczny, że wysokie krawężniki oraz krzywe chodniki nie stanowią dla mnie przeszkody niemal nie do przebycia.

Mur drugi – wsparcie państwa

Najsolidniejszy ze wszystkich murów. Bez żadnej rysy i skazy oraz możliwości obejścia. Instytucje państwowe postrzegają starszych ludzi wyłącznie przez pryzmat problemów emerytalnych. Na jakąkolwiek pomoc mogą liczyć wyłącznie osoby, które praktycznie nigdy nie były aktywne zawodowo. Ci, co pracowicie przeszli przez życie, karmiąc podatkami nienasycone paszcze urzędów skarbowych i ZUS-ów, nie mają prawa do niczego, w momencie gdy najbardziej potrzebują opieki. Bogatsi zapłacą za nią z własnej kieszeni, ale naprawdę niewielu stać na taki luksus.

Gdy rodzice się starzeją – doceń te chwile…

Na lodówce pojawiły się karteczki informujące o podawaniu leków oraz spis czynności, które każde z nas musiało wykonać, gdy przychodziło do taty. Te „check listy” w początkowym okresie pozwalały nam się ogarnąć w nawale nowych obowiązków, zanim pojawiła się rutyna.

Najważniejszy był spacer. Jedyna szansa dla taty, aby wyrwać się poza obręb mieszkania. Do pobliskiego parku wychodziliśmy niezależnie od pogody. Tylko raz potężna ulewa pokrzyżowała plany. Pracującym ludziom niełatwo jest wygospodarować godzinę z hakiem, szczególnie jesienią, gdy zmierzch zapada tak szybko. Jednak robiliśmy wszystko, aby dać radę.

gdy rodzice się starzeją
Gdy rodzice się starzeją, musisz wykazać więcej cierpliwości, zwolnić kroku na spacerze, szukać miejsc z ławkami, gdzie starsza osoba może na chwilę przysiąść, aby odpocząć

Wyjście na spacer było istotne nie tylko dla ojca. Doceniałem te chwile, gdy nieśpiesznie przemierzaliśmy parkowe alejki, prowadząc rozmowy, na które nigdy wcześniej nie mieliśmy ani czasu, ani warunków. Tata z przejęciem streszczał mi akcję powieści, których słuchał pod postacią audiobooków. Zamartwiał się mniej lub bardziej wydumanymi problemami mamy. Pytał mnie, czy jest szansa, aby w tym roku jeszcze raz pojechać na wieś. Rozmawialiśmy też o lekarzach, pogodzie i drobnych naprawach, które trzeba wykonać w domu…

Mur trzeci – miasto

„Moje miasto murem podzielone…” śpiewał kiedyś Kult. Nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, jak strasznie opresyjne są miasta dla wszystkich, którzy mają jakikolwiek problem z poruszaniem się. Zdrowy człowiek nie jest świadom pułapek zastawianych na tych mniej sprawnych. A jest ich całe mnóstwo – krzywe chodniki, wysokie krawężniki, wszechobecne schody, czy cykle świateł na skrzyżowaniach, które uniemożliwiają bezpieczne przejście przez jezdnię.

Z drugiej strony, tak niewiele trzeba zrobić, aby uczynić przestrzeń wspólną bardziej przyjazną dla seniorów, ułatwiając im wyjście z domów. Wystarczyłoby montować poręcze przy każdych schodkach oraz ustawić gęściej ławki, na których można usiąść w razie utraty sił, czy oprzeć torbę z zakupami. Niestety, ławek brakuje nawet w tak oczywistych miejscach, jakimi są przystanki komunikacji miejskiej, nie wspominając o dworcach kolejowych.

Sądzę, że każdy urzędnik odpowiedzialny za planowanie przestrzenne, powinien w ramach szkolenia przez miesiąc opiekować się staruszkiem. Wystarczyłaby godzina dziennie, a otrzymalibyśmy zdecydowanie lepiej zagospodarowaną przestrzeń miejską.

Gdy rodzice się starzeją – „Nie pomagaj!”

Początkowo skakaliśmy wokół taty zapewniając mu niemal pełną obsługę. W swoich niezdarnych ruchach wydawał się taki bezradny i zagubiony, że aż serce ściskało. Litość i współczucie nie są dobrymi doradcami. Zbyt szybko udzielona pomoc jest szkodliwa i pogłębia niepełnosprawność.

