Blog

Marzenia się spełniają. Niekiedy nad wyraz szybko. Dlatego, warto uważać o czym się marzy.

–         Widzę, że potrzebują państwo wyjaśnienia pewnych kwestii? Ja wszystko wytłumaczę, jestem tutaj stałym bywalcem – powiedział mężczyzna, który przed chwilą przysiadł się do naszego stolika.

Pomocy potrzebowaliśmy nad wyraz. Najchętniej psychologicznej lub psychiatrycznej, w ostateczności dobrego słowa, nawet od człowieka, który na trzeźwego już nie wyglądał. A tak dobrze wszystko się zaczęło!

Nocleg w schronisku, czyli marzenia się spełniają…

Tydzień wcześniej zadzwonił Tomi z Torunia. Zaproponował weekendowy wyjazd w góry połączony z nocowaniem w schronisku. Czyżby czytał w myślach? Od dawna marzył mi się nocleg w schronisku, tak dawno już w żadnym nie byłem! Ktoś mnie tam w Niebiosach bardzo lubił i wysłuchał. Nie przypuszczałem, że ten ktoś jest obdarzony aż tak specyficznym poczuciem humoru.

Ostatni weekend października oferował iście wakacyjną pogodę, ciepłą i słoneczną. W taki dzień podejście z ciężkimi plecakami z parkingu nie wydawało się uciążliwe. Przed schroniskiem kłębiła się masa ludzi. Wewnątrz nie było wcale luźniej. Marzyłem aby wrzucić bagaże do pokoju i wyrwać się na wycieczkę, przecież jesienią dzień jest taki krótki! Tłumy, to nie jest dokładnie to, czego oczekuję od pobytu w górach.

–      Pokój?! Teraz?! Nie widzicie ile tu ludzi?! Nie ma mowy! Jak nikogo nie będzie przy bufecie, to się wami zajmę!

Właścicielka schroniska nie zaliczała się do osób, z którymi się dyskutuje. Kolejka do bufetu nie dawała nadziei, że w najbliższym czasie się zmniejszy. Zanosiło się, że resztę dnia spędzimy przed schroniskiem pilnując plecaków. Ekscytująca perspektywa. Jedynym wyjściem było paść na kolana i błagać, błagać, błagać. Udało się po pół godzinie. Otrzymaliśmy klucz. Niosąc go, niczym cenną relikwię, podążyliśmy do sąsiedniego budynku. Pokój, trochę ciasny lecz czysty, wydał się oazą szczęścia. Narastającą ekstazę ucięły trzeźwe słowa Lusi, żony Tomka.

–    A dlaczego są tylko trzy łóżka?

Fakt, była nas czwórka i pies Pimpek, a łóżka tylko trzy… Konsternacja nie trwała długo. Właścicielka musiała się pomylić, nic dziwnego, przy takim tłumie gości. Zamienimy pokój wieczorem, a teraz w góry!

Ale my nie mamy pokoi czteroosobowych!

Wróciliśmy o zmroku. W doskonałych humorach zakotwiczyliśmy przy opustoszałym bufecie. Właścicielka usiłowała być miła, tak jak miły jest kontakt skóry z papierem ściernym.

–   Trafili państwo do pokoju?

–   Tak, tylko wie pani jest taka sprawa – tłumaczył się Tomek – rezerwowałem pokój dla czterech osób…

–   …i ?

–   W pokoju są tylko trzy łóżka!

–   Naprawdę?

–   Naprawdę.

–   No tak, bo wie pan, my nie mamy pokoi czteroosobowych.

Zapadła chwila niezwykle krępującej ciszy. Nie trwała zbyt długo. Właścicielka nie należała do osób, które zapominają języka w gębie.

–  Przykro mi, ale nie mam innych wolnych pokoi. Mogę was dać na salę ogólną…, ale nie, to niemożliwe! Jesteście z psem, to może być niebezpieczne dla pozostałych gości.

