Blog

Słyszę głośne trąbienie, w tym samym momencie koleżanka silnie łapie mnie za ramię i ściąga z ulicy, którą z dużą prędkością przetacza się autobus. Czerwony, piętrowy autobus, symbol Londynu. Jeszcze nie załapałem, że w stolicy Zjednoczonego Królestwa, na wszelki wypadek trzeba uważnie rozglądać się w obie strony, zanim postawi się stopę na jezdni. Nawyki mieszkańca kraju, gdzie obowiązuje ruch prawostronny, mogą zaprowadzić wprost pod koła rozpędzonego pojazdu…

Dlaczego Londyn? Trafiłem tam dzięki szkoleniu w ramach programu Erasmus, czyli krótko mówiąc wyjazd zasponsorowała Unia Europejska.

Nauka

W Londynie nauczyłem się nie tylko tego, jak efektywniej wspierać ludzi w poszukiwaniu pracy, lecz także mocno podciągnąłem swoją sprawność w posługiwaniu się językiem angielskim. Zajęcia prowadziły rodowity Anglik – niejaki Roman Królik. Oczywiście, naprawdę nazywał się inaczej, lecz poetyckie spolszczenie lepiej brzmiało dla polskich uszu. Sir Królik żywo interesował się naszym krajem, wybierał się na drugi etap szkolenia do Polski. Czuliśmy się wręcz w obowiązku zapoznać go z zasadami ruchu drogowego, które znacząco różnią się od tych obowiązujących w Anglii. I nie chodziło tylko o …

…ruch lewo- i prawostronny

Bliski kontakt z autobusem uświadomił mi, że sama wiedza na temat jeżdżenia lewą stroną jezdni niewiele pomaga. Anglicy są tego świadomi i dlatego wszędzie malują te swoje napisy ostrzegawcze look left, look right. W pobliżu Tower Bridge pojawiają się dodatkowe ostrzeżenie w języku francuskim. Widocznie ginęło tam więcej Francuzów, niż w bitwie pod Waterloo.

Przepisy dotyczące przechodzenia przez jezdnię są też zasadniczo odmienne, od tych obowiązujących w Polsce. Dla Anglików czerwone światło jest tylko sugestią. Jeżeli nic nie jedzie można przejść na drugą stronę jezdni. Z tego przywileju piesi korzystają masowo, nie wyłączając policjantów. W Polsce to zielone światło jest sugestią. Na czerwonym bez skrupułów pieszego rozjadą kierowcy ewentualnie upoluje policja. Nie muszę chyba wyjaśniać, w który państwie ginie więcej ludzi na ulicach. W tym miejscu załączam głębokie ukłony dla rodzimych „fachowców” od przepisów ruchu drogowego…

Wałówka z Polski

W hotelu mieliśmy zapewnione wyłącznie śniadania. Uroczo jednostajne angielskie śniadania – fasolka na gorąco, jajko sadzone i wysmażony płat słonego bekonu. Wolną przestrzeń w żołądku można było dopchać tostem z żółtym serem lub szynką i poprawić jajkiem na twardo. Warzyw i owoców nie serwowano.

–  Jak wrócę do Polski, przez tydzień będę żreć wyłącznie sałatę! – piątego dnia pobytu odgrażała się koleżanka.

Obiady w restauracjach były poza moim zasięgiem finansowym. Nie ukrywajmy, Londyn dla Polaka zarabiającego w Polsce, jest miejscem bardzo drogim. Stać mnie było wyłącznie na tanie posiłki, oscylujące w granicach 7 funtów (40 zł) i były to dania barowe. Każdy więc zabrał z domu jakąś wałówkę w postaci puszek i kabanosów. Ostatniego dnia okazało się, że nie wszystkie zapasy zostały zjedzone. Aby nic się nie zmarnowało na pożegnalną kolację przygotowaliśmy tort z kilku rodzajów konserw – turystycznej, przełożonej mielonką wieprzową i z wierzchu udekorowaną podlaskim pasztetem drobiowym. Zabrakło tylko polewy w postaci „Paprykarza szczecińskiego”.

