Blog

Pośród kwiatów kłębiło się mnóstwo różnobarwnych motyli. Widok godny uwiecznienia na fotografii. Nie mogłem go przegapić. Zmieniłem obiektyw w aparacie, nakręciłem filtr polaryzacyjny i przymierzyłem się do zdjęcia. Za daleko. Trzeba wejść pomiędzy kwiaty mamy. Ostrożnie rozchylam łodygi, uważnie stąpam pomiędzy, aby niczego, broń Boże, nie podeptać.

Znajduję skrawek wolnego gruntu, na którym można rozłożyć statyw. Tak, z tego miejsca powinienem mieć świetne ujęcie. Pochylam się ku wizjerowi aparatu i … prostuję się gwałtownie, gdyż jakieś żółte badyle łaskoczą mnie za uchem. Odsuwam je na bezpieczną odległość, łapię w kadrze motyla, który na sekundę zastygł w bezruchu. Jeszcze tylko ustawienie ostrości i… nagle, gdzieś zza plecami słyszę przeraźliwy krzyk. Podrywam się na równe nogi, potykam i ląduję w żółtych badylach, których tak starałem się nie podeptać. Aparat ze statywem leci mi na głowę, a motyl odlatuje. Jestem pewien, że uśmiecha się szyderczo pod czułkami. 

To co najważniejsze

Gdy przed laty rodzice kupili starą, zapuszczoną chałupę na Wsi, oboje żwawo wzięli się do pracy. Tata kładł tynki, podłączał instalację elektryczną, malował ściany, układał podłogi oraz naprawiał dach. Czyli, krótko mówiąc, zajmował się duperelami bez większego znaczenia. Główny ciężar prac spadł na mamę. Ona zadbała o to, co najważniejsze, czyli sadzeniem roślin wszelakich. Każdy badyl, który troszkę odrósł od ziemi, z miejsca zyskiwał status, porównywalny z przedmiotem kultu religijnego. Wszystkie kwiatki  zostały objęte ochroną tak ścisłą, jakiej nigdy by nie zaznały w najbardziej ścisłym rezerwacie. Dlatego, gdy zaszła potrzeba postawienia budynków gospodarczych, w których można by trzymać narzędzia, rowery oraz węgiel i drewno na opał, rodzice musieli poszerzyć teren wcale niemałego podwórza, gdyż każda piędź ziemi, została wcześniej zaanektowana przez kwiaty.

Infrastruktura techniczna

Ziemia i pogoda na Wsi, nie sprzyjają kwiatowemu rozpasaniu. Grunty zaliczane są do najgorszej kategorii, od której nawet nie płaci się podatku, a deszcze omijają Wieś szerokim łukiem. Aby utrzymać kwiatostan w należytej formie, niezbędne jest zapewnienie mu odpowiedniej infrastruktury technicznej. Dlatego też tata skonstruował mnóstwo ławek. Na ławkę na Wsi można natknąć się w każdym, nawet najbardziej nieprawdopodobnym zakątku. Ale co ławki mają wspólnego z kwiatami? Więcej, niż z pozoru może się wydawać! Przez wiele lat nie byłem w stanie rozwikłać ich tajemnicy, do czasu…

…choroby mamy

Dobrostan kwiatów leży mamie mocno na sercu, jednak jej pasją życiową jest chorowanie. Medycy wszelkiej maści nie są w stanie określić, co mamie tak naprawdę dolega. Oczywiście brak fachowej diagnozy, nie przeszkadza w byciu obłożnie chorą, wręcz umierającą. Co jakiś czas mama urządza sobie sezon na chorowanie, nie podnosi się z łóżka, mówi słabym głosem, ogólnie daje do zrozumienia, że jej stan jest beznadziejny. Jednak nawet śmiertelna choroba, nie jest w stanie odciągnąć jej od jednej, jedynej czynności – wieczornego podlewania kwiatków. A jest to zajęcie bardzo wyczerpujące. Nawet zdrowemu człowiekowi niełatwo byłoby stać przez godzinę z wężem ogrodniczym w dłoni i podlewać setki roślin, ulokowanych w niemal każdym zakamarku podwórza. Lecz gdy się siedzi, zamiast stać, wtedy podlewanie jest o wiele łatwiejsze. Dlatego ławeczki, zaraz po dostępie do bieżącej wody, zapewniają niezbędną infrastrukturę techniczną…

