Blog

Dom na Wsi jest niewielki, niemal niewidoczny z drogi. Tkwi przylepiony do ściany lasu na samym krańcu miejscowości. Rodzice kupili go we wczesnych latach 90., gdy na takie inwestycje nie trzeba było mieć pieniędzy. Dom na wsi ma atmosferę i uparcie broni się przed cywilizacją. Do najbliższego, ogólnodostępnego Internetu trzeba maszerować sześć kilometrów w jedną stronę, zasięg sieci komórkowych kończy się w okolicach śmietnika. Jakość połączeń, jest adekwatna do miejsca rozmowy.

Dom na wsi, prawdziwej wsi…

Jak widać, Wieś jest prawdziwa. Leży gdzieś między Wielką a Małą Wsią, czyli w rejonie przyjaznym powstawaniu i trwaniu wsi. Drogi wokół też są wiejskie, bite, piaszczyste lub żwirowe. Gdzie niegdzie kładzione są asfalty. Ale jakoś tak bez przekonania. Na wiosnę asfalty się rozkopują, stara nawierzchnia licznymi dziurami i wyrwami spogląda na świat. Gmina podejmuje syzyfowy wysiłek naprawczy, wiedząc, że kolejnej wiosny sytuacja się powtórzy. Gdy asfalt jest wyremontowany, jak oszalałe pędzą po nim samochody. Muszą wykorzystać okazję, tak niewiele w okolicy jest miejsc, gdzie można się rozpędzić. Tych najbardziej rozpędzonych hamuje przyroda, niekiedy w sposób ostateczny.

Na miejscu jest sklep, ale gdy chce się kupić coś więcej niż piwo lub tanie wino, trzeba jechać do Pobliskiego Miasteczka, które według przepisów prawa też jest wsią. Są tam dwa kościoły i dwa markety. Jeden z kościołów od lat zamknięty na głucho, oba markety czynne przez sześć dni w tygodniu. W marketach sprzedają lokalne produkty, które nadal są żywnością. Miejscowy mistrz piekarski do wypieku ciastek używa tylko jajek, mąki, cukru i tłuszczu. Nie dodaje żadnego mleka w proszku, odtłuszczonej serwatki, gum guar i ksantanowej, skrobi modyfikowanej, zagęszczaczy, polepszaczy i wzmacniaczy oraz syropu glukozowo-fruktozowego. Prawdziwa żywność na rubieżach cywilizacji, chociaż geograficznie, to środkowa Polska.

Prawdziwi ludzie na autentycznej wsi

W autentycznej wsi, żyją prawdziwi ludzie, którzy dziwnym zrządzeniem losu dotrwali do XXI wieku. Nie są bogaci, do najmłodszych też nie należą.

–         Trzeba przyznać, że są w okolicy trzy takie gospodarstwa, które prowadzą staruszkowie – Zmyślak, Franciszak i Chabrowa… – mówi mama, poczym przez chwilę się zastanawia.

–         Nie, Franciszaka do tego grona zaliczyć nie można, on jest całkiem młody, ma tylko 82 lata…

Jest też Pustelnik, to zawód, a nie nazwisko. Mama ze wszystkimi utrzymuje kontakty, wszyscy ją fascynują. Najczęściej jeździ do Chabrowej, której gospodarstwo oparło się cywilizacji w sposób totalny. Nie ma tam nawet prądu. Mama kupuje od Chabrowej jajka znoszone przez szczęśliwe kury. Rzadziej odwiedza Zmyślaka, który prąd ma, ale niewiele z niego korzysta. Nie używa też wielu elementów wyposażenie gospodarstwa, które w znacznych ilościach zajmują przestrzeń podwórza i przyległych terenów. Nieczynny traktor, pół starego Fiata 125p, brony, kosy, młockarnie, radła, motyki i wiele innych nierozpoznanych przedmiotów ukrytych gdzieś w chaszczach i niewielkim zagajniku rosnącym tuż za obejściem. Gdyby dobrze pogrzebać, to zapewne znalazłoby się wśród nich zarówno dwa nagie miecze spod Grunwaldu, jak i ostatni człon rakiety Apollo. Nie mniej liczny jest inwentarz żywy hodowany przez Zmyślaka.

Przemyślne zwierzęta

–  Mówię wam, jakie przemyślne są te zwierzęta! – entuzjazmuje się mama – Najpierw przywitały mnie dwa psy – Cacuś i ten drugi, którego imienia nie jestem w stanie sobie przypomnieć…

– Mówiłaś, że cię obszczekały, a nie powitały?! – nieopatrznie wtrącił się tata.

–   Jacusiu, po co ty takie rzeczy opowiadasz, jak w ogóle się na tym nie znasz?!

–  To witały, czy szczekały? – próbowałem uściślić

–  I jedno, i drugie! Gdy one szczekają, to tak przyjaźnie, można powiedzieć, że z uśmiechem na pyskach. Potem zobaczyły mnie kozy, tam jest osiem kóz i też do mnie podbiegły. I jeszcze pojawiły się gęsi i dopiero na końcu z chałupy wyszedł Zmyślak. Zaraz zaczął demonstrować, jakie te jego zwierzęta są mądre. Gdy zawoła, to wszystkie natychmiast przybiegają. Kiedyś miał konia, co nazywał się Wojtek. Podobno wystarczyło, że krzyknął: „Wojtek, Wojtek”, a koń sam przybiegał do stajni. Bardzo lubię chodzić do Zmyślaka, ale ma on jedną wadę – jest strasznym gadułą, dopiero po pół godzinie dopuścił mnie do głosu!

