Blog

Pamiętasz jeszcze te czasy, gdy przekroczenie granicy nie było tak proste, jak teraz? Aby znaleźć się po drugiej stronie szlabanu trzeba było okazać stosowne dokumenty i przejść odprawę celną? Czasy, gdy Polska była poza układem z Schengen wydają się być zamierzchłą przeszłością, a nie minęło tak wiele lat! Człowiek błyskawicznie przyzwyczaja się do dobrego…

Rok 2007 był ostatnim rokiem zamkniętych szlabanów granicznych. W marcu wraz z Kuzynem Tomusiem postanowiliśmy doświadczyć uroków szusowania na stokach słynnego Chopoka. Kuzyn, po raz pierwszy w życiu, zabrał na wyjazd narciarski całą rodzinę – żonę, dwójkę małych dzieci, a nawet teściową, ja wiozłem swoich rodziców.

Być pierwszym

Kuzyn Tomuś nigdy nie zrywa się zbyt wcześnie z łóżka, dlatego w podróż wyrusza zawsze później ode mnie. Potem gna niczym oszalały, byle tylko dogonić, byle tylko wyprzedzić, byle być pierwszym. Bycie pierwszym jest dla Tomusia niewiele mniej istotną czynnością życiową, niż oddychanie lub jedzenie.

Nie lubię się z nikim ścigać, więc Tomuś szybko mnie przegonił. Spotkaliśmy się dopiero na stacji benzynowej położonej kilkanaście kilometrów przed przejściem granicznym w Chyżnem. Na pytanie, dlaczego właśnie ta stacja, odpowiedział z rozbrajającą szczerością:

– Bo tu mogę dostać punkty na moją kartę!

Tomuś jest klientem, o którym marzy każdy dział marketingu. Raz przekonany do marki, nigdy jej nie porzuci. Gdy otrzyma możliwość gromadzenia punktów, będzie przepłacał za produkty, byle tylko dostać „za darmo” plecaczek, czy inny gadżecik.

Nasze spotkanie na stacji nie trwało zbyt długo. Gdy zobaczyłem, że Tomuś i jego rodzina zamawiają porcję naleśników, szybko pożegnałem się słowami:

• – I tak nas dogonisz!

Nie chciałem być świadkiem celebracji posiłku, jakiej od lat hołduje Tomuś, nie miałem też zamiaru wysłuchiwać kolejnych „pytań trawiennych”. (Więcej o celebracji i pytaniach trawiennych przeczytasz w artykułach do których prowadzą linki).

Na parterze lub na pięterku

Mama, czując, że zbliżamy się do celu podróży, ożywiła się znacznie.

– A gdzie będziemy mieszkać? – zaczęła się dopytywać.

– W ładnym domku. W każdym razie, gdy oglądałem go na stronie internetowej, wyglądał zachęcająco.

– Jestem bardzo ciekawa….

– W teczce z dokumentami jest dokładny opis, można przeczytać.

Teraz i tata przerwał drzemkę by razem z mamą przejrzeć wydruki.

– Możemy zamieszkać na parterze lub na pięterku, tak? – ekscytowała się możliwością wyboru mama

– Oczywiście lecz najpierw trzeba się zastanowić, jak będzie dla wszystkich najwygodniej

– Ja mam chorą nogę – zastrzegła natychmiast mama – Chodzenie po schodach sprawia mi wiele kłopotów!

– Ale oni mają małe dzieci i… – jak zwykle nierozważnie wtrącił się tata

– Jacusiu! – przywołała, go natychmiast do porządku mama – Mówisz takie głupstwa, jakbyś zupełnie nie zdawał sobie sprawy z mojego stanu! Myśmy tyle razy jeździli z dziećmi, mieszkaliśmy na pięterku i nic się nie stało. A ja naprawdę ledwo chodzę!

Nie kontynuowaliśmy dalej rozmowy, a mama zajęła się oglądaniem zdjęć domu.

– Jakie stamtąd mogą być widoki? Nie wiesz Hegemonie?

– Mamo, skąd mam wiedzieć, przecież nigdy jeszcze nie byłem w Demanovej.

– No tak, no tak, ale ja jestem bardzo ciekawa! O, i widzę, że jest tu balkonik. Dobrze by było zamieszkać na piętrze i podziwiać widoki z tego balkoniku! – rozmarzyła się nagle.

– Ale mówiłaś, że boli cię noga i nie możesz chodzić po schodach? – znowu nieopatrznie wtrącił się tata.

– Jacusiu! Ale nie boli mnie aż tak, bym nie mogła pokonać tych paru nędznych schodków!

– Jak jest balkon, to schody ci już nie przeszkadzają?

– Tato, wizja codziennych widoków z balkonu, jest w stanie uleczyć mamę z najcięższej choroby!

– Poza tym dyskusja jest bez sensu. Tomuś i tak przyjedzie pierwszy i wybierze to, co dla niego najlepsze.

Wszyscy zamilkli. Na miejscu jednak się okazało, że Tomuś jeszcze nie dotarł.

– Czyżby wybór naleśniczków okazał się bardziej skomplikowanym procesem, niż przypuszczałem? – pomyślałem z przekąsem

Rozgościliśmy się na pięterku. Widoki z balkonu znacząco poprawiły stan zdrowia mamy. Zdążyliśmy jeszcze zrobić zakupy w sklepie, a Tomusia wciąż nie było. Wtedy zrozumiałem, że to coś poważniejszego, niż rozterki trawienne. Gdy wreszcie się do niego dodzwoniłem, usłyszałem zdumiewającą historię…

Nieudane przekroczenie granicy

Tomuś z fasonem zajechał na przejście graniczne i gestem światowca okazał dokumenty do kontroli. Lekko się zaniepokoił, gdy padło pytanie:

– A dokumenty dzieci?

