Blog

Zaparkowałem samochód przed domem na Wsi. Przywitała mnie niczym niezmącona cisza i zamknięte drzwi, rodzice gdzieś wybyli. Nie przejąłem się zbytnio. Wyciągnąłem klucz z tajnego schowka, wstawiłem wodę w czajniku i wkrótce z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach siedziałem wygodnie na ogrodowej ławce. Pół godziny później pojawił się tata. Niedbale oparł rower o bramę i popędził do komnaty, aby włączyć telewizor. Tata od oglądania informacji z kraju i świata był trwale uzależniony…

–   Mama pojechała oglądać zachód słońca – rzucił w przelocie i tyle go widziałem.

Zapadał zmrok, czyli za chwilę mama powinna się pojawić. Jednakskończył się program informacyjny, minęła prognoza pogody, nadciągnęła noc, a jej wciąż nie było. Zacząłem się niepokoić, w przeciwieństwie do ojca, który wesoło pogwizdując pod nosem, krzątał się po kuchni przygotowując kolację. Wreszcie, gdy posiłek był już na stole, gdzieś w ciemnościach zaskrzypiały koła roweru i po chwili przy furtce stanęła mama. Radosna i gotowa w najdrobniejszych szczegółach opisać zachód słońca. Nie mogłem do tego dopuścić – relacje mamy zajmują więcej czasu, niż sprawozdania z meczów piłki nożnej. Szybo zapytałem ją o burzę.

–   Ach, jaka to była straszna burza…

Niebezpieczna burza – odsłona pierwsza

Wile lat temu rodzice wraz z siostrą taty i jej mężem, jeździli w maju w Tatry. Cała trójka statecznie spacerowała po okolicznych wzniesieniach, tylko tata, dysponujący niespożytymi siłami mimo przekroczonej 70., wyrywał się na wyprawy w Wysokie Tatry, zaliczając między innymi Orlą Perć. Mamę niepokoiły te wypady lecz nic nie mówiła do czasu, gdy z ekranu telewizora nie popłynęło ostrzeżenie przed nadciągającymi strasznymi burzami, które następnego dnia miały pustoszyć południe Polski. Na tacie te informacje nie zrobiły żadnego wrażenia. Zaplanował wycieczkę na Kościelec i mimo próśb oraz gróźb całej rodziny, nie zamierzał z niej zrezygnować.

–   Ale ten tatuś jest nieodpowiedzialny, mówię ci Hegemonie, straszliwie nieodpowiedzialny, byłam zła na niego, jak nie wiem co!

Aby nieco ochłonąć ze złości, mama wybrała się na spacer na jedno z okolicznych wzniesień – Zadni Wierch. Zupełnie nie przyszło jej do głowy, że Zadni, chociaż niewysoki, też jest górą, a burze zapowiadali w całym paśmie Tatr, nie tylko tam, gdzie na wycieczkę wybrał się tata. Pierwszego ostrzeżenia, pod postacią solidnej ulewy, udzieliła jej pogoda, gdy mama dotarła do stóp wzniesienia.

–   To był niewinny, półgodzinny deszczyk w porównaniu z tym, co się miało wydarzyć! Schowałam się w pobliskim szałasie, wyłączyłam komórkę, bo słyszałam, że ściąga pioruny, a jak porządnie zagrzmiało, to odrzuciłam telefon w drugi kąt szopy. Na szczęście później go znalazłam. Gdy przestało padać i zrobiła się piękna pogoda, wspięłam się na szczyt Zadniego, rozłożyłam kocyk i zaczęłam czytać Tygodnik Powszechny. Jednocześnie podziwiałam widoki. Ach, Hegemonie, jak tam jest pięknie! Widać całe pasma górskie. Z jednej strony nasze Tatry, trochę dalej Tatry Bielskie… Gdy kolejny raz podniosłam wzrok znad gazety, dostrzegłam nad górami niewielką czarną chmurkę. Hegemonie, nawet sobie nie wyobrażasz, jak ona szybko się przemieszczała! Wcześniej upatrzyłam sobie w pobliżu solidny szałas, który miał mi zapewnić schronienie na wypadek kolejnej ulewy. Ale gdzie tam, nie miałam żadnych szans, aby do niego dobiec! Musiałam schronić się w pierwszej lepszej, lichej budce! Zdążyłam tylko rozebrać się do kostiumu, ubranie schować do plecaka, a plecak ukryć pod żerdziami. Zaraz potem lunęło! Jeszcze nigdy w swoim życiu nie byłam świadkiem takiej burzy. Dosłownie ściana wody! Pioruny waliły tuż, tuż, niemal czuło się zapach siarki, a czarne chmury, niczym diabły, tańcowały na niebie. Czułam się jak w piekle!

–   Jak długo trwała ta niebezpieczna burza?

–  Ze dwie godziny.

–  I nie zmarzła mama?

–  Hegemonie, ja o tym nie myślałam, ja modliłam się aby przeżyć!

Tata z wyprawy na Kościelec wrócił przed zmrokiem. Zapytany o burze, odparł:

–  Burze? Jakie burze?!

