Blog

Pociąg poruszał się zrywami. Czasami udawało mu się rozwinąć odczuwalną prędkość, ale po chwili dostawał zadyszki i musiał dłużej odsapnąć na najbliższej stacji. Nic dziwnego, skład mocno już wiekowy, nie potrafił brykać, niczym młodzieniaszek. Z Łodzi do Łęczycy jest trochę ponad 40 kilometrów i trochę ponad godzina jazdy. Nie są to rekordowe osiągnięcia, nie jest to żadna konkurencja dla samochodów. Jednak taki powolny bieg pociągu ma swój sens. Przejazdu nie sposób potraktować przedmiotowo, jako nic nie znaczącego epizodu w niedzielnej wycieczce. Podróż pociągiem staje się znaczącym elementem wyprawy. Krajobrazy za oknem nie zamieniają się w rozmazaną pośpiechem plamę, można podziwiać ich dostojne przemieszczanie się, można zapoznać się z każdą stacją i dowiedzieć się, że taki niewielki Zgierz ma ich aż cztery. Pośpiech nie podróżuje koleją, pośpiech pojawia się dopiero wtedy, gdy wsiadamy na rowery.

Łęczyca i upał

Łęczyca wita upałem. Wydaje się, że za niewysokimi blokami musi czaić się pustynia, której gorący oddech dociera do centrum miasteczka. Odruchowo rozglądam się w poszukiwaniu wielbłądów. Wielbłądów nie widać, natomiast są rowery i na nich trzeba będzie pokonać najbliższe 60 kilometrów. Tuż obok budynku dworca kusi skryta w cieniu knajpka. Jest sens jechać gdziekolwiek? Jakiś pociąg powrotny dzisiaj przyjedzie. Zapewne nieprędko, ale czy nam się śpieszy?

To tylko przelotna myśl. Ruszamy, aby na dobry początek przywitać się z Łęczycą. Małe miasteczka mają swój urok i nieśpieszny rytm odmierzania czasu. Niekiedy jest to czas smutku, przygnębienia, opuszczenia, ale niektóre z nich potrafią z wdziękiem pokazać, wszystko to, co mają najpiękniejszego. Łęczyca zalicza się do tych niektórych. Starówka odnowiona i czysta, rzadki element w polskim krajobrazie. Dla niedzielnych gości odbywa się pokaz, inscenizacja historyczna przed ratuszem, poprzedzona zagraniem hejnału. Mała rzecz, a cieszy. Na chętnych czeka też przewodnik oferujący darmowy spacer po starej Łęczycy. A jest co zwiedzać – rynek, wąskie uliczki pełne kolorowych kamieniczek, dwa kościoły, zamek i więzienie.

Bocznymi drogami w kierunku na Tum

Nie mamy czasu na przewodnika i zwiedzanie. Tym bardziej na więzienie. Bocznymi drogami prze pola i łąki, kierujemy się na Tum. Już z daleka widać wieże romańskiej kolegiaty i wysokie wały grodziska. Pierwotnie właśnie tam była Łęczyca. Później została przeniesiona. W średniowieczu takie rzeczy się zdarzały, niektóre miasta zmieniały położenie nawet czterokrotnie. Nie podobał się krajobraz za oknem, gdzieś w okolicy było ładniejsze, bardziej suche miejsce, to całe miasto przenosiło się kilka kilometrów dalej. No, może powody były poważniejsze, niż widok za oknem, ale wędrówki miast były faktem.

Na teren grodziska nie wolno wchodzić, a w kościele właśnie odprawiana jest msza. Nie pozostaje nic innego, jak ruszać w dalszą drogę. Wokół gleby urodzajne i pełne dóbr wszelakich – kapusty, porów, szparagów, marchwi, selera, kalafiora, botwinki i innych specjałów wystarczających na ugotowanie bogatej w składniki zupy. Jest to też zagłębie architektury typu „architekt płakał jak szkicował”. Domy, niczym szarobure pudełka, gęsto oplecione śnieżnobiałymi tralkami, balustradkami, balkonikami i całą gamą ozdóbek wszelakich. A wokół ścian czają się rzędy szklarni i tuneli foliowych. Koszmarnych, niczym deszczowa noc listopadowa.

Góra Świętej Małgorzaty

Niemalże doskonałą płaskość terenu zakłóca niewielkie wzniesienie zwane Górą Świętej Małgorzaty. Na szczycie stoi ładny kościół. Już po mszy, więc wszystko pozamykane, do wnętrza można zajrzeć jedynie poprzez kolorowe szybki.

Droga powrotna nie obfituje w lesiste tereny. Pierwsze zadrzewione miejsce wypatrzyliśmy po 15 kilometrach. Krótki postój połączony z dostarczeniem organizmowi niezbędnych płynów. Miętki mech pod plecami, na chwilę zamknę oczy… po pół godzinie obudziło mnie chrapanie kolegi. Zrywamy się, do domu droga daleka, warto zdążyć przed zmrokiem.

Przystanek Sokolniki

Dłuższy postój planujemy w Sokolnikach. Jak napisano w internetach, jest to miasto ogród, z bardzo korzystnym mikroklimatem – szczególnie dla dróg oddechowych oraz posiada niezaprzeczalne walory rekreacyjne. Walory rekreacyjne dobrze się kojarzą, szczególnie, że nadszedł czas aby zadbać o drogi trawienne. Wybraliśmy bar nad stawem, gdzie tłumy ochoczo pluskały się tuż obok gęsto ustawionych tablic z napisem „ZAKAZ KĄPIELI”. Dania barowe nie były szczególnym doznaniem kulinarnym, ale zapewniły niezbędne siły, aby przetrwać drugą połowę trasy.

Powrót przez błota

A potem? Potem czas dzielił się na miarowe naciskanie na pedały i krótkie odpoczynki pod drzewami, aby uzupełnić płyny i odetchnąć. Mimo, że wokół skwar i pustynia, to wśród pól i łąk zalegało całkiem konkretne błoto, znienacka rzucające się na nogi rowerzystów. Efekt takiej napaści prezentuje Krzysztof. Wygląda, jak po Camel Trophy. Dzięki tej fotografii wyraźnie widać, że była to odpowiedzialna wyprawa, a nie jakaś zwykła, niedzielna wycieczka.

Podobne wpisy: Męska wyprawa rowerowa