Blog

To był luksusowy autokar. Wydawało się, że bardziej płynie, niż jedzie. Rozsiadłem się wygodnie na siedzeniu, rozprostowałem nogi, czułem, że za chwilę zasnę. I prawdopodobnie tak by się stało, gdyby z tyłu nie rozległ się łomot, brzdęk, coś poturlało się po podłodze. Hałasom towarzyszyła wiązka najbardziej soczystych przekleństw, jakie w życiu słyszałem. Gdy wreszcie wyplątałem się z objęć snu oraz koca, który dano nam do przykrycia, zobaczyłem kobietę sunącą na czworakach po podłodze i próbującą ogarnąć szkody, jakie uczyniła upadająca butelka z soczkiem pomarańczowym. Niemal pełna butelka. Czując mój wzrok na sobie kobieta na chwilę podniosła się z kolan i z promiennym uśmiechem rzekła:

–  Cześć, jestem Barbara

Tak zaczął się mój pierwszy wyjazd na narty do Francji

Apartament, czyli luksus made in france

Trzy Doliny, największy ośrodek sportów zimowych na świecie. Podobno też najlepszy. Mój pierwszy wyjazd w Alpy, ba pierwsze narty poza granicami Polski. Nocujemy w apartamencie. Nazwa apartament zawsze kojarzyła mi się z luksusem. Nic bardziej mylnego. Według francuskich standardów są to ciasne pokoje w blokowiskach. Uroku w nich tyle, co w przeciętnym polskim wieżowcu wzniesionym z wielkiej płyty w czasach głębokiej komuny. Miejsca wewnątrz jeszcze mniej. Przypuszczam, że niektóre więzienne cele bywają bardziej przestronne. W ramach wniesionej niemałej opłaty podstawowej nie dostaje się pościeli, natomiast otrzymuje się jedną rolkę papieru toaletowego na cztery osoby na cały tydzień. Luksus! Dodatkowo, na sam koniec pobytu przychodzi specjalna komisja, która sprawdza, czy przypadkiem nic nie zginęło. Skrupulatnie liczone są liche sztućce aluminiowe oraz inne stałe elementy nader ubogiego wyposażenia. Słynna francuska gościnność! Nic, tylko jechać na narty do Francji 🙂

Na narty do Francji, czyli pierwsze spotkanie z Basią

Na wyjazd mnie i Krzyśka skrzyknął Kuzyn Tomuś. Było nas trzech, a pokój czteroosobowy. Z wdzięcznością przyjęliśmy propozycję biura dokwaterowania jeszcze jednego człowieka. Tak było taniej. Tą czwartą okazała się Basia. Ówczesne partnerki życiowe z pewną dozą nieufności przyjęły informację, że zamieszka z nami kobieta. Gdy dowiedziały się ile ma lat, odetchnęły z ulgą.

Pierwsze spotkanie twarzą w twarz miało miejsce w autokarze, gdy Basia intensywnie, choć nieskutecznie próbowała usunąć skutki katastrofy z soczkiem. Rozlewanie było jej popisowym numerem. Mistrzostwem wykazała się podczas wsiadania do pojazdu na ostatnim postoju. Jednym, niezwykle precyzyjnym kopniakiem wytrąciła kubek z gorącą kawą z rąk człowieka, który stał tuż za nią. Na szczęście miał czyste ubranie na zmianę. Kubka nigdy nie odnaleziono.

Basia sprawiała wrażenie nieporadnej i zagubionej w czasoprzestrzeni starszej pani. Drobna, trochę zalękniona, mówiącą cichutko, nie wiadomo częściej do siebie, czy do innych. Taka babcia, która na chwilę została oderwana od niańczenia wnuczków. Nic bardziej mylnego. Życie wiodła pełne pasji i przygód. Mimo zaawansowanego wieku, nie miała najmniejszej ochoty na stabilizację. Wspinała się w skałkach, jeździła po świecie, pochowała trzech byłych mężów. Przy całej swojej nieporadności, wydawała się kobietą niezniszczalną. Jej wiązanki przekleństw nawet Rosjan potrafiły zawstydzić. A klęła często i dosadnie.