– Jakie dokumenty, jakie dzieci? – pytał się oszołomiony.

– Tam z tyłu ma pan dzieci, prawda?

– Tak, mam.

– No właśnie, i proszę aby okazał mi pan dokumenty tych dzieci.

Tomuś nie okazał, bo nie miał. Nie przypuszczał, że przy przekraczaniu granicy dokumenty muszą mieć wszyscy, nawet dzieci! Nie przyszło mu do głowy, aby takowe swojemu potomstwu wyrobić.

Ponieważ jest człowiekiem, który łatwo się nie poddaje, postanowił spróbować szczęścia na innym przejściu granicznym. Tym razem schował dzieci pod skafandrami i do budki strażniczej podjechał tak, by nikt nie mógł zobaczyć wnętrza samochodu. Wysiadł i podał dokumenty celnikowi, lecz niestety, ten zainteresował się autem bardziej, niż powinien. Nieudane przekroczenie granicy skończyło się naprędce zorganizowanym pobytem po polskiej stronie Tatr. Całą przygodę Kuzyn Tomuś skwitował:

– We Francji, to nie do pomyślenia!

Warto dodać, że Francja, w której Tomuś spędził kilka miesięcy szczęśliwego dzieciństwa, nie jest krajem europejskim, który znamy. Francja w nomenklaturze Tomusia jest alegorią kraju idealnego, swoistej Arkadii, czy też innej Utopii. Jeżeli coś idzie źle, nie po myśli Tomusia, wtedy pada sakramentalne:

– We Francji, to nie do pomyślenia!

Gdy Tomuś oburza się na konieczność wydania na toaletę publiczną marnej złotówki, wtedy usłyszymy:

– We Francji nigdzie nie płaci się za toalety!

Pierwsza wizyta w Paryżu, rozwiewa wszelkie złudzenia. Płaci się tam za toalety i to całkiem sporo. Ale nie należy złościć się na Tomusia, wytykać mu, że wprowadził nas w błąd – przecież jego Francja, to kraina mityczna…

Wolno i szybko według Tomusia

Tomuś nie zamierzał kompletnie rezygnować z możliwości szusowania po stokach Chopoka. Zostawił rodzinę w Polsce i następnego dnia zawitał na dwa dni do Demanowej. Pretekst miał dobry, część jego sprzętu narciarskiego podróżowała moim autem.

Ledwie tylko się pojawił, natychmiast postanowił nadrobić stracony czas i zaczął poganiać. Każda sekunda poświęcona czemu innemu niż narty, była stracona. Co tam, że masz buty nie dopięte, co tam, że fajna pogoda na zdjęcia, co tam, że jesteś zmęczony czy głodny. Żadnej chwili nie można zmarnować. Jak najszybciej na krzesełko czy orczyk, jak najszybciej na dole. Za pięć minut zamykają wyciągi? Damy radę, nie odpuścimy przecież ostatniej okazji zjazdu.

Gdy miałem już dość tego wyścigu, Tomuś obiecał, że wieczorem odpoczniemy w Basenovej, gdzie wymoczymy zmęczone ciała w wodzie płynącej z ciepłych źródeł. Zarzekał się, że nie będzie żadnego gonienia, tylko spokój, relaks i medytacja.

– Hegemonie, co ty tak szybko się przebrałeś w kąpielówki? – strofował mnie już w szatni – Gdzie się spieszysz?! Zapomniałeś, że przyjechaliśmy tu odpocząć?!

Słowa „odpocząć” i „nie musimy się spieszyć”, miło zabrzmiały dla mojego ucha. Zanurzyłem się w ciepłej wodzie, wziąłem głęboki oddech, zamknąłem oczy i …

– Hegemonie, byłeś już na sąsiednich basenach?! – błogie nieróbstwo przerwał Tomuś

– Nie, nie byłem….

– To chodź, zobaczymy co jest dalej!

– Ale po co…

– Chodź, chodź, nie marudź! No pośpiesz się!

I tak nieustannie zmienialiśmy basen po basenie. W jednych woda była cieplejsza w innych chłodniejsza. W żadnym nie zagrzaliśmy dłużej miejsca.

– Hegemonie, co tak tkwisz w jednym rogu basenu? Rusz się, po przeciwnej stronie widziałem fajne dziewczyny!

Przenieśliśmy się na drugi brzeg. Potem w ramach relaksu, braku pośpiechu i nicnierobienia, musieliśmy zaliczyć pobyt pod fontanną, siedzenie na bąbelkach, bicze wodne, zjeżdżalnię, morską falę, wizytę w restauracji oraz sesję zdjęciową. Słowa „pośpiech” i „nicnierobienie” w języku Tomusia mają niemal identyczne znaczenie.

Zostajemy sami…

Po dwóch dniach galopującego ADHD Tomuś wrócił na łono rodziny, a ja zostałem na Słowacji sam z rodzicami. Nie czułem się komfortowo. Szczególnie na początku, lecz potem dokonałem niezwykle ważnego dla siebie odkrycia. Jednak o tym przeczytasz w innym artykule poświęconym wyjazdowi do Demanowej…

Jeżeli wybierasz się na narty na Chopok, to sprawdź panujące tam warunki…