Blog

– Kim chcę być? – intensywnie myślałem leżąc wygodnie rozciągnięty w wannie z ciepłą wodą.

Siła tego pytania, które nagle zrodziło się w mojej głowie sprawiła, że gwałtownie usiadłem

– Czy chcę być taki, jak mój tata?

Z jednej strony ojciec był dla mnie wzorem do naśladowania, z drugiej strony oczekiwałem czegoś więcej od życia. Miałem wtedy zaledwie 12 lat, jednak pierwsze doświadczenie pytania „kim chcę być” zapamiętałem do dzisiaj. Gdy zamykam oczy dokładnie widzę wszystkie szczegóły towarzyszące moim przemyśleniom – łazienkę, wannę, kolor ścian… Martwi mnie, że po tylu latach, nadal nie znajduję satysfakcjonującej odpowiedzi…

 „Kim chcę być” – rady wujka Felka

„Przyjechał do nas wujek Felek z Łodzi; cieszyłem się z tego bardzo, lubiłem bowiem tego wujka i z przyjemnością z nim rozmawiałem. Chociaż nie był on bardzo wykształcony, uchodził za człowieka bardzo rozumnego.”

Zanotował w swoich pamiętnikach mój dziadek, wtedy 14-letni chłopiec. Był rok 1916, trwała I wojna światowa…

„Mając sam wielkie doświadczenie radził mi abym po skończeniu szkół oddał się jakiemuś rzemiosłu. „Rzemieślników mamy dużo w kraju, to prawda, ale mało jest takich którzy by naprawdę znali swój fach, żeby mu się oddawali z zamiłowaniem. Skończ więc szkoły i zostań szewcem, stolarzem lub czem podobnym, zależnie do czego będziesz miał pociąg, do czego będziesz miał zamiłowanie, a zapewne nie będziesz żałował tego (…).”. To mi przypadło do gustu i ja już nieraz o tym myślałem. Co prawda dotąd, pociągu do rzemiosła jakoś nie miałem, ale kto wie może się ono później wyrobi?”

Pociąg do rzemiosła w dziadku do końca życia się nie wyrobił. Praktycznie nie przejawiał on żadnych zdolności manualnych. Pytanie „kim chcę być”, musiało być dla dziadka niezwykle istotne, bo rozmowa z wujkiem Felkiem na tej jednej poradzie się nie skończyła…

Co po skończeniu szkoły?

Gdy przed laty pracowałem jako nauczyciel w szkole, uczniowie klas maturalnych często zwracali się do mnie ze swoimi dylematami. Nie raz przegadaliśmy całą przerwę, nie raz z tego powodu spóźniłem się na lekcje. Pytanie „kim chcę być?”, „co dalej w życiu mam robić?” nie dawało im spokoju, szukali kogoś, kto pomoże znaleźć odpowiedź.

Dobrze ich rozumiałem, pamiętałem swoje rozterki związane z wyborem studiów. Ich, tak samo, jak i mnie, szkoła nie nauczyła, w jaki sposób wybrać zawód dopasowany do osobowości, talentów i zainteresowań.

Rady wujka Felka cz. 2

„Otóż i teraz gdy znowu do nas przyjechał, (…) zapytał mnie czem ja myślę zostać, jaki obrałem sobie zawód. „Dotychczas to jeszcze się nie zdecydowałem proszę wujka, chociaż nie raz już o tym myślałem”. „To źle” odrzekł mi na to wujek.”

Następnie poradził dziadkowi, aby już teraz pomyślał o jakiejś specjalizacji:

„Na przykład chcesz zostać literatem, masz do niej zamiłowanie, dobrze, weź się, wtedy mając już określony zawód pozostaw na drugim planie matematykę, ona ci już nie będzie potrzebna. Tak uczyć się jej tyż musisz, ale nie potrzebujesz jej się specjalnie oddawać” I to rozumowanie także podobało mi się bardzo.”

Rzeczywiście wujek Felek był człowiekiem rozumnym, chociaż do końca nie rozwiał dylematy dziadka związanych z pytaniem „kim chcę być?”

Doradzające otoczenie

Nie każdy dobrze doradza młodemu człowiekowi. Mój wychowawca, człowiek niewątpliwie rozumny, próbował przekonać mnie do medycyny, którą absolutnie nie byłem zainteresowany. Moja matka natomiast uważała, że powinienem zostać dozorcą. W tamtych czasach dozorca, zwany gospodarzem domu, otrzymywał mieszkanie służbowe. Własne lokum, według mojej mamy, równoważyło wszelkie niedogodności związane z wykonywaniem fachu dozorcy. Matki często nie bywają zbyt dobrymi doradcami…

Prababcia gasi marzenia

Dziadek swoimi przemyśleniami podzielił się nie tylko z wujkiem Felkiem, ale też postanowił zasięgnąć rady własnej matki:

„Najczęściej i najwięcej marzyłem o gospodarstwie, jakby to przyjemnie mieć swój majątek, zaprowadzić w niem wzorowy porządek, wychowywać rasowy inwentarz, założyć, o ile by na to pozwoliły warunki, cegielnie gdzieby wyrabiano dachówki, fabrykę konserw, przywrócić, już po części zapomniane u nas, pszczelarstwo, szkołę aby szerzyła oświatę pomiędzy narodem wiejskim. Kiedyś to moje marzenie powiedziałem Mamusi, ta ich wysłuchawszy odrzekła mi: „Piękne masz zamiary, ale widzisz do gospodarstwa trzeba mieć pieniądze”. Nie zbiło to mnie z tropu, kupię sobie najpierw włókę, dwie, a potem wyjadę do innych krajów zapoznam się z rolnictwem i przy pomocy Boskiej z tych 2ch włók dojdę do 30, a wtedy dopiero rozwinę gospodarstwo na szeroką skalę…”

Moja prababcia nie była osobą wspierającą, a dziadek nigdy nie kupił gospodarstwa, nawet na wieś nie bardzo lubił wyjeżdżać.