Podziwiam Zmyślaka, niewielu jest takich, którzy posiedli sztukę niedopuszczania mamy do głosu.

–   I jeszcze jednego nie rozumiem, dlaczego tam nie ma żadnej ławeczki! Jak można o czymś tak podstawowym nie pomyśleć. U Chabrowej jest podobnie. Jak do niej na chwilę podjadę, to ja z jednej strony wiszę na rowerze, ona z drugiej strony na płocie, przecież w ten sposób nie da się długo rozmawiać! A ona tak ciekawie opowiada, ostatnio pokazywał mi swoje zdjęcia z okresu II wojny światowej.

Szał, jak u Podkowińskiego

Franciszak, ten co jest jeszcze całkiem młody, też ma zwierzęta, ale już nie tak łagodne, jak te Zmyślaka. W każdym razie, mama miała okazję zetknąć się z nimi w okolicznościach, godnych najlepszych powieści grozy.

– Wracamy z naszej wycieczki – opowiada z ogniem w oczach – pozostali są już trochę przede mną. Idę sobie spokojnie drogą, prowadzę rower i podziwiam widoki, gdy nagle dobiega mnie ostrzegawczy okrzyk! Patrzę uważnie na drogę, a tu wprost na mnie pędzi rozszalały koń. W popłochu rzucam rower i kryję się w krzakach, unikając niechybnego stratowania! Koń mija mnie w pędzie, wbiega na łąkę i jak gdyby nigdy nic zaczyna się spokojnie paść. Więc wychodzę z krzaków, podnoszę rower, uszłam może parę kroków, a tu ponownie dobiega mnie ten krzyk. Teraz w moim kierunku  szarżuje rozszalały byk, z tyłu słyszę tętent wracającego konia, żadnej drogi ucieczki, żadnego schronienia! Z jednej byk, z drugiej koń, a pomiędzy nimi biega Rudy Mietek, zupełnie jak w obrazie „Szał” Podkowińskiego…

–  A kto to jest Rudy Mietek? – pytam, wyobrażając sobie kolejne monstrum

– Rudy Mietek? To taki malutki piesek. A jego właściciel, czyli pan Franciszak, właśnie nieśpiesznie nadchodzi i z uśmiechem na twarzy oznajmia: „Kobyła się znarowiła, ale nie ma się czego bać”.

– Tak – odezwał się milczący dotąd tata – bo ten byk, to właściwie cielak i bardzo przyjazny ludziom, z każdym chce się przywitać.

Tata, został natychmiast ofuknięty sakramentalnym „na niczym się nie znasz!”. Jednakże wkrótce zawitał ksiądz Sławek, który po wysłuchaniu mrożącej krew w żyłach opowieści, stwierdził:

–  Phi, tego łagodnego cielaczka od Franciszaka nazywasz bykiem? A kto by się go bał, bez przesady, proszę cię!

Po tych słowach, „Szał” z udziałem strasznego byka, rozszalałego konia oraz Rudego Mietka stracił wiele walorów z niemal Szekspirowskiej tragedii.

Pustelnik bibliofil

Wieś też ma swojego Pustelnika. Latami zamieszkiwał na poły zrujnowane gospodarstwo. Po jednej z cięższych zim gmina zakupiła mu wóz mieszkalny. Jak na pustelnika, żyje więc we względnym luksusie, dach mu nie przecieka, a lokum da się ogrzać. Pustelnik, co zrozumiałe, nie garnie się zbytnio do towarzystwa ludzi, jednak mamie udało się z nim nawiązać kontakty. Co roku wysyła mu na Święta pocztówkę, niezmiennie zatytułowaną „Wielce Szanowny Pan Pustelnik”

–  I jak on wygląda, w jakim jest stanie? – pytają ją okoliczni znajomi

–  Świetnie wygląda, można powiedzieć, że wręcz kwitnąco. Na głowie już nie nosi tej pilotki, tylko taką wełnianą czapeczkę i strój też zmienił. Wygląda, że zrobił to całkiem niedawno, prawdopodobnie nawet w tym roku.

Potem biegnie do domu i wraca z tajemniczą paczką

–  Czy wiecie co to jest?

Na to retoryczne pytanie oczywiście nikt nie zna odpowiedzi. Więc mama triumfalnie wyciąga z paczki książkę i z wielkim zadowoleniem oznajmia:

–  Ta książka jest teraz moją własnością. Osobiście podarował mi ją Pustelnik!

–  On zamawia książki z różnych miejsc i te książki mu wysyłają pocztą – wyjaśnia pośpiesznie – Niektóre nawet od niego pożyczam! A tę mi osobiście sprezentował!

I na tej Wsi, gdzie żyje Chabrowa bez prądu, ale za to ze szczęśliwymi kurami, Zmyślak z całym arsenałem narzędzi wszelakich oraz czeredą niezwykle mądrych zwierząt, niemalże nastolatek Franciszczak niespiesznie podążający za znarowioną kobyłą oraz Pustelnik bibliofil, co roku spędzam czas, kiedy tylko mogę…

Dla ciekawych innych opowieści rozgrywających się na Wsi, polecam:

1. Grzybobranie na Wsi

2. Kulturę Topinambura

3. Opowieść o myszach