Blog

Niewiele rytuałów przetrwało w moim życiu, ale ten jeden trwa już od kilku lat. Koło weekendu zabieram Łysego samochodem na rynek, robimy zakupy, a potem on zaprasza na kawę. Zdarza się, że siedzimy w kuchni sami, jednak zazwyczaj towarzyszy nam Żona Łysego, niekiedy dołączają jego synowie. Wtedy w niezmiennej sekwencji dzieją się domowe rytuały.

Domowe rytuały 1. Moszczenia się

Kuchnia u Łysych jest mała, ciasna i zastawiona przedmiotami do granic możliwości. Jedyne miejsce siedzące, to trzy niskie stołeczki, które można schować jeden pod drugim. Zazwyczaj coś na nich jeszcze stoi.

• – Rzuć to gdziekolwiek – mówi Łysy widząc, że nie bardzo wiem co mam zrobić z dużym kartonem okupującym siedzisko kuchenne

Postępuję zgodnie z instrukcją i karton ląduje na podłodze. Zdaje się, że zastawiłem istotny ciąg komunikacyjny, bo po chwili o karton potyka się Łysy. Klnie pod nosem i ustawia zawalidrogę na stercie innych mu podobnych w korytarzu.

Siadam na stołeczku z kolanami pod brodą, ale po chwili zrywam się, by podać pozostałe siedziska napływającym do kuchni osobom. Bezkolizyjne usadzenie ludzi na tak małym metrażu przypomina układanie puzzli o skomplikowanym wzorze.

Domowe rytuały 2. Parzenie kawy

Tymczasem Łysy uwija się przy ceremoniale parzenia kawy.

• – Czy komuś jeszcze zrobić kawy? – woła tubalnym głosem w przestrzeń korytarza lecz nie dobiega stamtąd żaden odzew.

Wyjmuje więc niemal już muzealny młynek elektryczny, wsypuje doń ziarna kawy i mieli. Młynek hałasuje niemiłosiernie, a Łysy wygłasza tradycyjną kwestię:

• – Jak on się zepsuje, to nie wiem…

Mimo, że zdanie to Łysy wypowiada raz na tydzień przez ostatnie kilka lat, to młynek działa bez zarzutu, mimo dobrej trzydziestki na karku. Chociaż nie wiem, czy w wypadku młynka można mówić o jakimkolwiek karku.

Domowe rytuały 3. Na scenę wkracza żona

Milknie szum wody w łazience, z której wychodzi promiennie uśmiechnięta Żona Łysego.

• – Powiedz jak to jest – mówi do mnie od samego progu – Człowiek wstaje o jakiejś niesamowicie wczesnej godzinie, szykuje się aby zrobić się na bóstwo przed waszym przyjściem, a i tak nie zdąża!
• – Wiesz co, chętnie napiłabym się z wami kawki – tym razem zwraca się do swojego męża

Łysy posyła jej pełne wyrzutu spojrzenie i bez słowa zabiera mój kubek, który przed chwilą postawił na blacie

• – Dlaczego zabierasz kawę Hegemona?! – protestuje Żona Łysego
• – Przecież pytałem czy ktoś w tym domu chce kawy?! Głośno i wyraźnie?!
• – Tak kochanie, ale wiesz – ty wymagasz przytomnych odpowiedzi tak wcześnie rano.

„Tak wcześnie rano” jest o godzinie 10.30. Łysy z dwóch kaw – swojej i mojej próbuje wyczarować trzecią dla żony. Ona go powstrzymuje, aby nie lał zbyt wiele

• – Mnie taka słaba wystarczy! – a widząc kamienny, niczym marmurowa płyta nagrobna, wzrok męża, szybko dodaje – Wiedziałam, że będziesz niezadowolony, że tak nieortodoksyjnie podchodzę do picia kawy, ale…
• – Przecież on to zaraz opisze – odpowiada Łysy rozpaczliwie wskazując mnie wzrokiem

  

Domowe rytuały 4. Pojawia się Jonasz

Wreszcie, gdy ceremoniał parzenia i nalewania dobiegł końca, w progu pojawia się najstarszy syn Jonasz.

