Blog

Z czym ci się kojarzy kolor żółty? Mnie z liderem wyścigu. Ewentualnie z przeczytaną w dzieciństwie książką „Historia żółtej ciżemki”. Od jakiegoś czasu również z Kuzynem Tomusiem, jego kurteczką i czapeczką. Z tą drugą wiąże się niewiarygodna historia… 

Są ludzie, którzy zawsze muszą być pierwsi. Stawka i wyścig nie mają znaczenia. Może to być zwykły wypad z przyjaciółmi na rowery lub kajaki, oni zrobią wszystko, by w punkcie docelowym, znaleźć się przed resztą grupy. Jeżeli im się nie uda, uznają wycieczkę za kompletnie nieudaną. Do wiecznych liderów zalicza się Kuzyn Tomuś, a żółty stał się jego ulubionym kolorem. Kolorem lidera.

Żółta kurteczka, czyli relikwie Tomusia

Chociaż niewiarygodna historia żółtej czapeczki wydarzyła się latem, to Małgosia, żona Tomusia, zawsze opowiadała ją zimą. Może przez skojarzenie z żółtą kurteczką? W ową kurteczkę, ku rozpaczy żony, Tomuś odziewał się każdego dnia wyruszając na narty. Przez lata używania kurtka nabrała lumpiarskiego sznytu – pokryła się brudem, którego w żaden sposób nie można się pozbyć. Oparł się nawet zabiegom Małgosi, która w usuwaniu plam wszelakich osiągnęła niekwestionowane mistrzostwo, coś na wzór czarnego pasa w karate.

Kurteczki nie można było wyrzucić, gdyż zaliczała się do jednej z wielu relikwii Tomusia. Bohaterskich relikwii. Wszystko za sprawą starannie zaszytego rozdarcia, jedynej widocznej pamiątki po upadku, jaki Tomuś zaliczył gdzieś hen na alpejskich trasach. Zahaczył barkiem o skałę, rozdarł kurtkę i zranił się w plecy. Dumny był z tej rany niesłychanie. Chwalił się nią każdemu, uparcie kreując obraz bohatera, co się skałom nie kłaniał. Niestety, rana wkrótce się zagoiła i jedyną pamiątką po bohaterskich czasach, gdy prawdziwy mężczyzna z żoną i dziećmi na narty się nie wybierał, pozostała żółta kurteczka. A Małgosi na widok kurteczki, natychmiast przypominała się…

… żółta czapeczka

Owa czapeczka przepadła bez wieści w trakcie jednego z postojów na spływie kajakowym.

– Poszliśmy kupować prezenty – opowiadała Małgosia – Nie szło łatwo, bo jak wiesz, Tomuś jest bardzo oszczędny, żeby nie powiedzieć sknera i nie chciał ze mną wchodzić do sklepów.

– W sklepach wydaje się pieniądze! – podkreślił Tomuś

– No, oczywiście! – prychnęła Małgosia – Przez tę twoją oszczędność zginęła czapeczka. Gdyby chodził ze mną, to zauważyłabym, gdzie ta gapa zostawia swoje cenne nakrycie głowy. Oczywiście, pośpiech też się przyczynił. Musieliśmy szybko wracać, gdyż nie daj Bóg inni nas wyprzedzą i nie będziemy pierwsi na miejscu!

– Tomuś zorientował się, że nie ma czapeczki, gdy już płynęliśmy. Zatrzymał kajak i zaczął grzebać we wszystkich workach. Początkowo myślałam, że mu chodzi o tę fajną czapkę robioną na drutach. Po tę, to nawet bym się zgodziła wrócić, ale gdy usłyszałam, że chodzi o tę ohydną, obsraną żółtą szmatę, to powiedziałam, o nie!

– Wcale nie była obsrana tylko wypłowiała i miała napis „instruktor”… – zaprotestował Tomuś.

– Ohydna była! Nie można było na nią patrzeć! Wracając do sytuacji. Zrozpaczony Tomuś grzebie we wszystkich worach, łzy żalu mu lecą, tak że poziom wody w jeziorze gwałtownie się podnosi, na dodatek co rusz ktoś nas wyprzedza! Tomuś niczym Hamlet rozdarty między szukaniem ukochanej czapeczki i chęcią przegonienia wszystkich popada w coraz większy obłęd!

– Nie wiem jak długo trwałaby ta tragedia, na szczęście podpłynęli Starsi Panowie. Jak zwykle spokojni, nigdzie się nie śpieszący, niczym nie stresujący… zresztą wiesz, pływałeś z nimi

– Tak, oczywiście… – tylko tyle zdołałem wtrącić, bo Małgosi, gdy zacznie mówić, przerwać się nie da (o Starszych Panach jest osobny wpis na blogu)

– Gdy usłyszeli o co ten cały raban, ojciec Tomusia powiedział: „Słuchaj, w domu mam kilka takich czapek, dam ci jakąś!” Nie do końca przekonał Tomusia, bo czapeczki były białe, a nie żółte, ale mój mąż trochę się uspokoił

– Nie słuchaj jej, nie za wiele prawdy jest w jej opowiadaniu.

– To jest sama prawda. No, w którym momencie skłamałam, proszę, powiedz?!

– Chociażby, że poziom wody w jeziorze się podniósł, ha!

– To był tylko zabieg narratorski, aby trochę podkolorować opowieść i pewne jej elementy uwypuklić. I gdzie jeszcze powiedziałam nieprawdę?

– Nooo..

– Jednak ja mam rację.

– Rozumiem, że po spotkaniu ze Starszymi Panami popłynęliście dalej, tak? – starałem się skierować opowieść na właściwe tory

– Popłynęliśmy?! – oburzyła się Małgosia – Zapierdalaliśmy, a nie płynęliśmy!

– I wtedy Małgośka, po raz pierwszy, przestała siedzieć z założonymi rękoma i zaczęła wiosłować!

– No wiesz co?! Przecież to wierutne kłamstwo!

– No niezupełnie, niezupełnie. A zresztą przy takiej ilości kłamstw, jakie ty powiedziałaś na mój temat, to moje jedno niewinne, naprawdę niewiele znaczy.

– A na biwaku byliście…? – zastopowałem rozwijającą się kłótnię

– Oczywiście pierwsi!

Chociaż pod tym względem dzień spływowy nie był dla Tomusia kompletnie stracony. Sądzę, że żółtą czapeczkę z napisem „instruktor” porwali pracownicy tworzącego się właśnie Muzeum Światowego Dziedzictwa Lumpiarstwa i Prowizorki. Powszechnie wiadomo, że owi pracownicy podążają za Tomusiem krok w krok, bo przecież nikt nie ma cenniejszych obiektów niż on. Jestem ciekaw, czy uda im się kiedyś wydrzeć mu słynne lusterko z gołą babą pamiętające czasy wczesnego Gierka? Wtedy powstanie kolejna niewiarygodna historia 🙂