Blog

Gdy dwóch dobrze zbudowanych panów, w sposób uprzejmy, acz stanowczy, zaprosiło mamę na rozmowę, wiedziałem, że będą kłopoty. Na szczęście to nie osoba mamy zaniepokoiła obsługę lotniska, lecz laska, na której moja rodzicielka wspierała się przez całą podróż. Konkretnie służby zainteresowały się metalowym mechanizmem umożliwiającym regulowanie wysokości laski. Zwrotu „umożliwiającym regulowanie” należało użyć w czasie przeszłym, a właściwie archaicznym. Przez pół godziny specjaliści od terroryzmu usiłowali dobrać się do wnętrza laski, jednakże ta twardo strzegła swoich tajemnic. Wreszcie zniechęceni machnęli ręką i puścili mamę wraz z laską wolno. Przypuszczałem, że wyjazd z rodzicami do Paryża będzie obfitował w przygody, nie spodziewałem się, że zaczną się już w hali odlotów.

Lecimy do Paryża

Rok 2004, gdy Polska przystąpiła do Unii Europejskiej, otworzył nowe możliwości przed miłośnikami podróży. Nie tylko przekraczanie granic stało się łatwiejsze, poszerzyła się też gama przewoźników. Nad polskim niebem po raz pierwszy pojawiły się tanie linie lotnicze – realna alternatywna zarówno dla drogiego LOT-u, jak i tanich, lecz długo jadących, autokarów. Nie mieliśmy już żadnych wymówek, aby nie odwiedzić znajomego w Paryżu, który słał zaproszenia od dobrych kilku lat.

Gdy w komplecie zameldowaliśmy się na pokładzie samolotu, mama zamilkła. Łatwiej o spotkanie z Yeti, niż z milczącą mamą. A jednak. Strach przed lotem, tak ją sparaliżował, że przez całą podróż nie wyrzekła ani jednego słowa. Oliwy do ognia dolał tata, który tuż przed startem przypomniał sobie, jak przed 40. laty podróżował samolotami na terenie byłego Związku Radzieckiego.

–  Na trasach międzynarodowych, nie było jeszcze najgorzej, ale gdy leciałem z Moskwy do Kijowa, to było przeżycie! Odnosiło się wrażenie, że samolot nie do końca był szczelny…, wydawał taki dźwięk, zupełnie jak ten, słyszycie? Nasz chyba też ma kłopoty ze szczelnością!

–  Tato, przestań! – próbowałem uciszyć ojca, widząc rozszerzające się ze strachu źrenicy mamy.

–  Ale dlaczego mam nie opowiadać? Przecież tak było naprawdę!

Na szczęście tata, jak w każdej podróży, błyskawicznie zapadł w drzemkę. Mama pełnię możliwości głosowych odzyskała dokładnie w momencie, gdy postawiła nogę na płycie lotniska Orly. Tak zaczęła się nasza 10 dniowa przygoda z Paryżem.

Przedmioty niezbędne w każdej podróży

Rodzice zabrali do Paryża nie tylko żubrówkę i pierniki toruńskie, którymi obdarowali znajomych, ale też kilka „niezwykle przydatnych” drobiazgów, bez których żadna podróż, nie mogła się udać. Pierwszym z nich była słynna laska, przechowywana w domu rodziców, jako jedna z wielu „relikwii” po zmarłych przed laty przodkach. Mama zabrała ją jako widoczny symbol swojej choroby. Dolegliwości mamy nie do końca były realne, natomiast ich manifestacja musiała być wyraźnie dostrzegalna, nawet dla człowieka o słabym wzroku. Przez cały pobyt w Paryżu mama, ani na moment nie rozstawała się z laską, co znakomicie utrudniało wstęp do wielu, dość restrykcyjnie strzeżonych obiektów publicznych, takich jak muzea czy galerie.

