Blog

Dym wił się wokół osmalonego kotła, drewno na ognisko nie zdążyło przeschnąć po wczorajszej ulewie. Spod pokrywy gara nieśmiało wydobywały się smużki pary, z każdą minutą coraz wyraźniejsze, coraz obfitsze. Wraz z nimi zaczął rozchodzić się zapach. Najpierw dotarł do najbliższych namiotów, wkrótce cała polana była w jego władaniu. Zapach ściągał do ogniska każdego bez wyjątku, nie trzeba było wołać, zapraszać. Nie na darmo tego, który potrafił wyczarować tak aromatyczny posiłek, nazwano Królem Julianem. Drugim niewątpliwym talentem, jak posiadł, był dar opowiadania. Gotował raz dziennie, opowiadał bez przerwy.

Dar opowiadania objawia się po raz pierwszy

Pochmurna i lekko dżdżysta pogoda pierwszego spływowego poranka nie zachęcała do wyjścia z namiotu, tym bardziej do kąpieli w zimnym nurcie rzeki. Jednak kilka osób stwierdziło, że higiena jest ważniejsza, niż brak komfortu termicznego. Te zmagania z brudem obserwował z brzegu Król Julian dobrotliwie przy tym się uśmiechając. Obserwował i komentował:

– Mnie na wyjazd na spływ namówił mój syn Dzidek. Długo się wahałem, ale przekonał mnie ostatecznie solennie zapewniając, że nie trzeba się tutaj ani myć, ani golić. Gdy się pakowałem i chciałem zabrać kilka koszulek stwierdził: „Tata, po co bierzesz te koszulki, przecież tam nikt nie zmienia ubrania, wszyscy chodzą w jednym przez cały spływ, chcesz się wyróżniać?” Tym zdaniem rozwiał wszelkie moje wątpliwości. Ledwo przyjechałem, a tu widzę, że mój syn minął się z prawdą. Wszyscy się kąpią i myją, a mój kuzyn Adaś nawet się ogolił. Rozumiem Adasia, chłop był swego czasu w wojsku, to mu nawyk codziennego golenia na starość pozostał. Jednak wkrótce nad brzeg przybiega młode dziewczę i też się zaczyna golić. Zwątpiłem zupełnie w idee tego spływu!

Miłość do Tatr – dar opowiadania ujawnia się po raz drugi…

Król Julian na co dzień pracuje jako lekarz. Zatrudniony jest w dwóch miejscach, jak to u lekarzy jest we zwyczaju. Każde miejsce pracy jest w innym mieście. Niby nic nadzwyczajnego, lecz jednym miastem jest Szczecin, a drugim… Zakopane. Odległość znaczna. Julek daje radę, nie na darmo jest królem. Mimo, że na stałe mieszka w Szczecinie, to jednak stolica Tatr jest bliższa jego sercu.

– Bardzo lubię wycieczki górskie. Oczywiście nie chodzę po nie wiem jak wysokich szczytach, zdecydowanie wybieram te mniejsze. Tak prawdę mówiąc, to zawsze jest to Gubałówka. Za każdym razem monitoruję czas wejścia. Jeżeli uda mi się wspiąć poniżej 30 minut, to na górze wypijam dwa piwa. Jeżeli powyżej pół godziny, to piję tylko jedno. Ale raz zdarzyło mi się wejść dokładnie w 30 minut. Siedzę na górze i się zastanawiam ile piw mogę wypić w tym wypadku – jedno, czy też dwa? I z powodu tych rozterek, zanim się obejrzałem, to machnąłem trzy piwa. Z Gubałówki już nie schodzę tylko zjeżdżam kolejką. Ma to swoje uzasadnienie w prawach fizyki. Wchodząc na górę naładowuję się pozytywną energią. Jeżeli teraz bym zaczął schodzić, to bym się rozładował. To proste. Dlatego zawsze korzystam z kolejki.

Swoją miłością do Tatr Król Julian chciał się podzielić z innymi uczestnikami spływu.