Powoli zacząłem stawiać przed ojcem wyzwania, a on robił postępy. Nauczył się samodzielnie ubierać, przygotowywać posiłki oraz ścielić łóżko. Ogromną radość sprawiła mu każda czynność, którą opanowywał od nowa. Nie pozwalał się wyręczać, a jak mu coś nie wychodziło, nie poddawał się i próbował do skutku. Dlatego, gdy widziałem go mozolnie zapinającego guziki od koszuli, wychodziłem z pokoju, aby nie ulec pokusie pomagania

gdy rodzice się starzeją

Mur czwarty – społeczeństwo

Nie jesteśmy przygotowani na przyjście starości. Spychamy ją do najciemniejszego z kątów, a ludzi wiekowych przestajemy zauważać. Stają się dla otoczenia niewidzialni. Tylko czasami jakiś młody człowiek ciężko westchnie:

  • – Starość się panu Bogu nie udała

Pewnie dlatego głównym beneficjantem budżetu obywatelskiego w Łodzi są przede wszystkim zwierzątka i chore dzieci. Jedyny z kilkunastu projektów, który dotyczył seniorów, został wyceniony na niemal identyczną kwotę, jaką miasto wyda na opiekę nad bezdomnymi kotami. Cóż dziadkowie i babcie nie mruczą, nie machają ogonem na powitanie, nie wyglądają najpiękniej i niekiedy pachną „niewyjściowo”.

Inne artykuły społeczne

Jeżeli chcesz przeczytać podobne artykuły, to zapraszam do:

Gdy rodzice się starzeją – zamiana ról

Siedzimy w poczekalni czekając na wizytę u lekarza. Tata wcisnął się w krzesło i prawie się nie odzywa. Spoglądam na niego i w tym samym momencie staje mi przed oczyma sytuacja sprzed wielu, wielu lat. Wtedy to ojciec przyprowadzał mnie do doktora. Czekaliśmy na naszą kolej, a tata rozkładał na kolanach materiały do swojej pracy naukowej i w skupieniu obliczał coś posługując się suwakiem logarytmicznym. Obserwowałem go uważnie, w duchu obiecując sobie, że gdy dorosnę, to będę takim samym człowiekiem, jak on. Nie dotrzymałem obietnicy. Moje droga życiowa poprowadziła mnie w zupełnie innym kierunku.

Z drugiej strony wcieliłem się w jego dawną rolę. Podobnie opiekuję się teraz moim ojcem, jak on mną w dzieciństwie – zawożę go do przychodni, cierpliwie czekam z nim w kolejce, uważnie zapamiętuję zalecenia lekarza…

Mur piąty – my home is my prison

Ten mur budujemy własnymi rękoma. Zadziwiające, jak nie przyjmujemy do wiadomości, że z wiekiem opuszczają nas siły. Jeszcze kilka lat wstecz rodzice całkiem poważnie rozważali opcję przeprowadzki do mniejszego mieszkania, zlokalizowanego na wyższym piętrze. Za nic mieli doświadczenie ciotki, która kiedyś tam mieszkała i przez ostatnie lata życia nie była w stanie wyjść na zewnątrz, gdyż przeszkodę nie do pokonania stanowiły dwa piętra schodów.

Zamiana na szczęście nie doszła do skutku, ale i tak ich mieszkanie jest naszpikowane przeszkodami. Niektóre z nich, chociażby dywany, o które nieustannie potykał się ojciec, udało się natychmiast usunąć. Inne, jak łazienka, wymagałyby generalnego remontu, na który nie było nas stać.

tata
Tata nigdy nie zapominał o goleniu…

Widząc podobne przeszkody w swoim domu, staram się wyciągać wnioski i zamierzam po kolei wszystkie ograniczenia likwidować, gdy tylko nadarzy się okazja.

Mur szósty, którego nie było, czyli ludzie

Wraz ze stopniowym odzyskiwaniem sił, ojciec pragnął mierzyć się z trudniejszymi wyzwaniami. Prosił aby pójść z nim dłuższą trasą w parku czy pojechać na spacer do lasu, ale nie taksówką, tylko autobusem. Szczególnie obawiałem się tej ostatniej wyprawy. Co będzie, gdy nikt nie ustąpi mu miejsca, jak poradzimy sobie z wysiadaniem z autobusu – zamartwiałem się na zapas.

