Blog

Zapowiadano ciepły i słoneczny weekend. Taki, na jaki z wytęsknieniem czeka się po zimnych i szarych dniach odchodzącej zimy. Weekend, który najlepiej spędza się na wsi w otoczeniu budzącej się do życia przyrody. Nie przypuszczałem, że zamiast podziwiania kiełkujących przebiśniegów i fotografowania sikorek, przejdę przyśpieszony kurs, na którym zapoznam się z praktycznym znaczeniem takich słów, jak śrubunek, pex i trójnik…

Miłe złego początki

A wszystko zaczęło się tak pięknie! Prognozy pogody nie zawiodły. Gdy tylko dotarłem na Wieś, natychmiast zaległem na podwórzowej ławce, by odnowić brakujące zapasy witaminy D. Właściwie mogłem się z tej ławki nie ruszać do wieczora, ale zamarzyła mi się filiżanka aromatycznej kawy. Do zaparzenia kawy niezbędna jest woda, a ta została zakręcona na zimę. Cóż było robić. Zrzuciłem miastowe ciuchy, wcisnąłem się w ubranie robocze, na nogi przywdziałem gustowne gumofilce i chociaż do pełnego „outfitu” brakowało mi berecika z antenką, zabrałem się za odkręcanie różnej maści zaworów.

Weekendowy kurs hydrauliki – podejście pierwsze

Już drugi z nich postanowił sprawić psikusa i trysnąć prosto w twarz żwawym strumieniem wody. Śmigus dyngus w marcu? Niestety, zawór wyglądał na trwale uszkodzony, a ja musiałem podjąć decyzję, czy samodzielnie brać się za robotę, czy też szukać hydraulika, który na pewno w ten weekend się nie pojawi. Marzyła mi się ta kawa, robota wyglądała na niezbyt wymagającą, więc czemu nie…

W poszukiwaniu brakujących części

Leżąca 10 kilometrów na zachód od Wsi Ślepawa odgrywa rolę lokalnego ośrodka, w którym załatwia się każdą większą potrzebę. Co prawda ma status wioski, lecz przed wiekami szczyciła się posiadaniem praw miejskich, po których ostał się centralny rynek, dwa kościoły oraz małomiasteczkowa zabudowa. Są tutaj też sklepy ze wszystkim. Przed jednym z nich zaparkowałem samochód, wszedłem, kupiłem zawór ¾ i triumfalnie wróciłem na Wieś, by na miejscu zorientować się, że… gabaryty nowego i starego zaworu różnią się znacząco.

Rzuciłem krótkie, acz dosadne słowo, które określa panią zajmującą się nierządem w celach zarobkowych i wkrótce ponownie przekraczałem progi sklepu hydraulicznego w Ślepawie. Tym razem dzierżyłem w dłoniach wszystkie części, które udało mi się wykręcić z rur doprowadzających wodę. Uprzejmy pan cierpliwie wytłumaczył mi, że uprzednio nabyłem właściwy zawór, a stary wydał mi się mniejszy, ponieważ w wyniku awarii rozpadł się na kawałki. Nie chcąc wracać na Wieś z pustymi rękoma, nabyłem solidny klucz do rozkręcania rur, który co prawda nie przydał się później do niczego, natomiast wygląda niezwykle profesjonalnie wisząc na honorowym miejscu w warsztacie.

Tam i z powrotem

Do Ślepawy jeździłem jeszcze dwukrotnie. Założona na początku lat 90. instalacja wodna w domu na Wsi, była sztandarowym przykładem typowego polskiego rzemiosła. Sklecona ze wszystkiego, co znajdowało się pod ręką w ówczesnym obejściu, głównie zardzewiałych rur, trzymała się w całości do momentu, gdy zaistniała potrzeba wymiany któregoś z elementów. Raz ruszona posypała się w kilku miejscach jednocześnie. Musiałem rozebrać ją w całości, by z użyciem nowych części poskładać ją z powrotem. Rozdzielenie i ponowne łączenie zardzewiałego oraz zapieczonego żelastwa wymagało dużo siły, hektolitrów potu, a także całej masy słów zaczynających się na „k”, „p” i „ch”. Na koniec okazało się, że zrekonstruowany system wodny nie nadaje się do podłączenia kranu. Po wsi, a także okoliczny polach, łąkach oraz lasach poniosło się najbardziej soczyste przekleństwo, jakim byłem w stanie się posłużyć i „wszystkim się zdawało, że Hegemon klnie jeszcze, a to echo grzmiało”. W wyniku kilkugodzinnej pracy oraz licznych podróży uzyskałem jedynie…

…dopływ braku wody

Trochę minąłem się z prawdą. Jeden z zaworów umożliwiał zaczerpnięcie wody. Czynność tę należało wykonywać w kurtce i spodniach przeciwdeszczowych, ponieważ woda tryskała nie tylko do podstawionego naczynia lecz także na wszystko co znajdowało się w jej zasięgu. Jednak miałem jej wreszcie na tyle, by zaparzyć sobie tę wymarzoną kawę. Z filiżanką w ręku zasiadłem na ławce przed domem gapiąc się na… gwiazdozbiór Oriona. W amoku prac hydraulicznych nawet nie zauważyłem kiedy zapadł zmrok.

Kilka godzin później pojawił się sąsiad. Właśnie wracał z pracy. Popatrzył na pobojowisko, z frasunkiem podrapał się po głowie i na koniec udzielił kilku zbawiennych rad. Ich realizacja wymagała ponownej podróży do Ślepawy.

Weekendowy kurs hydrauliki – podejście trzecie

Następnego dnia w sklepie hydraulicznym powitano mnie niczym starego znajomego, wręcz domownika. Pokazałem sprzedawcy fragment konstrukcji zdjęty ze ściany, który ten obejrzał niemal z nabożną czcią, próbując dojść, jak to zostało przed laty poskładane. Wreszcie znaleźliśmy alternatywne rozwiązanie. Z workiem nowych części żwawo przystąpiłem do roboty. W ciągu kilku godzin odbudowałem instalację na tyle porządnie, że wszystko pasowało do siebie nawzajem, a z żadnego zaworu nie ciekła woda. Aby zwieńczyć dzieło należało tylko dokręcić baterię kranową. Gdy ją z dumą zamontowałem, pociekła woda. Niestety, nie z tego otworu, z którego powinna – okazało się, że po zimie bateria kompletnie przerdzewiała.

Gdy po trzech dniach wracałem wreszcie do miasta, czułem się tak jakbym spędził weekend nie na wsi lecz w Zagłębiu Rury! Jednak nie cały czas był stracony, popatrzcie na zdjęcia

Pewnie i wy macie w zanadrzu opowieści pod tytułem – miłe złego początki. Mam nadzieję, że podzielicie się nimi w komentarzach. Jeżeli podobało się wam opowiadanie, zajrzyjcie do podobnego wpisu o „kombatanckim wyjeździe na Wieś”.