Ścisłe instrukcje użytkowania

Rodzice niechętnie dzielą się domem na Wsi, jednak czasami udaje mi się tam pojechać w i zabrać ze sobą kilku znajomych. Zgoda na użyczenie domu jest uwarunkowana ścisłymi instrukcjami. Tata zazwyczaj prosi o kupienie paliwa do kosiarki, węgla na zimę, czy o jakieś prace naprawcze. Mama mówi wyłącznie o kwiatkach. Opisuje miejsca, gdzie rosną i jakich zagrożeń się obawia:

– Posłuchaj – wyłuszcza przed kolejnym wyjazdem – obok ubikacji rośnie jaśmin. Przez jakiś czas nie bardzo się rozwijał, już myślałam, że nic z niego nie będzie, ale w tym roku ładnie zakwitł. Uważaj więc bardzo, bo niedawno miała miejsce dość paskudna sytuacja. Jak wiesz, na ostatnią Wielkanoc zaprosiliśmy Ciocię i Wujka. Gdy tylko przyjechali natychmiast pochwaliłam się jaśminem. I wyobrażasz sobie, co zrobiła Ciocia?

– Nie?

– Weszła na leżący w pobliżu kamień i poślizgnęła się. O mało co by nie upadła, ale w ostatniej chwili złapała się jaśminu. Ledwo stanęła na równe nogi, to znów wchodzi na ten kamień i oczywiście znów się wywraca oraz łapie za jaśmin. Krzyknęłam więc, aby nie niszczyła mi jaśminu. Wtedy tata się zdenerwował i zwrócił mi uwagę, że bardziej przejmuję się jakimiś roślinami, niż upadkiem Cioci.

– Chyba miał rację?

– No, tak, ale czy Ciocia musiała jeszcze raz wchodzić na ten kamień? Dlatego uważajcie na jaśmin, on może się jeszcze odrodzić!

Innym razem mama poprosiła o podlewanie drzewek, których rodzice nakupili i posadzili całe mnóstwo. Podlewanie drzewek może nie jest uciążliwe, pod warunkiem, że nie rosną na drugim końcu ponad hektarowej działki. Zagoniłem znajomych do noszenia wiader z wodą, podlaliśmy wszystko więcej niż solidnie, a potem…. nadciągnęła całodzienna ulewa. Czułem się niczym Syzyf.

Przyczyna radości, powód do zmartwień

Kwiaty niosą wiele radości, lecz też są przyczyną zmartwień mamy. Gdy przebywa w Łodzi zadręcza się obawami, czy kwiatkom na Wsi, aby za sucho nie jest? Czy przypadkiem nie dopadła ich jakaś zaraz lub przymrozek?

Ostatnie dni października były wyjątkowo zimne i ponure. Obiecałem zawieźć rodziców na Wieś, aby pomóc im przygotować dom na zimę. Posprzątać, zakręcić wodę, oczyścić rynny z opadłych liści. Przez całą drogę mama zastanawiała się w jakiej kondycji zastanie swoje ukochane kwiaty. Gdy tylko przez szyby auta dostrzegała na polach ślady przymrozku, wzdychała ciężko i ponurym głosem obwieszczała:

– No tak, pewnie wszystko już padło, zamarzło, niestety!

Na miejscu okazało się, że większość roślin przetrwała zimne noce w całkiem niezłym stanie. Pomogłem tacie rozpalić w piecu, przyniosłem węgiel z komórki, we dwóch rozpakowaliśmy auto i przyszykowaliśmy śniadanie. W tym samym czasie mama biegała po podwórku sprawdzając, co kwitnie, a co się poddało. Nieustannie odrywała nas od jakże przyziemnych i nieważnych czynności, okrzykami:

– Popatrz Hegemonie jak pięknie kwitną (tu można wstawić dowolnie trudną nazwę kwiatów)!

Po chwilę słyszę jej pełen udręki głos:

– Och nie, (tu wstawić inną, równie trudną nazwę kwiatów) są zupełnie kaput! Nic z nich już nie będzie!