Gdy zbliżaliśmy się do przystanku, dostrzegłem, że jedyną ławkę okupują dwie młode dziewczyny. Wydawało się, że świata nie widzą poza ekranami własnych smartfonów. Jednak obie zerwały się na równe nogi, by zrobić miejsce tacie. Podobnie miła niespodzianka czekała na nas w autobusie, a i z wysiadaniem nie było problemów, gdyż kierowca specjalnie pochylił pojazd.

Najbardziej zaskoczył nas znajomy rodziców, człowiek o kilka lat od nich młodszy. Zadeklarował się, że czasami będzie chodził z ojcem na spacery. Dwa lata temu przeszedł profesjonalne kursy opieki nad ludźmi starymi i teraz im bezinteresownie pomaga…

Zanim wychodziłem wieczorem od taty…

…gasiłem światło i sprawdzałem, czy wszystko ma naszykowane, gdy obudzi się następnego dnia. Mówiłem dobrano i wracałem spacerem do siebie. Myślałem o ojcu, który przełamał kolejny po zawale i wylewie kryzys. Imponował mi swoją wolą walki o odzyskanie sprawności.

Pogorszenie…

Niestety, poprawa nie trwała długo, nadszedł kolejny wylew i ojciec stał się osobą leżącą, wymagającą całodobowej opieki. Jak sobie z tym poradziliśmy? Przeczytaj w kolejnym artykule o starości i przemijaniu, może znajdziesz dla siebie pomocne wskazówki?

Subskrybuj
Powiadom o
guest
98 komentarzy
Najstarsze
Najnowsze
Inline Feedbacks
Pokaż wszystkie komentarze
Dara/Starsza

Pięknie to napisałeś… Dokładnie tak jest…

Stokrotka

To wszystko przerabiałam i mam już za sobą.
Nie mam już Rodziców.
Pozostaje tęsknota i miłość.

Gosia

Ach ta tęsknota. Było ciężko, czasem brakowało cierpliwości, a teraz nikomu nie muszę pomagać. Szkoda

Matka na Szczycie

Wszystkiego dobrego dla Taty i dużo sił! My mieszkamy z dziadkiem, który też wymaga opieki, ale zgodzę się z tym, że nadmierna opieka wcale nie jest pomocą. Lepiej, by starsza osoba tyle, ile może, wykonywała samodzielnie, bo to jej pomaga, choćby utrzymać psychiczną formę.

dahutt

Powodzenia, cierpliwości… nawet nie wiesz, ile masz szczęścia, że się możesz pożegnać. Doceń. Naprawdę.

dahutt

Rano nie powinnam włączać kompa. Chciałam napisać, że ładny wpis, mądry, smutny i pisz dalej, jeśli choć trochę pisanie pomaga. No. Tak miało być.

MirKa

Kiedyś usłyszałam od pewnej pani, że: „dziecko, to nie alabaster, jeśli spełni 70 % naszych oczekiwań, odniesiemy sukces”. Myślę, iż pańscy rodzice mogą być z Pana dumni, p. Dawidzie. Obrobili ten alabaster w ludzką wrażliwość! Dużo sił i wytrwałości, i zdrówka (również dla sióstr) 🙂 a dla Rodziców jeszcze wszystkiego, co najlepsze. Moi rodzice odchodzili nagle 🙁

jotka

Bardzo realistycznie, ale bez paniki. To prawda, taką wiedzę czerpiemy głównie od znajomych, którzy przez to przeszli. Zawsze powtarza się obawa, że nie tyle sił fizycznych, co psychicznych nie starczy i że należy, za wszelką cenę dążyć do usamodzielnienia się starszej osoby.
Słuszna także uwaga o pomocy lub niepomocy instytucji, niestety.
Masz jeszcze to szczęście, że wspólnie dzielicie ten trud, bywa, że pomimo licznego rodzeństwa tylko jedno z dzieci opiekuje się staruszkami… za to po spadek przychodzą wszyscy 🙁

Maciej

Pięknie napisane.
Problem znam z autopsji, zresztą chyba najtrudniejsza w tym wszystkim jest niegotowość. Nie tyle nasza co osób starych niegotowość na starość.