• – Czy mam podać coś z tych toreb, co stoją w korytarzu? – pyta przezornie, zanim wciśnie się w jedyny wolny kąt kuchni
• – Nie synu, nie ma takiej potrzeby

Gdy wszyscy już siedzą z kubkami w dłoniach, nadchodzi czas rozmów

• – Wiesz kochanie – zaczyna Łysy zwracając się czule do żony – jak byliśmy z Hegemonem na rynku u tych pań z Szadku, to…
• – Ojej, zupełnie bym zapomniał – wykrzykuje nagle zmieniając temat – Jonasz, czy mógłbyś z tej czarnej torby stojącej w korytarzu przynieść ciasto?!

Jonasz bez słowa wygrzebuje się z kąta, przechodzi nie nadeptując nikomu na nogę i przynosi ciasto. Dopiero, gdy wręcza je Łysemu, zauważa z przekąsem:

• – A pytałem się wcześniej czy przynieść coś z tych toreb
• – Nie da się tak wszystkiego na raz spamiętać
• – Jak to nie da?! – oburza się Żona Łysego – Teraz mówisz, że się nie da, ale jak pakujemy samochód i ja o jakiejś torebce zapomnę, to potem muszę wysłuchiwać!
• – Ależ kochanie, to co innego…
• – Jak, co innego?! Tego też się nie da spamiętać!
• – Ale nie będziemy się przecież kłócić przy Hegemonie, dobrze? Przecież on to zaraz opisze!

Spór kończy pokrojenie ciasta. Odbywa się ono według specjalnego rytuału, w którym najistotniejszą rolę odgrywają „brzeżki”. Im więcej „brzeżków” kawałek ciasta posiada, tym bardziej jest pożądany. W konsumpcji znikają więc wpierw narożniki, a dopiero potem jedzony jest środek.

Domowe rytuały 5. Poszukiwania

Pierwszy kuchnię opuszcza Jonasz.

• – Jonasz, Jonasz, możesz przynieść pudełka z butami, które kupiłem Danielowi, chciałbym pokazać je Hegemonowi! – woła za synem Łysy
• – A gdzie one są?
• – No właśnie? – zamyśla się głęboko Łysy
• – Kochanie, – to żona jest dla niego ostatnią deską ratunku – gdzie są buty, wiesz…
• – Wiem, w korytarzu po lewej, trzeci stosik, drugie i trzecie pudełko od góry
• – No więc synu, przynieś te buty…
• – Przy jedzeniu, będziecie oglądać buty?! – oburza się Żona
• – Ale o co chodzi, przecież to są nowe, czyste buty, w czym przeszkadzają?
• – Zwariowałeś? Przecież teraz jemy!
• – Aha, aha! Synu, zmiana planów, nie przynoś butów.

Rytuał szukania po misternie ułożonych pudełkach odbywa się często w różnych wariacjach. Jedyną osobą ogarniającą układ pudeł i pudełeczek jest Żona Łysego. Jest wręcz perfekcyjną wyszukiwarką. Na skargę Łysego, że czegoś nie potrafi znaleźć, znajduje odpowiedź w ciągu sekundy:

• – Jest w skrzyneczce pod szalikami
• – Tylko, nie mam pojęcia, gdzie są u nas szaliki? – bezradnie oznajmia Łysy
• – Jak to gdzie?! Pod kurtkami

  

Domowe rytuały 6. Pożegnanie

Nie siedzę długo, tylko tyle czasu by napić się kawy i coś przegryźć. Zbieram swoje rzeczy i żegnam się z każdym. Gdy naciskam klamkę od drzwi słyszę wołanie Łysego:

– Poczekaj, poczekaj, jeszcze Jonasz chciałby się z tobą pożegnać, ale zanim on wyplącze się zza tego swojego wspaniałego monitora, którego rozdzielczość jest tak wspaniała, że aż nie warto się patrzeć na krajobraz za oknem, to trochę czasu upłynie.