Blog

Przyszli większą grupą, było ich chyba z dziesięciu. Zaniepokoiłem się. Doświadczenie, które nabyłem po latach pływania na kajaku, ostrzegało, że pojawienie się tzw.„chłopców ze wsi”, zawsze zwiastuje kłopoty. Musieli wyczuć moje obawy, bo któryś z nich zawołał:

– Niech się pan nami nie przejmuje, my przyszliśmy tutaj wyłącznie w celach zdrowotnych!

Po tych słowach z torby wyciągnęli flaszkę, która z całą pewnością nie zawierała smoothie z brokuła, ani nektaru z baobaba. Obok w rządku stanęło kilka piw. Oczyma wyobraźni widziałem już dalszy scenariusz wydarzeń – dzikie wrzaski, tłuczone szkło, disco polo puszczone na cały regulator i szukanie pretekstu do zwady. Myliłem się i to bardzo. Byli głośni lecz nie przesadnie, absolutnie nie agresywni, za to bardzo dowcipni. W pewnym momencie jeden wstał i podszedł do mnie….

Ale zacznijmy od początku…

Spontaniczny spływ Prosną

Na spływ kajakowy Prosną spontanicznie skrzyknęliśmy się w pewien sierpniowy, ciepły weekend. Gdy dopłynęliśmy do Grabowa, większość ekipy gnana wilczym głodem pobiegła do pobliskiej knajpy, ja zaś zostałem pilnować kajaków. Czasami lubię posiedzieć w samotności bezmyślnie gapiąc się na wodę. Wody nad Prosną nie brakowało lecz samotności nie zaznałem.

Informatycy na wodzie

Najpierw podjechał samochód z kajakami z wypożyczalni. Z szoferki wyskoczyły dwie młode dziewczyny i z wielką wprawą zaczęły przygotowywać sprzęt dla klientów. Piętnaście minut później, gdy błyszczące czystością kajaki w równym rządku stanęły nad brzegiem, nadciągnęła ekipa. Sprawiali wrażenie korporacyjnych informatyków przemocą oderwanych od komputerów. Odziani w swetry lub koszule, długie spodnie oraz półbuty, wyglądali dość pociesznie na tle łąki, krzaków i rzeki. Zdecydowanie przyroda nie była ich środowiskiem naturalnym, raczej przestrzenią pełną zagrożeń i pułapek, przed którymi w niewielkim tylko stopniu miały ochronić ich kapoki.

Jedna z dziewcząt ustawiła informatyków w szeregu i zademonstrowała, jak należy posługiwać się wiosłami. Nieudolnie naśladowali jej ruchy. Gdy wydawali się już jako tako przyuczeni, zostali doprowadzenie do kajaków i puszczeni na wodę. Słyszałem, jak szeptali między sobą:

– Ty, a jak się skręca kajakiem?

– Nie mam pojęcia, chyba trzeba wsadzić wiosło z lewej strony do wody…

Długo patrzyłem na ich bezowocne wysiłki pokierowania sprzętem pływającym. Miałem nadzieję, że dotrą do miejsca przeznaczenia żywi i zbytnio nie pokiereszowani. Wyglądali na miłych i sympatycznych ludzi.

Nad Prosną zdobyłem nowy fach…

Ledwo niesieni prądem rzeki informatycy zniknęli za zakrętem, na nadbrzeże przyspacerowała para. Bardzo ładna para. Trzymali się za rączki i regularnie, co kilkanaście sekund, dawali sobie budzi. Trochę się poszwędali to tu, to tam, aż wreszcie podeszli do mnie:

– Przepraszam, czy wypożycza pan kajaki? – zapytał się on

– Nie, skądże znowu! – roześmiałem się

– Wypożyczalnia kajaków jest tam – wskazałem pobliski budynek z czerwonej cegły.