Maciej

Ja też bylem przerażony gdy dowiedziałem się ze Mama ma raka.
Ale nie o tym pisałem.
Chodziło mi o brak gotowości osób starszy na starość. Mija 60ka, potem 70ka „a w głowie ciągle maj”! A smoro maj, to brak zgody na słabośc, drzenie, gorsze widzenie, choroby, rany już goić się nie chcą, kości się nie zrastrają…
A człowiekowi trudno jest zrozumieć, że jego dolegliwości to nie jest wina złej opieki, niedbałości czy braku serca ale po prostu starości… ” a w sercu ciągle maj”…

Klarka Mrozek

Nie wiem gdzie mieszkasz ale w wielu miastach działają stowarzyszenia i fundacje, gdzie starsi ludzie bez względu na status majątkowy mogą spędzać czas – mają zapewnione zajęcia, rehabilitację, rozrywkę. Zobacz jak wygląda to np w zaprzyjaźnionej fundacji http://uskrzydleniwiekiem.pl/ jesli uznasz to za spam to oczywiście nie obrażę się, skasuj.

Agnieszka Wieczorek

Ważny temat. Wiele z tego co piszesz znam bardzo dobrze, nie ze względu na rodziców, ale dziadków, którzy z nami mieszkają. Dziadek był chory i wymagał ciągłej opieki ze względu na to, że leżał. Teraz babcia wymaga pomocy, choć tak jak piszesz – trzeba stawiać przed starszymi ludźmi wyzwania, bo wyręczanie ich w każdej sytuacji działa jeszcze gorzej. Są takie dni, że nie jest ona z tego zbyt zadowolona, ale wiadomo, że to dla jej dobra. Jedyne co, to muszę przyznać, że u mnie w mieście pomoc dla osób starszych jest na dość dobrym poziomie. I jeśli chodzi o przychodnie,… Czytaj więcej »

Masz rację, niewiele pisze się o starości. O potrzebach tych osób, ale i ich rodzin. Dlatego z ciekawością przeczytałam Twój post. Moi rodzice też młodzi nie są. Los obdarzył ich widzę sporym szczęściem, że mogą się w miarę swobodnie poruszać, no i kiedyś nielubiane mieszkanie na parterze teraz okazuje się jakże cenne.

ariadna

W związku z pracą, którą wykonuję, dużo mocniej obserwuję proces starzenia się ludzi i wchodzenia w etap chorób przewlekłych. Bardzo dobrze, że Twój tata ma silne oparcie w dzieciach, choć jak słusznie zauważyłeś, nie można wyręczać chorej osoby, spychając ją na margines niezdolnej do życia. A co na to wszystko mama? O ile pamiętam, jak na razie, wszystko kręciło się wokół niej…

Oto ja

Trudny temat, a Ty tak świetnie go ująłeś. Ten ważny i trudny okres życia chyba dostrzegamy dopiero gdy bezpośrednio dotknie naszych bliskich lub nas. I pewnie póki się nie jest w temacie nie zdajemy sobie sprawy na ile barier i trudności napotkamy. Poruszasz ważną kwestię prawidłowej opieki nad starszą osobą. I tu się z Tobą zgadzam. Nikt tego nie uczy, a szkoda. Metodą prób i błędów wypracowujemy własne sposoby postępowania.
Ten temat mam już za sobą. Życzę Tacie dużo zdrowia a Wam sił i pogody ducha. Pozdrawiam 😉

linka

Pozwolę sobie dodać jeszcze Mur siódmy – rodzina.
Nie każdy, tak jak Wy jest gotowy przewartościować swoje życie na potrzeby schorowanego rodzica. Moja mama ma czworo rodzeństwa, a w ostatecznym rozrachunku została całkowicie sama. A to jest chyba jeszcze bardziej smutne niż pozostałe wymienione przez Ciebie problemy.

jola

wspanialy wpis…dodaje sil tym,ktorzy samotnie zniedoleznialymi i chorymi czlonkami rodziny sie opiekuja…czekam na wiecej

boja

Właśnie tego trochę się boję… Tego, że będę zależny od czyjejś opieki… Chciałbym być do końca dziarskim staruszkiem, ale czy uda się?

