Blog

Krzyś Maruda w skupieniu wertował przewodnik.

– Ale bajer! – zakrzyknął znienacka – trzystuletnie sosny!! Koniecznie muszę je zobaczyć!

– Coś ty taki – dendrolog! – skrzywiła się Mała Asia.

– Zakochane drzewa? Niesamowite! – zachwycał się Krzyś

– Na dodatek romantyczny dendrolog!

Nie wiedzieć czemu w tym momencie Krzyś obraził się na całą grupę. Stwierdził, że się z niego wyśmiewamy i on w takim razie pojedzie sam oglądać 300 letnie sosny oraz zakochane drzewa. I pojechał. Nikogo nie zdziwił, przecież ten wyjazd był pełen obrażania, marudzenia, a foch królował nieustannie.

Awantura kontra obrażanie się

Drogi na Podlasiu to prawdziwe wyzwanie. Brukowane lub piaszczyste, sam nie wiem, które gorsze. Na tych pierwszych można było nabawić się Parkinsona, na tych drugich zagrzebać rower niemal po osie kół. Najgorsza z dróg prowadziła do Wierszalina, miejsca, które zasłynęło domem proroka Ilii. Była to pierwsza wycieczka i nikt nie był przygotowany na takie warunki. Z każdym kilometrem koła rowerów zapadały się głębiej i głębiej w piach, z każdym kilometrem trzeba było redukować przerzutki. Zza pleców dobiegały mnie coraz mniej przychylne komentarze dziewcząt:

– No wiadomo, z Hegemonem to zawsze po piachach się jeździ!

– Nie narzekaj, nie narzekaj – uspakajała druga – Jeszcze nie jest pod górkę!

– Ale za chwilę będzie!

I rzeczywiście, pięć minut później musieliśmy wspinać się na wzniesienie. Komentarze zmieniły się w złorzeczenia. Wreszcie, niemal u samego celu, Dori cisnęła rowerem o ziemię z takim impetem, że nawet w odległym Białymstoku zarejestrowano falę sejsmiczną. Pod domem proroka rozpętało się prawdziwe tsunami, składające się przekleństw, płaczu i zgrzytania zębów. Gdy wreszcie Dori wyrzuciła z siebie całą złość, otarła zapłakane oczęta, uśmiechnęła się, powiedziała przepraszam, otrzepała rower z piasku i pojechała dalej. Jeszcze tego samego wieczora napisała rozpaczliwego SMS-a do koleżanki:

Dobrze, że nie przyjechałaś. Tu jest strasznie!! Hegemon wszystkich nas chce pozabijać!!!

Skąd o tym wiem? Dori była tak zmęczona, że przez pomyłkę, zamiast do koleżanki, wysłała tego SMS-a … do mnie.

Marudzenie

Zazwyczaj jeżdżę tam, gdzie jeszcze nigdy mnie nie było. Wcześniej, starannie przygotowuję trasy przejazdu tak, aby móc zobaczyć jak najwięcej atrakcji. Niestety, zdarza się, że opisy znacząco rozmijają się z rzeczywistością. Teraz, w epoce internetu, prawie wszystko można zweryfikować, lecz przed 15 laty, gdy człowiek był zdany wyłącznie na przewodniki, rozczarowań było znacznie więcej. W przewodnikach, wiadomo, wszystko, niezależnie od stanu faktycznego, jest niespotykane, zadziwiające oraz uderzająco piękne. W rzeczywistości okazuje się, że uroczy cmentarzyk, to jedynie zbiorowisko splątanych chwastów, zapierający dech w piersiach widok, już przed laty porósł gęstym lasem, a romantyczny zakątek mieści się przy skrzyżowaniu dwóch ruchliwych dróg krajowych. Podobnie było z wiatrakami. W przewodniku niepowtarzalne, w rzeczywistości smutne i zdewastowane. Przy drugim z kolei zaprotestowała Ewcia:

– Czy musimy te wiatraki oglądać, może już damy sobie spokój, co? No bo co robić, że wiatraki mnie nie zachwycają, chociaż powinny, ale nie zachwycają i już!