Popatrzyłem ze zdumieniem na Pimpka. Na pierwszy rzut oka prezentował się jak rasowy wilczur. Dokładniej, jak wilczur karłowaty, a mówiąc wprost – najbardziej pasowało do niego określenie wilczur bonsai. Pimpek z poziomu podłogi odwzajemnił spojrzenie i lekko zamerdał ogonkiem, jakby chciał powiedzieć:

–   No cóż, może w końcówce mojego sędziwego 13 letniego życia mógłbym dokonać spektakularnego wyczynu i zagryźć tego czy tamtego turystę, ale… wiecie, zęby już nie te, więc czy możemy pozostać przy mielonce z puszki i tych pysznych ciasteczkach, którymi nie chciałeś podzielić się ze mną dzisiaj w południe?

Właścicielka, nieświadoma niemego dialogu, jaki rozgrywał się pomiędzy mną, a zwierzęciem, kontynuowała:

–     I oczywiście, nie muszę dodawać, że pies nie śpi na łóżku?! Mieliśmy tu jedną klientkę, która zdjęła koc z łóżka i na nim umościła psa. Ludzie też są!

Dla podkreślenia wagi słów, morderczym spojrzeniem przeszyła trzymającą smycz Lusię. Zacząłem się zastanawiać, gdzie zostały zakopane zwłoki klientki, która tak nieodpowiedzialnie pozwoliła spać psu na kocu.

–        Jest wśród was jakaś para? Przecież przez jedną noc dwie osoby mogą przespać się na jednym łóżku! A jeżeli nie ma pary, to wiecie, rozumiecie, zadziała specyfika schroniska, wieczorem nie ma pary, a rano już jest! – spuentowała

Czy są łazienki i toalety?

Lusia i Tomek, jako małżeństwo, zgodzili się na wspólne spanie. Właścicielka w przypływie łaskawości pobrała opłatę za trzy osoby i nie dołożyła taksy za klimat sprzyjający tworzeniu się par. Jednak tak, jak w dobrym filmie Hitchcocka, zaczęło się od trzęsienia ziemi, dalej napięcie miało stopniowo rosnąć.

–  Przepraszam, a gdzie są łazienki i toalety?

–  Łazienek nie ma. Są umywalki. Tam – Właścicielka machnęła ręką w nieokreślonym kierunku

–   A wygódka jest na dworze. Taki zielony budyneczek, tam! – kolejne machnięcie ręką

–   Kobiety mogą skorzystać z toalety wewnątrz schroniska, ale tylko do 22.00, potem zamykamy. I otwieramy dopiero o ósmej rano!

To był nokaut. Ciężko usiadłam na drewnianej ławie z talerzem ciepłego bigosu i kuflem zimnego piwa. Pamiętałem z bardzo wczesnego dzieciństwa chałupy górali, do których jeździliśmy na zimowiska. Wodę czerpało się ze studni, a wychodek znajdował się za domem. Swoje potrzeby załatwiało się szybko, gdyż zimny wiatr swobodnie hulał po wnętrzu, a siarczysty mróz filuternie podszczypywał w goły zadek. Tutaj, na szczęście nie było mrozu, ale był XXI wiek, Unia Europejska i standardy higieny, których miał pilnować legion specjalnie ku temu powołanych służb państwowych – od sanepidu, po CBA i CBŚ.

Nocleg w schronisku, to tylko jedna noc…

… tylko jedna noc, nic więcej, wytrzymasz – pocieszała podświadomość. Przy sąsiednim stoliku, grupa młodych harcerek głośno omawiała ważkie kwestie organizacyjne zbiórek i apeli. Może też powinienem zająć myśli czymś innym? Tylko czym? I wtedy dosiadł się ten facet. Krakowiaczek.

–     Widzę, że potrzebują państwo wyjaśnienia pewnych kwestii? Ja wszystko wytłumaczę, jestem tutaj stałym bywalcem.

Natychmiast przykuł uwagę całej czwórki, nawet Pimpuś zachęcająco zamerdał ogonem.