Lecz nie tylko laska wzmagała czujność strażników. Przy wejściu do Luwru żywo zainteresowali się plecakiem mamy, gdyż wypatrzyli w nim nożyczki do obcinania paznokci.

–  Ha, a ja mam ze sobą scyzoryk i nic nie zapikało! – pochwalił się tata, gdy tylko minęliśmy bramki.

–  Tato, po co tacie scyzoryk?!

–  Jak to po co?!! Scyzoryk jest bardzo potrzebny!

–  Potrzebny?! Do czego?!

–  Na przykład gdybym…, gdybym chciał obrać jabłko!

–  Przepraszam, a ma tata jakieś jabłko przy sobie?

–  Nie, nie mam, ale mógłbym mieć. Wtedy taki scyzoryk będzie, jak znalazł!

Mama też się uparła, że nożyczki są niezbędne i stale musi nosić je przy sobie. Przecież nie wiadomo, czy taka Wenus z Milo nie natchnie jej do obcięcia paznokci. Hmm…, akurat przy Wenus z Milo byłbym ostrożny, ponieważ stan jej rąk wskazuje, że cokolwiek przeholowała z obcinaniem.

Swoją drogą powinienem wykazać się większą wyrozumiałością wobec przywar rodziców, gdyż sam przed laty zachowałem się w sposób absolutnie idiotyczny. Próbowałem wnieść na pokład samolotu duży, składany nóż myśliwski. Incydent ten zaowocował całą serią przygód, które opisałem w artykule o pierwszym locie człowieka z prowincji.

Paryż – różne style zwiedzania

Tata bardzo poważnie podchodził do zwiedzania Paryża. Przytargał ze sobą plik map i przewodników, które wieczorami uważnie studiował. Jego podstawowym pytaniem było:

–  To jaki mamy plan działania na dzisiaj? Jaki jest plan gry?!

Nie ruszył się z miejsca, póki nie uzgodniliśmy ścisłego rozkładu marszruty. Wprowadzenie jakichkolwiek modyfikacji spotykało się ze zdecydowanym oporem taty. Mama, natomiast, przyjęła postawę biernego uczestnictwa – nie nosiła przy sobie ani pieniędzy, ani paszportu, na dodatek nie znała żadnego obcego języka. Nie wiem co by się stało, gdyby nie daj Bóg się zgubiła. Od czasu do czasu jednak przejmowała inicjatywę i wtedy nic nie było jej w stanie powstrzymać. Parła ku miejscu przeznaczenia niczym radziecki czołg na Berlin w 1945 r. Zazwyczaj szukała ławeczki, na której mogłaby usiąść. Gdy tylko taką znalazła, natychmiast mościła się na niej z błogim uśmiechem. Następnie celebrowała powolne zdejmowanie butów, a zaraz potem skarpetek. Na rozpaczliwe uwagi taty, że powinniśmy zwiedzać, a nie się rozsiadać, odpowiadała z niezmąconym spokojem:

–  Muszę odpocząć, przecież wiesz, że boli mnie noga! – tu potrząsała wymownie dzierżoną w dłoni laseczką.

–  Wiesz Hegemonie – dodawała scenicznym szeptem – tacie zdecydowanie brakuje tej…, no,…empatii

Mamę z ławeczki mogła poderwać jedynie informacja, że w pobliżu jest kościół, najlepiej gotycki. Wtedy nic ją nie bolało, żadna ławeczka nie była niezbędna, a skarpetki i buty zakładała w tempie wartym odnotowania w księdze rekordów Guinessa. Zresztą w kwestii kościołów rodzice byli wyjątkowo zgodni – każdy musiał być dokładnie zwiedzony. Niestety, w Paryżu kościołów jest bez liku…

