Blog

Niewysokie, lecz niezwykle malownicze, nic dziwnego, że już w XIX wieku zachwyciły niemieckich malarzy. Góry leżą po obu stronach granicy czesko-niemieckiej wzdłuż rzeki Łaby. Z racji urody nazywane Szwajcarią, w Polsce do niedawna nieznane, obecnie stają się coraz bardziej popularne. Zapraszam cię na zwiedzanie największych atrakcji Czeskiej Szwajcarii, czyli do České Švýcarsko

Česká Kamenice

Patrząc na mapę z żalem stwierdzam, jak niewiele udało się zobaczyć. A może to dobrze, będzie pretekst do kolejnego wyjazdu? Zaczęliśmy od miasteczka Česká Kamenice. Potrzebowaliśmy dokładniejszej mapy, z którą bez obaw pobłądzenia można wyruszyć w góry. Ta zakupiona w Polsce bardziej przydatna była do podróżowania samochodem.

Dziewczyna pracująca w biurze informacji turystycznej okazała się mało rozmowna, może z powodu nieznajomości języków obcych? Z drugiej strony, gdyby posiadała choć kilka procent tej otwartości i bezpośredniości, jaką prezentowała gospodyni, u której mieszkaliśmy, to nieznajomość języków nie byłaby żadną przeszkodą, aby świetnie się porozumiewać.

Česká Kamenice są niewielkie, lecz mają na stanie czysty i zadbany rynek, kilka ciekawych kamieniczek, dwa kościoły i tyle samo supermarketów. Jakaś równowaga musi być! Niestety, nigdzie nie udało mi się zjeść zupy czosneczkowej ani kupić czekolady Studenckiej. Honor kulinarny Republiki Czeskiej uratowały dwa opakowania Lentilek. Nad miejscowością wznosi się wzgórze z resztkami zamku na szczycie. Nie mieliśmy czasu, aby tam wejść. Przypuszczam, że widok z góry musi być przepiękny…

Największa atrakcja České Švýcarsko – Pravčická Brána

Pravčická Brána – największy skalny most w Europie i symbol parku narodowego České Švýcarsko. Na zwiedzanie należy poświęcić cały dzień. Chociaż „poświęcić” nie brzmi dobrze, lepiej użyć słowa „przeznaczyć”. Wycieczkę można zacząć z Hrenska lub Mezni Louka. Auto trzeba zostawić na płatnym parkingu. Istnieje też opcja darmowa, ale o tym za chwilę.

Wyprawę rozpoczęliśmy w Hrensku, najniżej położonej miejscowości w Czechach. Ma to swoje konsekwencje w mozolnej wspinaczce pod górę. Drogę urozmaicają ciekawe formacje skalne oraz wycieczki niemieckich emerytów, które co rusz trzeba wymijać. Widok na bramę odsłania się powoli. Najpierw dostrzegamy Sokole Gniazdo, XIX wieczny drewniany pałacyk, przyklejony plecami do wysokiej skały. W pełni zasługuje na swoją nazwę! Jeszcze kilka zakosików pod górę i wyłania się sama brama. Robi wrażenie, chociaż przed południem nie jest zbyt fotogeniczna. Najlepiej podziwiać ją tuż przed zachodem słońca.

Aby w pełni nacieszyć się widokami trzeba zapłacić. Opłata otwiera wejście do Sokolego Gniazda oraz na vyhlidki z okolicznych skał. Dotarcie na każdą z nich zostanie okupione niewątpliwym bólem nóg, lecz widoki wynagrodzą wszelkie niedogodności. W Sokolim Gnieździe zamówiłem zupę czosneczkową – zupełnie niepotrzebnie, dostałem małą i niesmaczną porcję.

Do Mezni Louka schodzi się dłuższą, za to łagodniejszą drogą. Skał do oglądania na szlaku nie brakuje, lecz po zobaczeniu bramy, reszta nie wydaje się już tak ciekawa. W Mezni Louka można poczekać na autobus do Hrenska lub zdecydować się na spływ łódkami. Druga opcja zawiera w sobie około 1,5 godziny marszu w pakiecie z wieloma atrakcjami.

Ticha Souteska

Początkowo podąża się mało uczęszczaną szosą, by w centrum miejscowości Mezni skręcić w ścieżkę prowadzącą stromo w dół do kanionu rzeki Kamenice. Dalej szlak, przypominający skalny labirynt, prowadzi wzdłuż potoku. Jest na co popatrzeć. Jednak my niewiele zobaczyliśmy, gdyż gnaliśmy z wywieszonymi językami, aby zdążyć na 17.00, kiedy odpływają ostatnie łódki. Udało się.