–     Zacznę od kwestii – „dlaczego nie działają prysznice?” Otóż prysznice nie działają dlatego, że nie została do nich podłączona woda.

Zaiste – elokwentnie i odkrywczo!

–     Toalet też nie ma, ale można tak ekologicznie, jak ten pan – wskazał na wracającego z dworu Tomka – wszystko załatwić pod krzaczkiem. Gorzej jest zimą. Spędzaliśmy tutaj sylwestra. Kiedyś czytałem o Stalingradzie. Żołnierze niemieccy nie mieli jak się wysikać, gdyż na mrozie mocz momentalnie zamarzał. No, to tutaj było podobnie…

–     Zresztą mycie – pociągnął duży haust piwa – czy ono jest potrzebne? Dla niektórych to świetny pretekst – nie ma wody, nie muszę się myć. A powietrze świeże, zdrowe, nie to co w Krakowie, gdzie mieszkam i gdzie nie da się oddychać…

Opowieści Krakowiaczka wydawały się nie mieć końca. Gdy milkł, z sąsiedniego stołu dobiegała zażarta dyskusja harcerek, które z ogniem w oczach spierały się, jakim krokiem powinna wchodzić na zbiórkę zastępowa. Słuchanie innych ludzi oraz piwo łagodziły stres. Wreszcie uznałem, że poziom alkoholu w organizmie jest na tyle wysoki, iż gwarantuje ciągły sen do rana, bez koszmarów.

Brak papieru bywa niekomfortowy…

Wstałem skoro świt. Przemogłem się i skorzystałem z drewnianego wychodka. Nietrudno było go znaleźć. Żywe barwy żółci i zieleni nie tylko ułatwiały lokalizację, ale też zapewne miały działać rozweselająco. Deska klozetowa zdobiona w mieniące się wieloma barwami morskie stworzenia dopełniała odważnego designu wychodka. Przez solidną szparę w drzwiach obserwowałem budzący się do życia świat, do momentu, gdy w polu widzenia nie pojawił się człowiek. Taki przypominający szwędaczka. Uważnie zlustrował wnętrze wolnej kabiny, ciężko westchnął i próbował dostać się do mojej. Gdy się zorientował się, że jest zajęta, uciekł.

Spotkałem, go ponownie, gdy wracałem do pokoju. Raźno zmierzał w kierunku zielonego przybytku. Wymieniliśmy się dzień dobry, a ja dowcipnie rzuciłem.

–         Obie kabiny są identyczne, nie ma co wybrzydzać…

–         Nie, nie, wie pan, ja szukałem papieru, jego brak w pewnych sytuacjach bywa bardzo niekomfortowy…

Spodziewał się tam znaleźć papier toaletowy?! Naiwny. Na Szwendaczka natknąłem się raz jeszcze. Nie wiadomo dlaczego tkwił bez ruchu tuż za drzwiami wejściowymi do budynku. O mały włos, abym go uderzył energicznie otwierając drzwi

–     Wie pan – zaczął się tłumaczyć, widząc moje zaskoczenie – tylko tutaj mam wi-fi. Dokładnie w tym jednym, jedynym miejscu. Nie mogę usiąść, nie mogę zrobić kroku, nie mogę drgnąć, gdyż zasięg natychmiast znika.

Cóż, zamyśliłem się, nie ma wody, nie ma kibla, ale wi-fi jest. Niedawno w internecie zobaczyłem uwspółcześnioną wersję piramidy potrzeb Maslowa. Wydawała mi się doskonałym żartem, teraz sądzę, że opisywała stan faktyczny.

Nocleg w schronisku- przeżycia gwarantowane

Piękny dzień i wycieczka po górach, przyćmiły negatywne przeżycia związane ze schroniskiem. Jednak trauma pozostała. Wiem, że trafiłem wyjątkowo niefortunnie, gdzie indziej jest zdecydowanie lepiej. Nie spodziewałem się jednak, że będę nocował w miejscu podlejszym, niż opisywana jakiś czas temu agroturystyka.