Blog

Czerwona lampka pulsowała rytmicznie. Nietrudno było ją zauważyć wchodząc do pustego i ciemnego mieszkania. Wiedziałem kto się nagrał. Odruchowo uruchomiłem klawisz odtwarzania:

Hegemonie, dzwonię i dzwonię do ciebie, ale nie mogę cię zastać. Próbowałam dzwonić wczoraj, ale ciebie nie było, dzwonię dzisiaj i też ciebie nie ma. Mam do ciebie kilka ważnych spraw, więc zadzwoń jak wrócisz. Będę siedziała w domu, tak gdzieś od godziny osiemnastej i czekała na telefon od cioci Hani. Ma dzwonić w bardzo ważnej sprawie, więc będę na tę wiadomość czekała. To na razie. Aha, dzwoniłam do ciebie również przedwczoraj i też ciebie nie było. Do widzenia.

Mama zawsze nagrywała się na sekretarkę automatyczną, jakby rozmawiała z żywym człowiekiem. Mówiła długo, wyraźnie i o wszystkim, tylko nie o tym, co naprawdę istotne. Sekretarka automatyczna, telefon stacjonarny? Tak, to działo się dość dawno, od lat nie posiadam ani jednego, ani drugiego urządzenia. Był rok 1999…

Rozmowa z mamą, czyli dookoła Wielunia

Zatrzymałem taśmę. Muszę oddzwonić do mamy, chociaż mi się nie chce. Teraz, czy jak zjem kolację? – zastanawiam się przez chwilę. Wszelkie dylematy uciął natarczywy dzwonek telefonu. Westchnąłem, podniosłem słuchawkę i siadłem w fotelu. Rozmowa na pewno nie będzie krótka. Wiedziałem, że rodzice kilka dni temu wrócili ze Wsi, więc na pewno zostanę uraczony opisami przyrody godnymi pióra Elizy Orzeszkowej. Nie myliłem się.

– Hegemonie, mówię ci jak na Wsi jest ślicznie. Wstaliśmy z tatusiem rano, wychodzimy na dwór, a tutaj świeci piękne słońce, ptaki śpiewają…

– Nie było jednak trochę za zimno? – przerywam, póki jeszcze mnie słucha

– Ależ skąd! – oburza się mama – Jak przyjechaliśmy, to w domu było aż plus trzy stopnie! Tatuś napalił w piecu i poszliśmy na spacer, mimo że zima, to jakie piękne są drzewa, a jakie rześkie powietrze…

– Jak się napaliło, to jaka była temperatura? – wtrącam.

– Przyzwoita, naprawdę przyzwoita. Jak wróciliśmy ze spaceru, to spojrzałam na termometr, no wiesz na ten termometr, który dostałam od cioci Zosi, gdy byli u nas…

– Ile było stopni?! – przerywam stanowczo, nie mając sił na słuchanie barokowej epopei o cioci Zosi i jej termometrze.

– Dziesięć stopni, dokładnie dziesięć stopni! Więc trochę przewietrzyliśmy mieszkanie, żeby nie było duszno…

– Ja bym w takich warunkach nie wytrzymał.

– Wcale to nie były złe warunki, tatuś nawet chodził w koszulce z krótkim rękawkiem. Zresztą jak wiesz mamy tam dużo rzeczy, które w razie zimna możemy na siebie nałożyć.

Wdzianka urody przecudnej

Tak, niewątpliwie mają tam dużo rzeczy. Dokładnie cztery solidne wieszaki, po jednym na każde pomieszczenie. A na tych wieszakach wszelkiej maści wdzianka urody przecudnej. Niejeden lumpeks miałby zapas towaru na dwutygodniowy handel. Wiszą kurteczki po wujkach, ciociach, kuzynach i po dzieciach. Wszystko to, co nie zostało zużyte, podarte lub zniszczone do cna. Próbowałem namówić rodziców do pozbycia się czegokolwiek. Bez rezultatu.

–  Ostatnio, gdy odwiedziła nas pani Krysia – perorowała mama – i poczuła, że jej chłodno, mogła założyć na siebie serdak, wiesz ten po wuju Romanie. A innym razem ciocia Magda przyjechała zupełnie nieprzygotowana na deszczową pogodę i zamiast wracać do Łodzi, nosiła kurteczkę, taką ortalionową, którą podarowała mi pani Marylka….

Współczułem zarówno pani Krysi, jak i cioci Magdzie. Musiały wyglądać cokolwiek oryginalnie. Na szczęście oprócz dzików i zajęcy, nikt postronny ich w tych wdziankach nie widział. Tymczasem mama nieświadoma myśli przebiegających przez moją głowę, przekazywała wiele istotnych informacji, bez podania których, zapewne nie doceniłbym sedna całej opowieści. Cierpliwie więc wysłuchałem opisu zachodu słońca, na szczęście tylko jednego, zostałem zapoznany z faktem, że pod domem pasły się sarny i dowiedziałem się jak wyglądało pole za domem oraz las leżący kilometr dalej. Wreszcie tembr głosu mamy uległ zmianie, czułem, że za chwilę przejdzie do najważniejszego. Intuicja mnie nie zawiodła.

Podróż dookoła Wielunia

Rodziców ze wsi zabrał mój szwagier Samiec Alfa. Wtedy jeszcze mieszkał w Wieluniu, miasteczku położonym około 30 kilometrów od Wsi.

–  W Wieluniu znaleźliśmy się w niedzielę i zostaliśmy do poniedziałku wieczora. Samiec Alfa odwiózł nas na dworzec autobusowy. Poszliśmy na stanowisko, gdzie sprawdziliśmy, że autobus odchodzi o 19.30. Samiec Alfa chciał z nami poczekać do odjazdu, ale nalegaliśmy aby wracał, więc pożegnał się i odjechał. Pojawił się autobus, wsiedliśmy do niego, mimo tłoku udało nam się znaleźć miejsce siedzące. Tatuś, jak to ma w zwyczaju, ledwo usiadł, natychmiast zasnął. Ja starałam się obserwować okolicę, mimo panujących ciemności. Czekam na te lasy, które ciągną się przed Nierychlicami, ale nie ma ich i nie ma. Zaczęłam się trochę niepokoić. Patrzę na zegarek, powinniśmy właśnie dojeżdżać do Nierychlic. Autobus się zatrzymuje, ale na przystanku widnieje napis Czarnowiły. Wtedy już wiedziałam, że wsiedliśmy nie do tego pojazdu, co trzeba…

–  Wsiadając nie spojrzeliście na tabliczkę?!

–  Wiesz, był straszny tłok, a godzina się zgadzała, stanowisko też…

–  Ale przecież z jednego stanowiska mogą odjeżdżać autobusy w różnych kierunkach!

–  Jakoś nam wtedy to nie przyszło do głowy, ja szybko pobiegłam zająć miejsce, a tatuś pokazywał kierowcy bilety.

–  I jak się to skończyło?

– Obudziłam tatusia i zapytaliśmy ludzi, gdzie ten autobus jedzie i okazało się, że… do Wielunia.

– Jako to z Wielunia do Wielunia?!

– Właśnie, widocznie taki autobus jest potrzebny, bo było w nim pełno ludzi. A mówię ci jak się Samiec Alfa zdziwił, gdy pojawiliśmy się u niego tuż przed dziesiątą w nocy!

W to akurat nie wątpiłem. Swoją drogą rodzice mieli szczęście, że trafili na autobus jadący dookoła Wielunia, ponieważ mogli znaleźć się w środku nocy kilkadziesiąt kilometrów dalej, bez żadnej szansy na powrót.