Blog

Niezbyt często zastanawiałem się nad tym, jaki wpływ na bieg mojego życia, mają inni ludzie, do czasu, aż odszedł jeden z nich. Wtedy przyszedł czas na głębszą refleksję. Gdy wróciłem z pogrzebu mojego wychowawcy z liceum, w głowie tłukła się uporczywa myśl: „nie odkładaj ważnych telefonów na później…”

Życie młodego człowieka kształtują relacje rodzinne, przyjacielskie oraz szkolne. No właśnie, szkoła… Podstawówki nie lubiłem, z ulgą opuszczałem jej mury. Przygoda z liceum też nie zaczęła się zbyt fortunnie. Nie zostałem przyjęty do wymarzonej klasy matematyczno-fizycznej, czekały mnie cztery lata w profilu ogólnym. Tragedia dla chłopaka zainteresowanego przedmiotami ścisłymi, od najmłodszych lat wybierającego się na politechnikę.

Wychowawcą miał być polonista. Naukę tego przedmiotu traktowałem jako dopust boży, przecież pisać i czytać umiałem, więc cóż wartościowego mogłem zyskać na lekcjach języka polskiego? Myliłem się we wszystkich aspektach.

Nauczyciele bywają dobrzy, przeciętni i tacy, którzy nigdy nie powinni uczyć. Niezwykle rzadko można spotkać pedagoga, który nie tylko ma dar nauczania, ale też potrafi stać się mentorem dla młodego pokolenia. Niewątpliwie takim człowiekiem był Marek Kaczorowski, nasz wychowawca. Chudy, jak tyka, w okularach z grubymi szkłami na nosie, otoczony obłokiem papierosowego dymu, w niczym nie przypominał ideału, na którym powinien wzorować się nastolatek. O wyjątkowości decydowały dwie cechy: ogromne zaangażowanie w pracę i partnerskie traktowanie uczniów. Starał się burzyć mur, który zazwyczaj oddziela ucznia od nauczyciela. Już na pierwszej lekcji oznajmił, że wszyscy zwą go ”Kaczorem” i od tej pory nikt inaczej się do niego zwracał.

Był pierwszym dorosłym, który traktował mnie, jak dorosłego, liczył się z moim zdaniem. Dzięki temu uwierzyłem w siebie, poczułem się ważny i wartościowy. Nie jestem w stanie zliczyć ile godzin przegadaliśmy, ile razy się spieraliśmy, kłóciliśmy oraz ile kaw wypiliśmy. Sam nie wiem kiedy stałem się humanistą. Namówił mnie na pisanie pamiętnika, dzięki czemu mogłem szlifować styl i po wielu latach nie miałem oporów, aby zacząć prowadzić bloga.

Gdy po studiach sam zająłem się nauczaniem, zawsze miałem w Kaczorze oparcie. Po siedmiu latach rzuciłem szkołę na dobre i od tego czasu nasze kontakty stopniowo stawały się coraz rzadsze, aż prawie kompletnie ustały. Dwa lata przed śmiercią spotkałem go w sklepie, prosił abym zadzwonił. Nie zrobiłem tego. Teraz żałuję, chociaż nie wiem, czy mielibyśmy o czym rozmawiać…

Z jednej strony śmierć Kaczora głęboko mnie zasmuciła, z drugiej strony cieszę się, że nie umarł cały, jakaś jego część żyje we mnie i przypuszczam, że również w innych jego wychowankach. Chciałbym podobną spuściznę pozostawić po sobie…

Czy jest w waszym życiu ktoś, kogo możecie nazwać swoim nauczycielem, swoim mentorem? Jeżeli tak, to zadzwońcie do niego, zanim będzie za późno…