Blog

Ostrze noża zalśniło złowieszczo. Delikatnie chwyciłem za rękojeść i podniosłem. W tej samej sekundzie przelatująca obok zabłąkana mucha momentalnie straciła wszystkie sześć nóg. Cóż, mogła nie budzić się o tej porze roku. Ostrożnie odłożyłem narzędzie na kuchenny blat. Wolałem więcej nie dotykać, by nie podzielić losu muchy.

– Świetny prezent od brata dostałem na urodziny, co? – Łysy uśmiechnął się szeroko

Nie zaprzeczyłem. Siedzieliśmy w ciasnej kuchni pijąc świeżo zaparzoną kawę. Sobotni ranny rytuał, po zakupach na rynku. Wspominałem już o nim.

Rytuał parzenia kawy

Połowa rodziny Łysego jeszcze spała, przez chwilę towarzyszył nam jedynie najmłodszy syn Daniel. Widząc ojca wchodzącego z workiem ziemniaków i pękiem reklamówek wypchanych produktami żywnościowymi, bez pytania wstawił wodą w czajniku:

– Synu – rzekł Łysy pęczniejąc z dumy – będziesz moją…

– … wiem, wiem, twoją podpora na stare lata! – Daniel machnął z rezygnacją ręką i przepadł gdzieś w pokoju

Łysy z ciężkim westchnieniem zabrał się za poszukiwanie kawy. Gdy wydawało się, że będziemy musieli zadowolić się jakimś rozpuszczalnym erzacem, znalazł torebkę z ostatnimi ziarnami. Jeszcze tylko mielenie w przedpotopowym młynku, ceremoniał parzenia i po 15 minutach trzymamy kubki w rękach.

– Wiesz, niedawno nocował u nas szwagier z rodziną – tłumaczy gospodarz – Rano wszedł do kuchni i z szeroko otwartymi oczyma przyglądał się mojemu rytuałowi parzenia kawy. Wreszcie, gdy ochłonął, powiedział, że on by chyba przestał pić kawę, gdyby tyle czasu musiał poświęcić na jej przygotowanie.

Prezent od brata, urodzinowy

Aromat napoju rozszedł się po mieszkaniu i obudził żonę Łysego. Jej mąż w tym czasie chwalił się prezentami, ostatnio miał urodziny, bardzo okrągłe urodziny, więc i podarki otrzymał nie byle jakie. Najważniejszy z nich, to nóż, ten przez który nieostrożna mucha straciła wszystkie odnóża

– Patrz, patrz, co tutaj jest napisane! – Łysy podtyka mi pod nos cienkie jak brzytwa ostrze.

–  „Brat bratu” – z trudem odczytuję małe literki, uważając aby przy okazji nie odciąć sobie kawałka nosa.

Zresztą nos nie jest ważny, zostałbym niechybnie poćwiartowany, gdybym niedajbóg stępił lub uwalał krwią błyszczące nieskazitelną czystością ostrze. Łysy nie może się nacieszyć. Składa i rozkłada nóż, tłumacząc wszystkie zawiłości mechaniczne oraz zabezpieczenia przed czymkolwiek.

–  A tutaj są takie dwie śrubki, które można szybko rozkręcić, gdy się chce nóż wyczyścić.

–  Na przykład z krwi i włosów, gdy wcześniej oskalpowało się wroga – dopowiada z niewinnym uśmiechem żona Łysego, która już na tyle się obudziła, aby celnie skwitować słowa męża.

Odpowiedzią jest tylko ciężkie spojrzenie, ciężkie niczym granitowa płyta grobowca.

–  Rozumiem, że nie jest to nóż, który służy na przykład do krojenia chleba? – zapytałem

–  No, co ty! Ja go wcale nie będę używał!

–  Dlaczego?

–  Jak to dlaczego? Przecież to prezent od brata!

–  I ty się dziwisz, że twój syn Jonasz przez dwa lata potrafił nie rozpakować z folii kolekcjonerskiego wydania „Wiedźmina”?!

–  Ale to jest zupełnie co innego! Kompletnie co innego! Nie znasz się!

Miłośnik opery

Nie przekonuje mnie, ale już po chwili oglądam kolejny prezent, kilkupłytowy zestaw oper Wagnera.

– A wiesz Hegemonie – wtrąca żona Łysego – nie wszystkie zainteresowania przechodzą z ojca na syna. Ostatnio Daniel ze szkołą poszedł do Teatru Wielkiego. Najpierw oglądali zaplecze, poznawali scenografię, by na koniec posłuchać fragmentu arii operowej. Po powrocie wykończony podsumował „Prędzej wolałbym dać sobie wyrwać brwi za pomocą taśmy klejącej, niż jeszcze raz słuchać tych pisków!”

Być może zainteresowanie operą jest trudniej przekazać, natomiast tradycyjna miłość do noży przeszła na obie latorośle. Noże, świetnie wyczyszczone, precyzyjnie naostrzone i nigdy nie używane, tkwią pieczołowicie zapakowane w futerałach. Cóż, jedni noszą drogie zegarki, inni sygnety, mężczyźni w rodzinie Łysego nie wyobrażają sobie świata bez noży.