Blog

Lekarz długo i uporczywie wpatrywał się w moje oczy. Był okulistą, miał do tego prawo. Wreszcie chrząknął, mądrze zmarszczył czoło i rzekł:

– Doskonale! Naprawdę doskonale! Teraz proszę odpoczywać…

– Zamierzałem wyjechać na wieś, panie doktorze…

– Świetny pomysł! Czyste powietrze, oczy będą szybciej się goić, tylko proszę pamiętać, przez najbliższe dwa tygodnie żadnego wysiłku!

Na lekarskim zwolnieniu

Ze zwolnieniem lekarskim w kieszeni wyszedłem na ulicę. Radość mieszała się z wyrzutami sumienia. W ciągu kilkunastu lat pracy w firmie, tylko raz skorzystałem z chorobowego i przez trzy dni nie było mnie w biurze. Teraz aż dwa tygodnie nieobecności, jak oni sobie beze mnie poradzą?! Paniczne myśli próbowałem ułagodzić logicznym rozumowaniem. Tłumaczyłem sobie, że po laserowej korekcji wzroku i tak w niczym bym nie pomógł. Zamiast –10, miałem +4, odczytanie największych nagłówków w gazetach wymagało wyciągnięcia ręki na całą długość, reszta tekstu i tak pozostawała jedynie rozmazaną plamą. O pracy na komputerze nawet nie miałem co marzyć…

Kombatanci jadą na Wieś

Specyficzny był to wyjazd. Kombatancki. Ja po operacji oczu, tata po wylewie i sześciotygodniowym pobycie w szpitalu, mama…, cóż ona chorowała zawsze na pełen etat, chociaż lekarzom trudno było dociec, co jej tak naprawdę dolega. Współczesnej medycynie jeszcze daleko do doskonałości! Wszyscy mieliśmy się oszczędzać. Zobowiązałem się wyłącznie do posadzenia dwóch jabłonek, które zostały wcześniej zakupione. Szkoda, aby drzewka się zmarnowały!

Pierwszy z wiejskich poranków przywitał nas słońcem, takim wiosennym, przyjemnie rozgrzewającym lecz nie niosącym dyskomfortu upału. Wyszedłem z kubkiem gorącej kawy przed dom. Rozsiadłem się na ławce, nogi wyciągnąłem daleko przed siebie, zamierzałem celebrować lenistwo… Nim upiłem dwa łyki w drzwiach pojawił się ojciec odziany w strój roboczy. Spojrzał znacząco na mój kubek z kawą.

–   Hegemonie…

–   Tak tato, za chwileczkę…

Lista zadań przygotowana przez tatę

Wiedziałem, że tata gotowy do pracy, to niecierpliwy tata. Szybko dopiłem kawę. Posadzę te nieszczęsne jabłonki i będę miał z głowy. Zadowolony ojciec wyjaśnił mi w skrócie, że jeszcze przy okazji okopiemy kilka drzewek, to znaczy ja okopię, a on podsypie nawóz. Marszrutę zaczęliśmy od końca podwórza.

–  Tutaj widzisz te krzaki porzeczek w jednym i drugim rzędzie – zaczął rozpędzać się ojciec – każdy okopiesz z osobna, nie za głęboko, ale za płytko też nie i uważaj, by nie uszkodzić korzeni!

Szliśmy powoli dalej, a on nie przestawał wyjaśniać

–  Tuż za płotem rosną wiśnie, które też trzeba okopać, nie zapomnij o tej i tamtej śliwie, one dają bardzo dobre owoce! Tu obok widzisz czereśnię, druga rośnie trochę dalej. A, i jeszcze dwie jabłonki, dobrze by było pamiętać o orzechu. Tu masz kolejne śliwki…

–   Dobrze tato, a gdzie są te dwie jabłonki do posadzenia? – przerwałem, pamiętając, że rodzice dysponują ponad hektarem ziemi

–   Aha, chcesz zacząć od jabłonek, to będzie bardzo proste. Najpierw należy usunąć tylko tę, która uschła. Zaraz uruchomimy piłę spalinową. Gdy zetniesz i wykopiesz korzenie, możesz zabierać się do sadzenia. Miejsce na drugą jabłonkę wybrałem tuż przy samej drodze. Co prawda tam wszystkie drzewa usychają, ale może tym razem się uda?

–   Jak usychają, to po co sadzić?

–  Bo kupiłem dwie jabłonki, a innego miejsca nie ma.

–  No tak, a nie lepiej posadzić na miejscu tych starych śliw, które nie tylko, że nie dają żadnych owoców, to jeszcze zasłaniają cały widok?

–  Zamiast śliwek mówisz? Masz rację. To wiesz co, trzeba będzie wyciąć tę śliwę, tamtą i jeszcze tę jedną. Co o tym sądzisz?

–  Zgadzam się…

–  No to świetnie. Ustalamy, że wytniemy trzy drzewa i na ich miejsce posadzimy jabłonkę – tata zatarł ręce z zadowolenia i już otwierał warsztat, aby wyciągnąć piłę spalinową.