Skutki burzy

Podczas pobytu w górach, mama nie mogła sobie zafundować wyłącznie jednej przygody.

–  Nie zdawałam sobie sprawy, jak niszczycielskie burze szaleją w Tatrach, do czasu, aż nie zobaczyłam potężnych drzew połamanych niczym zapałki. Jednego razu wybrałam się na zachód słońca. Idę sobie spokojnie, a tu ogromny świerk leży w poprzek drogi. Inny być może by sobie darował, szczególnie, że zbliżała się ósma wieczór, ale ja jakoś z tą swoją niesprawną nogą, z trudem, bo z trudem przelazłam na drugą stronę. Na wszelki wypadek wracałam inną trasą lecz i tam natknęłam się na przewrócone drzewo, którego nie zdołałam obejść górą, więc się pod nim przeczołgałam. Gdy wreszcie przebrnęłam przez cały ten wiatrołom, zapadła już noc. Nad głową miałam rozgwieżdżone niebo, a drogę rozświetlał księżyc w pełni. Szło się naprawdę przyjemnie, więc nie śpieszyłam się zbytnio, co rusz przystając, by popatrzeć na gwiazdy. W domu byłam dobrze po 22-ej. Gdy wchodziłam na podwórze, z balkonu dobiegł mnie zmartwiony głos cioci: „Gdzie ona jest, co się z nią stało!!?” A wiesz co robił tatuś?

–  Spał?

–  Oczywiście! Spał sobie smacznie od pół godziny, w ogóle nie przejmując się moim losem!

–  O czym mówicie? – zainteresował się tata.

–  O tym jak zupełnie nie przejmując się moim losem spałeś sobie smacznie w Małym Cichym i tylko twoja siostra się o mnie martwiła!

–   Aaaa, tak – machnął ręką tata – dla niej była to nowość, ja mam to na co dzień!

–  Widzisz jak nieodpowiedzialny jest tatuś?! – oburzyła się mama

Ostatnia niebezpieczna burza

Jak się okazało, nie była to ostatnia tego lata przygoda mamy z burzą.

–  Kolejną miałam tutaj, na Wsi. Tatuś zawsze dużo wcześniej jedzie nad rzekę, zanim ja zdążę się wyszykować, mija godzina. Na szczęście tata siedzi nad rzeką dość długo, zawsze lubi sobie coś tam poczytać, więc wracamy już razem. Tego dnia tata wyruszył o szóstej, a ja godzinę później. Miałam nadzieję, że za jednym zamachem wykąpię się w Warcie i obejrzę zachód słońca. Bez zbędnego pośpiechu podlałam jeszcze wszystkie kwiaty, spokojnie się zebrałam, wsiadłam na rower i pojechałem. Nagle patrzę i co widzę?! W połowie drogi spotykam wracającego tatę. „Nawet na mnie nie poczekasz!?”” – zapytałam rozgoryczona. A on na to: „Popatrz jaka niebezpieczna burza nadciąga, wszyscy uciekli z nad rzeki, nie ma sensu jechać!”. Rzeczywiście na niebie kłębiły się czarne chmury, lecz pomyślałam, że zdążę. Nad rzeką już wiedziałam, że mi się nie uda, ale i tak postanowiłam się wykąpać. Schowałam ubranie do plecaka i weszłam do wody. No, prawdę mówiąc, tam jest tak stromy brzeg, że nie weszłam, a zjechałam na tyłku…

Mama zaczęła się kąpać, kiedy z nieba spadły pierwsze krople deszczu. Po chwili nad brzegiem rzeki pojawił się samochód, z którego wysiadł Znajomy z trójką dzieci. Oni też, nie zważając na pogodę, postanowili zażyć kąpieli. Gdy cała czereda radośnie pluskała się w nurcie Warty, mama wyszła z wody i głowiła się co dalej ze sobą począć. Wtedy kąpiący zawołali, aby schowała się do samochodu. Mama skwapliwie skorzystała z propozycji. Najpierw przebrała się pod klapą bagażnika, a następnie weszła do auta. Lecz co dalej?

–  Widzę, że oni już wychodzą z wody, więc ja też wysiadłam z samochodu. Planowałam, że schronię się w wysokich łozinach porastających brzeg rzeki, głowę ochronię materacykiem i jakoś przeczekam największą ulewę. Dzieci w pośpiechu kończyły się przebierać, przez co dwójka z nich zgubiła majtki, ja desperacko rozglądałam się za najgęstszymi łozinami, a Znajomy krzyczy: „Niech pani wsiada”. Próbuję mu wytłumaczyć, że nie trzeba, nie będę robić kłopotu, pokazuję mu łoziny, ale on nie słucha, upycha mój rower w bagażniku, a całą naszą piątkę w kabinie auta. I tak suchutka, szczęśliwie dotarłam do domu.

Sądzę, że nad mamą czuwa opatrzność. Jej szaleństwa zawsze znajdowały szczęśliwy finał. Nieodpowiedzialny był wyłącznie tatuś.