Greenelka

Fizycznie i mentalnie jestem przygotowana na to, żeby być dziarską babcią, ale za to wyprowadziłam się na koniec świata, bo na skraj podkarpackiej wioski. Nie ma nawet kawałka prostej, gładkiej przestrzeni 🙂 Więc nie mam wyboru, muszę trzymać pion 🙂

Jaga

:((( nie miałam na to czasu – Ona odeszła w 3 tygodnie ….. został tato i wiem, że to kiedyś nas czeka

Greenelka

Podziw i szacunek dla Twojego Taty i wiele sił dla Was wszystkich. Ja w zeszłym roku straciłam ukochana mamę ,a Tata zmarł młodo. Tęsknię każdego dnia.

Greenelka

Straszną Hegemonie, nie do opisania.

chomikowa

To cudowne, Hegemonie, że Tacie się CHCE; że walczy i robi jakieś postępy. Masz czas, żeby jeszcze z Nim być.
Mojemu dziadkowi się nie chciało. Nie chciał ćwiczyć, nie chciał żyć. Był przy tym bardzo złośliwy… Masz fajnego ojca, którego cały czas podziwiałam za to, że wytrzymywał z Twoją Mamą 😉
Serdeczne uściski dla Ciebie i Taty 🙂

chomikowa

Myślisz, że każdy osiągając już pewien wiek myśli „dla mnie już wystarczy”? A że przedłużamy życie… Jak jest ono do zniesienia, to przedłużamy. Przecież to ŻYCIE…

parrafraza

A ja napiszę tylko, że twój Tata ma wspaniałego Syna.
Pozdrawiam serdecznie.

Dorota

Moi rodzice zmarli bardzo dawno temu i już chyba uporałam się ze stratą bliskich. Zupełnie inaczej ma się sprawa w przypadku jedynaków. Cała opieka nad schorowanym rodzicem wykonują samotnie i ta właśnie samotność może być zabójcza. Wymieniłeś Hegemonie wiele punktów, które czasami są barierą w opiece nad osobą, której PESEL jest z ubiegłego wieku. A ja dodam jeszcze – niezrozumienie sytuacji przez osoby postronne i tak zwanych „wszystkowiedzących” fetujących wyroki i opinie bez głębszego zastanowienia. Moja mama „umierała” bardzo długo, płuca , pęcherzyk po pęcherzyku odmawiały życia. Potrzebny był tlen, i mama miała tyle życia ile wynosiła rurka z tlenem.… Czytaj więcej »

Marta

Witam! Hegemonie, a czy Ty nie mógłbyś założyć bloga starzeningowego? Skoro jest taka potrzeba to mógłbyś zostać prekursorem. Może na swoim blogu założyłbyś forum pomocy?

Marta

Zanim starość dopadnie nas, dopada nas starość naszych rodziców. Tak jest niestety. Życzę dużo sił i zdrowia zarówno dla Taty jak i dla Ciebie i sióstr. Bądźcie dla siebie wsparciem ale też szukajcie wsparcia i dajcie sobie pomóc.

Telefoniczne Wyprawy

Doskonale wiem o czym piszesz. Mój dziadek od ponad 12 lat choruje na Alzheimera, obecnie jest na etapie mocno zaawansowanym. Do twojej listy dodałabym jeszcze jeden „mur”, który muszą pokonać osoby podejmujące się opieki, czyli najbliższa rodzina. Ty masz to szczęście, że razem z siostrami dzielicie się obowiązkami, ale znam bardzo dużo przypadków, gdzie rodzeństwo zamiast się wspierać w obowiązkach tylko dostarcza kolejnych kłopotów. Nam brakuje wiedzy na temat starości i nie mamy skąd jej czerpać. Obecnie, w czasie kultu ciała i młodości, starość to temat tabu. Wszystkim opiekunom życzę dużo cierpliwości i spokoju.