Gdy siadaliśmy do śniadania, mama niemal siłą oderwała mnie od stołu i kazała podziwiać widok z okna:

– Popatrz Hegemonie! Jak staniesz w jednym miejscu, to widzisz fioletowe kwiaty, a jak w drugim – tu kazała mi się kilka kroków przesunąć – to masz świetny widok na czerwone! Wspaniałe, prawda?

Należy liczyć się ze stratami

Utrzymanie w należytym porządku takiej ilości krzewów i kwiatów, jest zadaniem ponad siły jednej osoby. Nikt w rodzinie nie podziela pasji mamy, więc bardzo trudno jest jej namówić kogokolwiek do pomocy. Jedyną osobą, która od czasu do czasu udzieli wsparcia, jest tata.

Tego dnia mama zaangażowała ojca do wycięcia zbyt rozrośniętych krzaków i pozbycia się wielce zawadzających pnączy. O oznaczonym czasie, tata uzbrojony w sekator czekał na mamę na dworze, natomiast ona, swoim zwyczajem, guzdrała się niemiłosiernie. Wreszcie wyczerpała nieprzebrane pokłady cierpliwości ojca, który zawołał:

– Idę już wycinać, a ty dołączysz do mnie, gdy będziesz gotowa!

I stał się cud. Mama w ciągu niecałej minuty niczym strzała wypadła z mieszkania i pobiegła za tatą, rozpaczliwie wołając:

– Nie, nie, nie ma mowy abyś to robił sam! Musimy przecież ustalić co będzie wycięte!

Nie dziwię się panice, jaka ogarnęła mamę, tata mógł wyciąć wszystko, gdyż lubił problemy roślinne rozwiązywać przy pomocy piły i sekatora.

Początkowo praca przebiegała bezproblemowo. Mama wskazywała gałęzie, a tata ciął z werwą i animuszem. Nagle z gęstwin dobiegł mnie przeraźliwy okrzyk rozpaczy. Zerwałem się na równe nogi, podejrzewając, że niechybnie tata przez nieuwagę uciął sekatorem mamie palec. Ten, którym wskazywała mu front robót. Prawda okazała się straszniejsza. Uciął, lecz nie palec, tylko niesłychanie ważny badyl.

– Jacusiu, floksy wyciąłeś, moje floksy, jak mogłeś wyciąć floksy? Czy nie widzisz, że tniesz floksy?

– Uspokój się! – burczał nadąsany tata szczękając sekatorem – Jak się tnie, to należy liczyć się ze stratami!

Bezużyteczne kwiaty

Podobnie przeraźliwy okrzyk mamy, sprowadził katastrofę, gdy fotografowałem motyle na jej najważniejszym klombie.

– Hegemonie, co ty robisz?!

Gdy po upadku wreszcie wyplątałem się ze statywu i żółtych badyli, dostałem reprymendę:

– Dlaczego ty tam wchodzisz?! Kwiatki mi podepczesz!

– Jak mama będzie znienacka krzyczeć, to na pewno podepczę! – warknąłem rozeźlony.

– Ale z jakiego powodu ty tam wchodzisz, jeszcze uszkodzisz moje białe kielichy!

– Z tej strony mam lepsze światło! – odparłem zbierając z ziemi rozsypany sprzęt fotograficzny.

Na wszelki wypadek, zanim ponownie rozstawiłem statyw, odsunąłem się na dobre pół metra od rzeczonych kielichów. Motyl wrócił, widocznie sam był ciekaw dalszego rozwoju wydarzeń. Ustawiłem aparat na statywie i zacząłem szukać dobrego kadru. Z góry widok był nieszczególny, ale gdyby tak spróbować dolnego ujęcia? Lekko przykucnąłem. Tak od dołu motyl wyglądał zdecydowanie lepiej. Jeszcze ostatnia korekta przed naciśnięciem spustu migawki i… znowu wszystko zniweczył okrzyk mamy:

– O Boże, mówiłam, depczesz moje kielichy!!

Poddałem się, w tych warunkach nie miałem szans na wykonanie dobrego zdjęcia. Zostawiam kielichy, motyla i żółte badyle, schowałem aparat. Na cholerę te wszystkie kwiaty, jeżeli nie można ich fotografować?