Podczas rejsu po Ticha Souteska, warto posłuchać przewoźnika. Opowiada po czesku oraz po niemiecku, lecz da się zrozumieć. Największe wrażenie na turystach robi wodospad uruchomiany poprzez pociągnięcie sznurka. Spływ kończy się po kilkunastu minutach w Hrensku, ale warto pamiętać, że łodzie kursują w obie strony.

Porada: Najlepszy wybór trasy. Samochód zostawiamy za darmo w centrum wsi Mezni, następnie w pierwszej kolejności idziemy na spływ, a dopiero w drugiej podchodzimy na bramę. Zyskujemy pieniądze, brak konieczności galopowania do łódek, gdy dłużej zabawimy w górach oraz widok na bramę przy najlepszym oświetleniu.

Bazaltowe skały

Nie jestem zapalonym geologiem, rozróżniam tylko kilka podstawowych rodzajów kamieni lecz bazaltowe skały w Czeskiej Szwajcarii, podziwiałem jak urzeczony. Bardziej znana jest Pańska Skała będąca jednym z najstarszych czeskich rezerwatów geologicznych. Miejsce posiada tzw. infrastrukturę turystyczną, czyli duży płatny parking. Komu żal kilku koron może bez problemu zaparkować po drugiej stronie, w okolicy doskonale widocznego kościoła. Słupy bazaltowe wyrastają wprost ze środka łąki. Nie są młode, liczą sobie tak około 30 milionów lat (ile to świeczek na torcie do gaszenia!). W pobliżu ufundowano słup maryjny aby upamiętnić śmierć dwojga młodych ludzi, którzy zamarzli w 1793 r. w pobliżu skały. Najlepszy czas na fotografowanie to wcześnie rano lub po południu.

Drugi bazaltowy rezerwat, Zlaty Vrch, położony jest trochę na uboczu, na skraju niewielkiej miejscowości Liska. Wąziutka szosa dojazdowa, za parking służy nierówna łączka, oznakowanie pozostawia wiele do życzenia. Natomiast widok jest nie do opisania. Podobno te piękne bazalty eksploatowano jeszcze w połowie XX wieku!

Z Liska warto jeszcze wspiąć się na Studenec, jeden z najwyższych szczytów w okolicy. Być może 736 metrów, to nie jest imponująca wysokość, lecz w porównaniu z przeciętnym wzrostem pozostałych gór dochodzącym w porywach do zaledwie 500 metrów, stanowi pewien powód do dumy. Na szczycie czeka jedyne w okolicy gołoborze oraz zabytkowa wieża widokowa. Niestety, widok z wieży ociupinkę zarósł drzewami.

Centrum České Švýcarsko

Centrum turystyczne Czeskiej Szwajcarii stanowią Jetrichovice. Nie tylko my jesteśmy w posiadaniu tej informacji, więc w piękne, słoneczne, sobotnie popołudnie raczej nie mamy co liczyć na samotność na szlaku. Głównym celem wycieczek jest skała Marii (Marina skala). Na szczycie wzniesiono niewielką drewnianą budkę, której powierzchnia wystaje poza skałę szczytową. Ot, taka fanaberia, mająca swoje korzenie jeszcze w XIX wieku! Zanim jednak człowiekowi będzie dane rozkoszować się górską panoramą, trzeba zaliczyć krótkie, ostre podejście. Co rusz wyprzedzamy rodziny z małymi dziećmi, zasapanych staruszków oraz panienki z uroczymi pieskami na rękach. Wysiłek wynagradza rozległy widok, którego nie przesłaniają żadne drzewa!

Wrześniowe dni nie zaliczają się do wyjątkowo długich, więc czasu starcza jeszcze tylko na krótki spacer wzdłuż kolorowych domów, którymi zabudowane są Jetrichovice. Tuż przed zapadnięciem zmroku udaje nam się dotrzeć na kwaterę.

České Švýcarsko – jeszcze tu wrócę…

Jak na dwa pełne dni chodzenia, to program mieliśmy napięty i nic więcej nie dało już się wcisnąć. Aby naprawdę dobrze poznać Czeską Szwajcarię, trzeba zarezerwować sobie minimum cały tydzień urlopu.

Dla zainteresowanych Czechami polecam opisane na blogu wyjazdy w Jeseniki i Karkonosze.

Zainteresowanych zdjęciami zapraszam na moją stronę o fotografii.