Basia i alkohol

Lubiła wypić. Żadnych drinków, żadnego wina, żadnego piwa, wyłącznie mocna wódka lub spirytus. Bimberkiem też nie pogardziła. Przynosił go Józuś, ze względu na uderzające podobieństwo do znanego aktora, zwany Nicholsonem. Wieczorami zasiadali w naszym pokoju i oddawali się degustacji.

– Wichniesz wazona – pytała mnie czasami machając przed nosem szklanką wypełnioną po brzegi wódką.

Nie dawałem się skusić. Natomiast Krzysztof towarzyszył Basi i Nicholsonowi regularnie. Potem się dziwił, że rano jestem rozdrażniony.

– Piliście i gadaliście do późna, spać nie mogłem! – warczałem

– Stary, oni o tak ciekawych rzeczach opowiadali, o wyprawach…

– … wyprawach do sklepu nocnego po spirytus!

– Ale w jakich miejscach oni ten spirytus pili, na szczytach gór, na które nigdy nie wejdziemy! Poza tym, co się czepiasz, przecież było kulturalnie?!

Z tym stwierdzeniem nie mogłem dyskutować. Nie zaliczyli żadnego zgonu, żadnego wleczonego, a rano Basia pierwsza czekała przy drzwiach ubrana w pełen strój narciarski i ciężkim kaszlem motywowała pozostałych do szybszego wychodzenia na stok.

Basen i choroby Basi

Mimo, że napady kaszlu z dnia na dzień się nasilały, Basia zawsze po nartach biegła na basen. Swoją drogą bajorko, które oferował mieszkańcom apartamentowiec, trudno było nazwać basenem. Jednak Basia uparcie korzystała z jego wątpliwych uroków i zawsze musiał ją wyganiać ratownik na kilka minut przed zamknięciem obiektu. Po wyjściu z wody należało w stroju kąpielowym (przebieralni nie było na stanie) przebiec przez rozległy dziedziniec (zimą!) i wjechać windą na 11 piętro, aby plątaniną korytarzy dostać się do pokoju. Kaszel miał więc optymalne warunki, aby się rozwijać, pogłębiać i nabierać mocy oraz pięknych basowych tonów. Basia kaszlu nie uznawała za istotny problem. W rzeczy samej, jak miało się okazać po powrocie do Łodzi, nie było to coś istotnego, tylko zwykłe zapalenie płuc.

Jednakże Basia posiadała szersze, niż pospolity kaszel, spektrum chorobowe. Drugiego lub trzeciego dnia uszkodziła sobie paznokieć na tyle poważnie, że nabrał on całej gamy kolorów z przewagą krwistego fioletu. Basia każdemu odwiedzającemu prezentowała swój uszkodzony pazur, niemal na przywitanie ściągając skarpetkę i podtykając stopę pod nos. Co słabsi psychicznie bledli, ale szybko wracali do zdrowia, gdy tylko „wichnęli wazona” wypełnionego bimbrem Nicholsona.

Gorzej niż na Biskajach…

Staraliśmy trzymać się od Basi na dystans, jednak Krzysztof czuł się za nią w pewien sposób odpowiedzialny. Może dlatego, że do spania przypadło im jedno piętrowe łóżko? Początkowo Krzysiek spał na dole, Basia, jako wytrawna alpinistka wybrała górną pryczę. Jednak już wkrótce żałowała swojej decyzji.

– Krzysiu! – lamentowała od rana – Oka przez ciebie nie zmrużyłam! Jak ty się przez sen rzucałeś, rozhuśtałeś całe łóżko! Miałam wrażenie, że za chwileczkę zlecę na podłogę! Dawno się tak nie bałam, ostatni raz chyba wtedy, gdy na Biskajach dopadł nas sztorm, a za sterami statku stał kompletnie pijany ruski kapitan!

Co zjemy w piątek?