– Wiecie, wy mnie zaprosiliście na spływ, a ja w ramach rewanżu zaproszę was do Zakopanego. Nie będziemy oczywiście chodzić po jakiś wysokich górach, będzie to złaz z Gubałówki. Ja mam swoje kontakty, załatwi się jakąś bezpośrednią relację w TVN i w radiu Zet. Co prawda Gubałówka nie jest dużą górą, a taki złaz powinien trwać cały dzień, więc byśmy wyznaczyli specjalną trasę, na której co jakiś czas zostałby umieszczone przeróżne przeszkody. W określonych miejscach stałyby stoły z oscypkami, kiełbasą i gorzałką. Złaz wygrałaby ta osoba, która o własnych siłach dotarłaby do mety.

Dar opowiadania – wątek medyczny

W opowiadaniach Króla Juliana oczywiście nie mogło zabraknąć wątku medycznego.

– Mamy zgłoszenie śmiertelnego wypadku. Przyjeżdżamy na miejsce i znajdujemy gościa bez głowy. Co się okazało. Dwóch meneli założyło się między sobą, stawką było, jakżeby inaczej, wino. Pili już jakiś czas, gdy jeden powiedział do drugiego: „Słuchaj nie odważyłbyś się mnie zabić!”. Drugi się zaperzył, jak to, on się nie odważy?! Trochę się posprzeczali, wreszcie postanowili się założyć. Pierwszy położył głowę na pieńku, a ten drugi niewiele myśląc złapał za siekierkę i kompanowi głowę odrąbał. Gdy przyjechało pogotowie i policja, to on nawet nie próbował się wykręcać, do wszystkiego się przyznał, ale był wściekły, strasznie wściekły na swojego nieżyjącego kumpla. Jak to może być, że on wygrał zakład, a gdzie jest to obiecane wino?!

Szwagrówka czyni cuda

Po autorskich obiadach Króla Juliana, Kuzyn Adaś częstuje nalewką domowej roboty. Na poprawę trawienia. Bardzo zacny trunek okraszony opowieścią Julka.

–  To jest wódka, którą w naszej rodzinie zwiemy „Szwagrówka”. Jej nazwa wywodzi się od dwóch szwagrów, czyli dwóch ojców – mojego i Adasia. Spotykali się zazwyczaj w naszym starym, rodzinnym wiejskim domu. Siadali na werandzie i tam pili. Kiedyś zasiedzieli się przy „Szawgrówce” do bardzo, bardzo późnej nocy. W końcu zgłodnieli. Udali się więc zgodnie do kuchni, aby głód jakimś posiłkiem ułagodzić. Zaglądają do garnków i w jednym z nich odkryli rosołek, co został się jeszcze z obiadu. Niewiele myśląc, szybko podgrzali zupę i wrąbali niemalże cały gar rosołu. Zapewne zjedli by i resztę, gdyby na dnie naczynia nie natknęli się na ścierkę. Rano zrobili straszliwą awanturę, jak można wrzucać ścierki do garnka z dobrym rosołkiem! Wtedy też zostali uświadomieni, że rosół został w całości skonsumowany na obiad, a to czym się pożywiali w nocy, to była woda, którą zalano gar po zupie, aby rano łatwiej go można było umyć.

Bolący łokieć

Julek wybierając się na spływ nie był pewien, czy będzie w stanie wiosłować. Miał duże problemy ze stawem łokciowym. Codziennie rano zakładał opatrunek uciskowy, a wieczorami jęczał z bólu. Aż nadszedł trzeci dzień spływu, w którym Król Julian i Kuzyn Adaś znaleźli się w jednym kajaku. Obaj posiadali talenty rozliczne, lecz żaden z nich nie dotyczył umiejętności sterowania kajakiem. Nie przepłynęli wielu kilometrów, gdy niewinna, zdawałoby się gałąź, stała się sprawcą wielce spektakularnej wywrotki. Wieczorem przy ognisku, Julek barwnie zrelacjonował przebieg wypadku:

– Okulary utopione, szczęka prawie złamana, gdy dostałem tą gałęzią centralnie po pysku, cały jestem podrapany, posiniaczony i przemoczony, ale łokieć jak ta lala!

Od tej pory, jeżeli komuś na spływie przytrafiło się większe lub mniejsze nieszczęście, wywrotka, użądlenie, oparzenie lub przeziębienie, to skargi delikwenta kwitowane były krótko:

– Ale łokieć, jak ta lala?!