Blog

„Przypomnij sobie, jaka najdziwniejsza rzecz przytrafiła ci się w ciągu ostatniego roku?” To jedno z ulubionych pytań zadawanych w zaciszu gabinetów terapeutycznych. Pobudza kreatywność, jednak często pozostaje bez odpowiedzi. Takiego pytania nie należy stawiać mojej mamie, ją należy zapytać: „Czy w ciągu ostatniego roku był choć jeden dzień, w którym nie przytrafiło ci się nic dziwnego?” Znam odpowiedź, brzmi ona „nie!”

Przełom października i listopada jest datą graniczną, kiedy to rodzice ostatecznie ściągają ze Wsi do Miasta. Najpierw wraca tata, któremu na Wsi trochę się nudzi, a po jakimś czasie, z ogromną niechęcią i oporami pojawia się w Mieście mama. Wraz z mamą przybywają opowieści. Często bohaterami tych opowieści, jak to zazwyczaj w baśniach bywa, są zwierzęta, które zachowują się w sposób niezwykły. Kilka lat temu główną rolę odegrał chomik…

– Wiesz Hegemonie – opowiadała przejęta mama – pojechałam, jak zwykle do domu Judyty. Gdy oni wracają do Miasta, to ja tam regularnie jeżdżę, aby przewietrzyć im mieszkanie, zobaczyć czy wszystko jest w porządku, a tak zupełnie przy okazji obejrzę sobie zachód słońca.

Dom rodziców leży tuż pod lasem, szybko robi się tam ciemno, natomiast chałupa mojej siostry stoi wśród pól, nic nie ogranicza widoczności, zachody słońca można oglądać w pełnej krasie. Mama, oczywiście nie jeździ tam, aby cokolwiek wietrzyć, tylko napawać się kolorami zachodzącego słońca. Dzień z nieobejrzanym zachodem się nie liczy.

–  Otworzyłam drzwi na oścież i stanęłam przed tym oknem w ich pokoju, tym nowym oknem. Ach, jaki tam mają widok, bardzo się cieszę, że ich namówiłam na zrobienie tego okna, jest ono niezwykle przydatne. Podziwiam rozległą panoramę, gdy nagle słyszę jakiś podejrzany szmer. Rozglądam się niespokojnie i co widzę? Klatkę, a w niej chomika, który jak szalony biega po kołowrotku. Zwierzątko jest strasznie wychudzone, wręcz zmarniałe. Zaczynam więc mówić do niego czule, ale rośnie we mnie gniew na Judytę, jak ona mogła tak zostawić biednego chomika bez pożywienia, bez wody, to przecież wręcz karygodne! Łapię więc za telefon i natychmiast do niej dzwonię. Bez zbędnych ceregieli pytam się:

„Dlaczego nie zabraliście chomika? Jak tak można!”

A ona odpowiada zdziwiona, że przecież zabrali chomika do Miasta.

„Jesteś pewna, możesz to sprawdzić?” nie daję za wygraną.

Ona odpowiada, że jest prawie pewna, ale nie może sprawdzić, bo akurat wyszła na spacer. Na koniec rozmowy dopytuje się jeszcze jak ten chomik wygląda i czy przypadkiem nie jest szary? To ja ponownie podchodzę do klatki i dokładnie oglądam chomika. No rzeczywiście można powiedzieć, że jest szary. Na to ona pyta, czy to przypadkiem nie jest mysz? Przyglądam się jeszcze dokładniej, być może to jest mysz, ale pewności nie mam, czy jednak nie zabiedzony chomik. Skończyłyśmy rozmowę. Chwilę potem zwierzak przestał biegać na kołowrotku i wyszedł z klatki. Uspokoiłam się, że jak klatka jest otwarta, to chomik sobie poradzi i znajdzie pożywienie!

Jeszcze tego samego dnia wyjaśniło się, że na pewno po kołowrotku nie biegał chomik, który został zabrany do Miasta. Mama codziennie, przez okrągły tydzień przychodziła do domu siostry i za każdym razem podziwiała biegającą na kołowrotku mysz. Swoją drogą zastanawia mnie, jak ona była w stanie przebywać w jednym pomieszczeniu z myszą, przecież boi się ich panicznie, o czym już kiedyś pisałem…

W weekend zajechał na Wieś szwagier, czyli Samiec Alfa z najmłodszą córką. Mysz chciał z miejsca po prostu ubić, jednak córka mu na to nie pozwoliła. Zwierzak nie tylko bez przeszkód korzystał z darmowej siłowni, ale dostał też szansę na dłuższą egzystencję.

Morał? Regularne ćwiczenia gimnastyczne znacząco przedłużają życie. Być może nie jest to jedyny morał, czekam na Wasze sugestie.

A w kolejnym odcinku wystąpią towarzyskie kury oraz nieśmiała krowa.