Słowa te powtarzała niczym mantrę do końca wyjazdu i wiele razy po powrocie. Tylko z upływem lat liczba wiatraków, które mieliśmy zwiedzić, cudownie rozmnożyła się aż do dwunastu. Ewcia, od nieustannego dulczenia, zyskała przydomek Dulczynei, ale i tak wszystkich przebił Krzysiu Maruda. Ci, którzy twierdzą, że foch, to domena wyłącznie kobieca, nigdy nie poznali Krzysia…

Mistrz świata w strzelaniu focha

Początkowo Krzyś swoje pretensje przedstawiał w sposób zawoalowany. Gdy dłuższy czas podążaliśmy typowo podlaskimi kocimi łbami, sugerował:

– Znowu jedziemy po tych paskudnych drogach, może by coś zmienić, bo dziewczyny marudzą.

– Wiecie, ja to sobie spokojnie poradzę, ale z dziewczynami może być kiepsko! – dodał dwadzieścia minut później.

Gdy parę kilometrów dalej droga z kamienistej przeszła w piaszczystą, Krzyś przepoczwarzył się w chmurę gradową. Nie przebierając w słowach sklął mnie za złe przygotowanie trasy, a na koniec połajanki wyjaśnił:

– To nie o to chodzi, że ja nie dam rady czy coś w tym rodzaju! Nie, nie, nie, ja po prostu nie odczuwam żadnej przyjemności z jeżdżenia w takich warunkach!

Wkrótce nie odczuwał już przyjemności z niczego. Wyrwał mi z rąk mapę i stwierdził:

– Nie wiem jak wy, ale ja na najbliższym skrzyżowaniu skręcam w kierunku asfaltu! Nie ważne, że trzeba nadłożyć prawie 10 kilometrów, nieważne, że to bardzo ruchliwa droga. Jak chcecie, to brnijcie dalej przez piachy, ja nie zamierzam tego robić!! Cześć!

Wysforował się na czoło grupy, jednak na najbliższym skrzyżowaniu wcale nie skręcił w kierunku asfaltu, tylko dalej zawzięcie podążał tak niemiłą mu drogą. Zaskoczony zawołałem:

– Do asfaltu w prawo!

– Sam se jedź w prawo! – odkrzyknął

– Ale asfalt jest w prawo, przecież tam chciałeś…

– Sam tam jedź! Dla twojej przyjemności nie będę jechał ruchliwą i okrężną drogą! – po wykrzyczeniu tych słów, mocniej nacisnął na pedały i wkrótce zniknął nam z oczu Krzysiu Maruda i jego foch.

Foch, to cecha charakteru

Krzyś Maruda obrażał się na każdym kroku. Przeszkadzała mu nie tylko nawierzchnia dróg oraz rozplanowanie wycieczek. Mógł poczuć się dotknięty każdym słowem, jak też milczeniem, śmiechem, czy grymasem na twarzy.

– Krzysiu – po kolejnym fochu, zapytała Dori – Jak jesteś aż tak zdegustowany, to pewnie już nigdy nie wybierzesz się z nami na rowery, prawda?

– Ależ skąd! Bardzo mi się ten rajd podoba. Ja po prostu lubię marudzić, to jest nieodłączna część mojego charakteru!

Maruda trochę złagodniał, gdy na targu w Siemiatyczach nabył niewielkie, tranzystorowe radyjko. Starannie przytwierdził je do kierownicy roweru i od tej pory dźwięki wydobywające się z plastikowego urządzenia, częściowo koiły zszargane nerwy Krzysia.

Nie mam pojęcia czy wytrzymałbym kolejny rajd rowerowy w towarzystwie mistrza focha. Na wszelki wypadek przestałem zapraszać go na wyjazdy.