Blog

Droga wyglądała znajomo, skręciłem w nią bez wahania. Niestety, wyprowadziła nas w pole. Musiałem zawrócić.

– Hegemonie, dlaczego nie zapytasz kogoś, gdzie jechać? – zdziwił się Sławek

– Przecież mam mapę!

– No zupełnie, jak mój brat! Będzie błądził przez pół dnia, ale o drogę nie zapyta, nikogo!

– Wiem, jak jechać, tylko się pomyliłem – odparłem z wielką pewnością siebie, chociaż w głębi duszy czułem, że Sławek ma rację

– Widzisz Sławku – odezwała się z tylnego siedzenia mama – Moje dzieci tak mają. Zawsze uważają, że racja jest po ich stronie i nie słuchają żadnych argumentów! Jestem ciekawa po kim to odziedziczyły, chyba po tatusiu, bo to on jest tak przeraźliwie uparty!

– Natomiast mama jest wzorem braku uporu i nigdy, ale to nigdy nie zapiera się przy swoim, tak?

Mama zamilkła, a ja skręciłem w kolejną drogę.

Sławek i niesprawiedliwe plotki

Gdy kupował dom na Wsi nie znałem go, lecz wśród gminu rozeszła się wieść, że to jakiś ksiądz. Przeprowadził gruntowny remont nabytej posiadłości, więc szeptano, że pazerny pleban wzbogacił się na wiernych, a teraz pałac sobie buduje. Jeszcze nigdy plotki nie były aż tak niesprawiedliwe.

Sławka lubi się od pierwszego wejrzenia, przyznają to nawet najzagorzalsi ateiści. Nie ma w nim ani grama pychy, wyniosłości i żądzy pieniądza, tak typowej dla polskiego kleru. Jest za to uśmiech, życzliwość i ogromna ciekawość świata. I ta ciekawość była motorem wycieczki, w której niepoślednią rolę odegrał kaczor…

Goście z Francji i Duda-Gracz

Goście z Francji mieli tłumnie zawitać do Sławka już w następny weekend. On postanowił ugościć ich godnie i uporządkować dom przed wizytą. Generalne porządki mają to do siebie, że zanim nastąpi wyraźna poprawa, poprzedza ją jeszcze wyraźniejszy bałagan. Przez dom Sławka właśnie przechodziła kulminacyjna fala bałaganu. Zbiory porcelanowej zastawy zaściełały ogromny stół w pokoju gościnnym, a elektryk naprawiał szwankującą instalację. Słowo naprawiał nie było adekwatne do sytuacji, gdyż w zależności od ilości spożytego alkoholu, elektryk docierał do domu Sławka lub zasypiał wcześniej, w jakimś przydrożnym rowie.

Zaproszenie na wycieczkę Sławek przyjął z entuzjazmem. Cieszyła go perspektywa oderwania się chociaż na pół dnia z porządkowej Sodomy i Gomory. Zaproponował też odwiedziny kościoła w Toporowie, by koniecznie obejrzeć obraz Dudy-Gracza (wspominałem o nim w artykule o Jurze Wieluńskiej).

Powinowaci czy skoligaceni

I tak, pewnego majowego popołudnia, ze Sławkiem na siedzeniu obok kierowcy i mamą wygodnie ulokowaną na tylnej kanapie auta, ruszyłem na wycieczkę. Prowadziłem nieśpiesznie, przysłuchując się dyskusji, jaką między sobą toczyli pasażerowie. Rozmowa musiała zejść na tematy rodzinne, gdy mijaliśmy Krzeczów, miejscowość, z której pochodziła jedna z gałęzi rodziny mamy (więcej w artykule o królowej Bonie). Wtedy to Sławek wpadł na genialny pomysł, dotyczący przyszłości mojej siostrzenicy Zosi:

– Jak byśmy tak ją wydali za jednego z bliźniaków mojego bratanka, to bylibyśmy powinowaci?

– Nie powinowaci, a skoligaceni – surowo poprawiła mama.

– Dlaczego nie powinowaci?

– Bo skoligaceni!

– Jesteś pewna?

– Oczywiście, że skoligaceni

– Ale słowo powinowaci jest łatwiejsze do zapamiętania…

– Lecz nie bylibyśmy powinowaci, tylko skoligaceni, tak właśnie – skoligaceni! – bardzo wyraźnie ostatnie słowo wyartykułowała mama.

Zaciętą debatę przerwało przybycie do Toporowa, pierwszego z celów naszej wycieczki. Obraz Dudy-Gracza oglądałem z wielkim zaciekawieniem, chociaż miejscowy proboszcz wyraźnie traktował go jako zło konieczne, próbując przesłonić tym, co księża lubią najbardziej – mieszaniną kwiecistego baroku i odpustowej tandety.

