Blog

Odkąd mama odkryła dawnego krewnego, strasznego Szweda Kałkusem zwanego, odwiedzała go, gdy tylko nadarzyła się okazja. Nic dziwnego. Kałkus wysłuchiwał opowieści rodzinnych bez okazywania znużenia, a i sam potrafił zadziwić znajomością koligacji i koneksji. Mosty, gdzie siedział Kałkus i Wieś, na której od wiosny do jesieni przebywała mama, dzieliła odległość zaledwie kilkunastu kilometrów, lecz aby ją pokonać, potrzebny był samochód z kierowcą. Niewielu udawało się namówić na podróż do Mostów, lecz mama nie ustawała w wysiłkach. Zawsze, gdy przyjeżdżałem na Wieś, słyszałem prośbę:

– Hegemonie, może byś mnie zawiózł do Mostów? Tylko na chwileczkę!

Wiedziałem, że chwileczka, to jest minimum pięć godzin, więc odmawiałem. Wydawało się, że nigdy nie poznam Kałkusa, gdy po 4 latach zdarzył się cud, który zapoczątkował perypetie rodzinne…

Kałkus u płota

Kończyliśmy jeść śniadanie, gdy nagle od podwórza dobiegł warkot silnika motocykla. Wyszedłem na dwór, by zobaczyć kto zacz, a nieznajomy, widząc mnie w drzwiach, zawołał:

– Czy jest pani Ewa, bo ja dla niej zdjęcia przywiozłem!? – dostrzegają moje wahanie, przedstawił się – Jestem Kałkus, Mariusz Kałkus.

Stało się tak, jak w przysłowiu: gdy Hegemon nie chciał przyjść do góry…, to znaczy do Kałkusa, to Kałkus przyszedł do niego. Uradowana mama jęła niespodziewanego gościa zapraszać do domu, ale on jakiś dziwny od początku mi się wydał, lecz czegóż można się było spodziewać po okrutnym Szwedzie, który od pokoleń zasiedział się na polskiej ziemi? Z miejsca zaczął mnie namawiać, abym przejechał się jego „Kawasaki”. Z trudem wytłumaczyłem mu, że nie potrafię jeździć na motorze.

– Ach Mariuszu, co cię do nas sprowadza! – niecierpliwie dopytywała się uradowana mama.

– Pani Ewa, przywiozłem tutaj pani zdjęcia, aby pani mogła zobaczyć swoją gębichę!

– Znaczy co? – stropiła się mama.

– Gębichę, to znaczy twarz.

– Aha, aha…, ha, ha, ha

– Gdzie ja mam to zdjęcie?

Zaczął grzebać po licznych kieszeniach kurtki motocyklowej i wyciągać jakieś fotografie. Mama już chciała sięgnąć po jedną z nich, ale Szwed zdecydowanym ruchem ją powstrzymał:

– Pani Ewa niech nie zabiera mi zdjęć, bo jeszcze na jakieś nieprzyzwoite trafi! Jak znajdę właściwe, to pokażę.

Na stole lądowało coraz więcej szpargałów w miarę, jak Mariusz opróżniał kolejne kieszenie. Uzbierał się tego wcale pokaźny stosik. Kałkus wolno przeglądał dobytek, szukając właściwego zdjęcia. Nieustannie przy tym wygłaszał szereg luźno ze sobą powiązanych komentarzy. Sposób wyrażania się miał dość obsceniczny i co rusz wprawiał w zakłopotanie rodziców. Znalazł wreszcie fotografię i pokazał mamie jej „gębichę”, a gdy ona uważnie przyglądała się zdjęciu, Mariusz podtrzymywał konwersację z pozostałymi osobami:

– A pan, panie Hegemonie jest żonaty?

– Nie

– A dlaczego?

–  Jestem rozwiedziony!

– A to co innego. Ale to koniecznie sobie trzeba znaleźć taką, najlepiej z dużymi… – tu rękoma zatoczył wymowny łuk w powietrzu.

Następnie kazał sobie pokazywać dłonie, najpierw prawą, a zaraz potem lewą. Myślałem, że zamierza wróżyć, ale on tylko coś pomruczał tajemniczo i przeniósł swoją uwagę na ojca, który też musiał pokazać ręce. Wreszcie mama dała Kałkusowi obiecaną encyklopedię, co było sygnałem do końca wizyty. Straszny Szwed jeszcze na odchodnym kilka razy przypomniał mi, kogo to ja powinienem sobie znaleźć. Nieustannie też kreślił rękoma wyraziste łuki.