Każdy kto przyjeżdża do Londynu nie nastawia się raczej na przeżycia kulinarne, tylko na zwiedzanie. Ale zanim odkryje się zabytki, trzeba wpierw odkryć, jak podróżuje się…

…metrem

Korzystanie z metra nie jest zbyt skomplikowane. W internecie rodacy chętnie dzielą się pomysłami, jak najtaniej poruszać się po Londynie. Wiedziałem więc, że najlepszym rozwiązaniem jest nabycie karty Oyster. Potem zostaje tylko decyzja czy wykupuje się 7 dniową travelkę (dla podróżujących regularnie przez 7 kolejnych dni) czy też płaci w systemie pay as you go (dla podróżujących nieregularnie) i… voila!

Jednak gdy stanąłem przed przypominającą bankomat maszyną do sprzedaży biletów, mój mózg wyłączył opcję myślenie, a aktywował strach. Patrzyłem na pojawiające się na wyświetlaczu sumy w funtach, które natychmiast przeliczałem na polskie złotówki i nie mogłem się zdecydować, co dalej. Bałem się, że poprzez zły wybór stracę niemałe, jak na polską kieszeń, pieniądze. Już nie pamiętam, jak długo prowadziłem niemy dialog z maszyną. Kilka razy prosiłem o pomoc sympatycznego pana ubranego w uniform metra. Ten tylko uśmiechał się wyrozumiale i kolejny raz cierpliwie tłumaczył to, co, gdybym się nie bał, było oczywiste. Wreszcie zrozumiałem i poczułem się niczym Archimedes wyskakujący z kąpieli z okrzykiem „Eureka!”.

Zwiedzanie – podstawy

Gdy po raz pierwszy stanąłem pod Big Benem, poczułem wzruszenie. Niby widok oklepany, znany z licznych pocztówek i podręczników do języka angielskiego, lecz odbiór osobisty, to zupełnie coś innego. Oprócz Big Bena, takich must have w Londynie nie ma zbyt wiele. Jeżeli człowiek się uprze, to i jednego dnia ogarnie Westminster, London Eye, pałac Buckingham, twierdzę Tower wraz z Tower Bridge, katedrę św. Pawła oraz Trafalgar Square. Lecz co dalej?

Po pierwsze muzea. Opcja warta rozważenia, gdy leje deszcz. Wewnątrz jest sucho, ciepło i ma się darmowy dostęp do toalety. Przy okazji można pogapić się na starocie ukradzione gdzieś w Iraku, Egipcie czy Grecji (British Museum), a także zaprzyjaźnić ze szkieletem dinozaura (Natural History Museum). Tego ostatniego nie polecam alergikom, wszystkie eksponaty pokrywa gruba, chyba nigdy nie sprzątana, warstwa kurzu. Państwowe muzea są udostępniane za darmo. Miła odmiana po koszmarnie drogich wejściach do twierdzy Tower czy na London Eye. Miła odmiana również po polskich placówkach, których podstawową misją jest golenie z gotówki zwiedzających, czego nie tak dawno doświadczyłem w muzeum na zamku w Książu.

Warto pamiętać, że przed wejściem bagaż jest kontrolowany i ochrona nie przepuści wręcz niezbędnych nożyczek do paznokci czy też niezwykle przydatnego scyzoryka do obierania jabłek.

Głośno, wysoko i ruchliwie

Muzea nigdy mnie zachwycały, więc i londyńskie też nie zrobiły większego wrażenia. Zawsze mam szczęście do pogody i nawet w Londynie nie udało mi się porządnie zmoknąć. Nie musiałem więc szukać schronienia przed ulewą w muzealnych wnętrzach. Mogłem robić to co lubię, czyli włóczyć się po mieście. Brytyjska stolica słynie z ciasnej i wysokiej zabudowy. Beton, szkło i stal opanowały niemal każdą wolną przestrzeń. Nikt nie dba o historyczny krajobraz, nawet twierdza Tower ginie w sąsiedztwie drapaczy chmur. Jeżeli dołożymy do tego nieustanny ruch uliczny, to otrzymamy mieszankę, w której ciężko dłużej przebywać. Szukałem więc miejsc, gdzie da się trochę ochłonąć, zwolnić i wyciszyć… Niestety, niełatwo o nie w samym centrum. Zawędrowałem więc na…

