Blog

Rano wyruszam na poszukiwanie kamieni. Powinny być płaskie. Zadanie niby proste, gdyż tutejsze pola obfitują w kamienie. Świeżo zaorane wyglądają jakby ktoś posadził kamienie, a nie rośliny, aż dziw bierze, że cokolwiek na takiej glebie jeszcze rośnie. Jednak większość, to wapienie, zbyt kruche, aby długo utrzymywały ciepło. Szukam piaskowców. W jakim celu? Aby wieść dzikie życie!

Wieś i dzikie życie

Lubię podróżować, jednak dłuższe pobyty w większych miastach, nawet tak sławnych jak Londyn czy Paryż, męczą mnie. Najdalej trzeciego dnia zaczynam tęsknić za klimatem zwykłej polskiej wsi. Ona nigdy mnie nie męczy i nie nuży. Nie wiem, jak długo musiałbym przebywać na wsi, aby zatęsknić za miastem, jeszcze tego nie sprawdziłem. Ja, człowiek na co dzień żyjący w centrum wielkiego miasta, nieustannie tęsknię za dzikim życiem.

Na szczęście jest dom na Wsi. Dla mnie dostępny tylko od czasu do czasu, więc staram się maksymalnie wykorzystać wszystkie te chwile, gdy mogę tam pojechać. Tym razem postanowiłem zrobić duży krok w kierunku dzikości.

Dzika kuchnia, dzikie życie

Kilka lat temu dostałem piękny prezent na urodziny – książkę Łukasza Łuczaja Dzika kuchnia. Z miejsca zainteresował mnie pomysł pieczenia w dole ziemnym. W końcu nadszedł czas, aby zrealizować marzenie

Pod wieczór, gdy kamienie zostały zebrane, a mięso od jakiegoś czasu pławiło się w dużej ilości ziół, zabraliśmy się za kopanie dołu 30 na 40 centymetrów. Z miejsca popełniliśmy pierwszy błąd – dół był za głęboki, następny skonstruujemy znacznie płytszy, maksymalnie na wysokość bocznych kamieni. Wtedy, podczas odkopywania posiłku, ze ścianek dołu nie osunie się ziemia wprost na świeżo upieczone mięsiwo. Gdy dół został szczelnie wyłożony kamieniami, rozpaliliśmy nad nim ognisko, przy którym przesiedzieliśmy prawie 3 godziny. Bardzo miło spędzone 3 godziny.

Wreszcie dół w całości wypełnił się żarem, który przesypaliśmy do metalowych wiader, a na jego miejsce umieściliśmy grubą warstwę liści pokrzywy, która pleniła się wokół. Na pokrzywach, położyliśmy przygotowane do pieczenia potrawy – wołowinę, kurczaka oraz bulwy topinambura (więcej o topinamburze w tym wpisie). Każdą sztukę wcześniej owinęliśmy dużymi liśćmi.  Łukasz Łuczaj z dużych liści poleca chrzan lub łopian, lecz na łące za domem nie uświadczy się żadnego z nich, więc posiłkowaliśmy się kapustą. I tu kolejny błąd – liści do owinięcia potraw nie należy żałować, warto zaopatrzyć się nie w jedną główkę kapusty, ale w dwie lub nawet trzy słusznych rozmiarów. Zapewnią one ochronę przed wszędobylskim piaskiem. Całość przykryliśmy dużymi kawałkami kory, a następnie warstwą ziemi. Odkopaliśmy rano. Smak był wyborny, chociaż trochę ziaren piasku, mimo dokładnego płukania, trzeszczało między zębami.

Czy warto?

Po co tyle zachodu, aby przygotować jeden głupi obiad? Przecież są mikrofale, kuchnie gazowe, czy grille, na których szybko upieczemy każdy posiłek. Czy warto, aż tak się męczyć? Zbierać kamienie, kopać dół, ściągnąć z lasu drewno, a potem jeszcze całą noc czekać na efekty? Odpowiem, że warto. Po to, aby poznać całkiem odmienny smak jedzenia oraz dla samego ceremoniału, który skupia wokół zadania całą rodzinę i znajomych. Posiłku wtedy nie pożera się lecz celebruje.

Jeżeli podoba ci się to jak i o czym piszę, to może postawisz mi orzeźwiającą kawę? Możesz to zrobić klikając zielony przycisk poniżej. Będę Ci bardzo wdzięczny i dodatkowo zmotywowany do pracy 🙂

Dzikie rośliny

Lektura Dzikiej Kuchni, zainspirowała mnie nie tylko do pieczenia w dole. Aby uatrakcyjnić smak sałatek wyszukałem takie rośliny jadalne, jak krwawnik, czy bluszczyk kurdybanek. Pozostałych nie udało mi się rozpoznać, nie tego uczyli nas w szkołach. „Odeszliśmy od natury i chyba najbardziej winny jest tu system edukacji – przez kilka godzin dziennie w szkole wtłacza się dzieciom nienaturalne liczby i nienaturalne wiadomości. Zamiast tego pedagodzy powinni obowiązkowo zabierać dzieci do lasu…”

Po sześciu dniach życia w dzikości musiałem wrócić do cywilizacji. Niechętnie to czyniłem. Na wsi niczego mi nie brakowało, może czasami dostępu do internetu. W wielkim mieście zbyt dużo czasu spędzam na siedząco, za mało wchodzę z domu. Nie można tego nazwać zdrowym trybem życia. Jak twierdzi jedna z rozmówczyń Łuczaja, 88 letnia krzepka kobiecina, aby zdrowo żyć „trzeba pacierz mówić i trochę dupę ruszyć. Jakbym sama w polu nie robiła i drzewa nie rombała (…), to już bym na cmyntorzu leżała. (…). Dupa musi w ruchu być”.

Dzikie życie z dziką kuchnią

Każdemu z czytelników życzę dobrego zdrowia, dlatego zachęcam – rusz dupę, szczególnie, gdy na dworze piękna pogoda. Podziel się też tym artykułem, może i twoi znajomi ruszą dupę?

Zainteresowanych książką Łukasza Łuczaja odsyłam pod ten link. Warto też zapoznać się z blogiem autora Dzikiej Kuchni.

P.S. Tradycja zbieracko-łowiecka niemal całkowicie wymarła w naszym kraju. Na szczęście zachował się jeden obyczaj, który nie zmienia się od wieków – jest nim zbieranie grzybów. Zapraszam do artykułu o grzybobraniu.