Blog

Nie lubię chorować, więc zazwyczaj różne sezonowe przeziębienia czy grypy raczej się mnie nie imają. Jednak ten wirus był wyjątkowo wredny. Nie dość, że zmusił mnie do wzięcia pierwszego zwolnienia lekarskiego w korporacji, w której od kilku lat pracowałem, to na dodatek zgodziłem się przyjmować antybiotyk. Przy gorączce sięgającej 40 stopni nie miałem wielkiego wyboru. Jednak największym wyzwaniem dla mojego stanu zdrowia wcale nie była wysoka gorączka, ból gardła, dreszcze czy kaszel, lecz zainteresowanie mamy wyrażone słowami: – Ja się tylko o ciebie martwię.

Choroby – sens życia mamy

Mama choruje od zawsze. Większość dolegliwości jest wyimaginowana, może oprócz problemów z kręgosłupem, które są potwierdzone lekarsko, ale nie jest to schorzenie aż tak poważne, jak chciałaby je zaprezentować światu mama.

W choroby mamy nie wierzy nie tylko najbliższa rodzina, także lekarze nie potrafią zdiagnozować, co tak naprawdę jej dolega. Najnowszej generacji sprzęt medyczny nie jest w stanie wychwycić żadnych chorób, więc mama obraziła się na medycynę i do lekarzy nie chadza. Natomiast uwielbia leżeć w łóżku i demonstrować, jak to z nią jest niedobrze. Może dlatego jej potomstwo choruje niezwykle rzadko?

Ja się tylko o ciebie martwię – część pierwsza

Zazwyczaj mama nie wtrąca się do mojego życia, nie muszę bronić przed nią swojej prywatności. Jednak wiadomość o chorobie wyzwoliła w niej nieznane mi wcześniej pokłady opiekuńczości. Najpierw w rozmowie telefonicznej wypytała mnie o chorobę niezwykle dokładnie i nie zadowoliły jej stwierdzenia typu „wysoka gorączka”. Od razu musiała się dowiedzieć ile stopni wskazał termometr dzisiaj, wczoraj i przedwczoraj.

• – A może tatuś będzie ci robił zakupy? – zaproponowała wielkodusznie

Próbowałem tłumaczyć, że nie potrzebuję zakupów, ani wypytywania, tylko spokoju, lecz bezskutecznie.

• – Do lekarza idziesz? – nie dawała za wygraną
• – Tak, jutro.
• – Czapkę na głowę włożysz?
• – Jadę samochodem, w czapce jest za gorąco!
• – No tak, zapomniałam o samochodzie. Ale jak wysiadasz z samochodu, to czapkę zakładasz?
• – Mamo, daj spokój!
• – Ale ja się tylko o ciebie martwię!

Rozmowę zakończyło dopiero moje kategoryczne stwierdzenie, że akurat teraz, natychmiast, muszę przyjąć antybiotyk.

Ja się tylko o ciebie martwię – odsłona druga

Następnego dnia oczywiście też zadzwoniła:

• – Hegemonie, jak się czujesz?!
• – Już nieźle!
• – Ale dbasz o siebie?
• – Tak, oczywiście.
• – A lekarstwa bierzesz?
• – Biorę.
• – A byłeś u lekarza?
• – Tak, dzisiaj rano.
• – I co lekarz powiedział? Skierował cię na dalsze badania?
• – Skierował.
• – Kiedy będziesz miał wyniki? Oczywiście mi je pokażesz?!

Odkładając słuchawkę wiedziałem, że jeżeli chcę kiedykolwiek wrócić do zdrowia, a w szczególności do zdrowia psychicznego, to nie wolno mi odbierać żadnych telefonów.

Gdy wreszcie wyzdrowiałem, postanowił, że nigdy więcej nie powiem mamie o żadnej mojej chorobie. Jak dotąd postanowienia dotrzymałem.

Mama się martwi chorobą Najmłodszej Siostry

Najmłodsza Siostra jako jedyna z czwórki rodzeństwa nie wyprowadziła się szybko z domu i mieszkała z rodzicami jeszcze przez wiele lat po ukończeniu studiów. Dlatego mama miała lepszy wgląd w jej życie oraz mogła „martwić” się do woli jej chorobami.

• – Wiesz Hegemonie, że Najmłodsza jest chora? – oznajmiła podekscytowana mama, ledwie przekroczyłem próg mieszkania rodziców
• – Tak?
• – Wczoraj złapały ją straszliwe bóle, myślała, że to nerki. Nie mogła siedzieć, a jak się położyła, to potem nie potrafiła wstać. Mówiłam jej, że to nie żadne nerki, tylko kręgosłup, ale ona mi nie wierzy!

