Blog

Nowa drabina, stara, ale jeszcze działająca drukarka laserowa oraz dwie reklamówki z dokumentami. Niewiele, jak na 25 lat. Gdy odchodziłem z firmy, a pracowałem tam znacznie krócej, dużo więcej zabierałem ze sobą. A tutaj tylko niepozorna sterta rzeczy równo ułożona przy drzwiach wejściowych… Tak kończy działalność Łódzki Klub Inteligencji Katolickiej

Tata jeszcze sprawdza, czy cokolwiek nie zostało w przepastnych szufladach starego biurka. Czekam na niego bez zniecierpliwienia. I tak nie można dojść do samochodu, właśnie rozpętała się czerwcowa ulewa. Gapię się na ścianę deszczu odgradzającą mnie od ulicy, a myśli błądzą gdzieś w przeszłości…

Łódzki Klub Inteligencji Katolickiej…

… którego ojciec był współzałożycielem, powstał w czasach pierwszej „Solidarności”, na początku lat 80. ubiegłego wieku. Potem przyszedł stan wojenny i zakaz działalności. Minęło kilka lat, komunizm upadł, a Klub się reaktywował. Teraz skończył 25 lat. Starszy już nie będzie, właśnie został rozwiązany. Znalazł się w sytuacji bez wyjścia, gdyż przyszedł ktoś skuteczniejszy od komuny…

Klub nieustannie kurczył się. Z roku na rok ubywało jego członków, starzeli się, umierali, a nowi, młodsi praktycznie nie napływali. Zapewne zwykłą koleją rzeczy przestałby istnieć w nieodległej już przyszłości. Może przetrwałby dwa lub trzy lata? Nigdy się nie dowiemy. Nagle grupa 70- i 80-latków straciła miejsce, gdzie czuła się potrzebna, realizowała swoje pasje, chciała pracować. Klub był ich platformą religijną i rozwojową. Dzięki zaangażowaniu w działalność klubową jeździli na dni skupienia i na wycieczki krajoznawcze. Zapraszali na prelekcje i odczyty znanych ludzi, współpracowali z Muzeum Sztuki. Ojciec nigdy nie opuszczał tych spotkań, chyba, że ciężko zachorował.

Chociaż Łódzki Klub Inteligencji Katolickiej nie wpisywał się w nurt religijny propagowany przez pewnego zakonnika trzymającego w garści polski kościół, to kolejni arcybiskupi nie stwarzali problemów. Nie byli to ludzie z mojej bajki, ale za to jedno chciałbym im dzisiaj podziękować. Aż nastał nowy arcykapłan. Jego ego okazało się bardziej strzeliste, niż wieża neogotyckiej katedry przy ulicy Piotrkowskiej. Od teraz wszystko co nie było wystarczająco arcykapłańskie, musiało zniknąć.

Strzeliste ego

Niestety, staruszkowie z Klubu zamierzali spotkać się z kimś, kogo arcykapłan nie tolerował. Szybko wycofali się z pomysłu, ale obraza została dokonana. Nie można było spojrzeć przez palce i machnąć ręką. Nie! Odwołanie klubowego kapelana nie przywróciło hierarsze, tak upragnionego spokoju. Zabrał więc lokal. A właściwie nie zabrał, tylko zamienił. Z parteru na czwarte piętro. Wysokie czwarte piętro, typowe dla starych kamienic. Bez windy. Staruszkowie przeżyli wojnę, przetrwali komunizm, to na czwarte piętro się nie wdrapią!? Oczywiście nowy lokal był na tyle mały, żeby nie można w nim było przeprowadzić żadnej prelekcji, żeby nie można było zaprosić nikogo, czyja obecność mogłaby obrazić arcybiskupią wersję miłości bliźniego.

Słyszę szczęk zamka. Tata zamknął drzwi i stanął obok mnie wpatrując się w ulewę. Patrzę na jego przygarbioną sylwetkę i podejmuję decyzję, że nie będziemy tkwić w tej bramie, nie wiadomo kiedy przestanie padać. Przebiegamy przez ulicę. Ojciec wsiada do auta, ja jeszcze chwilę męczę się z umocowaniem drabiny na dachu. To wystarcza, abym przemókł. Nieważne. Ruszamy. Wycieraczki z trudem radzą sobie z nadmiarem wody na szybie. Rozmowa się nie klei. Zatapiam się w myślach i przypominam sobie niedawno zasłyszaną opowieść bliskiej koleżanki.

Sprzedawca Garnków

Jej rodzice też dobiegają osiemdziesiątki. Od kilku lat stali się ofiarami plagi tzw. promocji, czyli bezpośredniej sprzedaży dóbr wszelakich, głównie garnków, w cenach wręcz kosmicznych. Cała ich emerytura idzie na kolejne zestawy. Jeżeli coś im jeszcze zostanie, to wydają na cudowne odkurzacze czy też pościel, która sama z siebie rozwiązuje wszelkie problemy, zarówno w życiu doczesnym, jak i pozagrobowym. Sprzedawcy świadomie swój dobrobyt budują na naiwności staruszków, ich ograniczonej percepcji, niedostosowaniu do współczesnego świata.

Pogarda wobec ludzi starszych kieruje działaniami zarówno Arcybiskupa, jak i Sprzedawcy Garnków. Zachowują się podobnie. Zapewne, gdyby losy życia potoczyły się inaczej, z łatwością mogliby zamienić się miejscami.

Podjeżdżam pod dom rodziców. Pomagam tacie wnieść do mieszkania nową drabinę, starą, ale jeszcze działająca drukarkę laserową oraz dwie reklamówki z dokumentami. Deszcz nadal nie chce przestać padać, idealnie wpasował się w nastrój…

DLA ZAINTERESOWANYCH: Arcybiskup już raz gościł na blogu, w artykule o wysłanym jednym liście…