Perypetie rodzinne – ciąg dalszy

Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy motor zniknął hen za horyzontem. Mama nieporadnie tłumaczyła się, że wcale nie spodziewała się tej wizyty. Kiedyś jedynym środkiem transportu, jakim dysponował Kałkus, był zdezelowany rower-składak, którym mógł dotrzeć co najwyżej do pobliskiego sklepu, czy przystanku PKS. Teraz, dzięki dotacjom unijnym, nabył motocykl, który umożliwił mu dużo dalsze wypady.

Następnego dnia Mariusz zadzwonił do mamy w środku nocy, a potem pojawił się znowu u nas. Na szczęście po śniadaniu. Nie wiem, jakimi mądrościami tym razem obsypał rodziców. Akurat byłem pod prysznicem i postanowiłem tej bezpiecznej kryjówki nie opuszczać do czasu, aż niespodziewany gość się nie wyniesie.

Po odjeździe Kałkusa tata przyznał, że pożyczyli mu 30 zł na benzynę.

– Dlaczego? – zdziwiłem się.

– Wiesz, on chciał 50, my daliśmy tylko 30. Jak chcesz się pozbyć kogoś biednego, to pożycz mu niewielką sumę pieniędzy. Nie będzie miał jak oddać, więc przestanie cię nachodzić. A na pozbycie się bogatego najlepszą metodą jest samemu poprosić o pożyczkę, na pewno zacznie cię unikać.

Perypetie rodzinne i zamknięta furtka

Spodobała mi się filozofia ojca, lecz w przypadku Kałkusa kompletnie zawiodła. Tego roku Mariusz pojawiał się na Wsi wielokrotnie, zawsze niespodziewanie i zawsze w najgorszym momencie. Mama próbowała się przed nim bronić w charakterystyczny dla niej sposób, o czym przekonałem się, gdy odwiedziłem rodziców dwa miesiące później.

Zajechałem pod bramę, chwyciłem za klamkę, a furtka się nie otwiera! Zamknięta na klucz! Wkurzyłem się. Po co aż tak się barykadować? Na dodatek nie miałem pojęcia, jak dostać się do domu. Nikogo w zasięgu głosu, klaksonu samochodu rodzice też nie usłyszą. Sięgnąłem więc po komórkę. Na szczęście, akurat był zasięg. Najpierw usłyszałem, jak mama krzyczy na tatę, aby wreszcie odebrał telefon, potem zobaczyłem ojca z komórką przy uchu, biegnącego w kierunku śmietnika. Tylko tam da się swobodnie rozmawiać, bez obawy utraty zasięgu. Musiałem głośno krzyknąć, aby wreszcie zobaczył mnie bezradnie sterczącego przed furtką. Gdy po chwili zostałem wpuszczony na teren obejścia, mama pospieszyła z wyjaśnieniami:

– Wiesz Hegemonie, to jest bardzo ważne aby furtka była zamknięta, tak jest bezpieczniej…

– I można nie wpuścić Kałkusa... – dorzucił gwoli wyjaśnienia tata

– No tak, …wiesz on potrafił przyjechać w środku nocy, bo o tej porze wygodniej mu się jeździ. Raz pojawił się koło północy, by oddać pożyczoną książkę. Wyszłam więc do furtki, trochę porozmawiałam, a on mówi, że chętnie by się herbaty napił. Ja na to, że niemożliwe, bo mąż śpi. A , jeżeli mąż śpi, to nie przeszkadzam, powiedział Mariusz i pojechał sobie.

– A mąż wcale nie spał… – dokończył tata.

– Akurat wtedy taty nie było na Wsi. I gdyby nie zamknięta furtka, to zapewne wszedłby do mieszkania, a tak sprawa znalazła szczęśliwe rozwiązanie. Kałkus kilka dni temu miał wypadek. Na szczęście nic mu się nie stało, ale motor podobno jest nie do użytku.

Kałkus nie pojawił się więcej na Wsi. Najpierw nie miał za co naprawić motoru, a potem okazało się, że kwalifikuje się do leczenia zamkniętego. Mama nie zrezygnowała z ryglowania furtki, chociaż nikt więcej już jej nie nachodził. Kilku znajomych rodziców przestało ich odwiedzać, gdyż znudziło im się bezproduktywne oczekiwanie pod zamkniętą bramą. Wreszcie, tata zainstalował przy wejściu dzwonek, który wygrywając koszmarne melodyjki, anonsował przybycie gości. Tak zakończyły się perypetie rodzinne…