Blog

Szedłem sam, w ciszy potęgowanej przez zalegającą grubymi warstwami mgłę, która nie tylko ograniczała widoczność, ale też skutecznie tłumiła odgłos kroków. Było magicznie i tajemniczo.

Mgła o mały włos nie zatrzymałaby mnie w łóżku. Kiepska widoczność nie cieszy fotografa. Jednak nie po to jechałem taki kawał drogi, chcąc obejrzeć jesień w Pieninach, aby teraz siedzieć w pokoju i czekać na słońce. Nie pierwszy raz przekonałem się, że w czasie teoretycznie złej pogody potrafię zrobić bardziej kreatywne zdjęcia, niż przy bezchmurnym błękicie nieba.

Jesień w Pieninach – pokój z widokiem na Trzy Korony

Polecenie szefa było jednoznaczne. Miałem wykorzystać zaległy urlop. Nie znalazłem nikogo chętnego na jesienny wypad w góry, więc pojechałem sam. Szukałem noclegu w schronisku, które wydawało mi się miejscem, gdzie nawet taki introwertyk jak ja, będzie potrafił nawiązać kontakt z obcymi osobami.

Zarezerwowałem pokój w „Trzech Koronach” w Sromowcach Niżnych. Nie zniechęciły mnie nawet ceny, dwa razy wyższe niż na dobrej kwaterze agroturystycznej. Niestety, na miejscu okazało się, że cały obiekt zajęła duża grupa. Na szczęście kierownik schroniska okazał się bardzo porządnym człowiekiem i znalazł mi nocleg we wsi. Miałem przyzwoity pokój z łazienką i przylegającym doń dużym tarasem, z którego mogłem podziwiać majestatyczne szczyty Trzech Koron.

Jesień w Pieninach – jak zdobyłem sprawność „super cepra”

Ze Sromowców Niżnych jest bardzo blisko do największych pienińskich atrakcji, takich jak Trzy Korony czy Sokolica. Dlatego już pierwszego dnia o świcie przemierzałem Wąwóz Szopczański, kierując się znakami żółtego szlaku, aby znaleźć się na szczycie, zanim pojawią się tam inni turyści. Wędrowałem nieśpiesznie, często przystając z aparatem fotograficznym w ręku. Mgła i jesień malowały przepiękne krajobrazy, które musiałem uwiecznić na karcie pamięci. Na szczęście nikt mnie nie poganiał, nie marudził, że po co mi tyle zdjęć, nie wzdychał ciężko i znacząco. Niewątpliwa zaleta samotnych wypadów w góry.

Na przełęczy Szopka powitały mnie promienie słoneczne i… duża grupa młodzieży szkolnej wspinającej się od strony Krościenka. Na szczęście zmierzaliśmy w przeciwnych kierunkach! Jeszcze kilka razy w ciągu dnia natykałem się na szkolne wycieczki. Gdy chmara dzieciaków opanowywała jakiś punkt widokowy, należało stanąć gdzieś z boku i spokojnie przeczekać. Zazwyczaj mieli napięty program zwiedzania i w żadnym z miejsc nie zabawiali zbyt długo. Jednak większość czasu wędrowałem kompletnie bezludnymi szlakami.

Obfotografowałem słynną sosnę na Sokolicy, pozachwycałem się panoramą przełomu Dunajca, przemierzyłem Sokolą Perć, zjadłem drugie śniadanie w towarzystwie ruin Zamku Pieńskiego i podziwiałem przepiękne widoki z makabrycznie brzydkiej platformy widokowej na Trzech Koronach. W ciągu jednego dnia, bez zbędnego pośpiechu zobaczyłem w Pieninach wszystko to, co należy zobaczyć. Do zdobycia sprawności „super cepra” zabrakło mi tylko spływu tratwami po Dunajcu.

Jesień w Pieninach, w Małych Pieninach

Jak sama nazwa wskazuje jest to … najwyższe pasmo polskich Pienin. Za wyjątkiem wąwozu Homole znacznie mniej popularne niż Właściwe Pieniny. Wyruszyłem z Jaworek, bardzo ładnej wsi, w której, w przeciwieństwie do Sromowców, zachowało się sporo dawnej, drewnianej zabudowy.