…Covent Garden

Była niedziela i zewsząd dobiegała muzyka. Od operowej po gitarową. Na dłużej zatrzymałem się przy tej ostatniej. Chłopak miał talent, grał tak, jak zawsze chciałem się nauczyć, ale nigdy nie starczyło mi wytrwałości. Dzięki niemu ponownie odkryłem muzykę Crowded House. Czy ktoś z was jeszcze pamięta tę niegdyś bardzo popularną kapelę?

https://www.youtube.com/watch?v=jJZ_AKoMVtM

Londyńskie Parki…

…to tak naprawdę jedyne miejsca, gdzie można na chwilę oderwać się od zgiełku wielkiego miasta. Nie przypominają w ogóle polskich parków. Wyglądają łyso bez krzaków i z drzewami rosnącymi w sporych odległościach jedno od drugiego. W lutym zakwitają już magnolie, a trawniki pokrywają żółte łany żonkili. Zadziwia różnorodność ptactwa – mewy, kaczki, gęsi, czaple, łabędzie i… papugi. Nie boją się ludzi, a niektóre gatunki wręcz natrętnie domagają się karmienia. Szczególnie nachalne są gęsi:

–  Co tam masz gę, gę, gę? – wydaje się mówić jedna

–  Podziel się tą fryteczką gę, gę, gę! – dodaje druga

–  I ciasteczkiem też gę, gę, gę! – domaga się trzecia

Pomiędzy ptakami żwawo przemykają srebrzyste wiewiórki, które równie bezpardonowo domagają się posiłku.

W parkach można natknąć się też na imprezy z udziałem ludzi. W Kensington przez przypadek wkręciłem się na galę z okazji London Fashion Week. Pierwszy raz w życiu trafiłem do świata celebrytów i paparazzich.

Greenwich, czyli…

…najpiękniejsze miejsce w Londynie. Leży w drugiej strefie komunikacyjnej i łatwo można się tam DLR (pociąg) lub łódką po Tamizie (droższa opcja). Jednak niewielu turystów tutaj dociera. Magnesem, który przyciągnął mnie do Greenwich, nie było królewskie obserwatorium i słynny południk zero, na którym można strzelić sobie selfika. Mało kto wie, że prawdziwy południk zero znajduje się 100 metrów dalej na wschód. Greenwich urzekło mnie przede wszystkim parkiem położonym na wzgórzach, z których rozciąga się przepiękna panorama Londynu. Rozczarował mnie natomiast Cutty Sark, niegdyś najszybszy na świecie herbaciany kliper, dzisiaj obiekt muzealny. Stoi na nadbrzeżu otoczony szklaną, koszmarnie brzydką galerią.

Dlaczego Londyn? – Przymus zwiedzania

Na zapoznanie się z Londynem miałem trzy pełne dni oraz kilka wieczorów. Z jednej strony dużo, z drugiej zbyt mało, aby na spokojnie obejrzeć najważniejsze miejsca. Przez cały pobyt doskwierał mi syndrom przymusu zwiedzania. Nikt mi przecież nie kazał od rana do wieczora biegać po parkach, ulicach i muzeach oraz wspinać się na Tower Bridge czy na Monument (to jest prawdziwe wyzwanie!). Jednak właśnie tak postępowałem nie zważając na zmęczenie. Gdy wczesnym popołudniem na ostatnich nogach opuszczałem kolejną atrakcję, wydawało się, że nie mam siły na więcej. Wchodziłem na stację metra z solennym postanowieniem powrotu do hotelu i po chwili orientowałem się, że jadę w przeciwnym kierunku, do miejsca, gdzie znajduje się coś, co muszę jeszcze dzisiaj koniecznie zobaczyć.

Dlaczego Londyn? – Podsumowanie

Na pewno było warto. Jestem autentycznie zadowolony z wyjazdu. Jednak, gdyby dano mi do wyboru, którą stolicę europejską pragnę odwiedzić, Londyn na pewno nie byłby na pierwszym miejscu mojej listy życzeń. Na drugim i trzecim też nie. Być może zmieściłby się w pierwszej dziesiątce. W Londynie najbardziej przeszkadzała mi niemożność ucieczki od wszechobecnego hałasu, pośpiechu, szkła i betonu.