– Tak, tak wiemy, ale myśleliśmy, że pan tutaj tak siedzi i wypożycza kajaki

– W tym fachu jeszcze się nie specjalizuję – pożegnałem ich z uśmiechem

Gdy odeszli pomyślałem, że może to nie byłby zły pomysł na biznes? Długo się nie zastanawiałem, gdyż pojawili się oni, chłopcy z Grabowa.

Chłopcy z Grabowa nad Prosną

Ten, który podszedł do mnie był chyba najmłodszy z całej grupy. Uśmiechnął się i wyciągnął w moim kierunku paczkę z czipsami.

– Niech się pan częstuje! – zagaił siadając na brzegu sąsiedniego kajaka.

A potem zaczął rozmowę, tak jak byśmy byli znajomymi, którzy wreszcie spotkali się po latach niewidzenia. Bardzo sympatyczny chłopak z ogromnym poczuciem humoru. Dużo dowiedziałem się o codziennym życiu i pracy w okolicach Grabowa. Okazało się, że nie jest wcale źle.

– Wie pan, tak naprawdę u nas nie pracują tylko ci, którzy nie chcą pracować

Wreszcie przekonał mnie, abym dołączył do grupy. Zostałem bardzo miło przyjęty przez wszystkich. Zdziwili się, że jestem z Łodzi:

– Z Łodzi? I do Grabowa chciało ci się przyjeżdżać?! – zdumiał się pierwszy

– A wiesz, że ja nigdy nie byłem w Łodzi – ze smutkiem dodał drugi

Żaden z nich nigdzie dalej nie wyjeżdżał. Ich życie kręciło się wokół Grabowa i okolic oraz festiwalu Przystanek Woodstock (obecnie Pol’and’Rock Festival) Jurka Owsiaka. Ten, co nigdy nie był w Łodzi, okazał się artystą. Wszyscy zgodnie potwierdzili, że rysuje fantastycznie. Gdy tylko najdzie go wena, zamyka się w pokoju i przez kilka dni wyłącznie rysuje, niechętnie robiąc przerwy na jedzenie i spanie. Zapytałem, co później dzieje się z jego pracami, pokazywał je komuś?

– Człowieku, nic się nie dzieje, nic z nimi nie robię, ja tylko chleję non-stop!

Smutne, ale często taki los jest udziałem ludzi utalentowanych i nazbyt wrażliwych. Mają talent artystyczny, lecz kompletnie nie radzą sobie z prozą życia. Potrzebują kogoś, kto by pokierował ich karierą, pomógł sprzedać dzieła i zyskać uznanie. Jeżeli im się nie uda, będą powtarzać:

– Człowieku, ja w ogóle nie wierzę w siebie, mam strasznie niskie poczucie własnej wartości!

W towarzystwie chłopców z Grabowa spędziłem najwyżej pół godziny. Dobrze mi się z nimi rozmawiało, niezbyt często spotyka się ludzi, którzy z taką życzliwością podchodzą do obcych. A może często, tylko nie potrafię tego dostrzec?

– My po prostu jesteśmy mili. Przecież warto być miłym dla drugiego człowieka, czyż nie? – zanim się pożegnaliśmy powiedział ten, który zaprosił mnie do towarzystwa.

Zazdrościłem Chłopcom z Grabowa nieśpiesznego trybu życia, zgranego towarzystwa i tej umiejętności bycia miłym. Oni zapewne zazdrościli mi podróży.

Dobry wyjazd

Coraz częściej dostrzegam, że dobry wyjazd składa się nie tylko z pięknych okoliczności przyrody i dobranego towarzystwa, ale też z kontaktów z ludźmi, których spotykam po drodze. Cieszę się, że, mimo wrodzonej nieśmiałości, coraz częściej potrafię się na ten kontakt otworzyć. (patrz artykuł: porozmawiaj ze mną)

A dla ciebie kontakt z innymi ludźmi w podróży jest ważny? Pamiętasz jakąś istotną dla ciebie rozmowę z kompletnie obcym czlowiekiem? Jeżeli tak, to podziel się w komentarzach