Sztorm i Biskaje nie przeszkodziły, aby Basia i Krzysiek zawiązali spółkę żywieniową. Nie stać nas było na stołowanie się w restauracjach, a jednopalnikowa kuchenka elektryczna miała za zadanie przede wszystkim oszczędzać prąd, a dopiero w drugiej kolejności podgrzewała cokolwiek. Zagotowanie garnka z wodą zajmowało pół godziny. Gdyby każdy miał sam pichcić posiłek, trwałoby by to wieki. Ekonomiczniej czasowo wypadało gotowanie dla dwóch osób jednocześnie. Oczekiwanie na rozgrzanie palnika skracały rozmowy:

– To, co Basiu zrobimy na obiad? – zagajał Krzysztof

– Wczoraj deklarowałeś, że to ty gotujesz, zapomniałeś?

– Nie, oczywiście pamiętam, pamiętam. Proponuję mielonkę.

– Łeee, mielonka, może coś innego?!

– Ale ja już otworzyłem tę mielonkę!

– A ja mam kurczaka!

– Dzisiaj ja gotuję, więc będzie moja mielonka!

– A co z moim kur…

– Chcesz kielicha? – łagodził spór Krzysiek

– Pewnie!! – odpowiadała niezmiennie

Chwilę ciszy zazwyczaj przerywało jedno z niespodziewanych pytań Basi

– Krzysiu spod jakiego jesteś znaku?

– Skorpion.

– Skorpion? To bardzo dobry znak, naprawdę bardzo dobry znak!

– Jestem ciekaw, dlaczego tak mówisz?

– Bo skorpiony, to straszne skurwysyny

– ?????

– Nie mówię oczywiście o tobie, bo ty jesteś słodziutki, ciebie można jeść łyżeczkami.

Nie wiem co bardziej zirytowało Krzyśka, czy skurwysyn, czy słodziutki od łyżeczek. Na szczęście zagotowała się woda i oboje zajęli się zalewaniem „gorących kubków”.

– Co będziemy jedli w piątek? – zagajał ponownie Krzysztof, gdy już się wstępnie posilił.

– Jutro jest Wielki Piątek, więc powinniśmy zjeść rybę – zdecydowała Basia

– Tak, racja…, ale może zjemy żołądki?

– Żołądki?

– Żołądki, to podroby, czyli chyba też jest to postne danie, no nie?

– Czy ja wiem?

Chwilę się zastanawiali i kończąc konsumować mielonkę na ciepło. Nagle Krzysiek poderwał się z okrzykiem:

– Mam, mam, mam!!!

– Przepraszam – dodał widząc zdziwione miny – ale wpadłem na pomysł co zjemy jutro – sos boloński z makaronom i makrelę!

Tu z rozmachem cisnął o blat stołu puszką rybną.

–   I karpia po grecku – odkrzyknęła Basia dorzucając równie energicznie swoją puszkę.

W Wielki Piątek zjedli oczywiście żołądki i kurczaka, dopiero pod koniec posiłku przypominając sobie o sosie bolońskim i zapuszkowanych rybach.

Kwiatki z alpejskich łąk

Tuż przed wyjazdem Krzysiek z Basią wykopali kilka kwiatków rosnących na łączce tuż poza ścisłym centrum miejscowości. W kwiatkach nie było nic szczególnego, wszakże nobilitowało je alpejskie pochodzenie. Krzysiek starannie zapakował roślinki w reklamówkę i … w Łodzi zapomniał oddać je Basi. Kwiatki przyniósł dwa tygodnie później na wspólne spotkanie w kawiarni. Obejrzeliśmy zdjęcia, wsłuchaliśmy się ponownie w kaszel Basi, powspominaliśmy przygody. Padał deszcz, a Kuzyn Tomuś zgodził się rozwieść wszystkich do domów. Już doszliśmy do parkingu, już Kuzyn Tomuś przetrząsał liczne kieszenie w poszukiwaniu kluczyków, już prawie je znalazł, gdy nagle Basia wydając okrzyk…

– O rzesz kurwa!

…zniknęła w deszczu i ciemnościach. Nie, nie na zawsze. Pobiegła tylko do kawiarni, by zabrać spod stolika kwiatki z alpejskich łąk. Taki był finał mojego pierwszego wyjazdu na narty do Francji.

Jeżeli podobał Ci się mój wpis, to zapraszam do polubienia bloga na facebooku – Dawid Lasociński_PodRóżnie