Blog

Zazwyczaj jeżdżę na wycieczki, których dystans zamyka się w granicach 30-50 kilometrów, ale od czasu do czasu mam chęć zmierzyć się ze znacznie dłużą trasą, z trudniejszymi warunkami terenowymi, z czymś co nazywam „męską wyprawą”. Ciekawe, że gdy myślę o takim wyzwaniu, zawsze przypomina mi się wyjazd rowerowy na Wieś, który nie był ani łatwy, ani piękny, ani przyjemny…

UWAGA: Miłośników dwóch kółek, dla których jakakolwiek, nie tylko „męska”, wycieczka, zaczyna się od przejechania minimum 100 kilometrów, uprasza się o zaprzestanie lektury i udanie się na najbliższą siłownię :-).

W drogę wybraliśmy się we dwóch. Towarzyszył mi Łysy, kolega, który zazwyczaj jest inicjatorem działań określanych jako nietypowe, trudne i ambitne. Zimowy spływ kajakowy, wczesnowiosenna kąpiel w lodowatych nurtach Warty, czy długodystansowa wycieczka rowerowa poprowadzona piaszczystymi, wiejskimi drogami, to ulubione inicjatywy z szerokiego katalogu działań Łysego.

Męska wyprawa – miłe złego początki

Wieś znajduje się 70 kilometrów od Łodzi, gdy wybierze się trasę prowadzącą głównymi drogami. Podróżowania rowerem ramię w ramię z pędzącymi tirami, tudzież innymi pojazdami mechanicznymi rozwijającymi znaczne prędkości oraz wydzielającymi kłęby spalin, nie zaliczam do kategorii rozrywka, wypoczynek, radość. Zdecydowanie preferuję drogi gruntowe, leśne dukty czy ścieżki wijące się wśród pól. Wybierając wariant terenowy jedzie się nie tylko zdecydowanie wolniej, ale trzeba też nadłożyć sporo kilometrów. Nie narzekam, miała to przecież być „męska wyprawa”.

Wszystkie wyjazdy na południe od Łodzi prowadzą wzdłuż bardzo ruchliwych ulic. Nie chcieliśmy przez pół dnia przedzierać się przez miasto, więc nieco łamiąc zasady prawdziwej męskości, pozwoliliśmy sobie na zgniły kompromis i dowieźliśmy rowery pociągiem do Pabianic. Pogoda nie zachęcała do niczego. Ciężkie, ołowiane chmury smętnie zwisały nisko nad ziemią, wiał zimny, przenikliwy wiatr. Zanim opuściliśmy przytulne wnętrze wagonu pojawiła się pokusa, aby przejechać pociągiem jeszcze kilka stacji, do miejsca, skąd na Wieś jest nie ponad 70, a zaledwie 30 kilometrów. Z drugiej strony, całkowite zachmurzenie wydawało się kiepskim i mało honorowym pretekstem, aby się wycofać. Gdyby chociaż padał deszcz… Nie padał.

Męska wyprawa – pogoda też się dostosowała

Wysiedliśmy zgodnie z planem w Pabianicach. Zimno, ponuro, nieliczni podróżni szczelnie otulając się kurtkami szybko zniknęli w drzwiach dworcowej poczekalni lub w ciepłych kabinach samochodów. Zostaliśmy sami na peronie. Może zaczekać na kolejny pociąg? Z drugiej strony nie można być „miętkim herbatnikiem”… Bez przekonania i entuzjazmu popedałowaliśmy przed siebie.

Dręczeni wątpliwościami dotarliśmy na tyle daleko, że już nie opłacało się wracać do jakiegokolwiek pociągu. I wtedy się rozpadało. Żadna solidna burza, o której można by później opowiadać, jak bohatersko przedzieraliśmy się przez nią w blasku piorunów uderzających to z prawa, to z lewa. Nie była to też większa ulewa, którą dałoby się przeczekać w ukryciu, tylko takie drobne siąpienie – kap, kap, kap… Ubrania powoli, ale nieubłaganie nasiąkały wodą, w połowie trasy nie miałem na sobie już nic suchego. Wysiłek rozgrzewał w niewielkim stopniu, mimo zmęczenia nie zatrzymywaliśmy się, gdyż marzło się wtedy okrutnie. Nic nie pamiętam z trasy, tylko krople wody nieustannie spływające po twarzy oraz mokry asfalt przed kołami roweru.

Zbawienny przystanek PKS

Na piętnaście kilometrów przed końcem ujrzeliśmy przystanek PKS. Po raz pierwszy nie był to tylko znak na słupku, ale zadaszona budka z ławeczką nie zniszczoną przez wandali. Usiedliśmy na niej na chwileczkę, na pięć minut, dla złapania oddechu. Powieki wydawały się jakieś takie dziwnie ciężkie. Gdy ponownie je otworzyłem, okazało się, że minęło pół godziny. Zasnęliśmy. Niestety, po przebudzeniu świat wyglądał tak samo – mokro, ponuro i zimno. Ruszyliśmy w drogę i w nieprzerwanie siąpiącym deszczu zajechaliśmy wreszcie na Wieś. Ledwo tylko wstawiliśmy rowery na podwórko słońce po raz pierwszy wyjrzało zza chmur. I od tego momentu, aż do końca weekendu pogoda była piękna, bezdeszczowa, bezchmurna…