Telefoniczne Wyprawy

Bardzo paskudny. Widzisz jak osoba, która jest dla ciebie ważna najpierw zapomina gdzie położyła pewne rzeczy, później przestaje rozpoznawać ciebie, a na koniec przestaje mówić (wydaje z siebie sporadyczne dźwięki) i poruszać. Kłótnie są nieważne (jesteśmy tylko ludźmi), ważne jest to, że w trudnych momentach jesteście razem i się wspieracie.

wojtek

Za chwilę będę miał podobnie. Jestem tym dzieckiem, które zostało i mam tego pełną obaw świadomość. Dziękuję Ci za ten post, gdyż wiele dzięki niemu zrozumiałem. PS. Mam nadzieję, że nie pogniewasz się za wykorzystanie Twojego pomysłu na zdjęcia. Chciałbym zrobić je dla wnuczek moich Rodziców, żeby coś zrozumiały.

elzbieta

Prawdziwy, wzruszający tekst. To, że obok młodości, zdrowia i życia istnieje starość, choroba i śmierć do dzisiaj jest tematem tabu. Chronimy dzieci przed wizytami u chorej babci, nie mówimy że niedługo odejdzie, nie zabieramy na cmentarz w dniu pogrzebu. Myślę, że to błąd, bo życie nie składa się tylko z radości i przyjemności. Pojawiają się też dramaty, tragedie, smutek łzy. Trzeba się nauczyć przyjmować te stany w codziennym bytowaniu. Tak jak uczy się chodzenia dziecko, tak należy uczyć przyjmowania do wiadomości i radzenia sobie z sytuacjami trudnymi, chorobą i śmiercią. Życzę siły i wytrwałości w opiece nad Ojcem. Znam to,… Czytaj więcej »

consek

Przeżywam dokładnie to samo. Ponieważ nie mam rodzeństwa, uczę synów aby pomagali dziadkowi, gdy jestem w pracy. Mam nadzieję, że tą lekcję zapamiętają na zawsze i wyrosną na takich dobrych synów, jak Ty.

Puszkowa

Mam teraz podobna sytuację z teściową i jej siostrą : 86 i 96 lat. Jest… niełatwo. Trzymam kciuki za Tatę i Ciebie…

Marharetta

wzruszył mnie Twój wpis. moja mam zmarła nagle. siedem i pół roku temu. tata…. jest w pełni sił. wiek jeszcze młody. zajmowałam się jednak babcią. to znaczy robiłam jej zakupy, gotowałam, sprzątałam, resztę potrafiła jednak ogarnąć sama i nie wymagała 24 godzinnej opieki. wszystko to o czym piszesz, to ważne i prawdziwe. istnieją bariery. czasem barierą jest też własna rodzina, która nie chce pomóc, która swoją wygodę przedkłada nad najbliższych. krzywe chodniki i zmiany świateł… sama odczułam na własnej skórze, to ze w ogóle nie są przystosowane do osób, które mają jakikolwiek problem z poszuraniem. bywały przejścia dla pieszych, których… Czytaj więcej »

Marharetta

właśnie. są światła, które człowiekowi w pełni sprawnemu nie pozwalają na pokonanie przejścia.
że nie wspomnę o innych „udogodnieniach”.
dużo zdrowia dla Twojego taty życzę. a Tobie sił.

Ultra

Dużo mogę powiedzieć na temat stosunku i traktowania starszych w szpitalach, domach opieki, a także ograniczeń, które z każdym rokiem czekają na każdego, który się urodził. Ale tak naprawdę taką każdy będzie miał starość, jak ułoży sobie relację z dziećmi. Tymczasem zapominamy o tej banalnej prawdzie, że na starość to my będziemy potrzebowali opieki, a tymczasem nie uczymy młodych choćby wolontariatu.
Serdecznie pozdrawiam

ANNA

Super sobie poradziliscie w tej trudnej sytuacji, co prawda moi rodzice mają 60 lat ale ja coraz czesciej myślę o ich starości i chorobach ktore moga sie przytrafic i rozniez boje sie ze nie poradze sobie psychicznie. Co do mieszkania to juz od jakiegos czasu namawiam ich by kupili mniejsze mieszkanie max na 1 pietrze, obecnie mieszkaja na trzecim i juz teraz maja problem z wejsciem do domu

Buba

To prawda, rodzice powinni być odpowiedzialni, także oo skońcxzemiu pewnego wieku. Czasy sa juz inne!