–  No tak tato, lecz… czy mama się zgodzi?

–  Hmm…, tu może być problem… Nie wiem czy uda się ją przekonać…

Negocjacje z mamą

Nie wypuszczając piły z ręki udał się na negocjacje z mamą, która z miejsca podniosła straszliwy lament.

–  Tak wiem, ty byś tutaj wszystkie drzewka wyciął, chciałbyś aby nic nie było, tylko bezkresna pustynia! Wiem, że bez mojej wiedzy kilka drzewek już wyciąłeś, ale na więcej nie pozwolę!

Żadne racjonalne argumenty nie skutkowały. Kłótnia o wycinkę drzewek była stałym elementem programu pobytu rodziców na Wsi. Tata zamierzał wyciąć połowę drzewostanu, mama broniła każdego drzewka niczym niepodległości. Nawet tych uschniętych i nie dających owoców. Po jakimś czasie uspokoiła się na tyle, aby pójść do sadu i przeprowadzić inspekcję. Z wielkimi oporami wydała zgodę na jedną śliwkę.

Marzenia sadowniczo-drwalskie

Wycinanie i sadzenie nie było łatwym zajęciem. Śliwy są twarde i oporne, trzeba karczować pień i korzenie. Zmachałem się okrutnie. Jednak nie było to ostatnie zadanie, jakie tata zaplanował sobie, a właściwie nam, w ramach sadzenia dwóch jabłonek. Po wykarczowaniu śliwy trzeba było ją pociąć. Oczywiście piłą spalinową. A piła, jak to piła nie bardzo chciała zapalić. Poszliśmy więc po pomoc do sąsiada naprzeciwko. On też sobie nie poradził, więc pożyczył swój sprzęt.

Wróciliśmy do śliwki – ja ciąłem, a tata starał mi się pomagać, czyli stał obok i wydawał instrukcje. Gdy skończyliśmy ze śliwką, doszedł do wniosku, że trafiła się wspaniała okazja, aby pociąć spory stosik drewna leżący tuż za siatką. Pracowałbym tak do późnej nocy, cięcie piłą spalinową, niczym chodzenie po bagnach, cholernie wciąga. Na szczęście pożyczony sprzęt w pewnym momencie odmówił współpracy. I dobrze, wysiłek dał się moim oczom we znaki. Tata był niepocieszony, gdyż nie w pełni wywiązałem się z jego marzeń sadowniczo-drwalskich.

Lista zadań

Przyzwyczaiłem się, że moje przyjazdy na wieś zawsze zaczynają się od wręczenia mi karteczki ze spisem zadań, jakie mam wykonać podczas pobytu. Nie skutkowały tłumaczenia, że po całych tygodniach pracy w firmie, pobyt na wsi ma służyć relaksowi, a nie kolejnej harówie. Słuchał mnie w skupieniu, a następnie ze zdziwieniem stwierdzał:

–   Ale to przecież tylko parę drobiazgów?

Tymi drobiazgami mogłem sobie szczelnie wypełnić cały pobyt. Lista znacząco rozrastała się po kryzysach zdrowotnych taty. Każde wyjście ze szpitala odreagowywał rzucaniem się w wir prac ze zdwojonym zapałem i determinacją, jakby chciał nadrobić stracony czas. Tak było teraz, po wylewie, podobnie trzy lata wcześniej, po zawale…

Bierzemy się do roboty

Przyjechaliśmy w listopadzie na zakręcanie wody przed zimą. Ojciec ze świeżo wszczepionymi bajpasami miał na wsi zregenerować się po długiej kuracji szpitalnej. Wyruszyliśmy rano. Temperatura oscylowała w granicach zera. W domu nie było wiele cieplej. Tata rozpalił ogień w piecu i wkrótce na blasze gotowały się dwa czajniki z wodą, a termometr wskazywał niemal 15 stopni. Przyjemnie się siedziało przy gorącej herbacie, cieście drożdżowym upieczonym przez ojca i wesoło trzaskającym pod kuchnią ogniu, lecz nic co dobre nie trwa wiecznie. Dopiwszy pośpiesznie ostatni łyk, tata energicznie poderwał się z krzesła i zarządził:

–   Dobrze, dosyć tego, bierzemy się do roboty!

–    Już?

–    Już? Dopiero! Dzień jest krótki, a przed nami wiele pracy. Masz jakieś ubranie robocze?

–   Nie mam….

–   To jak to, przyjechałeś do pracy i nie masz ubrania roboczego?! – zdziwił się niepomiernie.

–   Przecież przyjechałem do zakręcenia wody….

–   No tak, wodę zakręcimy jutro, a dzisiaj trzeba piłować drzewo, oczyścić rynny, zerwać jabłka z jabłoni, zgrabić liście z podwórza i przygotować deski na kojec dla psa. To tak na początek…

Tata nie tracił czasu na jałowe dyskusje, tylko przywdziawszy grubą bluzę z napisem Chicago Bulles raźno wybiegł na podwórze. Chcąc nie chcąc powlokłem się za nim. Pracowaliśmy do wieczora. A następnego dnia zakręcaliśmy wodę…