Blog

Obiad na Wsi. Tata kończy gotować, ja nakrywam do stołu. Można jeść, tylko mama gdzieś przepadła. Jeszcze przed chwilą tu była, siedziała na kanapie i snuła opowieści, lecz po słowach ojca „obiad prawie gotowy”, zniknęła jak kamfora. Nikt jej nie szuka, nie ma sensu. Zawsze, gdy posiłek jest już na talerzach, mama przypomina sobie o tysiącu niecierpiących zwłoki spraw do załatwienia. Czasami wraca do kuchni w połowie obiadu, czasami, gdy wszyscy wstaną od stołu.

Obiad na wsi, czyli spóźnienia mamy

Tym razem zjawiła się w miarę wcześnie, dopiero zaczęliśmy jeść. Przyniosła szczypiorek i pietruszkę z przydomowego zagonu. Znalazła deseczkę, ostry nóż i zaczęła siekać. Gdy skończyła, potoczyła wzrokiem po naszych szybko pustoszejących talerzach i ciężko westchnęła.

– No tak, pewnie poza mną nikt nie będzie jadł zieleniny!?

Raczej nie, już nie było do czego jej dodać. Rekompensując sobie rozczarowanie, mama całość wysypała na swój prawie zimny obiad i… Nie, nie, nie – wcale nie zabrała się do konsumpcji.

Odkrycia niemal archeologiczne

Mama odsunęła talerz z jedzeniem na bok, przyniosła ściereczkę i na wolnej przestrzeni stołu ułożyła naczynia zdjęte z suszarki. Metodycznie zabrała się za wycieranie talerza po talerzu, łyżeczki, po łyżeczce…

– Hegemonie, czy zdajesz sobie sprawę, co to za ściereczka?

– Nie?!

– O, to jest niezwykle pamiątkowa ściereczka. Naprawdę nie wiesz jak bardzo pamiątkowa?

– Absolutnie nie!

– Widzisz, gdy przed laty spędzaliśmy wakacje w Zelowie u wuja Romana, to u niego w domu była taka duuuża spiżarnia. Właściwie już nie spiżarnia, a schowek. Jakie skarby zostały tam zmagazynowane! Można było robić wyprawy odkrywcze, wręcz archeologiczne, niczym w starożytnym Egipcie, czy też Babilonii. Znajdowaliśmy wiele przydatnych rzeczy. Na przykład zupełnie nowy, duży nocnik.

– Który potem używaliśmy jako garnka! – wtrącił tata.

– Garnka?

– Tak, to był całkiem dobry nocnik, emaliowany i jako garnek świetnie się sprawdzał przez wiele lat. Kiedyś, za czasów komunizmu, gdy nic nie było w sklepach, kupowało się wszystko, co tylko zagościło na półkach. Jak rzucili nocniki, to ciocia Alicja kupiła jeden, tak na wszelki wypadek, chociaż sama przecież nie miała dzieci. Nieużywany nocnik dotrwał do naszych czasów. W spiżarni trafiliśmy też na tę ściereczkę. Była w całkiem dobrym stanie, nie można powiedzieć, tylko z jednej strony trochę nadgniła, z drugiej podarta, ale dało się obciąć, tatuś ładnie wszystko obszył na maszynie i popatrz jaka jest przydatna.

Sens wycierania naczyń

W opowieściach mamy niemal zawsze goszczą dalsi lub bliżsi przodkowie. Poczesne miejsce zajmuje ciocia Alicja, ale i wuj Roman też się niejednokrotnie przewinie. Rodzinne pamiątki po licznych ciociach i wujkach, którzy już dawno zeszli z tego łez padołu, były traktowane niczym relikwie. Dziwne, że mama używała ściereczki do tak trywialnej czynności, jaką jest niewątpliwie wycieranie naczyń. Zresztą, po co w ogóle wycierać naczynia?

– O, to ma wielki sens! Wycieranie talerzy jest nie tylko ważne, ale i higieniczne!

– Higieniczne? Przecież na ścierce, która tu wisi od kilku tygodni jest więcej bakterii i kurzu, niż na umytym talerzu!

– Właśnie, właśnie – ochoczo podchwyciła mama – Nie wolno przesadzać z higieną, dlatego wycieram talerze.

– Chyba z wycieraniem nie należy przesadzać?

– Dzięki wycieraniu talerze bardziej się błyszczą i przyjemniej się na nich je!

– Lecz gdy poleżą nieużywane przez kilka dni, to i tak się zakurzą! Przecież codziennie palicie w piecu. Czy nie większy sens miałoby wytarcie ich tuż przed podaniem do stołu?

– Mylisz się. Wcale się nie zakurzą, może tylko ten jeden z wierzchu, a pozostałe nie. Wycieranie jest potrzebne i bardzo wskazane!

Nie było sensu spierać się z mamą, która, gdy była przekonana do swoich racji, uznawała, że bardziej liczy się ilość, a nie jakość argumentów. Nawet gdy były one wzajemnie sprzeczne, to i tak w końcu przytłoczony ich ilością oraz wyczerpany brakiem logiki oponent się poddawał. A ostatnie zdanie należało do mamy i to ona była górą.