Czy istnieje odpowiedź na pytanie „kim chcę być?”

Gdy kończyłem liceum marzyłem, aby pójść na psychologię. Ostatecznie nie wybrałem tego kierunku, ponieważ na egzaminach wstępnych trzeba było zdawać biologię, która nigdy nie była moją mocną stroną. Studiowałem historię. Do dzisiaj się nią interesuję. Dzięki niej zrozumiałem, że nauczanie jest jedną z moich pasji, że mam do tego talent.

Marzenia o psychologii zrealizowałem wiele lat później. Skończyłem studia z coachingu, który stał się nie tylko moim zawodem. Obecnie uczę studentów budowania marki osobistej, czyli pomagam im znaleźć odpowiedź na pytanie „kim chcę być” (jeżeli zainteresował cię temat budowy marki osobistej, przeczytaj o nim na „Ścieżkach rozwoju”).

Odpowiedź na pytanie „kim chcę być” można odkryć w każdym wieku

Ludzie, którzy zapisali się na studia podyplomowe z malarstwa, prezentowali najbardziej różnorodny przedział wiekowy oraz zawodowy, z jakim kiedykolwiek zdarzyło mi się pracować. Od osób przed 30., po emerytów, od ludzi z doświadczeniem malarskim, po zupełnych laików, którzy pasję do malowania odkryli w sobie po wielu latach parania się zawodami nie mającymi ze sztuką nic wspólnego.

Początkowo ani oni, ani ja nie rozumieliśmy po co im zajęcia z marki osobistej. Przecież większość z nich zamierzała malować dla czystej przyjemności – nikt nie myślał o organizowaniu wystaw, ani tym bardziej o sprzedawaniu swoich dzieł. Ale to właśnie ta grupa pracowała z największym zaangażowaniem, z tą grupą odniosłem największy sukces. Mam wrażenie, że oni w pełni odkryli „kim chcą być”.

Nieograniczona wyobraźnia młodego człowieka…

Marzenia dziadka nie ograniczały się tylko do rzemiosła i rolnictwa:

„ (…) zresztą nie będę się kształcił tylko na rolnika, będę oprócz tego, czy to adwokatem, czy literatem, albo wreszcie doktorem (fachy także mi się podobające). Mógłbym także zostać i nauczycielem, albo może jakim profesorem, który wiele podróżuje, zwiedza różne kraje. I do tego miałem zamiłowanie, już od najmłodszych lat lubiłem podróżować, zwiedzać nieznane mi okolice, odbywać z kolegami wycieczki połączone z trudami i niewygodami. Jakby to przyjemnie było wyjechać w daleki kraj, do Afryki, Australii lub innej części świata, tam porobić różne spostrzeżenia naukowe, zaznać różnych przygód i różnych niewygód. Jeżeli zaś nie takim być, to zostać nauczycielem przy jakiejś wyższej szkole realnej, handlowej, tam dopiero zjednać sobie miłość uczni, szerzyć pomiędzy nimi oświatę, miłość ku ojczyźnie”.

Smutno mi, że praktycznie żadnego marzenia dziadek nie zrealizował, z drugiej strony zachwyca wyobraźnia, jaka cechowała nastolatka ze Zduńskiej Woli.

Czy zdajesz sobie sprawę ze swojej pasji…

„Tak więc dotychczas mam wiele zamiarów, szerokie są moje marzenia, ostatecznie jednak na jakiś pewien zawód decydować się nie chcę, bo może bym w nim nie wytrwał. Zresztą jeszcze jestem dość młodym, bo mam dopiero lat 14 i pół, to przecież mam jeszcze czas. Mimo tego myślę często o tym przedmiocie, rozważam, i tak powoli wybiorę jaki sobie zawód, który będzie w zupełności odpowiadał moim uzdolnieniom.”

Wydaje się, że dziadek nie dostrzegał swojej pasji, a było nią pisanie pamiętników. Notatki prowadził niemal codziennie, praktycznie przez całe życie. Nawet na dzień przed śmiercią zapisał, że musi szybciej opracowywać dla przyszłych pokoleń swoje zapiski. Nie zdążył.

Obecnie pamiętniki dziadka szczelnie wypełniają całą jedną szafkę. Nie sądzę, abym kiedykolwiek wszystkie przeczytał, jednak ich lektura jest piękną podróżą do przeszłości.

Jestem ciekaw, czy realizujesz marzenia z dzieciństwa? Czy zadajesz sobie pytanie „kim chcę być”? Czy jest to dla ciebie ważne pytanie? A może od dawna znasz odpowiedź?