Wędrówkę zacząłem od doliny Białej Wody. Przed wojną mieszkali tu Łemkowie. Dzisiaj po ich zagrodach pozostały widoczne gdzieniegdzie obrysy zabudowań i dziczejące sady. Podążając pustą drogą w otoczeniu mgły i skał o fantazyjnych kształtach czułem się tak, jakbym nagle przeniósł się do mitycznej krainy wymyślonej przez Tolkiena lub innego pisarza fantasy. Dolina Białej Wody przepięknie wygląda z góry, ze szlaku prowadzącego na przełęcz Rozdziela.

Gdy stanąłem na przełęczy, tradycyjnie wyszło słońce i… nie pojawiła się żadna młodzież szkolna. Podczas całodniowej wycieczki spotkałem najwyżej ze cztery osoby.

Niebieski szlak zmierzający w kierunku Wysokiej, został poprowadzony głównie odkrytym grzbietem, więc widoki miałem przepiękne. Maszerowałem praktycznie nie wypuszczając aparatu z rąk, co nie skończyło się najlepiej. Jesienne trawy bywają zdradliwie śliskie i chociaż zawsze wędruję z kijkami, poślizgnąłem się i wylądowałem na plecach. Na szczęście skończyło się tylko na kilku siniakach.

Przed zejściem do wąwozu Homole zboczyłem do bacówki, aby nabyć regionalne wyroby. Jak przystało na dobrego cepra kupiłem od bezzębnego bacy mikry kawałek oscypka, płacąc niemal jak za złoto. Smak sera absolutnie nie usprawiedliwiał wydania nań, aż takiej sumy!

W poszukiwaniu legend – latający Mnich

Kładka pieszo rowerowa przerzucona przez Dunajec łączy Sromowce Niżne ze słowacką częścią Pienin oraz umożliwia spacer do Czerwonego Klasztoru. Kompleks wybudowano w XIV w. dla kartuzów, którzy przebywali tu do połowy XVI w. Obecny barokowy kształt nadali mu kameduli sprowadzeni w 1711 r.

W klasztornych zabudowaniach już nie spotkamy mnichów, natomiast mieści się tutaj małe muzeum i dyrekcja Słowackiego Parku Narodowego. Przed laty w klasztorze żył niezwykły człowiek – brat Cyprian. Posiadł on nie tylko ogromną wiedzę o ziołach i leczeniu, o czym świadczą zachowane notatki, ale podobno także latał na skonstruowanej przez siebie lotni. Pewnego dnia, gdy zapuścił się zbyt daleko i przelatywał nad Tatrami, został zamieniony w skałę, którą do dzisiaj zwą Mnichem.

Samemu, nie znaczy samotnie

Nie mam żadnych oporów, aby wybrać się samemu na jednodniowy wypad. Szczególnie, gdy jest to wyjazd fotograficzny. Niewielu znam śmiałków, którzy wstaną grubo przed świtem, a potem bez zgrzytania zębami będą tolerować częste postoje zdjęciowe.

Jednak przed kilkudniowym samotny wyjazdem czuję znaczny opór. Z kim podzielę się wrażeniami? Kto mnie wesprze, gdy noga powinie się gdzieś na szlaku? Jak przetrwać samotne wieczory? Wszystkie te lęki nachodzą mnie ze zdwojoną siłą, gdy wyruszam w pojedynkę na parodniową wycieczkę. I wszystkie okazują się bezpodstawne.

Pobyt w Pieninach utwierdził mnie w przekonaniu, że samotny wędrowiec łatwiej nawiązuje kontakty. Praktycznie nie trzeba nic robić, by ktoś zagadnął cię na szlaku, w barze zaproszono cię do towarzystwa, a na kwaterze gospodarze chętniej wdają się z tobą w pogawędkę, niż z innymi gośćmi.

Nie stałem się miłośnikiem samotnych wyjazdów. Nadal dużo podróżuję w towarzystwie. Jednak od czasu do czasu, tak dla zachowania zdrowej równowagi, lubię pojechać gdzieś samemu.

A, jakie są wasze preferencje podróżnicze? Samotnie czy z ludźmi? A może i tak, i tak?