Zwiedzamy okolice Wielunia i… błądzimy

W Toporowie nie zabawiliśmy długo, wszak w planach mieliśmy jeszcze kościoły wieluńskie w Grębieniu i Wierzbiu, oraz dwór w Ożarowie. Byłem przekonany, że świetnie znam drogę, jednak wkrótce okazało się, że odpowiedzialnie wyglądająca asfaltówka, nie wiedzieć czemu urwała się na polu rzepaku. Wtedy, to Sławek zasugerował, że mógłbym się kogoś zapytać. Oburzony odmówiłem, lecz gdy kolejna szosa wyprowadziła nas w pole, odpuściłem.

– Dobrze Sławku, jak chcesz, to pytaj, jak dojechać do tego cholernego Grębienia!

Sławkowi nie trzeba było powtarzać dwa razy, uśmiechnął się szelmowsko i raźnie wyskoczył z samochodu. Po krótkim mocowaniu się z wiekową i przeraźliwie skrzypiącą furtką, wbiegł na podwórze i… przepadł na czas dłuższy. Gdy wrócił uśmiechał się jeszcze szerzej.

Nowy pasażer, czyli podróż z kaczorem…

– Hegemonie, załatwiłem zakup kaczora, będzie z niego potrawa, że palce lizać. Gdzie go wsadzimy? Do bagażnika?

– Kaczora, żywego?

– No pewnie że żywego, przecież nie zdechłego! Będzie akurat, jak goście z Francji przyjadą!

– Poważnie?! Chcesz go zabrać?!

– Oczywiście, już się z panem dogadałem!

Tu wskazał na osobnika, który pojawił się u płota i przysłuchiwał naszej dyskusji. Był to tradycyjny „tutejszy”, sól ziemi polskiej. Alkohol oraz papierosy wyraziście wyrzeźbiły jego lico oraz znacznie przerzedziły zęby. Jednak na pewno nie odebrały radości życia, bo uśmiech nie schodził mu z twarzy.

– Kaczuszka prima sort! – odezwała się Tutejszy

– No widzisz Hegemonie, pan potwierdza, lepszego nie znajdę!

– Sławek, ale my przecież jeszcze na wycieczkę jedziemy, parę miejsc mamy zwiedzić…!

– Hegemonie, ty tylko umiesz mnożyć trudności!

– A kaczuszka palce lizać! – poparł Sławka Tutejszy, bez ustanku szczerząc zęby, które swoim stanem przypominały płot okalający gospodarstwo.

– Sławku, jak to żywego kaczora będziesz wieźć?! – jęknęła mama – I on tu będzie biegał po samochodzie?

– No właśnie, chyba nie można tak luzem go trzymać… – w Sławka po raz pierwszy wstąpiło zwątpienie.

– Wsadzi się go do worka po ziemniokach – rozwiał nasz nadzieje Tutejszy.

I tak w dalszą drogę ruszyliśmy już bez błądzenia, za to z kaczorem w worku po ziemniokach. Za sobą zostawiliśmy uśmiechniętego Tutejszego i jego wściekłą żonę, awanturująca się, że bez pytania przehandlował ich niedzielny, rodzinny obiad.

Zwiedzamy okolice Wielunia – kościoły w Wierzbiu i Grębieniu

Dzięki Sławkowi, bo dla niego nie ma rzeczy niemożliwych, weszliśmy do obu, zwykle zamkniętych na cztery spusty kościołów – w Grębieniu i w Wierzbiu. W tej drugiej miejscowości Sławek bez wahania wyciągnął miejscowego proboszcza z hucznego przyjęcia urodzinowego, by ten otworzył nam drzwi świątyni.

Malarstwo niderlandzkie

Po powrocie z wycieczki Sławek wpadł na jeszcze jeden genialny pomysł. Poprosił, abym na fotografii uwiecznił kaczora w otoczeniu kolekcji porcelany.

– Wiesz, to będzie niczym malarstwo niderlandzkie! – rozmarzył się.

Raźno zabrałem się za rozkładanie statywu, ustaliłem skąd będzie padało najlepsze światło, a Sławek tymczasem rozplątywał worek. Gdy wreszcie mógł zajrzeć do środka, mina mu zrzedła.

– Chyba jednak będziemy musieli zrezygnować z malarstwa niderlandzkiego, kaczor nie nadaje się do zdjęcia, tylko do umycia, bardzo starannego umycia…

W tym momencie i do mnie doleciał fetor wydobywający się z worka. Chęć fotografowania przerodziła się w pragnienie zaczerpnięcia świeżego powietrza. I tak, ani kaczor, ani sławkowa porcelana, nigdy nie doczekały się dokumentacji zdjęciowej.