Tata szuka znaczków

W „planie gry” taty figurowało wysłanie dwóch kartek pocztowych z Paryża. Z pocztówkami nie było kłopotu, lecz zakup znaczków okazał się nadzwyczaj trudnym przedsięwzięciem. Znajomi z frasunkiem drapali się po głowach, ponieważ od dawna nigdzie nie wysyłali tradycyjnych kartek czy listów. Jednak tata zaparł się, że wbrew wszystkiemu kupi znaczki, „bo to niemożliwe, aby nigdzie ich już nie sprzedawali!”. Przejście przez Champsee Elizee było podporządkowane tylko temu celowi. Gdy wydawało się, że cały dzień zmarnujemy z powodu uporu taty, w jakimś małym sklepiku nad Sekwaną wypatrzyliśmy te cholerne znaczki. Wydawało się, że problem został rozwiązany…

Następnego dnia utknęliśmy na dobre w kolejnym, już trzeci z rzędu kościele. Miałem dość.

–  Zostało niewiele czasu, jeżeli chcemy zobaczyć jeszcze muzeum Rodina, to musimy iść.

Stanowcze słowa nie wywarły na rodzicach żadnego wrażenia. Argumentowali, że ten kościół taki ciekawy, poza tym mama musi trochę posiedzieć na ławeczce, bo ją noga… wiadomo. Poszedłem więc sam, umawiając się z nimi za półtorej godziny na pobliskiej stacji metra.

Muzeum Rodina, a w szczególności otaczający je park, oczarowały mnie. Sam nie wiem, kiedy minęło półtorej godziny i nadszedł czas na spotkanie. W umówionym miejscu dostrzegłem tylko mamę, taty nigdzie nie było.

–  Ja tu siedzę pół godziny, w tym hałasie i kurzu – mama poskarżyła się z miejsca – Tatuś mnie zostawił samą i poszedł szukać znaczków.

–  Po co mu znaczki. Przecież wczoraj kupił?!

–  Ale nie pamięta, gdzie je schował!

Na szczęście tata kupił nowe znaczki, nakleił na kartki pocztowe i wysłał. Odetchnęliśmy z ulgą. Cóż poradzić, tata hołdował tradycyjnej sztuce pisania listów, o czym pisałem na blogu…

Paryż – kawa i posiłki

Spożywanie posiłków we Francji jest rytuałem. Prawdopodobnie zdrowym rytuałem, obserwując szczupłe sylwetki większości Francuzów. Nie można zwiedzać Paryża bez skosztowania specjałów kuchni francuskiej. Niestety, dogadanie się z rodzicami w kwestii posiłków było zadaniem godnym Herkulesa. Najpierw tata nie był jeszcze głodny, potem może by coś przekąsił, lecz mama nie miała ochoty na posiłek. Gdy wreszcie oboje zgłodnieli, to znajdowaliśmy się w takim miejscu, gdzie albo nie było żadnej przyzwoitej knajpy, lub były, lecz z cenami nie na naszą kieszeń. W końcu trafialiśmy do najgorszej z możliwych jadłodajni, której właścicielka niemal siłą zaciągnęła nas do lokalu prosto z ulicy. Na trzeci dzień zarządziłem (ostatecznie jestem Hegemonem), że jemy zawsze wtedy, gdy trafimy na interesujący lokal, a nie wtedy, gdy wszyscy zgłodniejemy. Od tej pory cieszyliśmy się posiłkami, nie tracąc czasu na jałowe spory.

Bez kawy Francuz nie przeżyje tygodnia, ba sądzę, że umrze najdalej po trzech dniach. Kawa koniecznie musi być dobrej jakości. Mama, nieświadoma francuskich tradycji, w jednej z kafejek zażyczyła sobie kawy rozpuszczalnej. Z trudem udało mi się jej prośbę przetłumaczyć. Gdy znajomi pojęli czego mama oczekuje, spojrzeli na nią z nieukrywanym obrzydzeniem i zamówili kawę typu „americano”. Sami jej nie piją. W restauracjach trzymają ją dla Amerykanów, którzy jak wiadomo, nie docenią wykwintnego smaku, mogą dostać cokolwiek, byle tego było dużo.