Mama uznaje samą siebie za wyborną specjalistkę od chorób kręgosłupa, przecież jest to jej jedyne udokumentowane schorzenie! Niewiara Najmłodszej w diagnozę mamy, była wielkim faux pa

• – Wiesz, lekarz rodzinny powiedział, że wypisze jej zwolnienie na tak długo, jak będzie chciała, a ona zdecydowała się na zaledwie cztery dni?!
• – Tak teraz ludzie robią – po raz pierwszy do rozmowy wtrącił się tata

Mama tylko z dezaprobatą pokręciła głową. W tym momencie zazgrzytał klucz w zamku i na domową scenę wkroczyła schorowana Najmłodsza. Nie wyglądała na specjalnie osłabioną i natychmiast, swoim zwyczajem, zasypała mnie lawiną pytań oraz problemów do rozwiązania. Całkowicie zdominowała rozmowę przy kuchennym stole do czasu, gdy mama zadała pytanie:

• – Jak tam twoje zdrowie?
• – Oj, mamo! Tak sobie! – jęknęła siostra boleśnie
• – Ale co stwierdził lekarz?
• – Że mogą to być korzonki lub jakaś inna dolegliwość związana z kręgosłupem.
• – A nie mówiłam! – triumfowała mama – Teraz będziesz musiała zupełnie inaczej postępować. Wiesz jak najlepiej jeść kotlet schabowy, gdy ma się schorowany kręgosłup?
• – Nie? – odparła kompletnie skołowana tokiem myślenia mamy Najmłodsza

Mama posłała jej pełen wyższości uśmiech, rozsiadła się wygodnie na krześle, oba łokcie wsparła na blacie kuchennego stołu i zademonstrował całkiem zgrabną pantomimę pod tytułem „mam chory kręgosłup i jem kotleta”. Sądzę, że gdyby całą scenkę odtworzyła na deskach jakiegoś awangardowego teatru, spotkałaby się z aplauzem publiczności oraz przychylnością krytyków teatralnych

Czy ja dobrze zrobiłam?!

• – Mówiłem Hegemonowi – wykorzystał nieczęstą chwilę ciszy tata – że po raz pierwszy w życiu wzięłaś zwolnienie,
• – Tak! – dumnie wyprostowała się Najmłodsza.
• – Rozmawialiśmy też, że teraz ludzie nie biorą zwolnień lekarskich…
• – Jacusiu! – scenicznym szeptem weszła w pół słowa mama, patrząc się na ojca wymownie – Po co ty to powiedziałeś, teraz nie zaznamy spokoju!

Na sprawdzenie się przepowiedni mamy nie trzeba było czekać nawet minuty.

• – To może ja nie powinnam brać zwolnienia?! – spłoszyła się Najmłodsza – Hegemonie, jak sądzisz? Źle zrobiłam?! Tato, powinnam od jutra pójść do pracy?
• – No widzisz, nie mówiłam! – triumfowała mama – Teraz będzie przez trzy dni zadręczać nas swoimi wątpliwościami!
• – Mamo, ale ja naprawdę nie wiem, czy dobrze zrobiłam? Może wzięłam zbyt długie zwolnienie?!
• – Jeszcze niedawno nie mogłaś podnieść się z łóżka, a teraz zastanawiasz się czy dobrze zrobiłaś biorąc zwolnienie?! Zamiast zastanawiać się nad tym lepiej pomasuj mi plecy.
• – Oj mamo, nie chce mi się!
• – Dlaczego nie chce ci się?
• – Przecież jestem chora i nie mogę! – ucięła dyskusję Najmłodsza i poszła do swojego pokoju.

Nie za długo mieliśmy okazję aby porozmawiać w spokoju, gdyż dręczona wątpliwościami Najmłodsza Siostra wkrótce wróciła do kuchni.

• – To co ja mam zrobić z tym zwolnieniem? Powiedzcie mi, bo nie wiem?!
• – Wzięłaś zwolnienie i nie ma co do tego wracać – zdecydowanie oznajmiła mama – Jeżeli jesteś chora, to też nie powinnaś wychodzić z domu, tylko raczej się położyć.
• – Co ja się będę kładła, przecież nikt tego nie sprawdzi
• – No nie wiem – wtrącił się tata, który tego dnia był w wyśmienitym humorze.
• – Jacusiu! – ostrzegawczo syknęła mama, ale było już za późno
• – Ktoś to sprawdza?! – w tonie głosu Najmłodszej dało się wyczuć panikę połączoną z przerażeniem
• – Sprawdzają, sprawdzają! – tata nie przejmował się sygnałami ostrzegawczymi emitowanymi przez mamę – Są takie specjalne komisje, które chodzą po domach.
• – Tata żartuje?! – przerażenie Najmłodszej podskoczyło o kilka stopni

Tata chciał zaprzeczyć, ale nie umiał powstrzymać śmiechu. Najmłodsza zorientowała się, że stała się obiektem kpin i sama się roześmiała. Nie wyszło jej to na dobre. Jęknęła, skrzywiła się i stwierdziła:

• – Nie mogę się śmiać, bo mnie zaraz boli! – po tych słowach na dobre wycofała się do pokoju dając mi szansę na dokończenie rozmowy z rodzicami.
• – No tak, Hegemon na pewno to opisze – podsumował całe zdarzenie tata.

Nie mogłem zawieść jego przekonania…