Duśka

Właśnie przed chwilą, pod innym postem, napisałam Ci o mojej Mamie… Życie… Dużo zdrowia dla Taty, a dla Ciebie i Bliskich dużo cierpliwości i opanowania. To trudne, wiem. Moja Babcia (94 lata) mieszka z Ciocią i Wujkiem w bloku na 4 p. bez windy. W lato mówiliśmy: nie wychodź, bo upał. W zimie – nie wychodź, bo ślisko. Od wielu lat jest uwięziona na tym 4 p. i często patrzy w okno. Ma swój świat, ale jak patrzę na to, to serce mam w miliardzie kawałków… Pozdrawiam cieplutko.

GalantaLala

Piękny i ważny, bardzo, bardzo ważny tekst. Myślę czasami o tym, że sto kilometrów, które dzielą mnie od rodziców to tak okropnie daleko.

Dlaczego o tym nie rozmawiamy częściej? Mam wrażenie, że starości boję się bardziej, niż czegokolwiek innego.

Ultra

Hegemonie, piszę (Sfera dyskusji) także na stronie: http://uskrzydleniwiekiem.pl/
Jeśli zechcesz, zobacz, może się przyda.

Aga

Bardzo bardzo poruszający tekst, pełen miłości i łamiący tabu. Piękny, Dawid. Nie mam rodziców od miliona lat, ale obserwuję i słucham troski mojego męża, który martwi się o swoich, snuje plany bycia blisko nich…

Ewa

Swietny artykół. Bardzo dziękuję, właśnie zakładam grupę na FB, może będziemy mogli wymieniać się doświedczeniami.

Anka Rydzyńska

Przez wiele lat opiekowałam się razem z moja mamą i ciocią, moją babcią, która w końcu, przy mnie, zmarła w wieku 89 lat, później dziadziusiem, który zmarł dwa miesiące po swoich 100 urodzinach. Z przerażeniem myślę o tym, że coś mogło by się stać mojej mamie. Już teraz boję się, widząc że z wiekiem przestaje być tak sprawna jak kiedyś. To straszne.

Katarzyna

Pieknie 😘

Buba

ok, ale całe mnóstwo dzieci mieszka setki lub tysiące kilometrów od rodziców, nie stać ich też na tysiące złotych opieki. mam rzucic pracę i miejsce gdzie układałam zycie aby klepać biedę i mieć mega doła, bo rodzice się zestarzeli? Dzieci nie maja obowiązku zajmowania się rodzicami, bo nie prosiły sie na świat, w Pl zreszta przewaznie nie łącza ich zbyt duże więci tylko presja i toksyczne relacje. A nawet jesli było ok w życiu, to naprawde nie piszcie, ze dzieci mają zajmowac sie rodzicami, bo to nie przystaje do żadnych realiów. Problemem sa tez rodzice, ktorzy mieszkaja na wsi w… Czytaj więcej »

Magda

Chciałabym znaleźć jakąś mądrą książkę o tym, jak pomagać starzejącym się rodzicom. Jeśli ktoś z Was zna godną polecenia pozycję, będę wdzięczna za informację. Jeśli sama coś znajdę, to wkleję tu.

Ania

W kwietniy zmarł mój Tata ,ktory opiekował się Mama.Od tej pory zmagam się z żałoba i odchodzeniem Mamy .Emocjonalnie zupełnie sobie nie radzę,popadam w coraz większą rozpacz.Wiem ,że to naturalny etap .Trudny bardzo ale minie .Dziękuję za ten wpis na blogu

Joanna

Pomieszkuje w Anglii. Tu rzeczywistość wyglada zgoła odmiennie… tu system murów nie jest tak wysoki, państwo duuuuzo więcej daje starszym w tamach opieki i pomocy. Długo by opisywać. Tu jednak odwrotnie nóż w Polsce murem są ludzie! Tu prawie nikt nie opiekuje się rodzicami. Ich się oddaje do schronisk, jak niechciane zwierzęta. Zaiste w Anglii zwierzętom żyje się lepiej niż staruszkom w aspekcie relacyjnym. To pewnie wynika z obyczajowosci i uwarunkowań historycznych no i „ wyższego standardu” życia :)))) Ich stać na zapewnienie rodzicom opieki , pytanie , co to za opieka!?! 😉 …£