Paryż, nawet tu trzeba zajrzeć do toalety…

Podobno kulturę mieszkańców miasta poznaje się po stanie toalet. Pierwsza zapotrzebowanie na skorzystanie z ubikacji zgłosiła mama. Mijaliśmy same automatyczne i rodzice mieli poważne wątpliwości, czy mama potrafiłaby się z takiej wydostać. Zapadła decyzja, że jakoś wytrzyma, zanim dotrzemy do Luwru. W środku do wszystkich toalet ciągnęły się długie kolejki. Również do męskich. Ledwie ustawiłem się na końcu długiego rządka, do środka zamaszyście wkroczyła gruba murzynka z zestawem sprzątającym. Wycofałem się. W kolejnej stanąłem za trzema Koreańczykami. Uznałem, że Azjaci, jako nacja zdyscyplinowana, sprawnie sikną i wyjdą. Myliłem się. Co prawda Koreańczycy szybko znikali w kabinach, lecz na ich miejsce, zawsze przede mną, pojawiali się nowi, nie do odróżnienia od pozostałych. Czułem się bezradny. Obawiałem się, że cały czas przeznaczony na zwiedzanie Luwru spędzę w kolejce za trzema Koreańczykami! Z niespodziewaną odsieczą pośpieszyła kolejna gruba murzynka z serwisu sprzątającego. Usiłowała zaprowadzić porządek. Intencje miała dobre, lecz spowodowała jeszcze większe zamieszanie. Na szczęście, nie musiałem załatwiać potrzeby do jednej z antycznych waz, za załomem korytarza odkryłem jeszcze jedną, zupełnie pustą toaletę.

Kolejny przystanek na sikanie wypadł w miejscu zwanym Les Halles. Już sama cena za skorzystanie z przybytku zniechęciła wszystkich, za wyjątkiem taty. Gdy wyszedł, skomentował jednym zdaniem:

–  W tak brudnej i paskudnej toalecie byłem ostatni raz prawie 40 lat temu w Moskwie. Jedyna różnica, to że tam nie było drzwi.

Paryż to też kloszardzi i złodzieje

Jednym z najmniej przyjemnych skutków ubocznych zwiedzania Paryża, były zaczepki kloszardów. Brudnych, zarośniętych i namolnych, niczym gzy w upalny, letni dzień. Stosowałem taktykę odpowiadania wyłącznie w języku polskim. Zniechęcało najbardziej upartych. Do czasu. Tego uśmiechniętego gościa w długiej, powłóczystej, białej szacie dostrzegłem zbyt późno, aby salwować się ucieczką. Natychmiast rozpoznał we mnie cudzoziemca i zaczął rozmowę nie po francusku, lecz po angielsku.

–  Nie rozumiem – odpowiedziałem po polsku.

–  Nie lozumiem? Ha! – uradował się mężczyzna w białej szacie – Ty z Polska, Warszawa, Kraków, Katowice!

Okazało się, że Gość w Białej Szacie urodził się na Filipinach, mieszkał na stałe w Anglii, a we Francji był na gościnnych, żebraczych występach.

Od kloszardów bardziej niebezpieczni byli złodzieje. Zetknąłem się z nimi w metrze w drodze powrotnej na lotnisko. W Polsce kieszonkowców cechuje jakaś finezja, starają się okraść tak, aby ofiara nic nie poczuła, nie zorientowała się. Francuski rabuś nie bawi się w niuanse, staje w tłumie obok i na bezczela pcha rękę do cudzej kieszeni. Na szczęście kieszenie miałem na tyle ciasne, że nie dogrzebał się do portfela. Szkoda, że Paryż pożegnał nas tak nieprzyjemnym incydentem.

P.S. Jestem ciekaw Waszych wrażeń z pobytu w Paryżu. Napiszcie też, które z Europejskich dużych miast najbardziej Wam się podoba? Ja bardzo rzadko odwiedzam takie miejsca…